Στις 7 Ιουνίου η Μαρία Κολιοπούλου και η Ομάδα Σύγχρονου Χορού Πρόσχημα παρουσιάζουν το «Clear Midnignt», με μια μικτή ομάδα χορευτριών, με και χωρίς κινητική αναπηρία και προβλήματα όρασης. Η ομάδα Κι όμΩς κινείται παρουσιάζουν το «9.25», μια παράσταση για την έννοια του χρόνου. Και στις 12 Ιουνίου, δύο νέοι, βραβευμένοι χορογράφοι, η Δανάη Δημητριάδη και ο Διονύσιος Αλαμάνος παρουσιάζουν το «Free at last: Rerooted», που εμπνέεται από τον θρύλο του χορού του Ζαλόγγου και εντάσσεται στον «Κύκλο 1821».
Παράλληλα, συνεχίζεται η παράσταση του Άντι Τζούμα, «Οικοδομή» στον προαύλιο χώρο (Πλατεία) της Πειραιώς 260, με ελεύθερη είσοδο (με δελτίο εισόδου), στις 20:15, στις 7-8 και 10-11 Ιουνίου.
«Clear Midnight»
(Πειραιώς 260 – Χώρος E, 7-9 Ιουνίου, 21:00. Στις 8/6 παράσταση και στις 23:00)
Χορομανία. Η πιο γνωστή περίπτωση αυτής της «επιδημίας» έχει καταγραφεί στο Στρασβούργο του 1518, όταν δεκάδες άνθρωποι άρχισαν να χορεύουν μέχρι λιποθυμίας ή ακόμα και θανάτου. Στις μέρες μας αντίθετα, η επιβεβλημένη παύση που έφερε η πανδημία, δίνει την αφορμή στην χορογράφο Μαρία Κολιοπούλου να μιλήσει για το πώς πανηγυρίζει, μέσα από τη δίνη της χορομανίας, ένα σώμα που εκφράζεται χωρίς φραγμούς και συμβάσεις.
Μεσάνυχτα σ’ ένα μπαρ, εννέα περφόρμερ ως θαμώνες κατακτούν τον χώρο και μας οδηγούν, πέρα από φραγμούς και συμβάσεις, σε έναν τόπο όπου κυριαρχεί η εκστατικότητα του σώματος, η έκπληξη και η χαρά της εμπειρίας. Εννέα χορεύτριες, με και χωρίς κινητική αναπηρία και προβλήματα όρασης συνθέτουν ένα έργο στα όρια μιας χορευτικής επιδημίας, που μετακινείται διαρκώς από το άτομο στην ομάδα και αντίστροφα.
Η χορογράφος Μαρία Κολιοπούλου δουλεύει τα τελευταία χρόνια με μικτές ομάδες ατόμων με ή χωρίς αναπηρία. Η ιδέα για το «Clear Midnight» ήρθε μέσα από μία σύμπραξη με τους σταθερούς συνεργάτες της Βαγγέλη Αρτέμη και Γιάννη Ισιδώρου και είναι εμπνευσμένη από το ποίημα του Walt Whitman, «Ξάστερο μεσονύχτι», ενώ αντλεί υλικό και από το βιβλίο του John Waller «A Time to Dance, a Time to Die: The Extraordinary Story of the Dancing Plague of 1518». Η παράσταση παίζει με το υπερβατικό στοιχείο και φέρνει επί σκηνής μία τελετουργική διαδικασία. Σημειώνεται πως η παράσταση της 8ης Ιουνίου (21:00) θα έχει και ακουστική περιγραφή για άτομα με προβλήματα όρασης.
«9.25»
(Πειραιώς 260 – Χώρος Δ, 10-11 Ιουνίου, 21:00)
Η δημοφιλής ομάδα «κι όμΩς κινείται», που συνδυάζει την ακροβασία με τον σύγχρονο χορό, αλλά και το τσίρκο με την τέχνη του θεάτρου, εμφανίζεται για δεύτερη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, με ένα νέο έργο. Με τρεις μουσικούς επί σκηνής, οι τέσσερις ερμηνευτές μοιράζονται μιαν αποκαλυπτική, μεταμορφωτική διαδρομή, σε μια αλληγορία για το πέρασμα του χρόνου.
Στο «9.25», όπως και σε όλες της παραστάσεις της ομάδας, το τεράστιο, εντυπωσιακό σκηνικό δεσπόζει επί σκηνής. Ένα σύμπλεγμα από ρόδες που κινούνται όλες μαζί και που πάνω του βρίσκονται σχεδόν εγκλωβισμένοι οι χορευτές της παράστασης. Στην κίνηση της ρόδας και ταυτόχρονα του σώματος αποτυπώνεται ιδανικά η έννοια του χρόνου που περνάει και το πώς αυτός «καταπίνει» το άτομο. Η ομάδα κάνει ένα καίριο σχόλιο για τη διαρκή κίνηση της εποχής μας και τον σύγχρονο άνθρωπο που δεν προλαβαίνει να συνειδητοποιήσει τι του συμβαίνει. Όπως λέει η δημιουργός, Χριστίνα Σουγιουλτζή, η παράσταση είναι αφιερωμένη σε εκείνες τις στιγμές που σταματάς, κοιτάς γύρω σου και αντιλαμβάνεσαι το χρόνο να τρέχει και να τα παρασύρει όλα. Και φτάνει μια στιγμή που έχεις ανάγκη να υψώσεις το ανάστημα σου, να πεις: «εγώ τώρα, περίμενε, να πάμε με το ρυθμό μου, μη με τρέχεις, μη με σταματάς, μη με πηγαίνεις».
