Από Mr Toyota σε αφεντικό της ΔΕΗ, ο δρόμος ήταν μακρύς. Όταν μάλιστα η τοποθέτηση του κ. Τάκη Αθανασόπουλου ως διοικητή της ισχυρότερης και μεγαλύτερης σε όγκο ελληνικής επιχείρησης, της ΔΕΗ, δεν ήταν μόνον αποτέλεσμα προσωπικής πολιτικής επιλογής του Γιώργου Αλογοσκούφη, αλλά αποτέλεσμα συγκερασμού πολύπλοκων συμφερόντων, τότε ο δρόμος εκτός από μακρύς είναι και δύσκολος.
Ο Τάκης Αθανασόπουλος, που παίζει πλέον τα τελευταία του χαρτιά σε μία ήδη προαναγγελθείσα (;) «καρατόμηση», βασίζεται όχι τόσο στην απόφαση που ενδεχομένως μπορεί να υπογράψει το καθ’ ύλη αφεντικό του, Χρήστος Φώλιας, αλλά στο ότι, για να απολυθεί, χρειάζεται να συμφωνήσουν τα επί μέρους συμφέροντα που προσυπέγραψαν την πρόσληψή του. Το πρώην μεγαλοστέλεχος της Toyota Europe, εκτελεστικός της αντιπρόεδρος και πρώην ακαδημαϊκός ως καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Πειραιώς, εξαρτάται περισσότερο από τον κ. Ευάγγελο Μυτιληναίο και τον κ. Γιώργο Μπόμπολα, παρά από το υπουργείο Ανάπτυξης. Όταν μάλιστα οι δύο ισχυροί επιχειρηματίες βρίσκονται εδώ και καιρό στα μαχαίρια, με αντικείμενο διένεξης την ίδια τη ΔΕΗ, τότε τα πράγματα είναι σύνθετα και πολιτικά επικίνδυνα.
Τόσο το νέο αφεντικό της «Αλουμίνιον της Ελλάδος» που την εξαγόρασε κατά γενική ομολογία πολύ φθηνά, δηλαδή ο κ. Μυτιληναίος, ήδη παραγωγός ηλεκτρικής ενέργειας, όσο και ο κ. Μπόμπολας που σχεδίασε με προσοχή τη θεαματική εισβολή του στον κόσμο της ενέργειας, περίμεναν από τον κ. Τάκη Αθανασόπουλο να διαδραματίσει ρόλο αποτελεσματικού «ζογκλέρ», ώστε να ικανοποιήσει τον επιχειρηματικό κόσμο αλλά και το 49%, που είναι το ποσοστό των μετόχων της ΔΕΗ. Ο επιχειρηματικός κόσμος ΔΕΝ ενδιαφέρεται προφανώς για το έτερο 51% της ΔΕΗ, που ανήκει στο κράτος. Το κράτος άλλωστε υπάρχει για να αλώνεται, θα σκέπτεται η συμπαθής τάξη των παγκοσμιοποιημένων επιχειρηματιών, και με το δίκιο τους οι άνθρωποι, αφού έχουν να κάνουν με ένα κράτος ελληνικών προδιαγραφών.
Οι εκπρόσωποι της «Λαϊκής Δεξιάς», όπως ο κ. Πάνος Παναγιωτόπουλος, οι κατά κανόνα εκσυγχρονιστές, όπως ο κ. Φώλιας, οι αποτελεσματικοί πολιτικοί, όπως ο κ. Σουφλιάς, συμφωνούν πως ο Τάκης Αθανασόπουλος παίζει το δικό του παιχνίδι στη ΔΕΗ. Η εταιρεία έχει ήδη αλλάξει τρεις φορές διοίκηση και ακόμη βρίσκεται στο σκότος της οικονομικής αναποτελεσματικότητας. Είναι ασθενής επιχειρηματικά, είναι ογκώδης οικονομικά, είναι όμηρος του κρατικιστικού συνδικαλισμού της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ που διαχειρίζεται τα δικά της συμφέροντα και είναι όμηρος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Με λίγα λόγια, η ΔΕΗ είναι εδώ και πολύ καιρό ο «Μεγάλος Ασθενής» της καθ’ ημάς ανατολής, ο οποίος για πρώτη φορά έχει απώλειες αντί κέρδη -και που επίσης για πρώτη φορά θα συνεχίσει να έχει απώλειες αντί κέρδη- τη στιγμή που με πρωτοφανή σπουδή και ταχύτητα ο κ .Τάκης Αθανασόπουλος αυξάνει τις τιμές στα τιμολόγια σε καιρούς χαλεπούς και με την τσέπη των πολιτών άδεια. Είναι προφανές πως, αν τα συμφέροντα που έφεραν τον κ. Αθανασόπουλο στη ΔΕΗ μετά από πρόταση του κ. Αλογοσκούφη συμφωνούσαν στη μοιρασιά της ενεργειακής πίτας, τότε ο σημερινός διοικητής δεν θα είχε μεγάλο πρόβλημα ούτε τους ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς να τον κτυπούν ανηλεώς.
