Το δεύτερο μέρος του έργου περφόρμανς της Χρυσάνθης Κουμιανάκη «Η σκηνή είναι άδεια» παρουσιάζεται στις 8, 9 και 10 Οκτωβρίου στο θέατρο και τον λόφο του Ιππίου Κολωνού, στις 18:45 – 20:30, με ελεύθερη είσοδο. Το έργο αποτελεί νέα ανάθεση από τον Οργανισμό ΝΕΟΝ στο πλαίσιο της έκθεσης Portals | Πύλη που συνεχίζεται έως 31 Δεκεμβρίου στο πρώην Δημόσιο Καπνεργοστασίου (Λένορμαν 218). Η περφόρμανς παρουσιάζεται εκτός του κτηρίου και ανοίγεται στον δημόσιο χώρο, επιδιώκοντας τον διάλογο με τη γειτονιά και την περαιτέρω εμπλοκή των κατοίκων.
Παραφράζοντας τη φράση του Σαίξπηρ «όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή» και μέσα από την εμπειρία του δημόσιου χώρου κατά τη διάρκεια της καραντίνας, η καλλιτέχνις εκκινεί από το αξίωμα ότι «ο δημόσιος χώρος είναι τα πάντα». Τα έργα που παίζονται μέσα και πέριξ του θεάτρου βασίζονται σε θεατρικά κείμενα, στον αυτοσχεδιασμό αλλά και στην παρατήρηση, μίμηση και ερμηνεία της δράσης των ανθρώπων που επισκέπτονται τον λόφο του Κολωνού. Η Χρυσάνθη Κουμιανάκη καταγράφει τις κινήσεις και χειρονομίες αυτών που συχνάζουν εκεί, μελετάει το τοπίο, την αρχιτεκτονική καθώς και τις λειτουργίες του χώρου ως τόπου συνάντησης, παιχνιδιού, άθλησης. Δημιουργεί ένα έργο «εγχειρίδιο», «λεξικό» και συγχρόνως «ευρετήριο» στοιχείων το οποίο συντάσσεται πάνω στην υπάρχουσα υποδομή – τους στύλους, το θέατρο, τις κολώνες, τα παγκάκια, τα παρτέρια, τις διαδρομές. Δημιουργεί ένα σπονδυλωτό έργο που αναπτύσσεται τόσο στον χώρο, όσο και στον χρόνο.
Το πρώτο μέρος παρουσιάστηκε ταυτόχρονα με το άνοιγμα της έκθεσης, τον Ιούνιο του 2021. Αποτελείται από έργα σε ύφασμα με τη μορφή banner που αναρτήθηκαν αρχικά σε στύλους σε κάποια σημεία στο λόφο του Κολωνού και στη συνέχεια παρουσιάζονται στο προαύλιο του πρώην Δημόσιου Καπνεργοστασίου. Τα banner αυτά λειτουργούν αυτόνομα ως σχέδια και γλυπτά στον χώρο αλλά ταυτόχρονα προαναγγέλλουν, αν και κρυπτικά, τα υπόλοιπα μέρη του έργου που ακολουθούν χρονικά.
Το δεύτερο μέρος του έργου πραγματοποιείται μέσα στο θέατρο του Κολωνού και αφορά σε μια παράσταση η οποία υλοποιείται αποκλειστικά από το φως. Η Κουμιανάκη χρησιμοποιεί το φως ως μέσο μετάφρασης και απόδοσης της δραματουργίας, του συναισθήματος, της ομιλίας, της έκφρασης και της κίνησης για τη δημιουργία της παράστασης. Εστιάζει στο φως ως κώδικα που αναδεικνύει, κατευθύνει αλλά και οπτικοποιεί μια δράση. Η σκηνή του θεάτρου παραμένει φαινομενικά κενή ενώ εκτυλίσσεται πάνω της μια άυλη παράσταση. Οι θεατές καλούνται να τη φανταστούν ή να επινοήσουν μια δική τους ανεβαίνοντας στη σκηνή.
Παράλληλα με αυτήν τη δράση μέσα στο θέατρο, σε ορισμένα σημεία του λόφου του Κολωνού πραγματοποιούνται performances από ηθοποιούς σε «συνομιλία» τόσο με το έργο στην άδεια σκηνή, όσο και με ό,τι συμβαίνει έξω από αυτήν.
