Red Dead Redemption 2 – Review: Το τέλειο παιχνίδι

Μετάφραση / Μεταγλώττιση: Όχι

Οι τίτλοι τέλους πέφτουν στο Red Dead Redemption 2 και η καρδιά μου πάει να σπάσει. Τρικυμία εν κρανίω, τα συναισθήματα με πνίγουν και το δέος που νιώθω για το παιχνίδι που μόλις τελείωσα με αφήνουν να αναρωτιέμαι αν χαίρομαι που το έζησα, ή αν λυπάμαι που δεν μπορώ να κάνω ένα reset και να το βιώσω ξανά από την αρχή.

Η τελευταία φορά που ένιωσα κάπως έτσι ήταν πριν 8 χρόνια, τελειώνοντας το πρώτο παιχνίδι της σειράς, πεπεισμένος πως “τερμάτισα” συναισθηματικά μαζί με τον τίτλο και πως το σοκ της κατάληξης του John Marston δεν θα ισοφαριστεί στον αιώνα τον άπαντα. Η ζωή όμως έχει μια τάση να μας εκπλήσσει και αυτή η πεποίθηση δεν ήταν το μόνο στεγανό που διέτριψε ο τελευταίος τίτλος της Rockstar. Πρωτίστως με έκανε να αναθεωρήσω πολλά πράγματα σαν παίκτης και σαν reviewer, συνειδητοποιώντας πως υπάρχουν πολλές παρεξηγημένες έννοιες στον χώρο που χρησιμοποιούνται αυθαίρετα.

Ο όρος “επαναπροσδιορίζω”, μια λέξη που ίσως συναντάται σε κάθε κριτική που ξεπερνάει το 7 στα 10, παίρνει άλλο νόημα σε αυτό τον τίτλο, ή μάλλον συναντά ένα προϊόν άξιο να φέρει τα εύσημα του επαναπροσδιορισμού ενός genre, αν όχι του χαρακτηρισμού μιας ολόκληρης γενιάς. Μια γενιά που, θυμίζουμε, ταυτίστηκε με τις κυκλοφορίες παιχνιδιών σαν το God of War, το Witcher 3 και το Zelda: Breath of the Wild.

Το πώς ακριβώς αγγίζει την τελειότητα, το Red Dead Redemption 2, αναλύεται διεξοδικά στο παρόν κείμενο, με την ελπίδα πως τα στενά όρια της αντικειμενικής κριτικής επιτρέπουν, κατά περίσταση, ένα review να μετουσιωθεί σε διθύραμβο, όταν και εφόσον το αντικείμενο προσφέρεται. Οι προσπάθειες να μετριάσω τον ενθουσιασμό μου πριν αρχίσω να γράφω απέβησαν άκαρπες, σημάδι ενθαρρυντικό και ανησυχητικό ταυτόχρονα, αλλά σας υπόσχομαι πως δεν θα υπερβάλλω. Ο λάκκος στη φάβα για τους καχύποπτους και η σκέψη που θα ήθελα να συνοδεύσει τους τελευταίους, έγκειται στο γεγονός πως η “τελειότητα” μπορεί να έχει, πολλές φορές, διαφορετική ανάγνωση.

Σενάριο

Το Red Dead Redemption 2 τοποθετείται, χρονικά, πριν τα συμβάντα του πρώτου τίτλου και συγκεκριμένα ξεκινά το 1899, σε μια περίοδο που η αναρχία της Παλιάς Δύσης έχει σχεδόν εξαλειφθεί από τους νόμους που επέβαλε το νεοσύστατο, τότε, Σύστημα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Ένα πλούσιο, ιστορικά, setting με ρεαλιστικές βάσεις αποτυπώνεται εξαιρετικά στο παιχνίδι. Το σενάριο στηρίζεται, σε μεγάλο βαθμό, σε γεγονότα εμπνευσμένα από την εποχή, όπως η επέλαση των Αμερικανών στα εδάφη των ιθαγενών πληθυσμών, το παρασκήνιο του εμπορίου πετρελαίου και τις διώξεις του εγκλήματος από ιδιωτικά πρακτορεία ασφαλείας (Pinkerton).

