Η παρακάτω επιστολή εστάλη στο zougla.gr.
«Στις 28/4 είχε προσδιοριστεί η πρώτη πειθαρχική διαδικασία για τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στις 9/4 στις φυλακές Ελαιώνα, ύστερα από το θάνατο της κρατούμενης Αζιζέ Ντεμίρογλου. Με το άκουσμα του θανάτου της Αζιζέ ξέσπασε εξέγερση στη φυλακή γεγονός που προκλήθηκε ύστερα από μια μακρά περίοδο αυξημένης πίεσης πάνω στις κρατούμενες στην οποία καθοριστικό ρόλο έπαιξε ο φόβος της αρρώστιας από τον κορονοίο, ο φόβος του θανάτου είτε από τον κορονοίό είτε από άλλη αιτία, η αναμονή για την υλοποίηση των μέτρων για την αποσυμφόρηση των φυλακών που είχε εξαγγείλει το υπουργείο και που ποτέ δεν υλοποίησε, προκαλώντας άγχος, οργή και αγανάκτηση. Στις αιτίες που έθρεψαν την εξέγερση συγκαταλέγονται και οι συνθήκες κράτησης (υπερπληθυσμού σε θαλάμους), αλλά και η χαρακτηριστική αυστηρότητα στις όποιες διεκδικήσεις των κρατουμένων, οι οποίες παγίως συναντούν το τείχος της απειλής και της τιμωρίας.
Η εξέγερση αυτή γεγονός πρωτοφανές για τα δεδομένα των φυλακών τα τελευταία 13 χρόνια, αναίρεσε έστω και στιγμιαία την πολιτική ‘‘επιτυχία’’ της κυβέρνησης στη διαχείριση της κρίσης της πανδημίας και γι’ αυτό το λόγο τα ΜΜΕ στην πλειοψηφία τους επέλεξαν να το θάψουν θεωρώντας την ως σοβαρή απειλή υπονόμευσης τόσο του κυβερνητικού έργου όσο και της πολυδιαφημισμένης ‘‘κοινωνικής συναίνεσης’’ στα μέτρα της κυβέρνησης. Παρά όμως τις συντονισμένες προσπάθειες απόκρυψης του γεγονότος, κατάφερε να βγει στην επιφάνεια αναδεικνύοντας έναν ‘‘άλλο κόσμο’’, τη κραυγή μιας μεγάλης ευπαθούς ομάδας, αυτής των κρατουμένων που συνωστίζονται σε κελιά και θαλάμους αγωνιώντας για την ίδια τους την επιβίωση. Ανέδειξε έναν ‘‘άλλο κόσμο’’ χωρίς δικαιώματα που φιμώνεται, που του αρνούνται να διεκδικεί με την απειλή της παράτασης της φυλάκισης να πλανάται πάνω από κάθε σκέψη για αντίδραση. Συνεπώς το γεγονός αυτό ενείχε σημαντική πολιτική διάσταση που υπερέβαινε κατά πολύ τα στενά όρια των ζητημάτων που αφορούν στους κρατούμενους, άγγιξε τον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής το τρέχον διάστημα αναδεικνύοντας το ψέμα της περί της ‘‘φιλάνθρωπης’’ και της ‘‘κοινωνικά αλληλέγγυας’’ πολιτικής της. Επίσης έφερε στην επιφάνεια το κρυμμένο φασιστικό πυρήνα της κυβέρνησης που ιεραρχεί ζωές και θανάτους και ποδοπατά δικαιώματα, αντιμετωπίζει με ρατσισμό τους κρατούμενους και εξαπολύει την ωμή κρατική βία όταν διεκδικούν.
