Ο Αθλητάμπουρας

Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους

*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…

*** Καλωσορίζουμε την καινούργια εβδομάδα
και αποχαιρετούμε με υπερηφάνεια και εθνική ανάταση
αυτήν που εξέπνευσε·
η «εβδομάδα Τσιτσιπά» έχει εγκατασταθεί πλέον μέσα μας,
έχει κερδίσει ισοβίως θέση στην καρδιά μας.

Ένας -μέχρι πρότινος άγνωστος στο Πανελλήνιο- πιτσιρικάς,
έγινε το βασικό θέμα στις συζητήσεις όλων μας·
ένα παιδί με ευγενική και συνεσταλμένη φυσιογνωμία,
με αυτήν τη χαρακτηριστική μπλούζα σε… «ροζ-φλαμινγκί» χρώμα
που επιδεχόταν τη σάτιρα και τον έκανε ακόμα πιο οικείο,
και πάνω απ’ όλα με το Τεράστιο Ταλέντο του, 
μάς έκανε να φανατιστούμε με έναν τρόπο τρυφερό και υγιή!

Ναι μεν το Ποδόσφαιρο είναι ο «Βασιλιάς των Σπορ»,
αλλά σε επίπεδο νοοτροπίας έχει αποδειχθεί αναρίθμητες φορές
ότι αυτός ο βασιλιάς δεν έχει τα «μπαλάκια» τού Τένις
(φαντάζομαι ότι καταλαβαινόμαστε).

*** Η «Tsitsipas-Mania» δεν έληξε άμα τη λήξει τού χθεσινού τελικού με τον Ναδάλ,
ούτε είχε προδιαγεγραμμένη πνοή μίας εβδομάδας
(όσο, δηλαδή, διήρκεσε το «Rogers Cup»).
Η μανία, το έντονο ενδιαφέρον για τον Τσιτσιπά, μόλις γεννήθηκε!

*** Χθες ήταν η μεγαλύτερη στιγμή τής ζωής τού Στέφανου,
καθώς η αναμέτρησή του με τον Ναδάλ
διεξήχθη την ημέρα των γενεθλίων του·
αυτός ο υπέροχος πιτσιρικάς μόλις έκλεισε τα 20 του χρόνια.
Μόλις…

*** Σκεφτόμουν καθ’ όλην τη διάρκεια τού τουρνουά
και των αλλεπάλληλων επιτυχιών τού Στέφανου,
ότι το μεγάλο στοίχημα που θα έχει να αντιμετωπίσει
στο εγγύς αλλά και στο απώτερο μέλλον,
είναι η Ελληνική Απληστία.
Εκεί που ουδείς σε ξέρει (σχηματικό είναι το «ουδείς»),
ξάφνου σε ξέρουν όλοι.
Και ξάφνου, όλοι έχουν προσδοκίες και απαιτήσεις από εσένα·
η «Αντανακλαστική Υπερηφάνεια» είναι εδώ
και είναι ικανή να σε αποπροσανατολίσει
αν δεν μπορέσεις να τη διαχειριστείς.

Υπερηφάνεια εξ’ αντανακλάσεως, λοιπόν.
Ο Ελληνικός Λαός, ο συχνά φαντασμένος και συχνά βλέπων φαντάσματα,
αποζητά αποδείξεις ότι είναι Περιούσιος·
η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της ακόμη κι όταν είναι χορτάτη·
είθε ο Στέφανος να μην αποδειχθεί… «παιδάκι γάλακτος».

*** Έως τώρα,
όλα τα στοιχεία συνηγορούν
ότι ο Στέφανος Τσιτσιπάς θα αφήσει εποχή στο Τένις.
Έχει καταπληκτικές δυνατότητες,
οι οποίες -υπό φυσική ροή εξέλιξης- δύνανται να γίνουν ασυναγώνιστες.

