Τρεις μουσικές αφηγήσεις ξένων περιηγητών στην Ελληνική Επανάσταση φέρνουν τα «Περιηγητικά» του Κωνσταντίνου Χατζή σε τρεις εξωθεατρικούς χώρους της Αθήνας με αξιοσημείωτο ιστορικό παρελθόν, στις 6, 8 και 13 Ιουλίου. Η παραγωγή αποτελεί ανάθεση της Εναλλακτικής Σκηνής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και εντάσσεται στον θεματικό κύκλο «Η Επανάσταση με τα μάτια των άλλων», ο οποίος πραγματοποιείται στο πλαίσιο του εορτασμού των 200 ετών από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης.
Τα τρία αυτά μουσικοθεατρικά έργα, καλούν τους θεατές να περιπλανηθούν με τη σειρά τους μέσα στην ιστορία των εθελοντών που διαδραμάτισαν ανεκτίμητο ρόλο στη διάρκεια, αλλά και την επαύριο, της Επανάστασης. Η πρώτη μουσική αφήγηση, «Εις δόξαν: Γάλλος φιλέλληνας στρατιωτικός», θα παρουσιαστεί στον αύλειο χώρο του Νομισματικού Μουσείου (6/7), η δεύτερη, «Εις θάνατον: Αμερικανός φιλέλληνας γιατρός», στον κήπο του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών όπου στεγάζεται το εστιατόριο Black Duck (8/7) και η τρίτη, «Εις διχασμόν: Γάλλοι, Άγγλοι φιλέλληνες διπλωμάτες», στον αύλειο χώρο του Μεγάρου της Δουκίσσης Πλακεντίας στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο (13/7). Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη, με δελτία εισόδου τα οποία θα διανέμονται μία ημέρα πριν από την έναρξη της κάθε παράστασης, μέσω της ticket services.
Η παραγωγή υλοποιείται με τη στήριξη της δωρεάς του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) για τη δημιουργία του επετειακού προγράμματος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Με τον όρο «φιλέλληνες» έμειναν γνωστοί ξένοι πολίτες, κυρίως από τη Γαλλία, την Αγγλία, την Ιταλία αλλά και την Αμερική, που συνέδραμαν με διάφορους τρόπους την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Φόρος τιμής στην ξεχωριστή εκείνη κατηγορία φιλελλήνων που ταξίδεψαν από την Ευρώπη και την Αμερική για να συμπαραταχθούν με τους εξεγερμένους Έλληνες, τα «Περιηγητικά» επικεντρώνονται σε τρεις κατηγορίες εθελοντών που διαδραμάτισαν ανεκτίμητο ρόλο στη διάρκεια, αλλά και την επαύριο, της Επανάστασης: τους στρατιωτικούς, τους γιατρούς και τους διπλωμάτες.
Η δραματουργία των πρωτότυπων αυτών μουσικοθεατρικών έργων βασίζεται σε πραγματικά βιογραφικά στοιχεία τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για τη συγγραφή των θεατρικών κειμένων με έντονο το μυθοπλαστικό στοιχείο. Οι παραστάσεις πραγματοποιούνται στους εξωτερικούς χώρους τριών ιστορικών κτιρίων: του Ιλίου Μελάθρου (έργου του Ερνέστου Τσίλλερ, κατοικίας του ανασκαφέα της Τροίας Ερρίκου Σλήμαν και σημερινής στέγης του Νομισματικού Μουσείου), του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών (ζωντανού συμβόλου της μετάβασης από την πολυπολιτισμική οθωμανική διοίκηση στη νεωτερικότητα του ελληνικού εθνικού κράτους, διαμέσου του νεοκλασικισμού και των οριενταλιστικών φαντασιώσεων), του Μεγάρου της εμβληματικής φιλελληνίδας Δουκίσσης της Πλακεντίας (Villa Ilissia), (έργου του αρχιτέκτονα Σταμάτη Κλεάνθη και σημερινής στέγης του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου). Έτσι, οι θεατές γίνονται κοινωνοί τόσο της ιστορικότητας των χώρων όσο και του βιώματος των συγκεκριμένων αφηγήσεων.
Η μουσική επένδυση των κειμένων συντέθηκε βασιζόμενη σε αναφορές τόσο σε δημοτικά τραγούδια, κρατώντας έτσι το ελληνικό στοιχείο, όσο και σε κλασικά έργα, ίδιας ή παλαιότερης χρονολογίας με τις εξιστορήσεις των χαρακτήρων.
Ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Χατζής σημειώνει: «1821. Επανάσταση. Μια μεγάλη ευκαιρία να επανεξετάσουμε τη σχέση μας με την ιστορία. Με την ιστορία μας. Να αναμετρηθούμε μαζί της. Να κοιτάξουμε με μεγαλύτερη ψυχραιμία τι ήταν αυτό που πυροδότησε την Επανάσταση. Να παραδεχτούμε και να αποδεχτούμε όλες τις εσωτερικές συγκρούσεις της τότε αναδυόμενης Ελλάδας. Ποιος ο ρόλος της Ευρώπης; Ποιος ο ρόλος των φιλελλήνων; Σε τι βαθμό και πώς επηρέασε ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός την εξέγερση των Ελλήνων για ένα ανεξάρτητο κράτος; Ένα έθνος-κράτος; Μέσα σε ποια διεθνή κοινωνικοπολιτική ταραχή γεννήθηκε η ανάγκη για ελευθερία ανάμεσα σε νεοσύστατα έθνη και παλιές μοναρχίες που άρχισαν να παραπαίουν; Και τι είδους ελευθερία θα προέκυπτε μετά από τόσους αγώνες; Τι είδους ελευθερία τελικά προέκυψε; Ποιες σύγχρονες αντηχήσεις αναδύθηκαν; Πώς επηρέασε η Επανάσταση την κοινωνικοπολιτική ζωή της Ελλάδας από τότε μέχρι και σήμερα; Ερωτήματα που ακόμα θέτω συνέχεια στον εαυτό μου. Και που συνεχώς επαναπροσδιορίζω. Γιατί είναι καλύτερο τελικά να μην καταλήγεις σε συγκεκριμένες οπτικές. Οφείλεις να αφήνεις ελεύθερα τα υλικά σου να “ζυμωθούν” και να θέτουν συνεχώς καινούρια ερωτήματα. Συνεχώς κι άλλα ερωτήματα. Ας μην αποφασίσουμε μαύρο ή άσπρο. Ας περιηγηθούμε μέσα στην Ιστορία κι ο καθένας από μας, ας δώσει τις δικές του απαντήσεις. Ας γεννήσει καινούριες ερωτήσεις. Η σχέση μας με την ιστορία δεν τελειώνει ποτέ. Η ιστορία θα είναι πάντα εκεί περιμένοντας να την ερμηνεύσουμε ξανά και ξανά. Ας μην είμαστε τόσο αποφασισμένοι και βιαστικοί να “ξέρουμε”. Κι είναι πάντα κι αυτή η ανακουφιστική λειτουργία του θεάτρου να μην παίρνει θέση. Επανάσταση λοιπόν. 6, 8 και 13 Ιουλίου».
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
