Ως τελευταίο κομμάτι μου της χρονιάς 2008, επαναφέρω ένα που έγραψα τον περασμένο μήνα, «Στη βουλή» ο τίτλος του. Ας ξαναδιαβαστεί… Μπουχτίσαμε στα ΨΕΜΑΤΑ. Τώρα που (ξανα)έρχονται εκλογές καλό είναι να ξέρουμε σε ποιους θα δώσουμε τα κουκιά της δημοκρατίας. Όλοι παραπονιόμαστε και βαρυγκωμούμε για την κατάντια της πολιτικής ζωής. Μήπως φταίμε εμείς πριν απ΄ όλους; Εμείς δίνουμε την Εξουσία στους αλητήριους του δημόσιου βίου. Μήπως – επιτέλους! – πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ως πολίτες και ψηφοφόροι;
Άντε μας… καλύτερη χρονιά για όλους.
(Αν εκλεγόμουν βουλευτής, αυτός θα ήταν ο πρώτος λόγος που θα εκφωνούσα – φυσικά, την επομένη, θα με διέγραφε το κόμμα, αλλά και όλη η Βουλή των τριακοσίων επιλεγμένων από το λαό.)
«Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι… απ’ αυτό εδώ το βήμα της δημοκρατίας και του ανθρωπίνου πολιτισμού, έχουν μιλήσει πάρα πολλοί, αμέτρητοι, από τότε που γεννήθηκε, εδώ, η δημοκρατία. Ποιοι ομιλούσαν απ’ την αρχή, αλλά και στην πορεία της ανθρώπινης κοινωνίας; Οι ηγέτες του λαού, βεβαίως, τους οποίους, κάθε φορά, ο λαός εξέλεγε και εκλέγει με πλειοψηφικό δημοκρατικό τρόπο. Και ποιοι ομιλούν σήμερα, εδώ; Αυτοί που επέλεξε ο λαός ως τους πιο ειλικρινείς και συνάμα ικανούς και χρήσιμους να τον εκπροσωπήσουν, υπερασπιζόμενοι και αγωνιζόμενοι για το κοινό καλό, για όλους, για την ευδαιμονία της κοινωνίας και την παραγωγή των αγαθών του ευ ζην.
Είμαστε οι ηγέτες του λαού, λοιπόν. Και τι περιμένει ο λαός απ’ τους ηγέτες του ; Την αλήθεια για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον αυτής της χώρας, αυτού του έθνους, αυτού του λαού, ο οποίος εργάζεται σκληρά για τον οίκον του, συνεισφέρει αγόγκυστα στο ταμείο για το δημόσιο καλό και πάντα αμύνεται υπέρ βωμών και εστιών, υπέρ των μεγάλων οραμάτων τα οποία κληρονομήσαμε απ’ τους προγόνους μας.
Κυρίες και κύριοι, συνάδελφοι… ας αναρωτηθούμε με ειλικρίνεια :λέμε την αλήθεια στο λαό;
Ή μήπως ο ένας και ο άλλος και ο τριακοσιοστός από εμάς, έχει τη δική του αλήθεια για να πει, μια αλήθεια η οποία στοχεύει στο ίδιον ευ ζην και όχι του συνόλου, στην ίδια προσωπική ή μικροομαδική ευμάρεια και όχι στην ευδαιμονία όλων αυτών που τον επέλεξαν, μια αλήθεια, τέλος, που οδηγεί στη δική του αλαζονική αίσθηση α-θανασίας και όχι στην ευ-θανασία του λαού, ο οποίος υφίσταται καθημερινά τις τραγικές επιπτώσεις αυτής της αλαζονείας των ηγετών του;..
