Συνέντευξη στη Σπυριδωνία Κρανιώτη
«Σε μερικές φάσεις της ζωής μας “κοιμίζουμε” -είτε συνειδητά είτε όχι- διάφορα κομμάτια του εαυτού μας. Όταν αυτά τα κομμάτια πληθαίνουν, τότε μπαίνουμε σιγά σιγά σε έναν συνεχόμενο λήθαργο… Κι όσο πιο βαθιά βυθιζόμαστε, τόσο μεγαλύτερο θα πρέπει να είναι το γεγονός εκείνο που θα μας ταρακουνήσει για να ξυπνήσουμε» λέει η συγγραφέας Ζέτη Φίτσιου και συμπληρώνει: «Μακάρι να “ξυπνούσαμε” μόνο από ένα μικρό κουνούπι…».
Με το επίκαιρο και ψυχαγωγικό έργο «Το Κουνούπι» και με το αγαπημένο της όχημα του «λογικού παραλόγου», η Ζέτη Φίτσιου συνεχίζει με τη γραφή της να μας προσφέρει ένα πρόσφορο έδαφος για ενδοσκόπηση και προβληματισμό πάνω στην εμπειρία της σύγχρονης ζωής.
«Θεωρώ πως το ηχητικό θέατρο είναι ένα μεγάλο σχολείο για έναν νέο συγγραφέα, καθώς βρίσκεται εντελώς εκτεθειμένος και “γυμνός” από εικόνες. Πρέπει ο λόγος, οι φωνές και οι ήχοι να δημιουργήσουν όλο το περιβάλλον του έργου. Έμαθα πολλά μέσα από αυτό το είδος θεάτρου και έχω να μάθω ακόμη περισσότερα στην πορεία» αναφέρει η Ζέτη Φίτσιου στο zougla.gr με αφορμή τη νέα ακουστική παράστασή της «Το Κουνούπι» σε σκηνοθεσία Ανδρέα Φλουράκη.
Η ταλαντούχα συγγραφέας εξηγεί πώς προέκυψε το έργο «Το Κουνούπι» και αποκαλύπτει τα μελλοντικά της σχέδια καθώς και τι ονειρεύεται για την καλλιτεχνική της διαδρομή.
Πείτε μας λίγα λόγια για το νέο θεατρικό σας έργο «Το Κουνούπι» καθώς και τι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης γι΄ αυτό;
Η αφορμή για «Το Κουνούπι» ήταν απλώς ένα… κουνούπι που μπήκε ένα χειμωνιάτικο βράδυ στο δωμάτιο και με ξύπνησε. Εκείνη τη νύχτα είδα σε αυτό το γεγονός κάτι συμβολικό. Στον «ύπνο» μας, ένα ξαφνικό γεγονός μάς κάνει να ξυπνήσουμε, μας ξεβολεύει από τη θέση μας και μας αναγκάζει να σηκωθούμε. Αυτό το «βίαιο ξύπνημα» προκαλεί μια δυσάρεστη κατάσταση, όμως ταυτόχρονα μας αφυπνίζει, ακόμη κι αν δεν το θέλουμε. Η αλλαγή στάσης που προκύπτει είναι μια διαδικασία που αναστατώνει τον άνθρωπο, όμως ταυτόχρονα μπορεί να είναι και ιδιαιτέρως ωφέλιμη.
Το θέατρο στο ραδιόφωνο αναγνωρίζεται ως ένα μαζικό μέσο πολιτισμού που κατάφερε τα προηγούμενα χρόνια να γίνει μία μαγική συνθήκη επικοινωνίας. Πώς νιώθετε σήμερα με την επαναφορά του ραδιοφωνικού θεάτρου, καθώς και με τη δική σας συμμετοχή σε αυτό;
Νομίζω πως η επιστροφή στον ήχο ήρθε για να μείνει. Είναι μια παγκόσμια τάση, η οποία ευνοήθηκε από τις παρούσες συνθήκες. Σε μια εποχή γεμάτη με πληροφορίες, είναι πολύ χρήσιμο και ευεργετικό να εξασκείς τη φαντασία σου και να δημιουργείς τις δικές σου εικόνες. Εμείς προσπαθήσαμε με τις παραστάσεις μας να προσφέρουμε στον ακροατή μια σύγχρονη ολοκληρωμένη εμπειρία ηχητικού θεάτρου.
Το ραδιόφωνο και γενικότερα το ηχητικό θέατρο, επειδή δεν βασίζεται στην εικόνα, προσφέρει διαφορετικά ερεθίσματα και συναισθήματα τόσο στους ηθοποιούς όσο και στους θεατές. Ποια είναι η δική σας εμπειρία με αφορμή τόσο το πάτωμα όσο και το κουνούπι;
Δεν ανήκω στη γενιά του ραδιοφώνου κι έτσι και για μένα είναι κάτι πρωτόγνωρο και ιδιαίτερο το θέατρο στο ραδιόφωνο. Όμως μου αρέσει πολύ. Και βλέπω ότι αρέσει και στους ακροατές. Στους πιο μεγάλους έρχονται μνήμες και σκέψεις από το παρελθόν, ενώ στους νεότερους δημιουργείται μια νέα εμπειρία «θέασης».