Έχουμε τον ρόλο του Arthur Morgan, ενός κοινού για την εποχή εγκληματία, που μαζί με τη συμμορία του παλεύει να επιβιώσει, ενώ καταδιώκεται από το νόμο. Ταυτόχρονα, καραδοκεί η απειλή από άλλες ομάδες κακοποιών που ξεσυνερίζονται για τον έλεγχο περιοχών – στόχων για ληστείες και άλλες κερδοφόρες “επιχειρήσεις”.

Για τους παλιούς φίλους της σειράς, βέβαια, μόνο “κοινός” εγκληματίας δεν αποδεικνύεται ο Arthur, πόσο μάλλον τα μέλη που απαρτίζουν τη συμμορία του. Ο John Marston, ο Dutch van der Linde, ο Javier Escuela, μέχρι και ο γερο-Uncle είναι απλά κάποια από τα 22 μέλη της συμμορίας μας, με τα παραπάνω ονόματα να παραπέμπουν σε εμβληματικές μορφές που γνωρίσαμε στο πρώτο παιχνίδι. Είτε παλιά, είτε νέα, τα μέλη αυτής της παρέας έχουν το καθένα τη δική του εκρηκτική προσωπικότητα, με μοναδικό αντίκτυπο στην ιστορία, όπως αυτή ξετυλίγεται στις περίπου 50 ώρες των αποστολών του.

Αυτό που κάνει το Red Dead Redemption 2 τόσο ξεχωριστό αφηγηματικά είναι ο τρόπος που καταφέρνει να εστιάσει σε πάνω από έναν χαρακτήρα το ίδιο αποτελεσματικά. Ο Arthur κατάφερε, σχετικά σύντομα, να με πείσει σαν πρωταγωνιστής, αλλά δεν ήταν ο μόνος που εξελίχθηκε σε χαρακτήρα και εκτόπισμα.
Βλέπουμε εν τη γενέσει τον θρύλο του John Marston, ο οποίος μεταμορφώνεται από παρορμητικός, ανώριμος και ευθυνοφοβικός σε μια πατρική φιγούρα που μαθαίνει να ζυγίζει ηθικά τις καταστάσεις και να παραμερίζει τον εγωισμό του για το καλό των ανθρώπων που αγαπά. Επίσης, ζούμε εκ των έσω την παρεκτροπή του Dutch και το πώς κατέληξε από σώφρων ηγέτης με αξίες, στον άπληστο, εμμονικό “κακό” που συναντήσαμε στο πρώτο παιχνίδι.

Για έναν τίτλο που επιλέγει να προσεγγίσει την ιδιότητά του ως prequel κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι ισορροπίες είναι λεπτές και το Red Dead Redemption 2 ρισκάρει, καταφέρνοντας μολαταύτα να εξελίξει πρωτεύοντες και δευτερεύοντες χαρακτήρες το ίδιο αποτελεσματικά. Αν και το prequel διαπρέπει στην προοικονομία, ο ρόλος του στη σειρά δεν είναι σε καμία περίπτωση τέτοιος. Αντιθέτως, είναι απόλυτα ανεξάρτητο και μπορεί να το απολαύσει ο καθένας, ενώ δίνει παράλληλα το ερέθισμα σε κάποιον να ασχοληθεί με το sequel.

Gameplay

Ο Arthur Morgan μπορεί να γίνει ό, τι εσείς επιθυμείτε, αφού πολλά από τα ηθικά διλλήματα και οι αποφάσεις σε κομβικά σημεία λαμβάνονται από τον παίκτη. Ο πυρήνας του σεναρίου μένει ίδιος, αλλά διαφοροποιούνται σε μεγάλο βαθμό οι σκηνές που βλέπουμε πριν φτάσουμε στα προδιαγεγραμμένα σημεία της ιστορίας. Το αν θα ολοκληρώσετε το παιχνίδι σαν τίμιος, νομοταγής πολίτης, ή σαν διαβολικός, επικηρυγμένος δολοφόνος, είναι στη διακριτική σας ευχέρεια.

