Όταν ξέσπασε το σκάνδαλο του Βατοπεδίου και τα ονόματα Εφραίμ και Αρσένιος έρχονταν να επιβεβαιώσουν τις υποψίες μας, των σκεπτικιστών και των απίστων ότι τα ράσα είναι μαύρα για να είναι… ασορτί με την καρδιά, τα τηλέφωνά μου χτυπούσαν συνεχώς, σαν να έκανα εκκλησιαστικό ρεπορτάζ. Και ο λόγος; Ότι ένας πολύ αγαπημένος μου φίλος λεγόταν Αρσένιος και είναι αγιορείτης.
Τα «άκουσα» για τα καλά.
-Μας «δούλεψε» ο παλιοπαπάς.
-Σκηνοθεσία τα τριμμένα ράσα.
-Κι εμείς τα κορόιδα μαζεύαμε ευρώ ευρώ για να ενισχύουμε το μοναστήρι του.
Τι έκανα εγώ; Τους καθησύχαζα και τους ενημέρωνα.
Easy boys! Είναι η νέα…… μικτή νεοελληνική, που μου αρέσει να τη χρησιμοποιώ για να είμαι «in» και εντός του κλίματος και της εποχής. Το όνομα Αρσένιος, που τουλάχιστον εγώ δεν το είχα ξανακούσει πριν γνωρίσω το φίλο μου αγιορείτη, είναι όπως κατάλαβα πολύ κοινό στη μοναστηριακή ονοματολογία. Πέρα από το όνομα και την ιδιότητα οι δύο Αρσένιοι διαφέρουν όσο ένας Παριζιάνος μόδιστρος με έναν Εσκιμώο τρωγλοδύτη (συγγνώμη παγοδύτη ήθελα να γράψω). Ο Αρσένιος του Βατοπεδίου συνδιαπραγματευόταν με άνεση για 100 εκατομμύρια ευρώ και ο δικός μου Αρσένιος αμφιβάλλω αν ξέρει τι χρώμα έχει το κατοστάευρω.
Ο Αρσένιος του Βατοπεδίου συμμετείχε σε παζάρια που δισεκατομμύρια ευρώ του πεινασμένου ελληνικού λαού άλλαζαν χέρια εν ριπή οφθαλμού, και ο δικός μου Αρσένιος αν έβλεπε εικοσάευρω στο δρόμο θα το προσπερνούσε για να το βρει ο ενδεχόμενος φτωχότερος διαβάτης που ερχόταν από πίσω.
Ο δικός μου Αρσένιος διαβάζει τη Βίβλο στο φως που στέλνει ο καλός Θεός γιατί δεν έχει ηλεκτρικό. Άραγε πόσων βατ είναι η λάμπα που φωτίζει το κελί του Αρσένιου του Βατοπεδίου; Και τι διαβάζει τάχα; Μεταξύ μας ελπίζω να μη διαβάζει την Αγία Γραφή γιατί μπορεί να υπάρχει Θεός και το βιβλίο να αυταναφλεγεί και να του κάψει τα καλοσχηματισμένα γένια του. Όχι! Μη διαμαρτύρεσθε! Δεν άλλαξα! Είμαι πάντα εκείνη που άφησα να διαφανεί τους 6 μήνες που με διαβάζετε… Δεν θρησκεύομαι. Θεωρώ τροχοπέδη στην πνευματική ανάπτυξη των ανθρώπων τις θρησκείες. Όλες τις θρησκείες, όλες τις αιρέσεις, όλες τις σχετικές σιέστες. Αν υπάρχει κάτι πέρα από μας δεν έχει καμιά σχέση με εκείνους που δηλώνουν υπηρέτες Του, από το Θιβέτ μέχρι τις εσχατιές του πλανήτη.
Αλλά δεχθείτε ότι ο δικός μου Αρσένιος είναι όπως τον περιέγραψα και λίγα λέω. Και είναι άθροισμα πολλών ανακριτικών συζητήσεων, πολλής έρευνας, όπου επιστράτευα συνέχεια το δύσπιστο δημοσιογραφικό μυαλό μου.
Βλέπετε ο Αρσένιος ανήκει σε μια μονή που βρίσκεται στον αντίποδα της μονής Βατοπεδίου.
Στην τέως, στην παραδοσιακή, στην ούσα και μη ούσα μονή Εσφιγμένου. Είναι εκείνη η μονή που εδώ και 36 χρόνια είναι στα μαχαίρια με το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης. Από το 1972, όταν στον Πατριαρχικό θρόνο ήταν ο Αθηναγόρας, έπαψαν να τον μνημονεύουν, διαμαρτυρόμενοι για το άνοιγμα στον Οικουμενισμό. Ήταν μία ανόητη επανάσταση σε ένα κίνημα που οι λογικοί άνθρωποι αγκάλιασαν με αγάπη.
Ο κατακερματισμός του μοναδικού Θεού σε χίλια κομμάτια σε σιέστες και θρησκείες είναι ανθρώπινο εφεύρημα με οικονομικές ιδιοτέλειες. Και το να μη μνημονεύουν τον Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης, συνεχίζοντας μέχρι σήμερα, παρόλο που αποτελεί την πνευματική αρχή του Αγίου Όρους.
Στο σημείο αυτό οι φίλοι μου Εσφιγμενίτες είναι φάουλ και καταστρατηγούν βασικές αρχές του χριστιανισμού τον οποίο κατά τα άλλα υπηρετώ με πολλές στερήσεις και θυσίες. Όταν ξαφνικά εμφανίστηκε στο προσκήνιο το αχτύπητο δίδυμο Εφραίμ- Αρσένιος περιμέναμε να αστράψουν και να βροντήξουν οι κύριοι Βαρθολομαίος και Ιερώνυμος…
Και τι ακούσαμε; Κάτι χαλαρά, βγαλμένα με το τσιγκέλι σχόλια και εμμονή στην εγκυρότητα των χρυσόβουλων και δε συμμαζεύεται…
Αν οι φίλοι μου Εσφιγμενίτες έκαναν φάουλ, η Ελλαδική Εκκλησία και το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης έβαλαν αυτογκόλ!!!… Αλλά θα συνεχίσω για τους Εσφιγμενίτες και την άλλη εβδομάδα… Γιατί με τη γνωριμία μου μαζί τους έμαθα για έναν κόσμο που βρίσκεται μέσα στον κόσμο μας και που λίγοι γνωρίζουμε την ύπαρξή του. Ένα κόσμο που με το ένα πόδι ζει στο Βυζαντινό Μεσαίωνα. Τον κόσμο που ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο, το πάτριο, όπως το λένε και ρυθμίζει τα βιολογικά ρολόγια του με τις ώρες Βυζαντίου.
«Εάλω η πόλις λοιπόν». Δεν βρίσκω άλλο τρόπο να κλείσω το σημερινό «Θυμάμαι».
Καλή Κυριακή.
