Πόσο εύκολο αλλά και πόσο ακατόρθωτο μαζί είναι το ενδεχόμενο ένας γιος ποιητή, γεννημένος το 1940 μέσα στη μαύρη μαυρίλα του ιταλικού φασισμού και που σπουδάζει ιστορία στο πανεπιστήμιο, να γίνεται από καθηγητής ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του 20ού αιώνα;
Πολέμησε με νύχια και με δόντια για να επιβάλει στο «πανί» τη λογική της ανίχνευσης των πραγματικών στοιχείων που καθορίζουν μια ιστορική περίοδο ή ένα ιστορικό γεγονόςΤελικά, η απάντηση περιλαμβάνει ένα και μοναδικό όνομα: αυτό του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.
Σε όλη του τη ζωή προσπάθησε να διεισδύσει, προκειμένου να αποδομήσει, στους μηχανισμούς της εξουσίας, σε μια αέναη αντιπαράθεση με τους νόμους της ιστορίας.
Ένα πάντρεμα δύσκολο. Στο σινεμά είχε να ανταγωνιστεί τα ιερά τέρατα της εποχής του, τον Φελίνι και τον Παζολίνι, τον «πρύτανη» Βισκόντι και βεβαίως τους έξοχους αδελφούς Ταβιάνι.
Πολέμησε με νύχια και με δόντια για να επιβάλει στο «πανί» τη λογική της ανίχνευσης των πραγματικών στοιχείων που καθορίζουν μια ιστορική περίοδο ή ένα ιστορικό γεγονός. Αντιφασίστας μέχρι το κόκκαλο και αριστερός μέχρι το μεδούλι, ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι δεν διάλεξε τον εύκολο δρόμο για να αποτυπώσει το ίχνος της ιστορίας παράλληλα με τη ζωή των ανθρώπων που είτε πρωταγωνίστησαν σε αυτήν την ιστορική εξέλιξη είτε χωρίς να το θέλουν και χωρίς να το ξέρουν ήταν αυτοί που έγραψαν την ιστορία.
Ξεκινώντας από τη «Στρατηγική της Αράχνης» και φθάνοντας στο μοναδικό «1900» ο Μπερτολούτσι πέρασε από τον έξοχο «Κομφορμίστα» για να καταλήξει στο για πολλούς αμφιλεγόμενο αλλά ιδιαίτερα σημαντικό μόνο και μόνο για την ερμηνεία του Μάρλον Μπράντο, αυτό το «Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι», το οποίο του δημιούργησε πολλούς φίλους αλλά και πολύ περισσότερους εχθρούς.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Ο Μπερτολούτσι ήταν πάνω από όλα ακαδημαϊκός. Ήταν δηλαδή πανεπιστημιακός δάσκαλος σε έναν τομέα που στην εποχή του, στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα δηλαδή, η πανεπιστημιακή έρευνα άρχισε να μαθαίνει από την αρχή να διαβάζει την ιστορία. Είτε στα αμφιθέατρα, είτε στα εργαστήρια, είτε στα μουχλιασμένα αρχεία.
Ήταν αυτή η νέα ματιά στην ανάγνωση της ιστορικής πορείας, ιδιαίτερα στην πολύπλοκη περίοδο του 19ου και του 20ού αιώνα. Ανταμείφθηκε με πολλά βραβεία. Στη δύση της καριέρας του προχώρησε στην υλοποίηση ενός αμφιλεγόμενου στοιχήματος γυρίζοντας το επικό «Ο τελευταίος αυτοκράτορας». Μέσα από μια σπάνια ερμηνεία, την τελευταία του ίσως, του Πίτερ Ο’ Τουλ, ο Μπερτολούτσι δεν ευτύχισε ως προς τις κριτικές με την ολοκλήρωση αυτής της ταινίας.
Αντιθέτως, πολλοί είπαν πως δεν του «ταίριαζε». Πως ήταν μια «μαύρη τρύπα» στην κινηματογραφική λογική της ζωής του. Υπέστη την επίθεση γνωστών αιρετικών και ενδεχομένως «καθ’ έξιν» αιρετικών συναδέλφων του. Ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ ή «το κακό παιδί του σινεμά» απέρριψε τον «Τελευταίο Αυτοκράτορα» καταγγέλλοντας τον Μπερτολούτσι πως «παραδόθηκε στο Hollywood».
Είναι χαρακτηριστικό των μεγάλων δημιουργών κάποια στιγμή να προκαλούν τους οπαδούς τους με κάτι το διαφορετικό. Αυτό συμβαίνει σε όλους τους μεγάλους δημιουργούς. Κάποια στιγμή ένα τέτοιο δημιούργημα θα μπορούσε να κοστίσει ακόμη και τη ζωή τους, όπως συνέβη με το «Σαλό» ή «120 Ημέρες στα Σόδομα» του Πιερ Πάολο Παζολίνι. Η ουσία είναι ότι για τις γενιές των ανθρώπων που γεννήθηκαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο Μπερτολούτσι ήταν ένας φάρος.
Έφυγε στα 77 του χρόνια αφήνοντας πίσω του ένα ανεξίτηλο ίχνος τόσο πάνω στο πανί όσο και στα βιβλία του. Πέρασε από το Κομμουνιστικό Κόμμα σε πείσμα των καιρών, αν και ήταν γονιδιακά αιρετικός. Όπως λένε οι μεγάλοι σοφοί, «η σοφία συνίσταται στο να καταφέρεις να ζεις με τις αντιφάσεις σου». Ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι το κατάφερε…
Η Στρατηγική της Αράχνης
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
1900
Δείτε το βίντεο:
Δείτε το βίντεο:
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Tα έργα του:
1964:Πριν την επανάσταση
1970:Η στρατηγική της αράχνης
1970:Ο κομφορμίστας
1972:Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι
1976: 1900
1987:Ο τελευταίος αυτοκράτορας
1993:Ο μικρός Βούδας
2003:Οι ονειροπόλοι
2012:Εγώ και εσύ
37o Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης – 8-17 Νοεμβρίου 1996:
