Το παρελθόν φυγείν αδύνατον θα έλεγε ο θυμόσοφος λαός παραφράζοντας τη γνωστή ρήση περί του πεπρωμένου. Η σημερινή κυβερνητική εκπρόσωπος, πνευματικό τέκνο του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη της περιόδου Ψυχάρη και στη συνέχεια μετεγγραφείσα στην Καθημερινή, υπήρξε δημοσιογράφος και άρα είχε την τύχη να εντρυφήσει στα ενδότερα των έσω του πολιτικού παρασκηνίου. Κάποια στιγμή αποφάσισε να μεταπηδήσει από το θέαμα του παρασκηνίου στην κονίστρα του προσκηνίου με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Όμως το ίντερνετ έχει μνήμη και, όταν αποκτήσει και τεχνητή νοημοσύνη, θα διαθέτει πιθανώς και χιούμορ. Η μνήμη, λοιπόν, του διαδικτύου έρχεται να υπενθυμίσει στη φιλόδοξη πρώην δημοσιογράφο και νυν κυβερνητικό στέλεχος πως ό,τι γράφει δεν ξεγράφει.
Η ιστορία αρχίζει το 2012 μεσούσης της κρίσης και επί απόλυτης κυριαρχίας των μνημονίων, όταν η Αριστοτελία Πελώνη αρχίζει να εκθέτει τις προσωπικές της απόψεις και εκτιμήσεις για τα πρόσωπα και τα πράγματα της πολιτικής επικαιρότητας. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι σκληρή και το χιούμορ της καταλυτικό. Δεν δολοφονεί μεν, αλλά «σκοτώνει» δε.
Μια μικρή αναδρομή στα παλαιά «τιτιβίσματα» της σημερινής κυβερνητικής εκπροσώπου είναι ενδεικτική για το πώς σκεφτόταν τότε η κυρία Πελώνη για τους σημερινούς πολιτικούς ή για τους πολιτικούς ταγούς της κυβερνώσας παράταξης.
