Η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού δημοσίευσε το βίντεο με την ομιλία της Σοφίας Μπεκατώρου στο πλαίσιο της ημερίδας «Start to talk /Σπάσε τη Σιωπή – Μίλησε, Μην Ανέχεσαι». Η Ελληνίδα Ολυμπιονίκης κατήγγειλε σεξουαλική κακοποίηση ξεσηκώνοντας σάλο αντιδράσεων.
Αναλυτικά όσα ανέφερε:
«Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι στον αθλητισμό θα αντιμετώπιζα τη βία, πόσο μάλλον τη σεξουαλική. Ως ιστιοπλόος, από πολύ μικρή ηλικία, ταξιδεύω χωρίς τους γονείς μου με παρουσία των συναθλητών μου και του προπονητή. Έχω σκληραγωγηθεί, έχω μάθει να υπομένω τον πόνο, τις δύσκολες καιρικές συνθήκες και την μοναξιά του πρωταθλητισμού, έχω μάθει όμως και να είμαι ανεξάρτητη, να αντιμετωπίζω τα προβλήματα που έχω με θάρρος, να στηρίζω τους συναθλητές μου και να παλεύω για τις αξίες και τα ιδανικά μου.
Όταν αποφάσισα να θέσω ως στόχο την διάκριση στους ολυμπιακούς αγώνες και συγκεκριμένα το χρυσό μετάλλιο, ήξερα ότι θα έπρεπε σε όλους τους τομείς που επιβάλλει το άθλημα μου, να υπερέχω ξεκάθαρα. Έπρεπε να σπάσω όρια και επιδόσεις που υπήρχαν, ώστε να μην υπάρχει καν η πιθανότητα του στενού ανταγωνισμού. Για το λόγο αυτό, μαζί με την συναθλήτρια μου Αιμιλία Τσουλφά και τον προπονητή μας Ηλία Μυλωνά, σχεδιάσαμε ένα πρόγραμμα με πολύωρες προπονήσεις, εντός και εκτός θαλάσσης μαζί με την ανδρική ομάδα, και συμμετοχή σε μεγάλο αριθμό αγώνων, ώστε να αποκτήσουμε τις κατάλληλες εμπειρίες. Ήμασταν 100% αφοσιωμένοι στο στόχο αυτό. Ένα μεγάλο εμπόδιο που πάντα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε, παραδόξως, ήταν η ίδια η ομοσπονδία μας. Το κλίμα συνεργασίας με την εθνική αρχή γινόταν όλο και πιο ασφυκτικό, όταν πριν από κάθε αποστολή, έπρεπε ουσιαστικά να διαπραγματευτούμε την οικονομική υποστήριξη είχαμε δικαίωμα να λάβουμε. Υπεύθυνοι της ομοσπονδίας, ανάλογα με τα συμφέροντα τους και τις συμπάθειες τους, αντιμετώπιζαν με διαφορετικό τρόπο τους αθλητές.
Έχοντας μάθει από μικρή ηλικία να εκφράζω την άποψη μου, να πιστεύω στη δικαιοσύνη και την αξιοκρατία δυσκολεύτηκα να αναπτύξω μία εποικοδομητική σχέση με την ομοσπονδία. Δεν μου άρεσε που έπρεπε να χρησιμοποιούμε μεθόδους πολιτικής για να τύχουμε της υποστήριξης τους και που οι άνθρωποι με τους οποίους μιλούσαμε δεν είχαν καμία εξειδίκευση στον τομέα μας με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνουν ούτε τα προβλήματα ούτε τις ανάγκες μας. Ήταν σαφές δε ότι δεν υπήρχε κανένας στρατηγικός σχεδιασμός που να αποσκοπεί στην διάκριση της χώρας μακροπρόθεσμα. Ευτυχώς για οχτώ χρόνια είχαμε στο πλευρό μας δύο ανθρώπους που πάλευαν για το δίκιο μας τους προέδρους των ομίλων μας κο Παυλιδη και Κο Καραγεωργίου.
