Του Βασίλη Τατσιόπουλου
Πληροφορίες
Τίτλος: Werewolf: The Apocalypse – Earthblood
Διαθέσιμο σε: PC, PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox One, Xbox Series X/S
Δοκιμάστηκε σε: PlayStation 5
Εταιρεία Ανάπτυξης: Cyanide
Εκδότρια Εταιρεία: Nacon
Είδος: Action role-playing
Ηλικίες: 16+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 4 Φεβρουαρίου 2021
Το Werewolf the Apocalypse: Earthblood, στο χαρτί, μοιάζει ιδιαίτερα υποσχόμενο. Βασισμένο στο lore των tabletop RPGs του World of Darkness, με μία φατρία λυκανθρώπων που μάχονται ενάντια σε εταιρείες-villains που καταστρέφουν το περιβάλλον, το νέο παιχνίδι της Cyanide (Call of Cthulhu, Styx) δείχνει να έχει όλα τα απαραίτητα συστατικά. Πρόκειται για ένα action RPG στο οποίο παίρνουμε τον ρόλο ενός λυκανθρώπου που εγκαταλείπει τους δικούς του μετά από ένα ξέσπασμα οργής που έχει ως αποτέλεσμα τον θάνατο ενός συντρόφου του. Στην πορεία, βέβαια, ο πρωταγωνιστής αναγκάζεται να επιστρέψει για να σώσει τη φατρία από τις κακές εταιρείες.
Από νωρίς ξεκινούν τα προβλήματα. Το Werewolf the Apocalypse: Earthblood, από τις πρώτες του ώρες, κάνει ξεκάθαρο πως είναι προϊόν που τυχαία κυκλοφόρησε το 2021, καθώς ανήκει σε άλλη εποχή, περίπου στο 2000 για την ακρίβεια. Είναι γεμάτο παράξενες ιδέες και μηχανισμούς, που δείχνουν να αρνούνται να αναγνωρίσουν την πρόοδο που έχει γίνει στα video games εδώ και 20 χρόνια όσον αφορά το πώς παίζουν. Το νέο παιχνίδι της Cyanide κάνει ό,τι θέλει, δεν δίνει δεκάρα και δεν του καίγεται καρφί· όλα αυτά είναι σίγουρα ενδιαφέροντα στοιχεία προσέγγισης, και πολλές φορές ζητούμενα, ωστόσο είναι δύσκολο να δεχτούμε ατόφιο το αποτέλεσμα πολλές φορές.
Στο Werewolf the Apocalypse: Earthblood δεν υπάρχει κουμπί για να σκύβουμε και να μπαίνουμε σε stealth. Αντίθετα, όταν το παιχνίδι αποφασίσει ότι βρισκόμαστε σε κάποια πρόκληση που απαιτεί stealth αντιμετώπιση, βάζει τον χαρακτήρα να σκύβει, μόνιμα. Έτσι, ξέρεις κάθε στιγμή αν πρέπει να παίξεις stealth ή όχι. Είναι μία πολύ παράξενη ιδέα, αναίτια περιοριστική και παλιομοδίτικη, που συνοψίζει το πώς λειτουργεί γενικότερα το παιχνίδι. Δεν υπάρχει καμία ελευθερία κίνησης, με ένα κεντρικό hub και διάσπαρτες τις αποστολές σε πανομοιότυπες εγκαταστάσεις, με ολόιδιους εχθρούς συνεχώς, χωρίς αντικείμενα, εξοπλισμό ή αξιόλογα skills για να ξεκλειδώσουμε. Με λίγα λόγια, βλέπουμε ένα βιντεάκι, μιλάμε με έναν χαρακτήρα (επιλέγοντας εντελώς ανούσιες και κακογραμμένες απαντήσεις, που συνήθως δεν είναι καν ξεκάθαρες) και μετά πάμε σε ένα κτήριο κάποιας κακής εταιρείας για να κάνουμε κάτι.
Το σενάριο χάνει το ενδιαφέρον του πολύ γρήγορα και δεν εκμεταλλεύεται επαρκώς το πλούσιο lore πάνω στο οποίο στηρίζεται. Οι χαρακτήρες είναι ανιαροί, οι καταστάσεις τελείως κλισέ, το voice acting βαρετό και τα animations των χαρακτήρων εντελώς ξύλινα, σε βαθμό που θυμίζει πολύ παλιότερους τίτλους. Ο πρωταγωνιστής είναι αισθητά πιο καλοσχεδιασμένος και το animation του βρίσκεται πολλά σκαλιά πάνω από τον υπόλοιπων χαρακτήρων, αλλά και πάλι δεν πρόκειται για σύγχρονο, αξιόλογο αποτέλεσμα. Οι διάλογοι πολλές φορές φτάνουν στα όρια του αστείου –και ενίοτε τα ξεπερνούν- καθώς βλέπουμε χαρακτήρες να μιλούν για πολύ σοβαρά ζητήματα ζωής και θανάτου, όρθιοι σε διάταξη κύκλου με τα χέρια τους να ανασηκώνονται σαν να συνοδεύουν την απαγγελία ποιήματος στο δημοτικό.