Η ομάδα Κι όμΩς κινείται αποτελεί συνεργασία καλλιτεχνών με διαφορετική κινησιολογική πληροφορία. Η ξεχωριστή και αναγνωρίσιμη καλλιτεχνική της ταυτότητα συντίθεται από το προσωπικό λεξιλόγιο και την ενσωμάτωση της ιδιαίτερης ταυτότητας του κάθε ερμηνευτή.
«Free At Last: Rerooted»
(Πειραιώς 260 – Χώρος Ε, 12-13 Ιουνίου, 21:00)
Εικόνες μυστικισμού και σκοτεινή ατμόσφαιρα. Η ελληνική παράδοση αποδομείται και συνδέεται με το σήμερα, καθώς ο θρύλος για τον χορό του Ζαλόγγου γίνεται το έναυσμα μιας πρωτότυπης χορογραφίας. Η Δανάη και ο Διονύσιος, μεταφέρουν στη σκηνή τη συγκινησιακή φόρτιση του χορού προς το χείλος του γκρεμού, με πρωτότυπη μουσική και με χορογραφία εμπνευσμένη από παραδοσιακούς χορούς, τη φύση και τα πλάσματά της.
Το «Free At Last» έκανε παγκόσμια πρεμιέρα τον Ιούνιο του 2019 σε παραγωγή του Theater Rotterdam και με την υποστήριξη των: Stichting Droom en Daad, RIDCC και Big Story Productions. Οι χορογράφοι αποφάσισαν να συνεχίσουν την έρευνα για μια νέα παραγωγή, με υλικό και έμπνευση από τους συντελεστές που την απαρτίζουν. Μαζί με την ομάδα, άρχισαν να ερευνούν πληθυσμούς της ορεινής Ελλάδας. Πολύ σύντομα η σκέψη της ομάδας οδηγήθηκε στους Σουλιώτες και τις Σουλιώτισσες και στον θρυλικό χορό των γυναικών που έμεινε αναλλοίωτος στην ιστορία. Όπως δηλώνουν οι δύο χορογράφοι: «έχει ενδιαφέρον το ότι καταφέρνουμε να μοιραστούμε τελικά στην Ελλάδα αυτή τη νέα εκδοχή του έργου -με δύο επιπλέον περφόρμερ- διακόσια χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση, γεγονός που μας συνδέει πνευματικά και συναισθηματικά ακόμα περισσότερο με την ιστορία και το αποτύπωμά της στον χρόνο».
Η Δανάη Δημητριάδη και ο Διονύσιος Αλαμάνος, που έχουν στις αποσκευές τους σημαντικές διεθνείς συνεργασίες, έρχονται για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου. Το ντουέτο είχε κερδίσει το 2018 το XL Production Award (Rotterdam International Duet Choreography Competition) για το έργο τους, «Uncia». Οι δύο χορογράφοι μελετούν τη φύση, τα ζώα και τους αυτόχθονες πολιτισμούς και δημιουργούν ιστορίες που έχουν στο επίκεντρο την αρμονική συνύπαρξη της φύσης και των ζωντανών όντων της.
«Οικοδομή»
(Πειραιώς 260 – Πλατεία, 7- 8, 10- 11 Ιουνίου, 20:15)
Ο Άντι Τζούμα, απόφοιτος της Κρατικής Σχολής Ορχηστρικής Τέχνης, με πλούσια δραστηριότητα στο video dance, πολλάκις βραβευμένος ως κινηματογραφιστής και περφόρμερ,/xορευτής στη διεθνούς φήμης ομάδα του Lloyd Newson, DV8 Physical Theatre, παρουσιάζει τη νέα του δουλειά στην Πειραιώς 260. Συνδυάζοντας στοιχεία από τη ρεμπέτικη μουσική και ιστορία με την κινησιολογία και την τεχνική του hip hop, η «Οικοδομή» δημιουργεί έναν χώρο στον οποίο οι μουσικές, οι ρυθμοί και οι ιστορίες συγχωνεύονται, και συνθέτουν μια ενιαία γλώσσα επικοινωνίας. Μια γλώσσα που έχει ως στόχο να μπορεί να γίνει κατανοητή από οποιονδήποτε οπουδήποτε. Μέσα από την ερμηνεία τεσσάρων χορευτών και δύο μουσικών, η γλώσσα της «οικοδομής» μιλά για τις ανθρώπινες σχέσεις και τις σχέσεις εξουσίας, για την επικοινωνία και την αποξένωση, για τη ζωή και τον θάνατο.
