Με ανάρτηση σε ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου η αναρχική ομάδα «Σκευωρία Εκδίκησης FAI/IRF Πυρήνας Mikhail Zhlobitsky» ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση με χειροβομβίδα στο ρωσικό προξενείο, που σημειώθηκε στις 03:20 τα ξημερώματα της 22ας Μαρτίου, στην οδό Τζαβέλα, στο Χαλάνδρι.
Υπενθυμίζεται ότι η χειροβομβίδα εξερράγη κάτω από το κουβούκλιο του φρουρού, ο οποίος εκείνη τη στιγμή δεν βρισκόταν μέσα, ενώ από την έκρηξη προκλήθηκαν μικρές υλικές ζημιές. Και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το κουβούκλιο απορρόφησε το μεγαλύτερο μέρος της έκρηξης.
Ολόκληρη η ανάρτηση όπως δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου indymedia:
«Στους εφιάλτες σας πρωτοστατούν οι νεκροί μας
»Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την επίθεση με χειροβομβίδα στο ρωσικό προξενείο της οδού Τζαβέλλα στο Χαλάνδρι στις 22 Μαρτίου.
»Κάθε κράτος επιδιώκει τη συνέχεια του, η οποία έχει ιδιαίτερη σημασία τόσο για την ύπαρξη του όσο και για την διατήρηση και την επέκταση του ζωτικού του χώρου. Ορίζουμε τον ζωτικό χώρο ενός κρατικού μορφώματος ως μια έννοια που συσπειρώνει κάθε οικονομικό και χωροταξικό συμφέρον. Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής για μας είναι αυτό που κοινώς ονομάζουμε ιμπεριαλισμό. Η συγκεκριμένη πολιτική δεν είναι μία στρατηγική επιλογή ενός κράτους, αλλά ταυτίζεται άρρηκτα με την ίδια του την ύπαρξη. Αυτομάτως κάθε κράτος εφαρμόζει ή ακολουθεί την ιμπεριαλιστική πολιτική κάποιας συμμαχικής σε αυτό χώρας . Αυτή η θέση έρχεται να αναιρέσει την ρητορεία αγιοποίησης μικρότερων σε δυναμική κρατών έναντι πιο ισχυρών, που επιχειρεί να πλασάρει η αριστερά εδώ και χρόνια και την ενστερνίζονται κομμάτια του αναρχικού χώρου. Ανά τα χρόνια έχουν δομηθεί πολλές συμμαχίες και ως επακόλουθο πολλές αψιμαχίες, ανάλογα πάντα με τα διακυβευόμενα συμφέροντα. Υπό το πέπλο λοιπόν αυτών των ενδοεξουσιαστικών αντιθέσεων σε συνδυασμό με την εκάστοτε οικονομικο-πολιτική συγκυρία, δημιουργούνται ή αναπροσαρμόζονται οι αποκλίσεις στη δυναμική κάθε κράτους. Οι σχέσεις μεταξύ των κρατών αποτελούσαν πάντα μία δυναμική συνθήκη που τροποποιείται πάνω στο εκάστοτε ζήτημα και όχι μία στατική κατάσταση.
»Βάσει των παραπάνω παραμέτρων, από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα και μετά, δύο είναι τα κράτη που έχουν υπερισχύσει με κυριαρχικούς όρους στην παγκόσμια σκακιέρα, το κράτος των ΗΠΑ και το κράτος της Ρωσίας (μέχρι 1991 ως ΕΣΣΔ). Ένα σύνηθες σφάλμα που εντοπίζουμε στις αριστερίστικες και όχι μόνο προσεγγίσεις είναι ότι αυτά τα δύο κράτη αποτελούν δύο πόλους συνεχής σύγκρουσης, παραβλέποντας εσκεμμένα τις συνθετικές (γεω)πολιτικές στρατηγικές που έχουν χαράξει ανά τα χρόνια, από την κατανομή των ζωνών της πολιτικής επιρροής στην διάσκεψη της Γιάλτας τον Φεβρουάριο του 1945 μέχρι και την πολιτική αλληλοστήριξη στις στρατιωτικές επεμβάσεις στο εσωτερικό της Συρίας. Κομμάτι της ίδιας αφήγησης ασκεί έντονα μονόπλευρη κριτική στο λεγόμενο “αμερικάνικο ιμπεριαλισμό”, ενώ κάνει τα στραβά μάτια στην επεκτατική πολιτική της Ρωσίας θάβοντας πολλά από τα εγκλήματα πολέμου που έχει διαπράξει. Δεν κάνουμε καμία διάκριση ανάμεσα σε αυτά τα δύο κράτη καθώς θεωρούμε τις πολιτικές τους εξίσου εχθρικές.