Μετά το τέλος της εξέγερσης ακολούθησε μια κινητοποίηση αντίδρασης στον θάνατο της Αζιζέ, τον εμπαιγμό της κυβέρνησης που είχε εξαγγείλει μέτρα αποσυμφόρησης και δεν υλοποίησε, και με αιτήματα που αφορούσαν στην άμεση αποσυμφόρηση των φυλακών. Η κινητοποίηση κατεστάλη βίαια, λίγη ώρα μετά την έναρξή της και ενώ είχε προηγηθεί κατάθεση εγγράφου υπογεγραμμένο από πολλές κρατούμενες που ενημέρωνε πως η φυλακή θα παρέμενε ανοιχτή ως τις 11μ.μ, κατά τις μεσημεριανές ώρες και πως θα απείχαν οι κρατούμενες από το συσσίτιο και από την εργασία. Η καταστολή συνεχίστηκε με τις μαζικές πειθαρχικές διαδικασίες, με την παραπομπή στο ‘‘σωρό’’ κρατουμένων για σειρά κατηγοριών. Όπως έχω αναφέρει σε προηγούμενο κείμενό μου που έχω δημοσιοποιήσει, πρώτη στη λίστα ονομάτων που θα περνούσαν από πειθαρχικό συμβούλιο με την κατηγορία της ‘‘απείθειας’’, κατηγορία που αφορούσε στην μετά την εξέγερση κινητοποίηση ήμουν εγώ. Στις 28/4 ξεκίνησε η πειθαρχική διαδικασία και ενώ ήμουν πάλι πρώτη στην ανακοίνωση ονομάτων, καλέστηκα από το συμβούλιο τελευταία. Πληροφορήθηκα από τις άλλες κρατούμενες που προηγήθηκαν ότι ρωτήθηκαν όλες ‘‘ποιός τις έβαλε να υπογράψουν και να μείνουν έξω από τους θαλάμους’’. Όπως μου είπαν αρνήθηκαν κατηγορηματικά ότι συνέβη κάτι τέτοιο. Ήταν σαφές ότι αναζητούσαν εναγωνίως ενοχοποιητικά στοιχεία εις βάρος μου, καθώς είχα στοχοποιηθεί ήδη από το πρωί της 9ης Απρίλη από το ίδιο το υπουργείο και από την γ. γ αντεγκληματικής πολιτικής Σ. Νικολάου με τη δήλωσή της σε δημοσιογράφους ‘‘ότι είναι η Πόλα Ρούπα στην Θήβα’’, δήλωση που εμμέσως πλην σαφώς αποσκοπούσε να μου αποδώσουν την ευθύνη για όλα τα γεγονότα εκείνης της ημέρας. Εξάλλου μια ‘‘άτυπη προανακριτική διαδικασία’’ βρισκόταν σε εξέλιξη τις προηγούμενες ημέρες από την υπηρεσία για την αναζήτηση ‘‘της υποκινήτριας ή των υποκινητριών’’. Όμως ούτε η άτυπη ούτε η επίσημη διαδικασία δεν απέδωσε με την κατασκευή στοιχειών εναντίον μου. Οι μόνες που δεν ρωτηθήκαμε ποιός μας έβαλε ήμουν εγώ και η συγκρατούμενή μου Παγώνη Κατερίνα που επίσης καταδικάστηκε.