Ο τίτλος φροντίζει να σας ενημερώνει για την …υπόληψή σας, με έναν άξονα που εμφανίζεται στην οθόνη και “ζυγίζει” τις καλές και τις κακές σας πράξεις, διαμορφώνοντας πολλές πτυχές του παιχνιδιού, ως προς το πώς σας αντιμετωπίζουν οι υπόλοιποι χαρακτήρες και το πώς εκτυλίσσεται η ιστορία στα συγκεκριμένα, προαναφερθέντα σημεία.

Το πώς σας αντιμετωπίζουν οι γύρω σας όμως δεν εξαρτάται μόνο από τις πράξεις, αλλά και από τα λόγια σας. Το RDR2 πρωτοπορεί, εισάγοντας έναν νέο μηχανισμό διάδρασης με ΟΛΟΥΣ τους χαρακτήρες του κόσμου του. Το βάθος του δεν είναι μεγάλο και περιορίζεται σε κάποια γενική προσέγγιση που μπορεί να είναι φιλική ή επιθετική, με τον Arthur να έχει κάτι μοναδικό να πει στον καθένα. Κάθε άνθρωπος είναι επικοινωνήσιμος και μπορούμε να χαιρετηθούμε μαζί του, να τσακωθούμε και κατά περίπτωση να αλληλεπιδράσουμε με ξεχωριστούς τρόπους. Με αυτή την καινοτομία, ο κόσμος του παιχνιδιού αποκτά μεγαλύτερη ζωντάνια και φυσικότητα, δίνοντας στο εν λόγω mechanic ρόλο κομβικής σημασίας για την επικοινωνία μας.

Τη μεγαλύτερη ζωντάνια, ωστόσο, τη δίνει στο παιχνίδι ο εξαιρετικά λεπτομερής, πελώριος κόσμος του. Σε έκταση, οι διαθέσιμες περιοχές δεν έχουν να ζηλέψουν κάτι από τα περισσότερα sandbox games της γενιάς. Σε περιεχόμενο, από την άλλη, το Red Dead Redemption 2 πρωτοστατεί, παρουσιάζοντας ένα από τα πιο σύνθετα, δυναμικά οικοσυστήματα που έχουμε δει ποτέ σε παιχνίδι. Τα ζώα και τα φυτά έχουν την τιμητική τους, καθώς πάνω τους στρέφεται ένα τεράστιο μέρος του gameplay περιεχόμενου, που αφορά το κυνήγι. Η ποικιλία τους είναι τεράστια και η ενασχόληση με τη συλλογή πόρων κρίνεται επιτακτική για δύο βασικούς λόγους.

Ο πρώτος λόγος είναι ξεκάθαρα η διασκέδαση, αφού εφαρμόζει μηχανισμούς που κάνουν τη διαδικασία απολαυστική. Υπάρχουν games που εστιάζουν αποκλειστικά στο κυνήγι, χωρίς το βάθος ή την ποικιλία του RDR2 σε είδη όπλων, δολωμάτων και τρόπους αξιοποίησης των θηραμάτων. Ο εντοπισμός των ζώων και των φυτών, η μέθοδος κυνηγιού και η μεταποίησή τους γίνεται… κανονική επιστήμη και θα μπορούσε κανείς να ξεχαστεί κυνηγώντας, αφήνοντας το υπόλοιπο παιχνίδι στην άκρη, με τεράστια ευκολία.

