Η πρόθεση του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών να προωθήσει νέα τακτικά πυρηνικά όπλα, αποτελεί μελέτη που ανάγεται σε ψυχολογική προβολή που δεν έχουμε δει από τις πιο σκοτεινές ημέρες του Ψυχρού Πολέμου και προκαλεί απειλή παγκόσμιου ολοκαυτώματος.
Τον Φεβρουάριο, το Πεντάγωνο ανακοίνωσε ότι το Πολεμικό Ναυτικό των Η.Π.Α. παρέλαβε την πρώτη παρτίδα κεφαλών βαλλιστικών πυραύλων (SLBM) χαμηλής απόδοσης W76-2,για υποβρύχια.
Έγγραφο από το Γραφείο Ελέγχου Όπλων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που δημοσιεύθηκε την περασμένη εβδομάδα, είχε ως στόχο να εξηγήσει το σκεπτικό πίσω από αυτήν την κίνηση και να «ξεφορτωθεί» τους επικριτές. Το έγγραφο των 10 σελίδων επικυρώθηκε από τον αναπληρωτή υφυπουργό για τον έλεγχο των όπλων Christopher Ford, ο οποίος χαρακτήρισε τους πυραύλους ως «μείωση των καθαρών πυρηνικών κινδύνων».
Ωστόσο, η εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών Μαρία Ζαχάροβα χαρακτήρισε την κίνηση «σκόπιμη θόλωση των γραμμών μεταξύ μη στρατηγικών και στρατηγικών πυρηνικών όπλων» που «αναπόφευκτα οδηγεί να μειώσει το πυρηνικό κατώφλι και να αυξήσει την απειλή πυρηνικής σύγκρουσης».
Όλοι όσοι θέλουν να το κάνουν αυτό πρέπει να καταλάβουν ότι σύμφωνα με το ρωσικό στρατιωτικό δόγμα, τέτοιες ενέργειες θα θεωρηθούν βάση για την αμοιβαία χρήση πυρηνικών όπλων από τη Ρωσία.
Στη ρίζα αυτής της ασυμφωνίας είναι η θεμελιώδης παρανόηση: Ο Foggy Bottom και το Πεντάγωνο βασίζουν τα επιχειρήματά τους όχι στο πραγματικό ρωσικό δόγμα ή συμπεριφορά, αλλά στην πεποίθησή τους σχετικά με το τι θα μπορούσε να είναι.
Για παράδειγμα, υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη υπόθεση στους κύκλους πολιτικής των ΗΠΑ ότι η Ρωσία διαθέτει πυρηνικό δόγμα που περιγράφεται ως «κλιμάκωση προς απο-κλιμάκωση» – το οποίο «υποτίθεται ότι επιδιώκει να μειώσει την συμβατική σύγκρουση μέσω καταναγκαστικών απειλών, συμπεριλαμβανομένης της περιορισμένης πυρηνικής χρήσης», (σύμφωνα με Κατάθεση του Κογκρέσου του 2015 για τον τότε αναπληρωτή υπουργό Άμυνας Robert Work).
Όπως επεσήμανε ο πρώην επιθεωρητής όπλων των Ηνωμένων Εθνών, Scott Ritter, τα λόγια του Work αποκαλύπτουν ότι αυτό δεν είναι το πραγματικό ρωσικό δόγμα, αλλά η εντύπωση του από ορισμένους αμερικανούς αναλυτές. Ποιος ξεκίνησε αυτήν την απόλυτη φαντασία δεν έχει σημασία. Κατατάσσεται ακριβώς δίπλα στην «εξειδίκευση» της Molly McKew σχετικά με τη ρωσική πυρηνική στάση ή την ομοίως διαδεδομένη αποδοχή του ανύπαρκτου «δόγματος Gerasimov».
Το έγγραφο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ βασίζεται πράγματι στις υποθέσεις του Work για τη Ρωσία, καθώς αναφέρεται στον «αποτρεπτικό στόχο των ΗΠΑ να υπονομεύσει τη ρωσική εμπιστοσύνη ότι μπορεί να ελέγξει την κλιμάκωση σε έναν πυρηνικό πόλεμο».
Προσπαθώντας να καταλάβουμε από πού προήλθε αυτή η έννοια, ήρθε στο νου το βιβλίο μυθοπλασίας του 1978 για τον Παγκόσμιο Πόλεμο III του Sir John Hackett, Βρετανού στρατηγού.
Ο Χάκετ οραματίστηκε μια σοβιετική πυρηνική επίθεση σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα του ΝΑΤΟ, αφού ο συμβατικός πόλεμος άρχισε να πηγαίνει άσχημα για την ΕΣΣΔ. Στο βιβλίο, το ΝΑΤΟ αποκρίνεται με πυρηνική επίθεση στο Μινσκ και ο πόλεμος τελειώνει με πραξικόπημα από τους Ουκρανούς εθνικιστές στη Μόσχα (κάτι θα έχετε ακούσει!).
Μπορεί να ακούγεται τρελό ότι μια 42χρονη φαντασία φαίνεται να αποτελεί τη βάση ώστε οι ΗΠΑ να σκεφτούν την τρέχουσα ρωσική στρατηγική, αλλά εδώ φτάσαμε.
Το άλλο πράγμα που είναι εντελώς ανησυχητικό για το έγγραφο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ είναι η συζήτησή του για μια «περιορισμένη απάντηση για να δείξει αποφασιστικότητα».
Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι ΗΠΑ είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που χρησιμοποίησε κάποτε πυρηνικά όπλα σε πόλεμο δεν υπάρχει κάποιος λόγος να αμφισβητηθεί η «αποφασιστικότητα» της Ουάσιγκτον.
Στο επιχείρημά τους, διακρίνεται ένας γιγαντιαίος αχυράνθρωπος, που αποτελείται από ευσεβείς πόθους, προβολές και απεικονίσεις καθρεφτών αλλά και λάθη εγχειριδίων.
Αντίθετα, οι ρωσικοί πόλεμοι τείνουν να διεξάγονται στο εσωτερικό της χώρας και ενάντια σε ξένους εισβολείς.
Οι Ρώσοι δεν σκέφτονται τον πόλεμο από άποψη στάσης, αλλά από άποψη ζωής και θανάτου.
Δεν χρειάζεται να «επιδείξουν αποφασιστικότητα» – μετά από αμέτρητες τεκμηριωμένες πράξεις έναντι υπερβολικών πιθανοτήτων.
Σύνταξη Κ. Μπετινάκης