Προσπερνώντας το σενάριο, βλέπουμε ένα παιχνίδι με πολύ βασική δομή και εντελώς επαναλαμβανόμενες διαδικασίες, αλλά και level design που δεν επιτρέπει πειραματισμούς και ελευθερίες από τη μεριά του παίκτη. Τα πάντα είναι στημένα με γραμμικό τρόπο, ακόμα και η πρόσβαση σε αγωγούς που παρακάμπτουν τις πόρτες και τους διαδρόμους. Από την αρχή μέχρι το τέλος παίζουμε ακριβώς όπως επιθυμούν οι developers και αρκετά στοιχεία τείνουν να απομακρύνουν την όποια ευχαρίστηση μπορούσε να προσφέρει η εμπειρία. Από τα χειρότερα προβλήματα του παιχνιδιού είναι η ΑΙ που πραγματικά μας πάει δεκαετίες πίσω· οι εχθροί δεν μας βλέπουν ακόμα και αν τρέχουμε ακριβώς μπροστά τους, μπορούμε να τους εκτελούμε με stealth σε κοινή θέα, ενώ μας κοιτούν άλλοι 10 και, γενικά, οι αντιδράσεις είναι πάντα απογοητευτικές.
Κάπως πάει να σώσει την κατάσταση η δυνατότητα να μετατρέπουμε τον πρωταγωνιστή σε λύκο. Με το πάτημα ενός πλήκτρου, βλέπουμε τη στάση του σώματος του χαρακτήρα μας να αλλάζει, την ανατομία του να μεταβάλλεται και το ανθρώπινο δέρμα του να δίνει τη θέση του στο πυκνό τρίχωμα του λύκου. Η μεταμόρφωση είναι στιγμιαία και πολύ ευχάριστη, ενώ η διαφορά στην κίνηση ανθρώπου και λύκου είναι επαρκής. Όσο παίζουμε stealth, ο λύκος αποδεικνύεται η ιδανική επιλογή, αφού περπατά πιο γρήγορα, μπαίνει σε αγωγούς, πηδάει ψηλά και κρύβεται πιο αποτελεσματικά. Ο μέτριος χειρισμός, το απότομο animation και οι περιπτώσεις που βάζουν κομμάτια του σώματος του λύκου μέσα σε τοίχους αφαιρούν από το immersion και τη διασκέδαση, αλλά η μεταμόρφωση είναι πάντοτε ιδιαίτερα απολαυστική.
Εκτός του stealth, υπάρχουν και μάχες σώμα με σώμα, στις οποίες ο χαρακτήρας αλλάζει σε δίποδο, τεράστιο λυκάνθρωπο, αρχίζει να παίζει μέταλ μουσική, και μπαίνουμε σε button mashing λογική για να διαλύσουμε τις ορδές μικροσκοπικών ανθρώπων που μας επιτίθενται, αλλά και μεγάλων ρομπότ και άλλων λύκων, μερικές φορές. Η διαδικασία της εξολόθρευσης των εχθρών με τα δυνατά χέρια του λυκάνθρωπου, η αλλαγή στόχων με γρήγορα άλματα, αλλά και κάποιες διασκεδαστικές ιδιότητες του πλάσματος, κάνουν τη μάχη επαρκώς διασκεδαστική, μέχρι να αρχίσει η ξερή επανάληψη και να διαπιστώσουμε πως δεν θα βρούμε πολλές κινήσεις και προσεγγίσεις για να διατηρηθούν φρέσκιες οι μονομαχίες.
Τα γραφικά είναι παλιομοδίτικα, με επαρκώς καθαρή εικόνα όσο δεν υπάρχει κίνηση, αλλά βαρετά backgrounds και κάκιστα μοντέλα χαρακτήρων, αλλά και ατσούμπαλα animations. Τα περιβάλλοντα είναι ανέμπνευστα, σε σημείο που νιώθουμε πως παίζουμε στην ίδια πίστα συνεχώς, τα μάτια των χαρακτήρων είναι «νεκρά» και ο συγχρονισμός των στομάτων ανύπαρκτος και εντελώς παράταιρος.
Συμπέρασμα
Το όλο πακέτο του gameplay θυμίζει έντονα τίτλους παλιότερων δεκαετιών, εκείνα τα παιχνίδια της εποχής του πρώτου PlayStation κυρίως, που πειραματίζονταν και δοκίμαζαν διάφορες ιδέες, πολλές φορές αταίριαστες μεταξύ τους, ενώ δεν υπήρχε καν η απαραίτητη τεχνογνωσία για να της στηρίξει, αλλά ούτε και επαρκές μπάτζετ. Σίγουρα μπορεί να βρεθεί το κατάλληλο κοινό για το Werewolf the Apocalypse: Earthblood, αρκετός κόσμος θα διασκεδάσει παίζοντάς το, όμως θα το κάνει κυρίως επειδή θα του θυμίσει τα παλιά και ό,τι έπαιζε τότε. Εγώ, ας πούμε, διασκέδασα μέχρι το τέλος, που έρχεται σε 8 περίπου ώρες, και θα μπορούσα να το προτείνω σε κάποιον ή κάποια που ψάχνει ένα παιχνίδι που θα του φέρει αυτούσια την εμπειρία των παλιότερων δεκαετιών, μαζί με όλα της τα προβλήματα και τις παραξενιές. Τα προβλήματα, ωστόσο, είναι πολλά και οι παραξενιές… παράξενες.
Βαθμολογία: 
5/10
Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.