Αναφέρω περιληπτικά τα κυριότερα σημεία της «απολογίας» μου : ‘‘Για να εξεταστεί το κατηγορητήριο θα πρέπει να αναλυθεί και να γίνει κατανοητό το υπόβαθρο και το πλαίσιο μέσα στο οποίο έγιναν τα γεγονότα της 9ης Απρίλη. Οι κρατούμενες το τελευταίο διάστημα βιώναμε μια ασφυκτική πίεση λόγω της απειλής του κορονοϊού σε συνδυασμό με τις συνθήκες κράτησής μας στη φυλακή, της απειλής της πανδημίας στις οικογένειές μας και τα παιδιά μας. Υπήρχε έντονη αγωνία και αναστάτωση γιατί η κυβέρνηση δεν εφάρμοσε μέτρα για την αποσυμφόρηση των φυλακών που είχε εξαγγείλει, μια πράξη που όλες εκλάβαμε ως εμπαιγμό ενώ η αγωνία μπροστά στην απειλή της πανδημίας και του θανάτου ήταν και είναι μεγάλη. Δεν είμαι πολύ καιρό σε αυτή τη φυλακή όμως από την πρώτη στιγμή που ήρθα ήταν εμφανές ότι οι κρατούμενες ήταν πολύ ανήσυχες και είχαν μεγάλη αγωνία για το τι θα συμβεί. Ο θάνατος της Ντεμίρογλου ήρθε να κορυφώσει το άγχος, την αγωνία, τον φόβο του θανάτου των κρατουμένων και σε συνδυασμό και με τον κυβερνητικό εμπαιγμό ο φόβος μετατράπηκε σε οργή. Επίσης ενάμιση μήνα πριν είχε πεθάνει και άλλη κρατούμενη η Γεωργία Τριανταφύλλου, γεγονός που η διεύθυνση της φυλακής είχε αρνηθεί στις 9/4 όταν αναφέρθηκα σε αυτόν μπροστά στον απεσταλμένο του υπουργείου. Ο θάνατος της συγκρατούμενής μας ήταν η θρυαλλίδα που προκάλεσε την έκρηξη. Θα πρέπει να εξεταστεί σε όλες τις πειθαρχικές διαδικασίες που θα γίνουν το υπόβαθρο που γέννησε αυτή την έκρηξη και να εξετάσετε όλα τα γεγονότα που προηγήθηκαν. Εξάλλου ο Ποινικός Κώδικας στο άρθρο 79 αναφέρει ότι κάθε δικαστήριο πρέπει να εξετάζει τα αίτια και τις συνθήκες που τελούνται οι πράξεις που εκδικάζονται ενώ στην παράγραφο 4 του ίδιου άρθρου αναφέρεται πως είναι δικαιολογημένη μια πράξη λόγω συναισθηματικής φόρτισης. Ακόμα και ο Σωφρονιστικός Κώδικας στο άρθρο 71 που αναφέρεται στις πειθαρχικές διαδικασίες ζητάει την εξέταση των συνθηκών που τελέστηκαν οι πράξεις και αναφέρει ότι το συμβούλιο μπορεί να απέχει από την επιβολή ποινής.
Η συγκεκριμένη δίωξη αφορά την άρνησή μας να μπούμε στους θαλάμους κατά τις βραδινές ώρες. Η εξέγερση είχε λήξει ώρες πριν. Υπήρχε μια συλλογική απόφαση να προχωρήσουμε στην κινητοποίηση αυτή, να κρατάμε τους θαλάμους ανοιχτούς το βράδυ ως τις 11 και τις μεσημεριανές ώρες, να γίνει αποχή από την εργασία και το συσσίτιο, με αιτήματα για την αποσυμφόρηση των φυλακών. Είχαμε πριν καταθέσει έγγραφα με υπογραφές. Η κινητοποίησή μας αυτή κατεστάλη με την βίαιη εισβολή των αστυνομικών δυνάμεων. Δηλαδή μια μη βίαιη κινητοποίηση δέχτηκε βίαιη επίθεση προκειμένου να λήξει. Επισημαίνω ότι πολλές φυλακές πραγματοποίησαν κινητοποιήσεις με αίτημα την αποσυμφόρηση και κάποιες απ’ αυτές γίνονται τώρα.
Θα πρέπει να προσθέσω πως όλα όσα έγιναν την 9η Απρίλη δεν είχαν ιδιοτελή κίνητρα. Πολλές κρατούμενες και εγώ επίσης δεν αποβλέπαμε σε αποφυλάκιση με τα μέτρα αποσυμφόρησης που προτείναμε. Τα κίνητρα είναι υπερατομικά και καθοριστικός παράγοντας ήταν η αλληλεγγύη. Οι διεκδικήσεις, οι κινητοποιήσεις, οι διαμαρτυρίες δεν γίνονται με την κατάθεση ενός εγγράφου, αλλά μέσα από πράξεις που ασκούν πίεση για την υλοποίηση των αιτημάτων και την περιφρούρησης των δικαιωμάτων, είναι νόμιμες και κατοχυρωμένες από το ίδιο το Σύνταγμα αλλά και από την διεθνή νομολογία. Πουθενά ούτε στο Σύνταγμα ούτε στον Ποινικό ούτε στον Σωφρονιστικό κώδικα δεν αναγράφεται ότι εξαιρούνται οι κρατούμενοι από το δικαίωμα να πραγματοποιούν κινητοποιήσεις, διαμαρτυρίες, αγώνες’’.
