Ζήσης Ψάλλας
Η γλυκοζαμίνη είναι ένα μόριο που υπάρχει εκ φύσεως στους χόνδρους των αρθρώσεων και εμπλέκεται στη σύνθεση πρωτεϊνών και λιπιδίων. Υπάρχει επίσης σε άλλους ιστούς, όπως στο δέρμα, τα νύχια, τα οστά και οι σύνδεσμοι. Το αρθρικό υγρό περιέχει γλυκοζαμίνη και καταλαμβάνει το χώρο μεταξύ των αρθρώσεων, βοηθώντας στη μείωση της τριβής των επιφανειών των αρθρώσεων.
Η γλυκοζαμίνη λαμβάνεται συνήθως ως συμπλήρωμα για να βοηθήσει στον πόνο στις αρθρώσεις και στη φλεγμονή που σχετίζεται με τη γήρανση.
Μια μελέτη σε αρουραίους δείχνει ότι η γλυκοζαμίνη μπορεί να λειτουργεί όπως ο θερμιδικός περιορισμός. Οι ερευνητές τέσταραν τη γλυκοζαμίνη σε νεαρούς αρουραίους καθώς και αρουραίους με επιταχυνόμενη γήρανση μέσω δ-γαλακτόζης, εξετάζοντας έναν αριθμό βιοδεικτών γήρανσης.
Υπήρξε μια σημαντική αύξηση στις ελεύθερες ρίζες οξυγόνου (ROS) τόσο στους νεαρούς αρουραίους όσο και σε αυτούς με με επιταχυνόμενη γήρανση που έλαβαν γλυκοζαμίνη.
Οι ελεύθερες ρίζες παράγονται ως υποπροϊόν στα μιτροχόνδια λόγω της αερόβιας αναπνοής ή από οξειδοαναγωγικά ένζυμα και οξείδωση που καταλύεται από μέταλλα. Τα μιτοχόνδρια παράγουν επίσης αυξανόμενες ποσότητες δυνητικά επιβλαβών ROS καθώς γίνονται όλο και πιο δυσλειτουργικά -η μιτοχονδριακή δυσλειτουργία είναι χαρακτηριστικό της γήρανσης.
Αρχικά είχε θεωρηθεί ότι μόνο τα φαγοκυτταρικά κύτταρα, τα οποία προστατεύουν το σώμα με κατάποση επιβλαβών σωματιδίων, βακτηρίων και πεθαμένων κυττάρων, όπως τα μακροφάγα και τα ουδετερόφιλα, παρήγαγαν ROS. Αυτό αποδείχθηκε λανθασμένο και πιο πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι οι ROS έχουν ρόλο στην κυτταρική σηματοδότηση, χρησιμεύοντας ως αγγελιοφόροι, τόσο ενδοκυτταρικά όσο και μεταξύ των κυττάρων, επηρεάζοντας την έκφραση γονιδίων την απόπτωση και την ενεργοποίηση της κυτταρικής επικοινωνίας.
Οι ερευνητές προτείνουν ότι η γλυκοζαμίνη προκαλεί μια παροδική αύξηση των ROS, η οποία, με τη σειρά της, πυροδοτεί μια προστατευτική απόκριση.
Ο περιορισμός των θερμίδων αυξάνει τη διάρκεια ζωής σε πολλά είδη, οπότε η εύρεση ενός τρόπου εφαρμογής αυτού του φαινομένου χωρίς την ανάγκη περιορισμού των θερμίδων θα μπορούσε να έχει τη δυνατότητα να βοηθήσει άτομα με μεταβολικές παθήσεις αλλά και τον οποιοδήποτε.
