Στον καθημερινό περίπατο της ενημέρωσης το πρωινό-ομελέτα είναι ακόμη μία βόλτα της Μενεγάκη στην Κηφισιά και της… Καινούργιας που ετοιμάζεται να την αντικαταστήσει οσονούπω στις γαμήλιες περιπέτειες (να είναι καλότυχο το κορίτσι), στα ψώνια στην αγορά και στις καλοκαιρινές αποδράσεις με τους κατά παραγγελία παπαράτσι.
Το σνακ έρχεται αμέσως μετά από το κυβερνητικό στρατόπεδο, που σου σερβίρει μία επιπλέον προσδοκία για την οργάνωση της χώρας, η οποία θα… μπει σε ρυθμούς ανάπτυξης, ενισχυμένο από κάποια δήλωση του διαβασμένου κατά τα άλλα Θεοδωρικάκου (εμπνέει σοβαρότητα).
Μόνο που οι προσδοκίες είναι σαν τα ψώνια της Μενεγάκη, αναλώσιμες αμέσως μετά τη φωτογράφιση και άνευ σημασίας όταν δεν συνοδεύονται από περιεχόμενο. Μπορεί, μάλιστα, εάν είχαμε τη δυνατότητα να κοιτάξουμε μέσα στις σακούλες, τα ψώνια της Ελένης να είναι πιο ουσιαστικά. Κυρίως πιάτο μέχρι στιγμής δεν υπάρχει και στον ορίζοντα δεν έχουν εμφανιστεί ούτε τα ορντέβρ. Η υπομονή έχει τελειώσει εδώ και πολύ καιρό, το μόνο που απομένει είναι η Ελπίδα, η οποία κατά κανόνα πεθαίνει τελευταία και είναι να απορεί κανείς πως ενώ έχει πεθάνει τόσες πολλές φορές, συνεχίζει να υφίσταται.
Μέσα σε όλη αυτήν την αβάσταχτη καθημερινότητα το μόνο που μπορεί να σε εμπνεύσει πραγματικά είναι η πιθανότητα ίασης του μικρού Παναγιωτάκη Ραφαήλ, του οποίου οι ελπίδες λιγοστεύουν κάθε μέρα εξαιτίας μίας παράδοξης απόφασης του Ανωτάτου Υγειονομικού Συμβουλίου, το οποίο σε αντίθεση με τη συμπεριφορά ανάλογων Αρχών σε άλλες χώρες απέρριψε το αίτημα των γονιών του για θεραπεία σε ειδικό κέντρο της Βοστώνης.
Εξαιτίας της ευθυνοφοβίας του αρμόδιου υπουργού Βασίλη Κικίλια και φυσικά εξαιτίας ενός τέρατος που ακούει στο όνομα γραφειοκρατία και δυστυχώς συνεχίζει να μακροημερεύει, όταν οι ημέρες του Παναγιωτάκη λιγοστεύουν και μαζί οι ανάσες του.
Πόσο λίγοι είσαστε τελικά για να μας καλείτε στο τραπέζι σας και να μας εύχεστε καλή όρεξη…
