Για τον Χορευτάκη
Γίνεται φόνος, κλοπή, εκβιασμός, βιασμός, υπεξαίρεση, συνεργία, ηθική αυτουργία σε ό,τι πιο ειδεχθές, απεχθές, αηδιαστικό, έγκλημα, κακούργημα μπορεί να διανοηθεί η ανθρώπινη φύση και διάνοια, και μετά… όταν συλλαμβάνεται ο δράστης, οι κάμερες καταγράφουν δηλώσεις από συγγενείς, γείτονες, γνωστούς και γενικά τον στενό και ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο: «Ήταν καλό παιδί… ήταν φιλήσυχος… ήταν συμπαθής… είχε φίλους… δεν είχε φίλους… δεν έδινε δικαιώματα για προστριβές… ούτε φασαρίες… δεν είχαμε ακούσει τίποτα… πού να το φανταστεί κανείς ότι θα έκανε τέτοιο πράγμα…». Ό,τι θες ακούς από όλους για όλους ιδίως αν ο δράστης είναι τυχαίος, άσημος, “ανώνυμος” καθώς λέμε.
Αν όμως ο δράστης τύχει να’ ναι άτυχος μα διόλου τυχαίος, διάσημος και “επώνυμος”, κάποιος που διατηρούσε ή έχει ακόμα θέση οικονομικής ισχύος και εξουσίας, κάποιος που τεχνηέντως φρόντιζε να διατηρεί χαμηλό το προφίλ και μειλίχιους τους τρόπους στον περίγυρο, τότε, τι ρόλο παίζουν άραγε οι εκτιμήσεις της (αδιάφορης; υποκριτικής;) κοινωνίας για το V.I. πρόσωπό του σαν έρθει η κακιά ώρα της δικής του έκρηξης και βγει στο φως μια καινούργια τραγική πραγματικότητα;
Τι θέλω να πω; Αυτό που καταλαβαίνετε: ότι κι αν το δικαίωμα στο έγκλημα θεωρητικά να το έχουν όλοι, το διασυρμό και κυρίως την τιμωρία, υπάρχουν αρκετοί που πρακτικά τη γλιτώνουν. Κι είναι αυτοί με τον τρόπο τους πολύ πιο ισχυροί από τους ισχυρούς επειδή στη μικρή τοπική κοινωνία επιβάλλουν καθημερινά το νόμο της ζούγκλας. Από τους παιδεραστές, για παράδειγμα, έως το τάχα λάθος του Μπούς που φέρνει στο Ιράκ τερατόμορφα μωρά και οι μανάδες παρακαλούνε να πεθάνουν και νιώθουν μίσος για τον κόσμο όλο. Τον κόσμο αυτόν που οραματίστηκε και εφαρμόζει ανενόχλητα ο κάθε έμπορος γυναικών, παιδιών, ναρκωτικών και όπλων, ο έμπορος λαδιών και ορυκτελαίων, ο διεφθαρμένος έμπορο- πολιτικός. Ποιος θα καθίσει στο σκαμνί; Και τι θα γίνει αν καθίσει; Γιατί πολλά μπορεί να λέει ο περίγυρος, ο αυλόγυρος, ο ποδόγυρος και ο γύρος από ένα σουβλάκι έξω από το χορό και κατόπιν εορτής (δίκαια ή άδικα; Με πρόθεση ή δίχως πρόθεση;) όταν η ζωή κάποιου άλλου έχει οριστικά τελειώσει.
Γιατί στο παιδί του Χορευτάκη, ο φονιάς ήτανε ήδη φονιάς κι πατέρας δεν βγήκε στο παράθυρο να κλάψει ούτε να κλαφτεί αλλά γιατί του αθώου η ψυχή δεν θα βρίσκει ανάπαυση όσο μένει ατιμώρητο το έγκλημα. Η δικιά μας; Τι να πω; Θα δείξει…