Ο δεύτερος λόγος προκύπτει από τη χρήση ενός άλλου βασικού μηχανισμού που αφορά τις ανάγκες του Arthur. Η υγεία, η αντοχή και το “Dead Eye” (η ικανότητα αντίληψης του χώρου και του χρόνου a.k.a slow motion shooting) έχουν τη μορφή μπάρας που αποφορτίζεται καθώς παίζουμε και γεμίζει τρώγοντας, πίνοντας και καπνίζοντας. Έτσι, σε έναν κόσμο που… τα δολάρια βρίσκονται δύσκολα, νοηματοδοτείται σε δεύτερο επίπεδο το κυνήγι. Είτε μας ενδιαφέρει να τραφούμε, είτε να πουλήσουμε τη λεία μας για χρήματα, είτε να μεταποιήσουμε γούνες, δέρματα ή κέρατα, το όφελος είναι δικό μας ή της ομάδας που πασχίζουμε να κρατήσουμε ζωντανή, πίσω στο camp, την κατασκήνωση που αποτελεί το “σπίτι” για τη συμμορία μας.

Δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε να προσφέρουμε κάτι στην ομάδα. Κάθε μέλος ειδικεύεται σε κάτι και έχει τους τρόπους του να συνδράμει σε χρήμα και σε είδος. Ο βασικός χορηγός βέβαια θα είμαστε εμείς, ενώ φέρουμε την ευθύνη της αναβάθμισης του camp, που με τη σειρά του φέρνει επιπλέον οφέλη και κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη καθώς αναπτύσσεται.

Όλα τα παραπάνω εμποτίζουν τη συνολική εμπειρία με την αίσθηση που αφήνουν τα games και οι σειρές με θεματολογία περί επιβίωσης. Παρότι το παιχνίδι δεν γίνεται ιδιαίτερα αυστηρό και δεν επιβάλει στον παίκτη να ασχοληθεί εκτενώς με τη συντήρηση του camp, η ιστορία μας σπρώχνει διακριτικά στο να έρθουμε πιο κοντά με τα μέλη του gang και να ενδιαφερθούμε για την ευημερία του.

Σιγά σιγά αναπτύσσονται σχέσεις (αγάπης ή μίσους) μεταξύ των χαρακτήρων, με έκαστο να φέρνει σε εμάς μια σειρά από αποστολές άμεσα συνδεόμενες με το backstory και την ιδιότητα του καθενός. Υπάρχουν side missions από… τριτεύοντες χαρακτήρες (strangers) που θα συναντήσουμε, αλλά οι κύριες αποστολές συνήθως απασχολούν τη συμμορία. Αυτές κλιμακώνονται σταδιακά, ξεκινώντας από κυνήγι πόρων για επιβίωση, καταλήγοντας σε μεγάλες ληστείες τραπεζών και τρένων με πολύτιμο φορτίο. Καθώς πλησιάζουμε στο τέλος του παιχνιδιού αναλαμβάνουμε, σαφώς, πιο βαρυσήμαντες αποστολές (στις οποίες δεν θα αναφερθούμε προς αποφυγή των spoiler) αλλά θα αρκεστούμε στο σχόλιο πως είναι από τα καλύτερα δείγματα questing στο σύγχρονο gaming.

Είναι άξιο μνείας το γεγονός πως κάθε mission είναι μοναδικό, πρωτότυπο, γεμάτο εκπλήξεις, easter eggs και αναφορές που με έκαναν να γελάσω, να νοσταλγήσω ή να στεναχωρηθώ. Πολλές από τις αποστολές και ιδιαίτερα η κορύφωσή τους στα τελευταία chapters, ενδέχεται να μείνουν στο μυαλό μου για πάντα, το ίδιο έντονα με εκείνα του πρώτου Red Dead Redemption, κάτι που μαρτυρά το πόσο καλογραμμένο είναι το παιχνίδι συνολικά.

Αν μπορεί να κατηγορηθεί για κάτι η Rockstar, χωρίς να συμφωνούμε απαραίτητα με τη συγκεκριμένη θέση, είναι πως δημιούργησε ένα video game αργό και ρεαλιστικό, σε βαθμό τέτοιο που ενδέχεται να ενοχλήσει τους ανυπόμονους.