Το είδαμε και χθες·
τηρουμένων των αναλογιών (το τονίζω· τηρουμένων των αναλογιών),
η διαφορά τού Στέφανου με τον Ναδάλ δεν ήταν μεγάλη·
αναμφίβολα και αναντίρρητα δεν ήταν χαώδης.

Το «6-2, 7-6» θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το αποτέλεσμα
σε αγώνα Ναδάλ-Φέντερερ, Ναδάλ-Τζόκοβιτς, και ούτω καθ’ εξής.
Ως εκ’ τούτου,
είδαμε έναν τελικό ανάμεσα σε δύο παίκτες που άξιζαν να είναι στον τελικό.

Άραγε,
θα μπορούσε ο Στέφανος να είχε πάρει κάτι καλύτερο από τον αγώνα;
Τούτο το ερώτημα δεν γίνεται να απαντηθεί με ασφάλεια·
αν ως «κάτι καλύτερο» εννοούμε τη νίκη,
έχω σχεδόν τη βεβαιότητα πως «Όχι, δεν μπορούσε.»·
αν μιλάμε για μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα,
έχω σχεδόν τη βεβαιότητα ότι «Ναι, μπορούσε.».
Ως εκ’ τούτου, με βάση όσα είδαμε στον τελικό,
ο Στέφανος έκανε ένα μεγάλο -αν και απολύτως δικαιολογημένο- λάθος.

Ποιο ήταν αυτό το λάθος..;
Ότι ο Τσιτσιπάς έδειχνει να παίζει στο πρώτο σετ με το όνομα τού αντιπάλου του
και όχι με τον αντίπαλό του.
Στο πρώτο σετ
ο υπερταλαντούχος νεαρός έδειχνε να έχει πετάξει «λευκή πετσέτα»
και επιδιδόταν σε πειραματισμούς-επενδύσεις για το μέλλον.

Έδειχνε να το αντιλαμβάνεται κι ο ίδιος αυτό που τού συνέβαινε,
αλλά δεν έβρισκε τη δύναμη να αντισταθεί
στην ιδέα που τον εταλάνιζε εκείνη την ώρα·
ήταν τόσο ευτυχής που αγωνιζόταν στον τελικό,
ήταν τόσο ευτυχής που αγωνιζόταν στον τελικό
έχοντας αποκλείσει τέσσερεις αντιπάλους από το «Top-10» τού Παγκόσμιου Τένις,
ήταν τόσο ευτυχής που αγωνιζόταν στον τελικό με τον Μύθο Ναδάλ,
που εν’ τέλει πνιγόταν από Ευτυχία·
το πρώτο σετ το έχασε με 6-2 ως ένα αντίτιμο επανένταξης στη Θνητότητα.
Έτσι έπρεπε να γίνει.

*** Στο δεύτερο σετ,
ο Στέφανος βρήκε το σθένος να κάνει «break»
στο γκέϊμ όπου ο Ναδάλ εσέρβιρε για να πάρει το ματς.
Και όχι μόνο αυτό·
ο νεαρός Έλληνας έφτασε να έχει «set-point»
στο αμέσως επόμενο σερβίς τού τεράστιου αντιπάλου του.
Δεν το κατέφερε·
όπως και στο «tie-break» είχε την ευκαιρία του,
αλλά στις λεπτομέρειες η πλάστιγγα έγειρε από την άλλη πλευρά.

Όμως, το απολύτως ενθαρρυντικό και ελπιδοφόρο,
είναι πως,
όταν χάνεις στις Λεπτομέρειες,
θα νικήσεις και στις Λεπτομέρειες.
Ταλέντο υπάρχει, Χάρισμα υπάρχει, Ικανότητες υπάρχουν, Χρόνος υπάρχει.

Όλα είναι υπέρ σου, Στέφανε·
και μαζί μ’ αυτά, κι ο Κόσμος.
Ο Κόσμος είναι δικός σου, Στέφανε!