Αναπολώντας τα φαντάσματα του παρελθόντος
»Η αστική δημοκρατία στην Ρωσία εδραιώθηκε το 1991 μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος. Τόσα χρόνια έχουμε αντιληφθεί μία διάχυτη νοσταλγία για την πολιτική διαχείριση της σοβιετικής ένωσης, πράγμα που μας φαίνεται παντελώς ηλίθιο καθώς με την δικαιολογία των όποιων πολιτικών αλλαγών των καθεστώτων κάποιοι φαίνεται να αγνοούν συνειδητά την ίδια εξουσιαστική συνέχεια που διέπει την ύπαρξη του κράτους κάθε αυτή. Οι νοσταλγοί αυτοί, επίσης, αγνοούν και πολλές φορές υπερασπίζονται τις επεκτατικές επιδιώξεις της ΕΣΣΔ ξεπλένοντας την εν λόγω στρατηγική επιλογή ενός συμπαθούς κατ’ αυτούς κράτους, αφού θεωρούν θεμιτό κάθε “κόκκινο” πόλεμο για την επιβολή του σοσιαλιστικού καθεστώτος. Έχουν επιχειρήσει να ξελασπώσουν την εγκληματική πολιτική που έχει αποτυπωθεί στην στρατιωτική επέμβαση στο Αφγανιστάν το 1979, στην πολύνεκρη καταστολή της εξέγερσης των αντικαθεστωτικών της Ουγγαρίας (1956), στην βίαιη ανάμειξη και επιβολή στα εσωτερικά της Τσεχοσλοβακίας (1968) και κυρίως στην εισβολή στην Πολωνία το 1939, όπου σε συνεργασία με τη ναζιστική Γερμανία σφαγιάστηκαν εκατομμύρια άμμαχοι. Κάπου εδώ θέλουμε να επισημάνουμε πως όταν αναφερόμαστε σε πολεμική τακτική και στρατιωτικές επεμβάσεις εννοούμε την πάγια στρατηγική τρομοκράτησης και δολοφόνησης του άμμαχου πληθυσμού για την πιο αποτελεσματική επιβολή του εκάστοτε κατοχικού στρατού. Μας είναι αυτονόητο ότι ένας στρατός που εισβάλλει σε μία άλλη χώρα εκτός από την άμεση μετωπική αντιπαράθεση με τα αντίπαλα στρατεύματα έχει σαν πολιτική επιλογή την διάχυση του αισθήματος φόβου και ανασφάλειας στον άμμαχο πληθυσμό. Αυτό το επιτυγχάνει μέσω πολλαπλών βομβαρδισμών σε διάφορα μέρη του δημόσιου πεδίου (πολλές φορές σε σχολεία και νοσοκομεία), ενώ παράλληλα καταστρέφει δομές παραγωγής με απώτερο σκοπό την φυσική εξαθλίωση των πολιτών. Μας φαίνεται γελοίο και υποκριτικό να διαβάζουμε δακρύβρεχτες αναλύσεις για τους βομβαρδισμούς του κράτους των ΗΠΑ, ενώ για αντίστοιχα κατά καιρούς εγκλήματα της Ρωσίας δεν ανοίγει ρουθούνι.
»Ένα ακόμη τρανταχτό παράδειγμα των πρακτικών αυτού του σιχαμένου κράτους ήταν η διαχείριση των σχέσεων με τον αναρχικό μαύρο στρατό του Νέστωρα Μαχνό από την Ουκρανία. Η τότε κομμουνιστική ηγεσία εκμεταλλεύτηκε την δυναμική και της μαχητικές ικανότητες του εν λόγω στρατού κάνοντας κοινές επιχειρήσεις εναντίον των εθνικιστών του “Λευκού Στρατού” . Εν συνεχεία όταν θεώρησε ότι δεν έχει να αποκομίσει τίποτα παραπάνω από την συγκεκριμένη σύμπραξη και αντιλήφθηκε ότι τα ιδεολογικά και πολιτικά συμφέροντα των δύο πλευρών συγκρούονταν, εφόσον οι αναρχικοί της Ουκρανίας δεν υποστήριζαν το κομμουνιστικό μοντέλο, αποφάσισε να τους εξοντώσει πολιτικά και φυσικά. Οι κομμουνιστές δεν ήθελαν να επιτρέψουν με τίποτα την ύπαρξη ενός αναρχικού μορφώματος σε ένα τόσο κοντινό χωροταξικό πεδίο, καθώς έπρεπε να διαχειριστούν στο εσωτερικό τους πολιτικούς αντιπάλους αντίστοιχης ιδεολογίας και όχι μόνο. Το ίδιο το καθεστώς είχε επιστρατεύσει, για την εσωτερική καταστολή αντιφρονούντων κάθε πολιτικής αφετηρίας, την ΤΣΕΚΑ (μια πανομοιότυπη οργάνωση της ΟΠΛΑ του κομμουνιστικού κόμματος Ελλάδας), η οποία δολοφονούσε αρχικά εθνικιστές και υπερασπιστές του τσαρικού καθεστώτος και μετέπειτα αναρχικούς, τροτσκιστές αλλά ακόμη και σταλινικούς που τύχαινε να διαφωνήσουν με τις όποιες αποφάσεις της κεντρικής πολιτικής γραμμής, στο όνομα της κοινωνικοπολιτικής ομοιομορφίας και του ολοκληρωτισμού.
