Έσυρε αργά τα βήματά του. Για μια ακόμα φορά φορτωμένος τα 97 του χρόνια και το λάβαρο του Συνδέσμου των θυμάτων και αναπήρων πολέμου του νησιού ο Αντώνης Αλεξανδρής διάβηκε μόνος, πρώτος απ’ όλους, την προκυμαία της Μυτιλήνης στην παρέλαση για την 28η Οκτωβρίου.
Γεννήθηκε το 1922 στο Σκουτάρο. κρατούμενος στην Κατοχή στο στρατόπεδο Παύλου Μελά της Θεσσαλονίκης. Ύστερα στο στρατόπεδο Stein Krems και Bernau. «Αριθμός κρατουμένου 8425» λέει. Ύστερα στον εμφύλιο. «Έτσι έπρεπε, είπαν. Δεν ξέρω πια…» αποσώνει. Γύρισε ανάπηρος.
«Τα κατάφερες όμως κυρ Αντώνη. Μια χαρά είσαι» του λέμε.
«Ο χάρος είναι φίλος μου. Συναντηθήκαμε πολλές φορές σαν ήμουνα νέος. Με προσπερνούσε… Αλλά και πίνω και κανένα ούζο πότε πότε… Λιγότερο πια αλλά έχω πιεί πολλά λιμάνια ούζο στη ζωή μου. Τσιγάρο όμως ποτέ. Ούτε μια φορά» λέει.
Ο Αντώνης Αλεξανδρής, συμμετέχει ανελλιπώς χρόνια τώρα σε κάθε παρέλαση. «Ήμασταν πολλοί κάποτε… Θύματα για τη σημαία και την πατρίδα. Τώρα απόμεινα μοναχός, πότε και με έναν ακόμα άμα αντέχει. Τελειώσαμε…» λέει.
Τα τελευταία χρόνια σαν φτάσει μπροστά στην εξέδρα των επισήμων ο δήμαρχος τον οδηγεί πάνω δίπλα στους επισήμους. Σήμερα το ίδιο έγινε από το δήμαρχο Μυτιλήνης Στρατή Κύτελη και τον περιφερειάρχη βορείου Αιγαίου Κώστα Μουτζούρη. «Καλά ήταν;» τον ρωτάμε. Γελά… «Του χρόνου άμα έχω φύγει να πάρετε δυο νέοι το λάβαρο και να το περάσετε στην προκυμαία. Να ησυχάσουν οι ψυχές όλων. Άντε γεια τώρα. Και να αντέχετε. Όλα τα μπορούμε…».
Ο κυρ Αντώνης, ο τελευταίος πολεμιστής, ο τελευταίος ήρωας της Λέσβου.