Όταν εμφανίστηκε σε κάποιες συναντήσεις ως νέος υπεύθυνος προετοιμασίας της εθνικής ομάδας ο Χ και μας αντιμετώπισε εγκάρδια με φιλικότητα και χιούμορ, αναθαρρήσαμε με την Αιμιλία. Η επικοινωνία που δημιουργήθηκε με την ομάδα μας και τον Χ ήταν πάντα στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τους αγώνες, την οικονομική υποστήριξη από την ομοσπονδία και την αγορά εξοπλισμού.
Η συνηθισμένη ασφυκτική διαπραγμάτευση μέσω του Χ έγινε μία διαδικασία λιγότερο ψυχολογικά επιβλαβής για το στόχο μας, τουλάχιστον έτσι νομίζαμε…Το 1998 η χώρα μας διεκδίκησε την πρόκριση για τους ολυμπιακούς αγώνες του Σίδνεΰ. Την ίδια χρονιά είχαμε τις δύο πρώτες μεγάλες διεθνείς επιτυχίες με την Αιμιλία Τσουλφά χάλκινο μετάλλιο σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Στην πρόκριση για τους ολυμπιακούς αγώνες, παρόλο που συνήθως δεν είχαμε μαζί εκπροσώπους της ομοσπονδίας σε αγώνες, θα ερχόταν “κάποιος” όπως μας ενημέρωσαν. Μετά τις τελευταίες εξελίξεις εμείς ευχόμασταν να ήταν ο Χ, ο οποίος δημιουργούσε ένα ευχάριστο και υποστηρικτικό κλίμα που ήταν σημαντικό για την επίτευξη των στόχων μας.
Παρότι δεν καταφέραμε να πάρουμε ένα μετάλλιο στην πρόκριση, εντούτοις με την πέμπτη θέση που καταλάβαμε εμείς και η ανδρική ομάδα προκριθήκαμε για τους ολυμπιακούς. Ο Χ ήταν ενθουσιασμένος όπως άλλωστε και η ομάδα μας. Γιορτάσαμε την πρόκριση με δείπνο και μετά επιστρέψαμε οι έξι μας, ανά δύο, στο ξενοδοχείο μας. Εγώ και ο Χ φύγαμε τελευταίοι. Στο δρόμο για το ξενοδοχείο συζητάγαμε για τους αγώνες και τις δυσκολίες. Για μένα θα ήταν η πρώτη ολυμπιακή συμμετοχή και καθώς ήμουν η μικρότερη της ομάδας (21), η χαρά μου ήταν ανείπωτη. Κάποια στιγμή όπως μιλάγαμε με τον Χ γύρισα και με φίλησε. Εγώ πάγωσα, δεν ήξερα πως να αντιδράσω, δεν περίμενα ποτέ να κάνει μία τέτοια κίνηση. Για μένα ο Χ αντιπροσώπευε το πατρικό πρότυπο, ήταν ένας άνθρωπος που επιτέλους δε μας πολεμούσε μέσα στην ομοσπονδία και ήθελε το καλό μας, σκέφτηκα. Συνέχισα να προχωράω τώρα με ταχύτερο ρυθμό κάνοντας πως δεν κατάλαβα ότι συνέβη, αν και του το ανέφερα λέγοντας του ότι δεν περίμενα ποτέ μία τέτοια κίνηση του. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο μας στο ασανσέρ πριν πάει στο δωμάτιο του μου ζήτησε να τον ακολουθήσω. Εγώ αρνήθηκα και πήγα να κλείσω την πόρτα.
Εκείνος πάντα ευγενικά και με χαμόγελο με ρώτησε αν τον φοβάμαι και τότε του απάντησα πως όχι, αλλά ότι δεν υπήρχε λόγος να πάω μαζί στο δωμάτιο του. Εκείνος προσπαθώντας να με πείσει, με διαβεβαίωσε ότι δεν πρόκειται να κάνει κάτι ερωτικό απλά να συζητήσουμε. Ήξερε όμως πώς να μου μιλήσει και πώς να με ηρεμήσει και να με κάνει να ρίξω τις άμυνες μου. Και όταν αυτό έγινε, τότε άρχισε να ασελγεί εις βάρος μου. Προσπάθησα να τον απωθήσω, να του δείξω ότι δεν υπάρχει αμοιβαία επιθυμία, θεωρώντας ότι θα το σεβαστεί. Του είπα όχι, του επανέλαβα ότι δεν θέλω να προχωρήσω και εκείνος με ψεύτικα γλυκόλογα έλεγε ότι δεν είναι τίποτα κάνοντας χιούμορ. Έλεγε ότι θα σταματήσει αν δεν το θέλω, όμως δε σταμάτησε ότι κι αν του έλεγα. Κλαμένη και ντροπιασμένη έφυγα από το δωμάτιο όταν αυτός ολοκλήρωσε και σηκώθηκε από πάνω μου.
Γύρισα στο δωμάτιο μου όπου η συναθλήτρια μου κοιμόταν ανυποψίαστη. Έκανα μπάνιο, ένιωθα βρώμικη, εξαντλημένη, ταπεινωμένη και ανίκανη να υπερασπιστώ τα δικαιώματα μου. Ενώ είχαμε μόλις αποκτήσει το δικαίωμα στο όνειρο με την Αιμιλία, αν εγώ μιλούσα για ότι μου συνέβη, μπορεί αυτό να κατέρρεε. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ αυτό το συναίσθημα και δεν μπορούσα να το μοιραστώ με την ομάδα μου γιατί μπορεί να μας δίχαζε. Η ομάδα μας που συμπεριλάμβανε και την ανδρική βρισκόταν πάντα σε ένα λεπτό σχοινί ισορροπίας και δεν υπήρχαν δυνατοί δεσμοί που θα μπορούσα να με κάνουν να μιλήσω ανοιχτά. Ο δε προπονητής μας ήταν 25 χρονών, αρκετά συναισθηματικός και άπειρος σε θέματα διαχείρισης κρίσεων. Επίσης τότε δεν είχαμε κάποια συνεργασία με αθλητική ψυχολόγο και φυσικά δεν θα μιλούσα ποτέ στους γονείς μου, γιατί θα με σταμάταγαν από την ιστιοπλοΐα. Στο μικρό και αθώο μυαλό μου η μόνη λύση ήταν να σιωπήσω και να κάνω ότι δε συνέβη τίποτα.
Έκλαψα πολύ και όταν ξύπνησα άρχισα μία παράσταση που έληξε μέχρι και πριν από λίγο καιρό. Με πολλή δουλειά, θεραπεία και ανάλυση κατάφερα να αναλάβω το βάρος της ευθύνης μου, το να μην μιλήσω τότε, ώστε να απομακρυνθεί αυτός ο παράγοντας εκτός αθλητικών χωρών. Αυτός ο μισάνθρωπος που δεν είχε όρια, εκμεταλλεύτηκε καταστάσεις, την συναισθηματική μου ευφορία και την προσήλωση στο στόχο μου. Εκμεταλλεύτηκε την αδυναμία της ομάδας μας, γνωρίζοντας ότι δεν υπήρχε μεγάλη συνοχή και δύναμη, την θεσμική του θέση , ώστε να ικανοποιήσει το αρρωστημένο του ένστικτο . Ο μόνος στον οποίο κατάφερα να ανοιχτώ ήταν ότι δεσμός που διατηρούσα τότε, από τον οποίο επίσης ζήτησα να μην αντιδράσει, καθώς ήταν κι αυτός Αθλητής. Ο Χ ουδέποτε δήλωσε μετάνοια ή άλλαξε τον τρόπο που λειτουργούσε.
Με την αλλαγή της στάσης μου και την ψυχρότητα μου έγινε ειρωνικός και σε γενικές γραμμές αμφισβήτησε τις ικανότητες και τις επιδόσεις μου σε κάθε δυνατή ευκαιρία λέγοντας ότι οι νεότεροι αθλητές πρέπει να έχουνε πλέον ευκαιρίες και όχι αυτοί των οποίων η καριέρα τους βρίσκεται στη δύση της. Την νοοτροπία αυτή υιοθέτησε από το 1999 μέχρι το 2019. Στο διάστημα αυτό έχω πετύχει τις περισσότερες διακρίσεις για την χώρα μας στην ιστιοπλοΐα, έχοντας όμως χάσει το σημαντικότερο αγαθό ως προσωπικότητα: την αγάπη προς τον εαυτό μου!»
