Έλεγαν οι Λατίνοι, ή στη δικιά μας ελληνική γλώσσα, «Όσο ζω…ελπίζω!» Και στην πατρίδα μας, πέρα από τα θαλασσόβρεκτα ακρογιάλια, τον καταγάλανο ουρανό, τα ρομαντικά ηλιοβασιλέματα, υποτίθεται ότι έχουμε και το μοναδικό στην υφήλιο χαρακτηριστικό γνώρισμα που το ονομάζουμε…φιλότιμο και δεν μεταφράζεται σε άλλη γλώσσα με…τίποτε!
Θα σκεφθείτε, φίλες και φίλοι αναγνώστες ότι τα ακρογιάλια μας, τις τελευταίες δεκαετίες, μετά τις επιδρομές των συναλλαγματοφόρων ορδών και των ντόπιων επιδρομέων μπορεί να παραμένουν θαλασσόβρεκτα αλλά έχουν εμπλουτισθεί με μύριους τόνους βιομηχανικών υπολειμμάτων της καταναλωτικής μας κοινωνίας σε σημείο ώστε σε κάποια μέρη να μην μπορείς να ξεχωρίσες πια το υγρό στοιχείο από την γήϊνη μάζα των κάθε λογής…σκουπιδιών…
Και μπορεί ακόμα να σκεφθείτε ότι εκείνες οι λυρικές αναφορές στον καταγάλανο ουρανό είναι πιά θέμα αρχαιολογικού ενδιαφέροντος και αξίας καθότι η τρέχουσα πραγματικότητα του φωτοχημικού νέφους που προήλθε από την ραγδαία αστικοβιομηχάνιση του ελλαδικού χώρου μας στέρησε τον καταγάλανο ουρανό …
Θα συμφωνήσω με τη διαπίστωση και θα υπερθεματίσω υπενθυμίζοντας εις εαυτόν και αλλήλους ότι ταυτόχρονα γέμισε τα σπίτια μας με έγχρωμες τηλεοράσεις και βίντεο και τους δρόμους και τα σοκάκια μας με πολυβάλβιδα αυτοκίνητα… Και άντε να βρείς μετά αλάνες να παίξεις ποδόσφαιρο και κλωτσοσκούφι και κρυφτό άν είσαι παιδί ή να παρκάρεις το όχημα άν είσαι μπαμπάς ή μαμά ( μην ξεχάσω και τις μαμάδες-σωφερίνες και μου ξανακάνετε παράπονα εσείς οι αναγνώστριες τoυ www.zougla.gr!..)
Και όταν υπάρχει η μαγεία του βίντεο ποιός κάθεται να ασχοληθεί με…γαλανούς ουρανούς; Στο κάτω-κατω της γραφής μόνο όσοι διαθέτουν ηλιοσκεπές στα αυτοκίνητά τους ανακαλύπτουν ότι ο ουρανός μας είναι εδώ και πολλά χρόνια καφε-κίτρινος και όχι γαλανός…Μήπως μας έμεινε και καθόλου όρεξη να σηκώσουμε τα μάτια προς τον ουρανό καθώς όλοι μας αγκομαχούμε με το στρες της καθημερινότητας;
Και όσο για τα ρομαντικά ηλιοβασιλέματα, πάνε και αυτά, βορρά στην αδηφάγο χοάνη του ρεαλισμού, του εδώ και τώρα, της καλοπέρασης, του στιγμιαίου ευδαιμονισμού του κλασικού πλέον ωχαδερφισμού…
Όχι ότι ο ήλιος δεν ανατέλλει και δεν βασιλεύει κάθε μέρα με το ίδιο ακούραστο στυλ του! Κάθε άλλο! Ηλιοβασιλέματα έχουμε! Ρομαντισμό πια δεν έχουμε! Και μην βιαστείτε τώρα να σκεφθείτε ότι σήμερα παρα-έχω γίνει πικρόχολος…
Και φτάνουμε, λοιπόν, και στο φιλότιμο! Γενιές ολάκερες γαλουχηθήκαμε με τούτη τη μοναδική στον κόσμο έννοια – την πλέον δυσνόητη σε κάθε άλλη γλώσσα που μιλιέται στον πλανήτη μας…Ο Ελληνας έχει… φιλότιμο! Τώρα κάπου τα μπερδέψαμε με τους χρόνους και το συντακτικό, με τις σύγχρονες κοσμοθεωρίες ντόπιες ή από Εσπερία – και τώρα τελευταία καί απο Άπω Ανατολή προερχόμενες – και τα τρέχοντα συστήματα αξιών και, αναρωτιέται κανείς, εύλογα–έχουμε; Είχαμε; Νομίζουμε, μήπως ότι είχαμε; Βλέπεις η αφιλότιμη η έννοια δεν είναι μόνο δυσνόητη για τους ξένους, αρχίζει να γίνεται ” ..αγαθό σε..ανεπάρκεια” και για εμάς τους ντόπιους.. Δυστυχώς.
Κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω, ή βλέπω απέναντί μου σε τηλεοπτικά πάνελ τους εξέχοντες παράγοντες και παραγοντίσκους, της πολιτικής μας ζωής, ή σε ποδοσφαιρικού περιεχομένου πάνελ τεχνικούς και παίκτες των διαφόρων εθνικών μας σπορ και ιδιαίτερα του ποδοσφαίρου να αναφέρονται στις…θυσίες τους, στις βαθειές τους τσέπες…στην αγνή τους αγάπη για το σπορ συλλογικά και τη συγκεκριμένη ομάδα εδικά, στις αντίξοες συνθήκες μέσα από τις οποίες προσπαθούν να μεγαλουργήσουν, να κάνουν ένα σύλλογο μεγάλο, να γράψουνε ιστορία, να πολεμήσουν το κατεστημένο και την αδικία κι όλα αυτά χρόνο με το χρόνο με χαμένα εκατομμύρια πάνω στα χαμένα εκατομμύρια, καθώς μάλιστα υπάρχει και πια και η Ευρώπη σίγουρα προβληματίζομαι καθώς σκέφτομαι ότι τέτοιου είδους άνθρωποι είναι , όντως και με τη βούλα, καθαρόαιμοι Ελληνες…ή εμείς οι υπόλοιποι είμεθα σφαιρικά αντικείμενα… τουτέστιν βλήματα!!!
Το φιλότιμο βρε παιδιά… Μας θίγετε το φιλότιμο!
Δύσκολο το 2008 για την Ελλάδα μας με ρασοφόρους να μπαινοβγαίνουν σε τραπεζικά ιδρύματα κάνοντας χρυσοφόρες αγοραπωλησίες και με τραπεζίτες γονυπετείς σε εκκλησιαστικά ιδρύματα εκλιπαρώντας ΟΧΙ λίγο «μάννα εξ ουρανού»…αλλά ΠΟΛΥ money από Κυβερνητικά στελέχη απομακρυσμένα από την καθημερινότητα μια και ζούνε στον 7ο…ΟΥΡΑΝΟ!…
Σε 40 περίπου μέρες κλείνει το δύσκολο 2008 με «το περιβόλι της Παναγιάς» να βεβηλώνεται και τον προϋπολογισμό να…ξεδιπλώνεται, και αμέσως μπαίνουμε στο εκλογικό έτος (σίγουρα της Ευρωβουλής – και προφανώς και της Εθνικής) όπου η ελπίδα θα αναβλύζει και πάλι ασταμάτητα στο συλλογικό στέρνο της πολιτικής (και ποδοσφαιρόφιλης Ελλάδας…)και η μαγνητική έλξη που ασκεί η πιθανότητα «το δικό μας Κόμμα» να πάει καλά, η δικιά μας ποδοσφαιρική ομάδα να φτάσει στον τίτλο είναι φανταστικών διαστάσεων…
Ξεπερνιούνται με εντυπωσιακή σβελτάδα και το νέφος, και οι βρώμικες ακτές, και τα χαμένα ηλιοβασιλέματα και εφορμούν, ελπίζουν, όλα τα παιδιά μας, εκλεγμένοι βουλευτές, και φερέλπιδες πολιτευτές και μαζί τους σε παράλληλη διάταξη παίκτες και προπονητές ότι κάποιο Κόμμα ή κάποιος Σύλλογος, συγνώμη, κάποια ΠΑΕ, θα τους καλέσει εκεί κάτω στο πάλαι ποτέ…κλεινόν άστυ…Και θα μπορέσουν να αποκτήσουν το πολυτελές πολυβάλβιδο όχημα ως εθνοπατέρες ή εθνομητέρες (εις υγείαν των…κορόϊδων), ή με τα λεφτά της μεταγραφής σε ΠΑΕ του λεκανοπεδίου και άς μην έχουν πλέον το χώρο να το σταθμεύσουνε…
Ντουμ σπίρο..σπέρο…Όσο ζω… ελπίζω…
Ελπίζω ότι κάποια μέρα θα ξυπνήσει και πάλι μέσα μας το ευλογημένο ελληνικό…φιλότιμο…
Εσείς τι λέτε, έχουμε ελπίδες, φίλες και φίλοι;
___________________________________________________________________
Από το βιβλίο του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ, «Καληνύχτα Ελλάδα» (Εκδόσεις ΔΟΜΗ)