Μιλήστε μας για το θέμα της αφύπνισης του ανθρώπου, που εγκλωβισμένος μέσα στα στενά όρια της καθημερινότητας ξεχνά ακόμα και να… ξυπνήσει. Τελικά ο στόχος της παράστασης είναι η αφύπνιση σε όλα τα επίπεδα;
Σε μερικές φάσεις της ζωής μας «κοιμίζουμε» -είτε συνειδητά είτε όχι- διάφορα κομμάτια του εαυτού μας. Όταν αυτά τα κομμάτια πληθαίνουν, τότε μπαίνουμε σιγά σιγά σε έναν συνεχόμενο λήθαργο, σε μια μονότονη κατάσταση που μας περιορίζει κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Κι όσο πιο βαθιά βυθιζόμαστε, τόσο μεγαλύτερο θα πρέπει να είναι το γεγονός εκείνο που θα μας ταρακουνήσει για να ξυπνήσουμε. Μακάρι να «ξυπνούσαμε» μόνο από ένα μικρό κουνούπι…
Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας με λίγες λέξεις;
Δύσκολη ερώτηση… Θα τον περιέγραφα απλώς ως άνθρωπο με τα θετικά του και τα αρνητικά του.
Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή;
Μου άρεσε να γράφω και όσο περνάει ο καιρός μου αρέσει όλο και περισσότερο. Δεν έχω κρατήσει εκείνη τη στιγμή που πήρα την απόφαση. Ίσως στο μέλλον κοιτώντας πίσω να το καταλάβω.
Τον τελευταίο χρόνο βλέπουμε ολοένα και περισσότερες παραστάσεις να παρουσιάζονται μέσω των υπηρεσιών live streaming και παράλληλα αυξάνεται και η παραγωγή ραδιοφωνικών θεατρικών έργων. Ποιο θα είναι το μέλλον του θεάτρου σε αυτή τη νέα πραγματικότητα;
Η ολοκληρωμένη εμπειρία που προσφέρει μια θεατρική παράσταση στον φυσικό της χώρο που είναι το θέατρο, είναι κάτι που δεν αντικαθίσταται. Παρ’ όλα αυτά, το live streaming εξυπηρέτησε τον σκοπό του όλο αυτό το διάστημα και νομίζω πως ήταν μια πολύ έξυπνη κίνηση. Θαυμάζω το γεγονός ότι ο θεατρικός χώρος αντέδρασε τόσο γρήγορα σε όλο αυτό. Το ραδιοφωνικό θέατρο όμως είναι κάτι διαφορετικό. Λειτουργεί αυτόνομα και ανεξάρτητα, δημιουργώντας και αυτό μια ολοκληρωμένη εμπειρία. Πιστεύω πως μέσα από αυτή τη δυσμενή συγκυρία δημιουργήθηκαν, και θα δημιουργηθούν ακόμη περισσότερο στο μέλλον, καινούριες μορφές έκφρασης που θα εμπεριέχουν την τέχνη με έναν νέο τρόπο. Το αν αυτό θα πετύχει ή όχι θα το δείξει ο χρόνος.
Αγαπάτε περισσότερο το ηχητικό θέατρο και, αν ναι, γιατί;
Θεωρώ πως το ηχητικό θέατρο είναι ένα μεγάλο σχολείο για έναν νέο συγγραφέα, καθώς βρίσκεται εντελώς εκτεθειμένος και «γυμνός» από εικόνες. Πρέπει ο λόγος, οι φωνές και οι ήχοι να δημιουργήσουν όλο το περιβάλλον του έργου. Έμαθα πολλά μέσα από αυτό το είδος θεάτρου και έχω να μάθω ακόμη περισσότερα στην πορεία.
Μιλήστε μας για την πλατφόρμα www.iroes.art.
Το iroes.art ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2020 με έναν κύκλο αυτοτελών ηχητικών επεισοδίων, στον οποίο έπαιξε η Φαίη Ξυλά, το sound design έκανε ο Διαμαντής Καραναστάσης και το μουσικό θέμα συνέθεσε η Μonika.
Στη συνέχεια κάναμε την πρώτη μας ηχητική παράσταση «Το Πάτωμα», με τον Πέτρο Λαγούτη και τον Πάνο Βλάχο, και τώρα το τρίτο μας έργο «Το Κουνούπι», με τη Μυρτώ Αλικάκη και τον Νίκο Ψαρρά. Τη σκηνοθεσία και στις δύο ηχητικές παραστάσεις υπέγραψε ο Ανδρέας Φλουράκης, την πρωτότυπη μουσική συνέθεσε ο Κώστας Παρίσσης και το sound design έκανε ο Κώστας Χαϊκάλης, όλοι τους σημαντικοί καλλιτέχνες και συνεργάτες.
Τι ονειρεύεστε για την καλλιτεχνική σας πορεία και ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Να συνεχίσω αυτό που κάνω με την ίδια αφοσίωση και αγάπη!
Διαβάστε επίσης: «Το κουνούπι» της Ζέτης Φίτσιου: Μια ακουστική παράσταση σε σκηνοθεσία Ανδρέα Φλουράκη
