Κάνω ένα μικρό σημείωμα για την αχρειότητα της «επιστημονικής κοινότητας» (που δεν είναι ούτε επιστημονική ούτε κοινότητα) και τον διαχρονικό ρόλο της στην παρεμπόδιση κάθε σημαντικής επιστημονικής σκέψης, λόγω της ισχύος που προσπορίζονταν από τη διαχρονική δουλική της σχέση με την εξουσία.
Άξονάς του, το μικρό αριστούργημα του Άρθουρ Καίσλερ, που λέει τα πάντα για το θέμα σε μία παράγραφο.
Όπως το θέτει με εξαιρετικό τρόπο ο Άρθουρ Καίσλερ, ένας από τους σημαντικότερους διανοητές του 20ού αιώνα:
«Η αδράνεια του ανθρώπινου μυαλού και η αντίδραση στην καινοτομία, εκδηλώνεται καθαρότερα όχι (όπως θα περίμενε κανείς) στις αμόρφωτες μάζες που επηρεάζονται γρήγορα έτσι και αιχμαλωτιστεί η φαντασία τους, αλλά στους επαγγελματίες της γνώσης που έχουν επενδύσει στην παράδοση και το μονοπώλιο της γνώσης. Η καινοτομία είναι ένα δίκοπο μαχαίρι για τις ακαδημαϊκές μετριότητες. Βάζει σε κίνδυνο το αμφίβολο κύρος τους και προκαλεί τον βαθύτερο φόβο μήπως γκρεμιστεί το, με τόσους κόπους χτισμένο πνευματικό οικοδόμημα. Από τον Αρίσταρχο μέχρι τον Δαρβίνο και τον Φρόιντ, οι ακαδημαϊκοί υπήρξαν πάντοτε, μια κατάρα για τη μεγαλοφυΐα.
»Μέσα στους αιώνες έχουν παρατάξει μια στερεή και εχθρική φάλαγγα από σχολαστικές μετριότητες. Ήταν αυτοί (κι όχι ο πάπας Παύλος Γ’) η απειλή που είχε τρομοκρατήσει τον κληρικό Κοπέρνικο σε ισόβια σιωπή. Στην περίπτωση του Γαλιλαίου αυτή η φάλαγγα έμοιαζε περισσότερο με οπισθοφυλακή. Αλλά με μια οπισθοφυλακή πάντοτε σταθερά ταμπουρωμένη πίσω από ακαδημαϊκές έδρες και άμβωνες ιεροκηρύκων…».
Α. Koestler: Οι Υπνοβάτες
(Aθήνα, Χατζηνικολή, 1975, σελ. 315)