Μην περιμένετε ένα γραμμικό παιχνίδι που μπορείτε να απολαύσετε απρόσκοπτα από την αρχή ως το τέλος του χωρίς αντιπερισπασμούς και παραστρατήματα από τη βασική πλοκή. Στον αντίποδα, ετοιμαστείτε για έναν τίτλο που παίρνει τον χρόνο του για να σας βυθίσει στο concept του, επενδύοντας στους δεσμούς που κατασκευάζει αργά αλλά σταθερά μεταξύ του παίκτη, του πρωταγωνιστή και των λοιπών χαρακτήρων. Τυχαία γεγονότα θα σας βγάλουν από την πορεία σας και διάφορες δραστηριότητες θα διεκδικήσουν λίγο από τον (ενδεχομένως πολύτιμο) χρόνο σας, αλλά στο τέλος θα αποζημιωθείτε με την επίγευση που αφήνει μια ολοκληρωμένη εμπειρία εμβύθισης συνδυαστικά με την κορύφωση της πλοκής.

Ο χρόνος που επενδύετε στο παιχνίδι καθρεπτίζεται στο gameplay του, όπως και οι δεσμοί που καλλιεργείτε. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα έχει να κάνει με τα άλογά μας και τα bonding points τους. Φροντίζοντας τον πιστό μας σύντροφο, το δέσιμό μας μαζί του δυναμώνει, ενισχύοντας τις φυσικές του αντοχές και επιτρέποντάς μας να πραγματοποιήσουμε ριψοκίνδυνες μανούβρες ενώ τα καβαλάμε.
Τόσο για εμάς όσο και για το άλογο, υπάρχουν μικρές προκλήσεις που σχετίζονται με τον τρόπο που παίζουμε και αναβαθμίζουν τις ικανότητές μας. Για παράδειγμα, τρέχοντας για πολλή ώρα “ξεκλειδώνουμε” μεγαλύτερη αντοχή, σημαδεύοντας με το όπλο μας τους στόχους μας στο κεφάλι αναβαθμίζεται το Dead Eye κ.ο.κ.

Αυτός ο τρόπος αναβάθμισης μπορεί να ακούγεται παλιομοδίτικος και απλός, αλλά συνεργάζεται άψογα με τους υπόλοιπους μηχανισμούς και καταφέρνει να λειτουργεί “υποδόρια”, κρυμμένο μέσα στα μενού, όπου μπορούμε να το αγνοήσουμε και να δούμε τη βελτίωση να έρχεται παίζοντας πιο αυθόρμητα, όταν αυτό επιθυμούμε.

Το ίδιο απλό μοιάζει, μακροσκοπικά, και το σύστημα χειρισμού των όπλων, της κίνησης και της κάλυψης. Προσωπικά, θα το έλεγα “λακωνικό”, καθώς παρά τη σχεδιαστική του απλότητα κρίνεται ουσιαστικό εκεί που απαιτείται, ενώ παράλληλα καταφέρνει να κατανεμηθεί στα κουμπιά του χειριστηρίου πολύ εργονομικά. Πιο συγκεκριμένα, μπορείτε να έχετε πρόσβαση σε όλους τους καταλόγους και τις λειτουργίες του παιχνιδιού χωρίς να μπείτε στο μενού! Αυτό επιτυγχάνεται με ένα πολύ έξυπνο controller scheme που αποδίδει σε κάθε κουμπί, αλλά και στον συνδυασμό αυτών, την κατάλληλη ενέργεια. Περί ορέξεως, βέβαια, υπάρχει και η δυνατότητα παραμετροποίησης και πειραματισμού, αλλάζοντας τον τρόπο που τρέχουμε ή σκύβουμε, την υποβοήθηση στόχευσης κ.α.

Για τους μεγάλους αρνητές του third person, επίσης, υπάρχει η επιλογή του first person (κάμερας πρώτου προσώπου) που είχαμε συναντήσει για πρώτη φορά στο port του GTA V για τις κονσόλες νέας γενιάς. Η προοπτική πρώτου προσώπου αλλάζει άρδην την εμπειρία του shooting, αλλά και συνολικότερα του παιχνιδιού, σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν επιβάλλεται να παιχτεί το Red Dead Redemption 2 και μια δεύτερη φορά σε αυτό το mode.