Στη «ζούγκλα» των ανατιμήσεων
Ειδικά το θέμα της τιμής του ρεύματος προκαλεί εύλογα ερωτηματικά και δικαιολογημένη αγανάκτηση.
Το κόστος χρήσης της ηλεκτρικής ενέργειας δεν είναι απλή υπόθεση.
Οι αυξήσεις «χτυπάνε» την καρδιά της ήδη δοκιμαζόμενης οικονομίας, πλήττοντας ευθέως την ανταγωνιστικότητα και την παραγωγικότητα στη χώρα μας.
Βεβαίως, η κυβέρνηση και ο κ. Αθανασόπουλος γνωρίζουν τη ζημιά που έχουν ήδη προκαλέσει οι αλυσιδωτές αυξήσεις, που ήδη ξεπερνούν το 24%.
Γιατί το κάνει λοιπόν ο δεύτερος και γιατί το επιτρέπει η πρώτη;
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που διατυπώνουν την άποψη ότι η τιμή του ρεύματος έπρεπε να αυξηθεί τουλάχιστον στα επίπεδα, που μπορούν οι ιδιωτικές επενδύσεις να είναι κερδοφόρες. Είναι γεγονός ότι οι εξαιρετικά χαμηλές τιμές, που διατηρούσε η ΔΕΗ, εμφανίζοντας μάλιστα ικανοποιητικά, έως υψηλά κέρδη, δύσκολα θα επέτρεπαν σε οποιαδήποτε παράλληλη γραμμή παραγωγής ρεύματος να μπει στην αγορά ηλεκτρικής ενέργειας.
Δεν βγάζει κανείς από το μυαλό τον Έλληνα πολίτη ότι ανεβαίνει η τιμή της κιλοβατώρας, για να αποσβεστούν οι παράλληλες ιδιωτικές επενδύσεις και τελικά να αρχίσουν να παράγουν κέρδη.
Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο δεν πρέπει το σύνολο της ευθύνης να βαραίνει τον κ. Αθανασόπουλο.
Η κυβέρνηση και ειδικά το οικονομικό επιτελείο γνωρίζει, παρακολουθεί και δεν παρεμβαίνει. Αντίθετα στοχοποιεί με τη στάση της έναν από τους «εκλεκτούς» της, χωρίς ουσιαστικά να παρεμβαίνει. Αρκεί κανείς να θυμηθεί το «παιχνίδι» με τα φωτοβολταϊκά, που χιλιάδες άνθρωποι ενδιαφέρθηκαν και ενδιαφέρονται ακόμη να επενδύσουν, παράγοντας «καθαρή ενέργεια», αλλά και σχετικό συμπληρωματικό εισόδημα, που θα περάσει απευθείας στην κοινωνία. Τα νομικά, γραφειοκρατικά και οικονομικά προσκόμματα ανέκοψαν την τάση αυτή, εξασφαλίζοντας χώρο (οικονομικό) και χρόνο στις «μεγάλες επενδύσεις», που και αυτές όμως δεν έχουν ξεκινήσει ακόμη.
Ένα άλλο πολύ κρίσιμο ερώτημα αφορά στις επενδύσεις, που έπρεπε να έχει κάνει η ΔΕΗ από το 2005 για την εξασφάλιση της επάρκειας ρεύματος και της σταθερότητας του συστήματος.
Επενδύσεις δεν έγιναν, τα λεφτά χάθηκαν και μια ακόμη εταιρία κοινής ωφελείας «γράφει»… ζημιές.