»Η εξουσία “αναγεννιέται”, η σήψη διαιωνίζεται
»Η Ρωσία μετά την παλινόρθωση του συστήματος της ελεύθερης αγοράς στη χώρα και την πτώση του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού, έχει εξελιχθεί σε μία νέου τύπου απολυταρχία με δημοκρατικό μανδύα. Για την επανοικοδόμηση του οικονομικού και πολιτικού της γοήτρου, όπως ήταν αναμενόμενο, συνέχισε και συνεχίζει μέχρι σήμερα τις γεωπολιτικές διεκδικήσεις και την υπεράσπιση των συμφερόντων της στις διακρατικές αψιμαχίες. Στην κορυφή της πολιτικής ηγεσίας παραμένει σταθερά ο ίδιος πρόεδρος, ο οποίος πιστός στην παράδοση της προσωποπαγούς Ρωσίας, έχει φροντίσει να δημιουργήσει για τον εαυτό του ένα προφίλ ηγέτη που έχει κάτι από ένδοξο τσάρο και στιβαρό γενικό γραμματέα. Στην κορυφή της οικονομικής ελίτ βρίσκεται μια πανίσχυρη τάξη πάμπλουτων ολιγαρχών, η οποία αποτελεί μία νέα εκδοχή της αριστοκρατίας. Η ορθοδοξία, ο συντηρητισμός και οι παλιές παραδόσεις έχουν μείνει αναλλοίωτες στο χρόνο παρά την αλλαγή των καθεστώτων και αποτελούν τους πυλώνες της νέας φαινομενικά αναγεννημένης Ρωσίας. Αυτοί οι πυλώνες έχουν θεμελιωθεί καλά από τα σοσιαλιστικά χρόνια και έχουν διατηρηθεί σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον πολύ έντονου κρατικού αυταρχισμού. Οι παραπάνω έννοιες συνθέτουν το παζλ μιας επίπλαστης κοινωνικής ηθικής, απόρροια της οποίας είναι η πειθάρχηση, η απάθεια και η αδρανοποίηση των πιο καταπιασμένων κοινωνικών ομάδων μέχρι σήμερα. Ενώ ο εθνικισμός και ο σοβινισμός κυριαρχούν στον κοινωνικό χώρο της Ρωσίας, την ίδια στιγμή κάθε ένδειξη αντίθεσης στις κυρίαρχες νόρμες, κάθε ριζοσπαστική έκφανση, κάθε είδος ακτιβισμού, κάθε επιθετική διάθεση προς την εξουσία χτυπιέται ανελέητα από έναν πανίσχυρο κρατικό μηχανισμό, που διατηρεί τα κεκτημένα και τα αντανακλαστικά της σοσιαλιστικής καταστολής. Πιο συγκεκριμένα τον Φεβρουάριο του 2018 αρκετοί αναρχικοί συνελήφθησαν, βασανίστηκαν και προφυλακίστηκαν για κρέμασμα πανό που έγραφε “Η FSB είναι ο κύριος τρομοκράτης” και για την κατηγορία της συμμετοχής στην οργάνωση Narodnaya Samooborona. Λίγους μήνες νωρίτερα η FSB συνέλαβε και βασάνισε 8 αναρχικούς ώστε να ομολογήσουν πως συμμετέχουν στην οργάνωση “Δίκτυο”. Η μανία της κρατικής καταστολής για να εξαλείψει την αναρχική δράση δεν σταμάτησε εκεί. Τον περασμένο Φεβρουάριο 10 σύντροφοι τέθηκαν σε κρατική ομηρία κατά τη διάρκεια της οποίας δέχθηκαν ξυλοδαρμούς και ηλεκτροσόκ για να ομολογήσουν την ενοχή τους και να “δώσουν” τους συντρόφους τους. Ο Azat Miftahov ο οποίος κατηγορείται για κατασκευή εκρηκτικών και συμμετοχή στη οργάνωση Narodnaya Samooborona, παρέμεινε στα χέρια του κράτους σε αντίθεση με τους συντρόφους του, που εντέλει αφέθηκαν ελεύθεροι, και βασανίστηκε.