*** Επιμύθιο:
Ο Στέφανος Τσιτσιπάς θα είναι, σίγουρα, και τα επόμενα χρόνια εδώ.
Το μόνο που πρέπει να κάνει,
είναι να ακολουθήσει την «Αιώνια Πυξίδα» που λέγεται «Ταλέντο».

Τι κι αν δεν κατέφερε σε αυτό το τουρνουά να είναι πρώτος..;
Η Τεράστια Επιτυχία τού Στέφανου είναι ότι έχει ήδη καταφέρει να είναι Πρότυπο!

Προσωπικώς,
θεωρώ ότι θα πρέπει να κρατήσει μία ευγενική απόσταση
από την πολλή συνάφεια τής Ελληνοφροσύνης·
ο Πρωταθλητισμός είναι «πανηγύρι» αφ’ ότου επιτευχθεί·
η «υποψία τού Πρωταθλητισμού»
είναι η πανηγυρτζήδικη αιτία που πολλά ταλέντα έμειναν ταλέντα.

Ως εκ’ τούτων,
ουδόλως βέβαιος είμαι
ότι κάνουν μακροπρόθεσμο καλό στον Στέφανο
αυτές οι διαρκείς ιαχές «Πάμε, παλληκάρι μου», «Λεβέντη μου»,
και όλα τα παρεμφερή που ακούγαμε στο ενδιάμεσο των πόντων.
Το Τένις έχει διαφορετική κουλτούρα·
είναι ένα άθλημα που ναι μεν δεν απαγορεύει την Εθνική Κουλτούρα,
αλλά λειτουργεί με Βρετανικό Φλέγμα·
είτε μάς αρέσει αυτό, είτε δεν μάς αρέσει,
έτσι είναι.

Γι’ αυτό, άλλωστε, το Τένις είναι Κορυφαίο Άθλημα με Αρχές.
Το Τένις διδάσκει Σεβασμό επειδή σέβεται τον εαυτό του.
…

Και κάτι ακόμα..:
Ο Στέφανος δεν απέδειξε μόνο ότι είναι ένας καταπληκτικός αθλητής,
αλλά δύο φορές εφήρμοσε το «Scripta manent» («Τα Γραπτά μένουν»)
με έξοχο τρόπο·
μετά τη νίκη επί τού Νόβακ Τζόκοβιτς έγραψε στην κάμερα «Pray for Greece»
(απευθύνοντας συγκινητική παγκόσμια προτροπή-έκκληση
για την πρόσφατη Εθνική Τραγωδία),

…ενώ μετά από τη νίκη επί τού Κέβιν Άντερσον έγραψε την υπέροχη ρήση
«It never gets easier, you just get better.»
(που πιθανότατα ανήκει
-αν κρίνω με λογοτεχνικό τρόπο-
στην αμερικανική θυμοσοφία και όχι στη βρετανική)
και σημαίνει «Ουδέποτε γίνεται πιο εύκολο. Απλά, εσύ γίνεσαι καλύτερος.»!

*** Κλείνοντας,
αφιερώνω στον Στέφανο, 
τον τρόπο με τον οποίον οφείλουμε ως Ελλάδα να τού συμπεριφερθούμε·
διά στόματος Μέγα Παύλου Σιδηρόπουλου..:
Υπερασπίσου το Παιδί…,
γιατί αν γλυτώσει το Παιδί…,
…υπάρχει Ελπίδα!

Απόφθεγμα Ημέρας:
Ξάφνου η Νύχτα εγέμισε Φως. Ένα Αστέρι Γεννιέται!

ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ
* Ναζισμός και με τη… Βούλα
* Το διαδικτυακό ξέπλυμα των Ναζί
* Αθλητισμός και Ναζισμός
* Όταν ο Ελληνικός Εθνικός Ύμνος ακούγεται σαν τσιρίδα τού Ταμπάκη
* Ό,τι άλλο θέλουμε…
* Και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει…

*** Γυρίστε ανάποδα την κλεψύδρα· ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση!

*** Αύριο πάλι…

Ο Αθλητάμπουρας