Η συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα προς την γερμανική εφημερίδα DIE WELT προ ημερών εντυπωσίασε τους ξένους διπλωμάτες στην Αθήνα όχι λόγω του MEA CULPA για το δημοψήφισμα του 2015 αλλά για το πνεύμα που απέπνεαν συνολικά οι τοποθετήσεις του. Περιέργως πώς, τις τελευταίες εβδομάδες είχαν ενισχυθεί οι εκτιμήσεις πώς ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί μία «αναδιάταξη» του μετώπου του επιδιώκοντας νέες συμμαχίες με χρονικό ορίζοντα λίγο πριν τις εκλογές και λίγο μετά το πόρισμα της κάλπης. Επειδή ο πολιτικός χάρτης είναι περίπου δεδομένος και ο πιθανός χώρος ο οποίος ενδεχομένως να προσφέρει δυνατότητες συμμαχιών είναι η Κεντροαριστερά, γενικώς και αορίστως, ο Αλέξης Τσίπρας είναι υποχρεωμένος να στραφεί εκεί.
Άλλωστε και η υπόθεση του Μακεδονικού αποκάλυψε πώς ο μόνος πολιτικός χώρος που μπορεί να στηρίξει τις επιλογές του πρωθυπουργού ως προς το ονοματολογικό είναι γενικά ο χώρος της Κεντροαριστεράς και ειδικότερα ορισμένα τμήματα αυτής.
Η συμφωνία του Λουξεμβούργου κατέδειξε πώς ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνηση του εκπαιδεύτηκαν με ταχύρυθμα φροντιστήρια στα μυστικά της Real Politik μετά την περίοδο της «αθωότητας» με τις εξάρσεις αφέλειας και απλοϊκότητας σκέψης ενός Βαρουφάκη ή τις εκρήξεις αυθεντικού αριστερισμού, εντίμου πλην όμως παρωχημένου, ενός Λαφαζάνη.
Η επόμενη φάση λοιπόν ήταν όπως αναμενόταν και η αισθητική ευθυγράμμιση ως προς τους νέους προσανατολισμούς. Τα σύμβολά έχουν την αξία τους όταν εμφανίζονται την κατάλληλη στιγμή. Η «γραβάτα» λοιπόν ως απαραίτητο συστατικό στοιχείο της αστικής κανονικότητας ήταν το φυσικό επακόλουθο ενός βασανιστικού μεν πλην απαραίτητου ως φαίνεται οδοιπορικού. Δεν ήταν λοιπόν το «στοίχημα» που επέβαλε τον «λαιμοδέτη». Είναι η πολιτική επιλογή που τον καθιστά απαραίτητο. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία είναι ένας σημαντικός πολιτικός χώρος ο οποίος χρειάζεται πολιτικούς αιμοδότες ιδιαίτερα σε αυτήν την φάση ιδεολογικής πενίας που περνά. Είπαμε Real Politik και ξερό ψωμί.