Και ιδού, κυρίες και κύριοι, συνάδελφοι, το κρίσιμο ερώτημα της δημοκρατίας, η καίρια και κύρια απαίτηση της δημοκρατίας… Είναι ο λαός εις θέση να αναγνωρίζει την αλήθεια και το ψεύδος;
Προσφέρουμε στο λαό τη γνώση να μας αμφισβητήσει ελεύθερα ή προσπαθούμε να τον τυφλώσουμε, να του φορέσουμε παρωπίδες, να τον χαλιναγωγήσουμε και να τον αποπροσανατολίσουμε, κάνοντας κατάχρηση του κοινού πνευματικού μόχθου και πλούτου, της επιστήμης, την οποία μόνο εμείς έχουμε τη δύναμη και τα μέσα να την ελέγχουμε, επειδή εμείς έχουμε την Εξουσία;
Και οδηγούμε έτσι, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, τους πολίτες, σε καταστάσεις υπαρξιακής απελπισίας και σε πράξεις χιμαιρικής αντεκδίκησης…
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι… ας αναρωτηθούμε με ειλικρίνεια για ποιο λόγο παθιαζόμαστε τόσο πολύ για την κατάκτηση της Εξουσίας, η οποία – με άλλα λόγια που δεν τα λέμε ποτέ- είναι αυτό εδώ το βήμα της λαϊκής εκπροσώπησης, το βήμα της δημο-κρατίας, το οποίο διαστρεβλώθηκε σε Εξουσία.
Θέλουμε την εξουσία για το λαό και τον τόπο ή μήπως τη θέλουμε αυτήν καθεαυτήν για πάρτη μας και μόνο, και κάνουμε τα πάντα μήπως και την πάρει άλλος;..
Τη θέλουμε για να προσφέρουμε ό,τι ωραίο και μεγάλο έχουμε οραματιστεί γι αυτόν τον τόπο… αυτόν τον τόπο που μας ανάθρεψε με την πανίδα και την χλωρίδα των ιδεών, αυτού του έθνους του οποίου τα ανεξίτηλα σημάδια του παλιού μεγαλείου, τα κουβαλάμε στο σώμα μας και στη ψυχή μας, αυτού του λαού που μας γαλούχησε απ’ το βυζί της Ήρας, της Αθηνάς, της Αφροδίτης, της Ηλέκτρας και της Αντιγόνης;..
Γι αυτό τη θέλουμε την Εξουσία;.. Για το καλό , το ωραίο και το μεγάλο;.. Ή μήπως…
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι… όλοι εμείς γνωρίζουμε ότι Εξουσία σημαίνει κατοχή της γνώσης, ενώ η κυκλοφορία της γνώσης σημαίνει δημοκρατία. Όμως αυτή η σημερινή, η και λεγόμενη, ηλεκτρονική δημοκρατία, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την ουσία της συμμετοχικής δημοκρατίας.
Είναι, θα έλεγα, η άρνησή της. Η ειδωλολατρεία των μηχανών θα οδηγήσει σίγουρα τον άνθρωπο, τον πολίτη, σ’ ένα ον καλωδιομένο, το οποίο θα σκέφτεται και θ’ αντιδρά, ανάλογα με την ποιότητα και ποσότητα της ηλεκτρονικής εκκένωσης στα κύτταρά του.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι… αυτός ο τρόπος του ζην, τον οποίο εμείς, οι ηγέτες του λαού επιλέξαμε για το λαό… αυτός, λοιπόν, ο τρόπος να βιώνει την καθημερινή πραγματικότητα, χωρίς να μπορεί να την ερμηνεύσει, έχει οδηγήσει τον άνθρωπο εκτός ορίων.
Είναι πλέον γεγονός, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι ζούμε, όλοι, εκτός ορίων. Σε παγκόσμια κλίμακα, οι μόνες πράξεις που προκαλούν δυνατές συγκινήσεις, τρόμο, ενδιαφέρον και υπαρξιακό άλγος, είναι αυτές που διαπράττονται έξω απ’ τ’ αποδεκτά όρια της ελεύθερης, ανθρώπινης και δημοκρατικής συμβίωσης. Όχι μόνο από πρόσωπα, ανώνυμες μονάδες, αλλά κι από επώνυμες και πανίσχυρες ομάδες ανθρώπων- πολιτικές και οικονομικές – που συνεχώς ξεπερνούν τα όρια, δημιουργούν καινούργια, για να τα ξεπεράσουνε κι αυτά…
…γκρεμίζοντάς τα.
