Διαβάζουν οι δικαστές λογοτεχνία; Κατά πόσο μπορούν να αποτελέσουν «διδακτέα ύλη» για τους μελλοντικούς ή για τους εν ενεργεία δικαστές, «Η περίπτωση ενός Θεσσαλονικιού παρία», αυτή του «δράκου» Αριστείδη Παγκρατίδη, η υπόθεση του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζoρτζ Πόλκ στο μετεμφυλιακό ζοφερό σκηνικό της Θεσσαλονίκης, η ποιητική στάση του πολύπαθου αγωνιστή Αλέξανδρου Παναγούλη, ακόμα και η 4η σταυροφορία του 1200 και οι περιπτώσεις των Αγγέλων και των Παλαιολόγων, το χρεοκοπημένο Βυζάντιο και οι …αγανακτισμένοι απλήρωτοι σταυροφόροι; Πόσο εναρμονισμένοι είναι οι δικαστές με την κοινωνία και πόσο «υπόλογοι» ίσως θα έπρεπε να νιώθουν έναντι του …άτυπου διαρκούς δικαστηρίου της κοινωνίας και της ιστορίας;
«Πρόσωπα που απασχόλησαν τη δικαιοσύνη και τη λογοτεχνία» ήταν το θέμα μιας ακόμη (της πέμπτης κατά σειρά) ημερίδας που διοργάνωσε χθες το απόγευμα η Εθνική Σχολή Δικαστικών Λειτουργών στην αίθουσα διαλέξεων της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών με εισηγητές τούς Νίκος Κυριαζή, καθηγητή Πανεπιστημίων Θεσσαλίας και Πειραιά (“Περιπτώσεις χρεωκοπίας στο Βυζάντιο. Άγγελοι και Παλαιολόγοι”), Θωμά Κοροβίνη, συγγραφέα και τραγουδοποιό (“Δικαιοσύνη και κοινωνικό περιθώριο. Η περίπτωση ενός θεσσαλονικιού παρία”), Κώστα Μαρδά, δημοσιογράφο (“Αλέξανδρος Παναγούλης – ο ποιητής του θανάτου και της ζωής”) και Σοφία Νικολαΐδου, συγγραφέα (“Μ’ αυτά που κάνουν, στο τέλος θα με αναγκάσουν να έχω άποψη.- Υπόθεση Πολκ: Πραγματικότητα και λογοτεχνία”).
«Η ζωή είναι που γράφει τις καλύτερες ιστορίες» έλεγε μεταξύ άλλων στην εισήγησή της (με αφορμή το βιβλίο της για την υπόθεση Πολκ “Χορεύουν οι ελέφαντες” – θεατρική διασκευή του οποίου παρουσιάστηκε με επιτυχία τον περασμένο χειμώνα από το ΚΘΒΕ), η συγγραφέας Σοφία Νικολαΐδου, μιλώντας για την “ελληνική υπόθεση Ντρέιφους”, αλλά και για τον…” σύγχρονο ήχο της πόλης”, τα συνθήματα στους τοίχους, τη γλώσσα των νέων, τις “λέξεις που είναι πράξεις” αλλά και τον.. “Περί ποιητικής” Αριστοτέλη (” η διαφορά ανάμεσα στον ιστορικό και τον ποιητή είναι πως: ο ένας παρουσιάζει αυτά που έγιναν, ο άλλος αυτά που θα μπορούσαν να έχουν συμβεί..”).
Στην ανάγκη εναρμόνισης των δικαστών με την κοινωνία, τις “τρύπες” και της δικαιοσύνης στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, τα άτυπα διαρκή δικαστήρια της κοινωνίας και της ιστορίας, αλλά και την ανάγκη να βρεθούν γέφυρες, “προκειμένου να γεφυρωθούν τα ..αγεφύρωτα μεταξύ δικαιοσύνης και κοινωνίας” αναφέρθηκε ο συγγραφέας Θωμάς Κοροβίνης επικαλούμενος ακόμα και τον ..αρχαίο τραγωδό Ευρυπίδη- στις “Ικέτιδες” (“Νικά δ’ ο μείων τον μέγαν δίκαι’ έχων- ο μικρός νικάει τον μεγάλο όταν έχει δίκιο”).