Είχα ζητήσει την παρουσία της συνηγόρου μου Κούτρα Ηλέκτρας-Λήδας όπως προβλέπεται από το σωφρονιστικό κώδικα και πραγματοποιήθηκε μέσω skype. Η συνήγορός μου τοποθετήθηκε προασπίζοντας τη νομιμότητα της κινητοποίησή μας και αναφέρθηκε εκτενώς στην εγχώρια και τη διεθνή νομολογία πού κατοχυρώνει τα όσα υπερασπιστήκαμε στη διαδικασία. Η παράστασή της έγινε και κατά την εξέταση της Κατερίνας Παγώνη με το ίδιο υπερασπιστικό πλαίσιο.
Δύο ώρες μετά το πέρας της διαδικασίας κάλεσαν εμένα και την Παγώνη αυτή τη φορά πρώτες για να μας ανακοινώσουν την απόφαση που ήταν η καταδίκη μας (20 πόντους) για την ‘‘παράνομη’’ πράξη της ‘‘απείθειας’’. Η εισαγγελέας με ρώτησε αν έχω κάτι να πω και της απάντησα: ‘‘Παρανομία δεν είναι αυτό που κάναμε εμείς. Παρανομία είναι να πεθαίνουν άνθρωποι στη φυλακή. Παρανομία είναι να εξαγγέλλει η εκτελεστική εξουσία μέτρα και να μην τα εφαρμόζει. Παρανομία είναι να καταστέλλεται βίαια μια μη βίαιη και δίκαιη κινητοποίηση, να ξυλοκοπούνται κρατούμενες. Παρανομίες έγιναν από την άλλη μεριά, τη δική σας, όχι από την δική μας’’.
Στη συνέχεια καλέστηκαν οι υπόλοιπες που τους ανακοινώθηκε ότι κρίθηκαν αθώες. Ζητήσαμε επίμονα να μας γνωστοποιηθεί η αιτιολόγηση της δικής μας καταδίκης και του διαχωρισμού μας από τις υπόλοιπες όμως καμία εξήγηση δεν μας δόθηκε.
Το γεγονός ότι το πειθαρχικό συμβούλιο (που αποτελείται από την επόπτρια εισαγγελέα Α. Μουσούρη, τον διευθυντή της φυλακής Γ. Μακρή και την προϊσταμένη της κοινωνικής υπηρεσίας Καρακατσάνη Β.) προέβη σε αθωωτική απόφαση για τις υπόλοιπες κρατούμενες. Είναι ομολογουμένως πρωτοφανές για τα δεδομένα της συγκεκριμένης φυλακής αφού πειθαρχικές διώξεις και βαρύτατες ποινές επιβάλλονται με κάθε αφορμή. Σε αυτήν την απόφαση συντέλεσε η επιμονή στη συστηματική δημοσιοποίηση των γεγονότων, την ανάδειξη του περιεχομένου τους αλλά και την εκτενή δημοσιοποίηση των συνθηκών κράτησης. Ο λόγος που πλαισίωσε τα γεγονότα της 9/ης Απρίλη αλλά και η πληθώρα μηνυμάτων συμπαράστασης λειτούργησαν ως ασπίδα για τις κρατούμενες.
