Μπορεί το εύθραυστο οικοσύστημα των Μέσων να επιβιώσει από την πανδημία;
Το 2009, καθώς η οικονομία αγωνιζόταν να ανακάμψει από τη μεγάλη ύφεση, τα στελέχη των New York Times βρέθηκαν σε έντονη εσωτερική συζήτηση. Προσπαθούσαν να αποφασίσουν εάν το περιεχόμενό τους θα καλυφθεί, καθιστώντας το διαθέσιμο μόνο για τους συνδρομητές που πληρώνουν.
Υπήρχαν συναρπαστικά επιχειρήματα και από τις δύο πλευρές. Δεν ήταν σαφές ότι οι άνθρωποι θα ήταν πρόθυμοι να πληρώσουν για ειδήσεις. Με την υλοποίηση συνδρομής, οι Times διακινδύνευαν να αδικούν το τεράστιο ψηφιακό ακροατήριό τους. Αλλά τα έσοδα από διαφημίσεις πέφτουν συνεχώς, τόσο σε απευθείας σύνδεση όσο και σε έντυπη μορφή, και η εφημερίδα χρειάστηκε απελπισμένα νέες πηγές εισοδήματος.
Για να μελετήσει το θέμα, ο Arthur Sulzberger, νεότερος, εκδότης τότε, συγκάλεσε εσωτερικές επιτροπές και προσέλαβε εξωτερικούς συμβούλους.
Η ηγεσία των Times, εν τω μεταξύ, έλαβε δραστικά βήματα για να σταθεροποιήσει οικονομικά την εταιρεία, δανειζόμενη διακόσια πενήντα εκατομμύρια δολάρια από τον Μεξικανό δισεκατομμυριούχο Κάρλος Σλιμ, μειώνοντας τον αριθμό των συντακτών ειδήσεων και περιορίζοντας ένα μέρισμα που καταβάλλεται στα μέλη της οικογένειας Sulzberger.
Σε μια τελευταία συνάντηση δημοσιογράφων και ηγετών των τμημάτων των επιχειρήσεων, και οι δύο πλευρές παρουσίασαν τις θέσεις τους. Ο Sulzberger έριξε την πρότασή του με όσους ευνοούσαν τη χρέωση για ψηφιακή πρόσβαση.
Στις 28 Μαρτίου 2011, οι Times εισήγαγαν την «περιορισμένη συνδρομή».
Οι άνθρωποι μπορούσαν να διαβάσουν μέχρι και είκοσι άρθρα τον μήνα δωρεάν. Πέρα από αυτό, έπρεπε να κάνουν συνδρομητική εγγραφή (paywall).
Σε άρθρο που δημοσιεύθηκε στους Times λίγο πριν την έναρξη του μέτρου, οι Sulzberger και Janet Robinson, (τότε διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας), εξήγησαν ότι σκέφτονταν το μακροπρόθεσμο μέλλον της εφημερίδας. «Δεν είναι ένα στοίχημα γι’ αυτό το έτος» δήλωσε ο Sulzberger στον συγγραφέα Jeremy W. Peters. «Το ερώτημα που παραμένει να απαντηθεί» γράφει ο Peters με τη σειρά του «είναι αν το στοίχημα αυτό αποδώσει το 2015, το 2020 ή ποτέ».
Εννέα χρόνια αργότερα, το στοίχημα έχει σαφώς κερδηθεί. Οι Times έχουν τώρα περισσότερους από πέντε εκατομμύρια συνδρομητές και η αίθουσα ειδήσεων έχει διογκωθεί σε περισσότερους από δεκαεπτά εκατοντάδες δημοσιογράφους – μεγαλύτερο από προηγουμένως.
Πολλές άλλες εκδόσεις έχουν από τότε αρχίσει συνδρομητική διαδικασία, συμπεριλαμβανομένων των Washington Post το 2013, The New Yorker το 2014 και The Atlantic πέρυσι.
Οι τοπικές εφημερίδες στις ΗΠΑ, που αγωνίζονταν με την κατάρρευση της κυκλοφορίας εκτύπωσης και τα μειωμένα έσοδα από διαφημίσεις, ακολούθησαν το παράδειγμα, αλλά με λιγότερη επιτυχία.
Τα τελευταία χρόνια, οι Times έχουν αρχίσει να περιορίζουν με το paywall, παρέχοντας λιγότερα δωρεάν άρθρα στους αναγνώστες, καθώς επιδιώκουν να πείσουν ακόμα περισσότερους αναγνώστες της να εγγραφούν.
(Το New Yorker υιοθέτησε μια παρόμοια στρατηγική).
Η στροφή προς το paywall αποτέλεσε πλεονέκτημα για την ποιοτική δημοσιογραφία. Αντί να κυνηγήσουν τις τάσεις στις μηχανές αναζήτησης και τα κοινωνικά μέσα, οι δημοσιεύσεις με βάση τη συνδρομή μπορούν να επικεντρωθούν στην παραγωγή δημοσιογραφίας που αξίζει κάποιος να πληρώσει, πράγμα που σημαίνει επενδύσεις σε πρωτότυπες αναφορές παντός είδους.
Έτσι μικρός σύλλογος εκδόσεων ελίτ έχει βρει έναν βιώσιμο τρόπο υποστήριξης της δημοσιογραφίας του, μέσω αναγνωστών αντί διαφημιζόμενων.
Οι Times και η Post ιδίως έχουν αναπτυχθεί ενώ έχουν ξεκινήσει συνδρομητικές επιχειρήσεις, όπως η The Information, η οποία καλύπτει την τεχνολογική βιομηχανία και χρεώνει τριακόσια ενενήντα εννέα δολάρια τον χρόνο.
Εν τω μεταξύ, πολλά από τα καταστήματα που είναι ελεύθερα για ανάγνωση εξακολουθούν να εξαρτώνται από τα έσοδα από διαφημίσεις – συμπεριλαμβανομένων των πρώην αγαπημένων των ψηφιακών μέσων, όπως το BuzzFeed, το Vice, το HuffPost και οι τίτλοι του Vox Media, βιώσιμα επιχειρηματικά μοντέλα.
Πολλές από αυτές τις εταιρείες προσέλκυσαν εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια σε χρηματοδότηση επιχειρηματικών κεφαλαίων και δημιούργησαν σημαντικές ειδησεογραφικές αίθουσες.
Ωστόσο έχουν αγωνιστεί να επιτύχουν ως επιχειρήσεις, εν μέρει επειδή η Google και το Facebook λαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων που προέρχονται από την ψηφιακή διαφήμιση.
Ορισμένες τοποθεσίες έχουν αναγκαστεί να κλείσουν. Άλλες έχουν μειώσει το προσωπικό τους και έχουν μειώσει τις δημοσιογραφικές τους φιλοδοξίες.
Υπάρχουν δωρεάν ψηφιακοί ιστοχώροι ειδήσεων που συνεχίζουν να προσελκύουν μεγάλα ακροατήρια: το CNN και το Fox News, για παράδειγμα, με περισσότερους από εκατό εκατομμύρια επισκέπτες τον μήνα.
Αλλά τα νέα σε αυτές τις διαδικτυακές τοποθεσίες τείνουν να εμπορευματοποιούνται. Η ταχύτητα είναι η προτεραιότητα, όχι η πολυπλοκότητα και το βάθος.
Πληροφορίες από ΝΥΤ
Σύνταξη Κ. Μπετινάκης