»Στις 31 Οκτωβρίου ο 17χρονος αναρχικός Mikhail Zhlobitsky εισβάλλει στα γραφεία της FSB (Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ασφαλείας και διάδοχος της KGB) στο Αρχάγγελσκ πυροδοτώντας εκρηκτικό μηχανισμό, με αποτέλεσμα να προκληθούν σοβαρές ζημιές στο κτίριο, να τραυματιστούν τρεις αξιωματούχοι και να χάσει τη ζωή του ο ίδιος. Όταν η είδηση έφτασε στα αυτιά μας, κυριάρχησε μέσα μας ένα αίσθημα βαθιάς θλίψης για τον θάνατο του αδερφού μας που μπορεί να μην γνωρίσαμε ποτέ, αλλά νιώθουμε ότι τον ξέραμε χρόνια αφού οι επιλογές μας είναι κοινές απέναντι στους ίδιους μισητούς εχθρούς. Τα συναισθήματα μας για τον Mikhail έπλασαν αυτές τις λέξεις, λέξεις που δεν είναι απλά κούφιες και ξύλινες, λέξεις που είναι ποτισμένες και φορτισμένες με οργή, λέξεις που όταν χύθηκαν πάνω στο χαρτί πέταξαν σπινθήρες και πυροδότησαν την επιθυμία μας να τραβήξουμε την περόνη από τη χειροβομβίδα και να τη στείλουμε στο φυλάκιο του ρωσικού προξενείου, δίνοντας μορφή στην πιο λυσσαλέα μας ανάγκη για εκδίκηση. Τον εφιάλτη που γέννησε με τη δράση του ο σύντροφος στους ομοσπονδιακούς μπάτσους της FSB, θα τον αναβιώνετε κάθε φορά που εμείς ή κάποιος άλλος σύντροφος αποφασίσει να επιτεθεί ένοπλα. Ο Mikhail, όπως και κάθε σύντροφος που έδωσε τη ζωή του για την Αναρχία, θα παίρνει πάλι σάρκα και οστά μέσα από αντάρτικες ενέργειες και θα σπέρνει τον τρόμο στις αξιολύπητες μούρες των δημοσιογράφων στα δελτία των 8 και των σιχαμένων μπάτσων και δικαστικών. Ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού προς τον νεκρό μας σύντροφο επιλέξαμε να δώσουμε το όνομα του στην επίθεση που πραγματοποιήσαμε.
»Δύναμη και αλληλεγγύη στους αναρχικούς Yuliy Boyarshinov, Vasiliy Kuksov, Dmitriy Pchelintsev, Arman Sagynbaev, Andrey Chernov, Ilya Shakurskiy, Igor Shishkin, Viktor Filinkov, στους συλληφθέντες της 1ης Φλεβάρη του 2019 και τον Azat Miftahov.
»Ακούτε τον θόρυβο που έρχεται από πέρα μακριά; Είναι οι απελπισμένες κραυγές από τα δωμάτια βασανιστηρίων. Τα υπόκωφα χτυπήματα των γκλοπς σε κορμιά. Ο ανατριχιαστικός ήχος που κάνει το σώμα όταν το διαπερνά το ρεύμα κατά τη διάρκεια του ηλεκτροσόκ. Είναι οι κοντινοί που ρωτάνε που βρίσκονται τα χαμένα τους συντρόφια και που αναρωτιούνται αν ζουν ακόμα ή αν βρίσκονται σε κάποιο μυστικό κρατητήριο. Είναι το πένθος, οργισμένο αλλά και μουδιασμένο για τον μικρό που πήρε εκδίκηση δίνοντας την ίδια του τη ζωή. Είναι τα συντρόφια μας και υποφέρουν. Ακούστε προσεκτικά…
Σκευωρία Εκδίκησης FAI/IRF
Πυρήνας “Mikhail Zhlobitsky”».