Γενικά, το gameplay του υποστηρίζει με τον καλύτερο τρόπο το RDR2, διατηρώντας τις ισορροπίες σε όλες πτυχές του και τα διαφορετικά είδη χειρισμού που εισάγει. Συμπληρωματικά, πρέπει να αναφέρουμε πως υπάρχει companion app για το κινητό που φέρνει πολλές λειτουργίες και στατιστικά στην παλάμη του χεριού μας, ενώ παράλληλα βρισκόμαστε στην αναμονή του multiplayer που θα καταφτάσει μέσα στις επόμενες εβδομάδες και θα πολλαπλασιάσει το περιεχόμενο του τίτλου.

Γραφικά – Ήχος – Τεχνικός Τομέας

Τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν επαρκώς το αισθητικό μεγαλείο του Red Dead Redemption 2. To direction και η εικαστική επιμέλεια περνούν σε νέα επίπεδα, πρωτόγνωρα για τα δεδομένα του gaming.

Τα γραφικά δεν είναι απλά όμορφα, είναι αριστουργηματικά. Από τεχνικής άποψης θα είχε ενδιαφέρον να σταθούμε στις τεχνολογίες που χρησιμοποιεί η Rockstar για να πετύχει αυτό το οπτικό αποτέλεσμα, αλλά κάτι τέτοιο θα ξέφευγε από τους σκοπούς αυτής της κριτικής. Ενδεικτικά, πάντως, τα σημαντικότερα σημεία στα οποία εντυπωσιάζει η μηχανή γραφικών του παιχνιδιού (Rage Engine), είναι η φανταστική μέθοδος anti-aliasing (TAA) που εξαλείφει εντελώς το shimmering (τα “σκαλάκια” που εμφανίζονται στις άκρες των γραφικών χαμηλής ανάλυσης), το πρωτοφανή draw distance (το πόσο μακριά στον ορίζοντα μπορούμε να δούμε γραφικά μεγάλης ευκρίνειας) και τα εκπληκτικά εφέ φωτισμού που εφαρμόζει σε όλα τα μοντέλα.

Υπάρχει αποστομωτική λεπτομέρεια στον σχεδιασμό απλών, καθημερινών αντικειμένων, των ανθρώπων, των ζώων και πρακτικά σε οτιδήποτε βλέπουμε στις οθόνες μας. Ο καιρός είναι δυναμικός και τα φαινόμενα εντυπωσιάζουν με τις αλλαγές που προκαλούν στον φωτισμό του κόσμου, αλλά και στις υφές των ρούχων και του εδάφους.

Είναι αξιοθαύμαστο, το πώς καταφέρνει το παιχνίδι να εφαρμόζει όλα του τα assets σε τόσο ποικιλόμορφα εδάφη και υπό διαφορετικές συνθήκες. Επισκεπτόμαστε χιονισμένα βουνά, καταπράσινα λιβάδια, ομιχλώδεις βάλτους, ερήμους, παραλίες, ζούγκλες, μεγάλες πόλεις, μικρά χωριά κ.ο.κ. Σε κάθε τοποθεσία όμως το Read Dead Redemption 2 παρουσιάζει το ίδιο, άρτιο αισθητικό αποτέλεσμα που διατηρεί παντού. Κάθε καρέ που περνάει από μπροστά μας μοιάζει αψεγάδιαστο, σχεδόν τέλειο.
Εξίσου τέλειο θα μπορούσε να είναι και το animation, αν δεν είχαν παρατηρηθεί τα γνωστά glitch, σε περιπτώσεις που συνηθίζει να πέφτει η μηχανή Rage όταν τα μοντέλα της “στρεσάρονται” από κάποιο ασυνήθιστο σενάριο. Μπορεί να δείτε, για παράδειγμα, πράγματα να αιωρούνται ή ανθρώπους και άλογα να πετάγονται, τυχαία, στον αέρα. Τέτοιες στιγμές, σπανίζουν, αλλά χαρίζουν γέλιο και δεν χαλάνε τη ροή του παιχνιδιού, το οποίο κατά τ’ άλλα κάνει υποδειγματική δουλειά.

