Γιώργος Αρκουλής
Κάτι παραπάνω από μια δεκαετία είχε κλείσει από τότε που ο Νίκος Αλέφαντος ολοκλήρωσε την προπονητική του δράση, όμως ποτέ οι ποδοσφαιρόφιλοι δεν έπαψαν να τον αγαπούν, να τον παραδέχονται και να τον θυμούνται για κάποιες σημαντικές στιγμές της καριέρας του. Ο ίδιος, επιτυχημένος τόσο ως οικογενειάρχης όσο και με ό,τι ακολούθησε επαγγελματικά στην ζωή του, φοβάμαι πως έφυγε με ένα παράπονο που τον στοίχειωνε. Το ότι δεν κατάφερε να κερδίσει τον τίτλο ως προπονητής του αγαπημένου του Ολυμπιακού τον είχε σημαδέψει. Ποτέ δεν σταμάτησε να φωνάζει για την διαιτησία του Κορίνθιου Γιώργου Δούρου, στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Μια διαιτησία που, πράγματι, ευνόησε τον Παναθηναϊκό, αφού με την ισοπαλία αναδείχτηκε πρωταθλητής.
Ο Αλέφαντος, έδειξε το ταλέντο του ως προπονητής του Πανιωνίου, όταν η ομάδα της Νέας Σμύρνης έμεινε αήττητη δεκατέσσερις αγωνιστικές υπό την καθοδήγησή του. Οι παρατηρητές του πρωταθλήματος δεν πίστευαν στα μάτια τους με τη μπάλα που έπαιζε ο Πανιώνιος. Κάποιοι καλοθελητές τον χαρακτήρισαν τότε «καυγατζή», «προληπτικό», «τυχεράκια» όχι όμως και αυτό που ίσχυε στην πραγματικότητα. Το γεγονός ότι υπήρξε μαχητής, που δεν ανεχόταν τους αδιάφορους, τους δειλούς και τους τεμπέληδες μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Ο στίχος που του αφιέρωσαν με το τραγούδι τους τα παιδιά της Πάτρας «Γειάσου ρε Αλέφαντε είσαι παλικάρι», τα λέει όλα.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο Αλέφαντος υπήρξε ένα δυνατό μυαλό στο ποδόσφαιρο, κάτι που ισχύει και για τον Μάρκοβιτς, αλλά και δύο νεότερους οι οποίοι δεν στάθηκαν τυχεροί στην ζωή τους. Τους πρόωρα χαμένους ταλαντούχους προπονητές Κυράστα και Παθιακάκη. Αυτοί οι τέσσερις υπήρξαν οι καλύτεροι που ανέδειξε στους πάγκους των γηπέδων το ελληνικό ποδόσφαιρο τα τελευταία πενήντα χρόνια. Κι’ ας μην τους εμπιστεύτηκαν ποτέ από την ΕΠΟ, δηλαδή να τους φωνάξουν ώστε να μπορέσουν να δείξουν την αξία τους στην εθνική μας ομάδα (κάτι που γεύτηκαν Δανιήλ, Αρχοντίδης, Πολυχρονίου και ο πολυδιαφημισμένος «μάνατζερ» Αλκέτας Παναγούλιας),
