Έπειτα από πολλές δεκαετίες, έχουμε εκ νέου πρόσβαση στα Screen Tests που γύρισε από τις αρχές του 1964 ως το 1966 ο Άντι Γουόρχολ, τα οποία κατά μία έννοια μπορούν να θεωρηθούν προπομπός της εποχής των μέσων κοινωνικής δικτύωσης: αναδεικνύουν τη δυνατότητα να μετατρέψεις απλούς ανθρώπους σε διασημότητες, παρουσιάζοντας σε φιλμ τα πρόσωπα και τις προσωπικότητές τους.
Τον Μάιο του 2015, οι Νεοϋορκέζοι είχαν την ευκαιρία να βλέπουν κάποια από τα Screen Tests του Γουόρχολ κάθε βράδυ στις 11:57 σε ηλεκτρονικές διαφημιστικές πινακίδες στην Times Square. Στα τέλη του προηγούμενου μήνα, οι Λονδρέζοι είδαν μια επιλογή από αυτά στο Barbican, με καινούργια μουσική επένδυση.
Οι απαρχές αυτού του πρότζεκτ του Γουόρχολ ανάγονται στις αρχές του 1964, όταν είδε ένα φυλλάδιο του New York Police Department με τα πρόσωπα των τότε Δεκατριών Περισσότερο Καταζητούμενων Ανθρώπων. Εμπνεύστηκε την ιδέα να δημιουργήσει τη δική του σειρά «πορτρέτων», σε ομάδες 13 προσώπων.
Η ιδέα εξελίχθηκε σε σειρά «ζωντανών πορτρέτων» κάποιων από τους πιο γνωστούς καλλιτέχνες της εποχής του, σε μικρού μήκους ταινίες διάρκειας λίγων λεπτών. Στα τέλη του 1965, αυτή η σειρά έγινε γνωστή ως «Screen Tests». Αν και η επωνυμία δεν είναι κατάλληλη, μιας και ο όρος «screen test» φαίνεται ότι πρωτοχρησιμοποιήθηκε από την κινηματογραφική βιομηχανία το 1917 και αναφερόταν σε τεστ για την ικανότητα κάποιου να υποδυθεί ρόλο μπροστά στην κάμερα. Ο Γουόρχολ, δημιουργός πολλών ταινιών μεγάλου μήκους, ποτέ δεν χρησιμοποίησε τα «screen tests» του ως οντισιόν.
Πολλοί επισκέπτες στο Factory του Γουόρχολ προσκαλούντο να καθίσουν για ένα screen test. Ο Άντι ήθελε τους πιο διάσημους που περνούσαν από εκεί να συμμετάσχουν και η κάμερα ήταν πάντα έτοιμη για τους πρόθυμους. Οι περισσότεροι κολακεύονταν. Αλλά ο Άντι τράβηξε με την κάμερα του και κοντινά του πρόσωπα, φίλους, ερωμένες και συνεργάτες. Υπολογίζεται ότι ολοκληρώθηκαν 472 screen tests (189 πρόσωπα, μιας και ορισμένα ήταν το υποκείμενο σε περισσότερα του ενός screen tests).
Το 1970, ο Γουόρχολ έπαψε να δίνει άδεια για δημόσια προβολή δουλειάς του με κινηματογραφική κάμερα. Κάποια από τα πιο διάσημα «Screen Tests», αυτά των Μπομπ Ντίλαν, Λου Ριντ, Νίκο, Έντι Σέτζγουϊκ, Σαλβατόρ Νταλί και Μαρσέλ Ντισάν, εδώ και μισόν αιώνα δεν τα έχει δει ανθρώπινο μάτι. Με τη προβολή τους στο Λονδίνο, το «διάλειμμα» πήρε τέλος, και αξίζει να σταθεί κανείς σε αυτά.