Γκρεμίζοντας και τις όποιες ΑΞΙΕΣ μας γαλούχησαν.
Κι αυτό θα συνεχιστεί, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όσο κανείς από μας δεν τολμάει να πει την αλήθεια στο λαό…
… πως, δηλαδή, είναι ανάγκη πια να χαρακτούν καινούργιοι δρόμοι, για μεγάλες ανθρώπινες πράξεις πολιτισμού, αδελφότητας, κοινωνικής δικαιοσύνης.
Να πει την αλήθεια, πως, δηλαδή, το όραμα σκεπάστηκε απ’ την αλαζονεία του καταστροφικού ανθρώπου του 20 και 21ου αιώνα. Να πει την αλήθεια, πως, δηλαδή, τα περιττώματα βρώμισαν την ομορφιά της ζωής, του έρωτα, της δημιουργίας. Να πει την αλήθεια που είπε ο Παλαμάς, πως, δηλαδή, «σ’ αυτό το σπίτι είν’ έτοιμο να πέσει αστροπελέκι».
Και ερωτώ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι : θα τ’ αφήσουμε να πέσει; Ή θα πούμε την αλήθεια στον λαό κι όλοι μαζί να σηκώσουμε ξανά τον ήλιο;
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι… νιώθω βαθιά πληγωμένος. Πληγωμένος απ΄ το δηλητηριασμένο βέλος του ψεύδους, του μεγάλου καθημερινού ψεύδους, που εκτοξεύουμε εναντίον του λαού που μας επέλεξε, πριν απ’ όλα, για να του λέμε την αλήθεια.
Μας επέλεξε για να τον απελευθερώσουμε όσο είναι δυνατόν και ανθρώπινο από τις υλικές του ανάγκες και όχι για να αυξάνουμε τη στέρησή του, ώστε να τον έχουμε υποχείριο και να τον χαλιναγωγούμε με τα ψέματά μας.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι… ο λαός περιμένει από μας να τον οδηγήσουμε μέσα απ’ τις ατραπούς της αλήθειας στο κατώφλι της νέας εποχής, σε δρόμους με οράματα, με αληθινές αξίες, με νίκη του ανθρώπου ενάντια στη βία, στην ανηθικότητα, στο ψεύδος, στη φτώχεια, στην ανεργία, στην αλληλοσφαγή…
Τα σημάδια δείχνουν πως πολύ σύντομα, ο ΧΡΟΝΟΣ, θα βρει την ανθρωπότητα μέσα σε αβάσταχτη μοναξιά… Σ’ αυτό το μοναχικό, γήινο κι ανθρώπινο κομμάτι του αστρικού κόσμου, δισεκατομμύρια υπάρξεις θα πορεύονται απ’ τη ζωή στο θάνατο ως παράλληλα κινούμενα δένδρα…
Θα είναι αυτό απελευθέρωση;.. Αυτάρκεια;.. Αυτοπροσδιορισμός;.. Ή, μήπως, αλαζονική υπέρβαση του πανάρχαιου μύθου που δηλώνει την αγωνιώδη προσπάθεια του ανθρώπου να επανενταχθεί στην αρχέγονη ενότητα;..
Όμως, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ξεπερνώντας τους μύθους του, ο άνθρωπος μοιραία θα καταλήξει στη Μεγάλη Μοναξιά του Τέλους…
Ήρθε- για μας τους εκλεγμένους από το λαό – η κρίσιμη στιγμή να πούμε το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι. Σε ποιον; Στο λαό…
