Συνέντευξη στη Σπυριδωνία Κρανιώτη
Επίσημη πρεμιέρα απόψε στο θέατρο Olvio για το καινούριο έργο της Σοφίας Αδαμίδου, με τίτλο «Τζένη και Μαρξ» σε σκηνοθεσία Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη. Η ταλαντούχα καλλιτέχνις οδηγεί σκηνοθετικά την ηθοποιό Μαρία Κανελλοπούλου, υπό τη συνοδεία της πρωτότυπης μουσικής του Σταμάτη Κραουνάκη.
«Με ενδιαφέρει πολύ να μπορέσω μέσα από μια παράσταση να αρθρώσω λόγο για όσα συμβαίνουν γύρω μας και να συνδιαλλαγώ με την εποχή και τα προβλήματά της. Νομίζω ότι οι περισσότερες παραστάσεις που κάνω, ανήκουν στην κατηγορία του πολιτικού θεάτρου. Αυτό ξεκίνησε μέσα μου ως ανάγκη όταν άρχισε η κρίση. Ένιωθα ότι δεν μπορώ να μιλήσω για τίποτα άλλο εκτός του να αναζητήσω τα αίτια της κρίσης στην Ελλάδα. Έτσι ήρθε η πρώτη παράσταση της ομάδας «Έξοδος». Ακόμη νιώθω ότι διανύω αυτήν τη φάση και βέβαια πια όχι μόνο σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως. Και πώς όχι;» αναφέρει στο zougla.gr η Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη και αποκαλύπτει τα μελλοντικά της σχέδια καθώς και τι ονειρεύεται για την καλλιτεχνική της διαδρομή.
Γιατί επιλέξατε το έργο «Τζένη και Μαρξ». Τι σας γοήτευσε σε αυτό;
Ένα μεγάλο μέρος του θεατρικού κειμένου στηρίζεται στις επιστολές που αντάλλασσαν η Τζένη και ο Μαρξ σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Διαβάζοντας λοιπόν αυτές τις επιστολές είχα εντυπωσιαστεί από το γεγονός ότι οι δύο αυτοί άνθρωποι ενώ έζησαν πολλά χρόνια μακρυά ο ένας από τον άλλο, ήταν ταυτόχρονα και πολύ κοντά, χωρίς η απόσταση να επηρεάσει την απέραντη αγάπη που ένιωθαν. Επίσης διαβάζοντας τη βιογραφία της Τζένης ανακάλυψα το πρότυπο μιας σπουδαίας γυναίκας και μιας πολύπλευρης προσωπικότητας.
Με ποια κριτήρια επιλέγετε κάθε φορά τα έργα που σκηνοθετείτε;
Με ενδιαφέρει πολύ να μπορέσω μέσα από μια παράσταση να αρθρώσω λόγο για όσα συμβαίνουν γύρω μας και να συνδιαλλαγώ με την εποχή και τα προβλήματά της. Νομίζω ότι οι περισσότερες παραστάσεις που κάνω, ανήκουν στην κατηγορία του πολιτικού θεάτρου. Αυτό ξεκίνησε μέσα μου ως ανάγκη όταν άρχισε η κρίση. Ένιωθα ότι δεν μπορώ να μιλήσω για τίποτα άλλο εκτός του να αναζητήσω τα αίτια της κρίσης στην Ελλάδα. Έτσι ήρθε η πρώτη παράσταση της ομάδας «Έξοδος». Ακόμη νιώθω ότι διανύω αυτήν τη φάση και βέβαια πια όχι μόνο σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως. Και πώς όχι;
Πού εστίασε η σκηνοθετική σας ματιά;
Η σκηνοθεσία εστίασε στον άνθρωπο Τζένη και στον άνθρωπο Μαρξ. Είναι μια ανθρωποκεντρική ανάγνωση και μέσω αυτής μαθαίνουμε και το πολιτικό background της εποχής. Επίσης επέλεξα να δημιουργήσω σκηνοθετικά έναν μονόλογο εν κινήσει όπως ακριβώς ήταν και οι ζωές τους –συνεχώς άλλαζαν σπίτια και χώρες. Η παράσταση ξεκινά με την Τζένη άρρωστη να θυμάται τη ζωή της και άλλοτε να αναβιώνει ζωντανά τις στιγμές που έζησε με τον Μαρξ και άλλοτε τις αφηγείται σχολιάζοντας τον εαυτό της, εκείνον, τη σχέση τους, την κοινωνία.