Όμως η δική μου καταδίκη ενέχει βαρύτατους συμβολισμούς. Πρώτα απ’ όλα στόχευε στο πρόσωπό μου, την ιστορία μου, τη στάση μου, τον λόγο που άρθρωσα δημόσια για τα γεγονότα. Είναι η συνέχεια μιας συστηματικής στοχοποίησης που ξεκίνησε με την εισβολή αστυνομικών δυνάμεων στο θάλαμό μου στον Κορυδαλλό και τη μεταγωγή μου στη Θήβα προκειμένου να σταματήσει η εκεί κινητοποίηση. Μια μεταγωγή που διατάχθηκε από το ίδιο το υπουργείο για να βγει λίγες ημέρες αργότερα εν μέσω της εξέγερσης στη φυλακή η εκπρόσωπός του Σ. Νικολάου να δηλώνει ‘‘ότι είναι η Ρούπα στη Θήβα’’ στοχοποιώντας με ως υπαίτια της εξέγερσης. Δηλαδή το ίδιο πρόσωπο που διέταξε τη μεταγωγή μου στον Ελαιώνα με στοχοποιεί γιατί βρίσκομαι στον Ελαιώνα, λες και ήρθα αυτοβούλως (sic).
Επειδή δεν κατάφεραν να στοιχειοθετήσουν άλλες κατηγορίες εις βάρος μου ούτε αυτή της ‘‘αρχηγού’’ ή της ‘‘υποκινήτριας’’ η καταδικαστική απόφαση ειδικά σε μένα, συνιστά μια έμμεση και πλάγια απόδοση ενός κεντρικού ρόλου στην κινητοποίηση. Όσο για τη συγκρατούμενή μου Παγώνη Κατερίνα που επίσης εκπροσωπήθηκε από τη συνήγορο Κούτρα Ηλέκτρα-Λήδα με την ίδια υπερασπιστική γραμμή πρόκειται για την ίδια κρατούμενη που είχα αναφέρει στο πρώτο κείμενό μου για την εξέγερση, η οποία είχε μείνει έξω από το κελί της επειδή δεν μετέφεραν εκείνη και το μωρό της στο νοσοκομείο και είχε τιμωρηθεί γι’ αυτό βαρύτατα με 1 χρόνο στέρηση εργασίας. Προφανώς και στο πρόσωπό της χτυπούν την επιλογή της να διεκδικεί και να διαμαρτύρεται για την καταπάτηση δικαιωμάτων.
Η καταδικαστική απόφαση ήταν μια βαρύτατου συμβολισμού ‘‘εκτέλεση’’ του δικαιώματος να παρίσταται συνήγορος κατά τη πειθαρχική διαδικασία, αφού ‘‘τύγχανε’’ να είμαστε οι μόνες που ζητήσαμε παράσταση δικηγόρου. Συνεπώς η επιβολή της πειθαρχικής ποινής απευθυνόταν και προς τη συνήγορό μας και την ιδιότητά της με ιδιαίτερα εκδικητικό χαρακτήρα.
Δεδομένου της στάσης μου στο πειθαρχικό συμβούλιο και της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των κρατουμένων να διεξάγουν κινητοποιήσεις τέτοιας μορφής, η ποινή συνίσταται στην ‘‘εκτέλεση’’ κάθε κίνησης από μεριάς των κρατουμένων να προασπίσουν τα δικαιώματά τους και να διεκδικούν.
Τέλος η απόφαση αυτή είναι μια νομιμοποίηση της εγκληματικής εγκατάλειψης της κρατούμενης Ντεμίρογλου να πεθάνει αβοήθητη στη φυλακή, είναι μια νομιμοποίηση των θανάτων στις φυλακές, της κυβερνητικής τακτικής εμπαιγμού των κρατουμένων, της άσκησης της ωμής βίας εις βάρος τους όταν αγωνίζονται.
Είναι μια νομιμοποίηση με κάθε μέσο της σιγής νεκροταφείου στις φυλακές.
Μην περιμένουν ότι θα περάσει….
Πόλα Ρούπα μέλος του Επαναστατικού Αγώνα
Γ΄ πτέρυγα γυναικείων φυλακών Ελαιώνα-Θήβας»
Y.Γ Επειδή οι πειθαρχικές διώξεις συνεχίζονται στηρίζουμε τις κρατούμενες εδώ: https://secure.avaaz.org/el/community_petitions/ypoyrgeio_dikaiosynis_kai_ypoyrgeio_prostasias_toy_ohi_stis_dioxeis_ton_kratoymenon_gynaikon_toy_elaionathivas_gia_tin_exegersi_stis_9420/publish/?new