Ο Μπομπ Ντίλαν κάθισε για δύο screen tests το 1966, τα οποία τράβηξαν την προσοχή των μέσων ενημέρωσης εκείνης της εποχής. Στην επίσκεψή του, ο Μπομπ έκοβε βόλτες μέσα στο Factory, χαζεύοντας έργα του Γουόρχολ. Δύο μπομπίνες φιλμ ήταν έτοιμες, μία για μακρινή λήψη και μία για κλόουζ απ. Ο Ντίλαν πείστηκε να καθίσει για δύο γυρίσματα. Μετά, ο Άντι του χάρισε μια ζωγραφιά του Έλβις που είχε φιλοτεχνήσει, την οποία αποδέχθηκε ο Μπομπ κι αργότερα αντάλλαξε το έργο για έναν καναπέ.
Ο Λου Ριντ και οι υπόλοιποι των Velvet Underground συνάντησαν τον Γουόρχολ το 1965 και ο Άντι έγινε ο μάνατζερ τους κι ένας από τους παραγωγούς του πρώτου τους άλμπουμ, του «The Velvet Underground and Nico». Κάποια από τα screen tests με αυτούς προβλήθηκαν στις εκδηλώσεις «Exploding Plastic Inevitable» του Γουόρχολ (πολυμεσικές εκδηλώσεις, με ζωντανή μουσική, προβολές κινούμενων ή σταθερών εικόνων, χορευτικές περφόρμανς και πειραματισμούς σε φωτισμούς και σκηνικά).
Η Νίκο ήταν η φωνή στους Velvet Underground. Ο Γουόρχολ τη σύστησε στη μπάντα και πρότεινε να συνεργαστούν. Κάθισε για 11 screen tests, και ο Πολ Μόρισεϊ θεωρούσε πως το ST238 ήταν μια από τις καλύτερες εικόνες της Νίκο.
Ο Γουόρχολ δεν εστίαζε μόνο σε καθιερωμένους καλλιτέχνες, ενδιαφερόταν να μετατρέψει «καθημερινούς» ανθρώπους σε διασημότητες, σε αυτούς που αργότερα έγιναν γνωστοί ως «Warhol Superstars». Ο πιο γνωστός «Warhol Superstar» ήταν η Έντι Σέτζγουϊκ – σφράγισε μια ολόκληρη εποχή -, την οποία ο Άντι την πρωτοσυνάντησε τον Μάρτιο του 1965 και που θα πρωταγωνιστούσε σε πολλές ταινίες του εκείνης τη χρονιάς, συμπεριλαμβανομένης της «Poor Little Rich Girl» (γυρίστηκε μέσα στο διαμέρισμά της).
Συναντήθηκε ο Άντι Γουόρχολ για πρώτη φορά με τον Σαλβαντόρ Νταλί στο St Regis Hotel στη Νέα Υόρκη και η εμπειρία αυτή τον καθήλωσε. Ο Νταλί κάθισε για δύο screen tests: στο ένα, η κάμερα τον παίρνει ανάποδα. Στο άλλο, στη μέση της ταινιούλας, εξαφανίζεται από την οθόνη. Η γοητεία που ασκούσε στον Γουόρχολ ήταν τέτοια που το 1966 ο Άντι γύρισε 35 λεπτών ταινία για την επίσκεψη του Σαλβαντόρ στο Factory.
Ο Μαρσέλ Ντισάν και ο Άντι Γουόρχολ θαύμαζαν πολύ ο ένας τα έργα του άλλου. Ο Γουόρχολ είχε αποκτήσει πάνω από 20 έργα του Ντισάν και, τον Φεβρουάριο του 1966, ο Ντισάν προσκάλεσε τον Γουόρχολ να συμμετάσχει μαζί με άλλους καλλιτέχνες σε έκθεση με θέμα το σκάκι. Ο Άντι έχασε την κάρτα με την παράκληση να απαντήσει για τη συμμετοχή του ή όχι, αλλά εμφανίστηκε στην έκθεση και εκεί έκανε το screen test με τον Ντισάν (είναι ένα από τα λίγα που δεν έγιναν στο Factory).
Πηγή:
ΑΠΕ-ΜΠΕ