Πείτε μας λίγα λόγια για τη συνεργασία σας με τη Μαρία Κανελλοπούλου
Η συνεργασία με τη Μαρία ήταν μεγάλο σχολείο. Προερχόμαστε από διαφορετικές σχολές και στην αρχή αυτό έμοιαζε δύσκολο, στην πορεία όμως απεδείχθη εξαιρετικά δημιουργικό. Γιατί ακούγοντας πραγματικά η μία την άλλη αφήναμε στον εαυτό μας το περιθώριο να αλλάξει γνώμη για πράγματα και να πάει ένα βήμα παρακάτω. Η Μαρία είναι σπουδαία ηθοποιός και σπουδαίος άνθρωπος.
Ποιο θα λέγατε ότι είναι το μήνυμα της παράστασης;
Νομίζω ότι η παράσταση αναφέρεται στην αξία της συντροφικότητας, στην αξία της πραγματικής αγαπητικής σχέσης δύο ανθρώπων, που συγκεντρώνουν πάνω τους όλους τους ρόλους: εραστές, φίλοι, σύντροφοι, συνοδοιπόροι, συνεργάτες, με κοινή αντίληψη για την πολιτική και τον κόσμο. Η αφοσίωσή τους στην υπόθεση της εργατικής τάξης, και του προλεταριάτου οδήγησε στη συγγραφή δύο τεράστιων εργασιών του Κομμουνιστικού Μανιφέστου και του Κεφαλαίου. Ο Μαρξ για να γράψει το Κεφάλαιο, που η Τζένη ως γραμματέας του αντέγραφε, έκανε 40 ολόκληρα χρόνια, δηλαδή μια ζωή.
Η σκέψη της Τζένης Μαρξ, συνυφασμένη με αυτήν του Καρλ Μαρξ, πώς έρχεται να «κουμπώσει» στην εποχή μας;
Θεωρώ ότι η πίστη και των δύο στην υποστήριξη της εργατικής τάξης και των πιο αδύναμων, παραμένει εξαιρετικά επίκαιρη. Οι απόψεις και ολόκληρη η φιλοσοφία του Μαρξ περισσότερο από ποτέ μπορεί να αντιπαρατεθεί με το σήμερα, μέσα σε αυτές τις συνθήκες ακραίου καπιταλισμού που βιώνουμε. Επιπλέον ο Μαρξ και γενικότερα ο Μαρξισμός, αποτελεί μια φιλοσοφική θεώρηση των πραγμάτων, που ανεξάρτητα με το τι πιστεύει κανείς, μπορεί σήμερα γόνιμα να συνομιλήσει και μέσω των αντιθέσεων με τις διαφορετικές, προοδευτικές, πολιτικές θεωρίες, που έχουν διαμορφωθεί.
Ποιος ο ρόλος της μουσικής στην παράσταση;
Η μουσική και το τραγούδι της αρχής, που επαναλαμβάνεται ως μοτίβο, καθοδηγούν ολόκληρη την παράσταση και αισθητικά και συγκινησιακά. Επιλέξαμε με τον Σταμάτη να χρησιμοποιήσουμε συγκεκριμένα μοτίβα στο έργο που επαναλαμβάνονται, τονίζοντας κάθε φορά κάτι διαφορετικό από τον κόσμο της ηρωίδας. Το τραγούδι της αρχής που ξανακούγεται στο τέλος προέρχεται από ποιήματα του Μαρξ που έγραψε για τη Τζένη και κλείνει μέσα του το νόημα όλης της παράστασης.
Αν μπορούσατε να απομονώσετε μια φράση του έργου ποια θα επιλέγατε;
Ήμουν και είμαι από τις λίγες ευτυχισμένες και ευνοημένες γυναίκες γιατί ο ακριβός μου άντρας, το στήριγμα της ζωής μου ήταν πάντα στο πλευρό μου. Αν δεν είχα την αγάπη του…»
Tι ονειρεύεστε για την καλλιτεχνική σας διαδρομή;
Να μπορώ να εξελίσσομαι και να γίνομαι καλύτερη κάθε φορά. Να μπορώ να συγκινούμαι, να διατηρώ κάνοντας θέατρο τον αυθορμητισμό και την πηγαία χαρά, που έχουν τα παιδιά όταν παίζουν, να μου δίνεται η ευκαιρία να δουλεύω σε διαφορετικά θέατρα, μικρότερα ή μεγαλύτερα και να γνωρίζω ανθρώπους και συνεργάτες.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο;
Αυτή τη στιγμή είμαι σε πρόβες για ένα άλλο σπουδαίο έργο το «Πίστη, Αγάπη, Ελπίδα» του Χόρβατ, το οποίο ανεβαίνει με την ομάδα μου, την Anima, στο Bios τον Μάρτιο. Πρόκειται για ένα αντιφασιστικό, αντικαπιταλιστικό κείμενο, γραμμένο στο μεσοπόλεμο στη Γερμανία, που όμως εμείς θα το φέρουμε στο σήμερα, αναλύοντας τις αντιστοιχίες των δύο εποχών.