Η κίνηση σε όλα τα αντικείμενα είναι ρεαλιστική και με φυσική υπόσταση. Οι εκφράσεις στα πρόσωπα και το lip sync, ακόμα και σε τρίτους χαρακτήρες που δεν χρησιμοποιούνται όσο οι βασικοί πρωταγωνιστές, εντυπωσιάζουν. Πολλές από τις ενέργειες μας δεν περιορίζονται πια στη διάδραση με κάποιο συμβατικό μενού και έτσι μπορούμε να πάμε π.χ. για ψώνια, επιλέγοντας τα προϊόντα που μας ενδιαφέρουν απευθείας από τα ράφια. Στην ίδια λογική, το looting δεν αρκείται στο να εμφανίζει στο σακίδιό μας κάποιο αντικείμενο που εντοπίσαμε, αλλά μας παρουσιάζει ξεχωριστό animation για οτιδήποτε σηκώνουμε, ώστε να το τοποθετήσουμε στο inventory μας. Αντίστοιχα μοναδικά animation συμπεριλαμβάνονται για το γδάρσιμο των ζώων, το μαγείρεμα και την κατασκευή εξοπλισμού.

Ο ήχος δεν θα μπορούσε να απογοητεύσει μετά από όλα τα παραπάνω. Εκτός από ένα συγκλονιστικό soundtrack, με την εγγυητική υπογραφή του Woody Jackson, διαθέτει έναν χαρακτηριστικό πλουραλισμό στους ambient ήχους που ντύνουν τις συναρπαστικές στιγμές μάχης και εξερεύνησης. Στην ίδια μοίρα, όλα τα εφέ είναι υψηλής ποιότητας και παίζονται στη σωστή ένταση και κατεύθυνση, αναδεικνύοντας τα surround συστήματα ήχου.

Το voice acting των ηθοποιών, όπως και το motion capture των προσώπων που ήδη αναφέραμε, έχει γίνει υποδειγματικά για κάθε άνθρωπο (ή ζώο) που περνά από την οθόνη. Προφανώς, στους πρωταγωνιστές έχει δοθεί μεγαλύτερη έμφαση και στις δυνατές στιγμές του σεναρίου οι ερμηνείες είναι σχεδόν οσκαρικές.

Η εμπειρία μας, σχετικά με την απόδοση της κονσόλας μας, ήταν εξαιρετικά ομαλή και πέραν των μικρών glitch, που συναντήσαμε σπάνια και αναφέραμε παραπάνω, δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο πρόβλημα. Η καλύτερη έκδοση για να το δοκιμάσετε είναι αδιαμφισβήτητα εκείνη του Xbox One X, όπου το RDR2… λάμπει σε native 4K ανάλυση. Στην Pro έκδοση του PlayStation 4 η ανάλυση ήταν δυναμική, με στόχο το upscaled 4K, αν και δύσκολα κάτι τέτοιο ήταν εφικτό στις έντονες σκηνές δράσης. Σε σενάρια όπως το παραπάνω υπήρξαν και μικρές πτώσεις του frame rate, παρά το σταθερότατο ρυθμό που επέδειξε ο τίτλος στο μεγαλύτερο μέρος του.

Συμπέρασμα

Η μεγαλοφυΐα του RDR2 κινείται με άνεση στους τρεις άξονες που συνθέτουν το τέλειο παιχνίδι: Σενάριο, gameplay, τεχνικός και αισθητικός τομέας. Η Rockstar τολμά σε όλα τα επίπεδα και δικαιώνεται, χαρίζοντας στο κοινό ένα πραγματικό παιχνίδι “νέας γενιάς”, θέτοντας, μάλιστα, τις βάσεις για την επόμενη. Συγχρόνως, γινόμαστε μάρτυρες ενός αφηγηματικού αριστουργήματος που θα χαραχτεί στη μνήμη μας ως το ιδανικό prequel, σε μια σειρά που έχει μπει ήδη στο πάνθεον με τα all time classics της ιστορίας του gaming.

Το παιχνίδι μας παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του Review.