«Τα Τουϊτέρατα»

Διαδικτυώτισσες και Διαδικτυώτες…

Δευτέρα σήμερα και να έχουμε όλοι μας μία καλήν εβδομάδα.

Να ’μαστε πάλι μαζί, με την αγαπημένη σας στήλη «Τα Τουϊτέρατα», την οποία διαβάζετε μανιωδώς καθημερινά και νοσταλγείτε μανιωδώς τα Σαββατοκύριακα. 

Το Σαββατοκύριακο που μάς πέρασε, εκυριάρχησε -όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο- το 11ο Συνέδριο τής Νέας Δημοκρατίας.

Ως «Επίσημος Σταχυολογητής τού Twitter» ήμουν για μία ακόμη φορά ακροβολισμένος, για να συλλάβω τις «ομορφιές» σας και να σάς οδηγήσω στα ενδότερα.
Οπότε, ευθύς αμέσως σάς παραθέτω το «Κορυφαίο Δέκα»•
βάζω και τον εαυτό μου μέσα,
έτσι, για να παρηγοριέμαι που γράφω αποτυχημένα tweets (τάχα μου).
Πάμε, λοιπόν, και τα ξαναλέμε στο «ΥστερόΓιωργο»!
…

Μεγάλη απώλεια.

Εσείς δεν κουράζεστε να λέτε, αλλά εμείς κουραστήκαμε ν’ ακούμε.

Αξίζουμε ηλιθιότερα.

Ο Κύβος τού Κούλη.

Ήταν γονατιστός από ευγένεια, για να βρίσκεται στο ύψος τής καρέκλας.

Και γιατί όσα είπατε ήταν σε μαγνητοσκόπηση;

Η Ν.Δ. τού Κούλη Μητσοτάκη απεχθάνεται τα άτομα που έχουν μπλεξίματα με τη Δικαιοσύνη.

Όπου «έπεα πτερόεντα», εκεί και Ράμφος.

Πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά…

 Με αυτά που ακούει από τον Σταύρο Θεοδωράκη ο Σταμάτης Μαλέλης,
θα πηδηχτεί από το τηλεοπτικό παράθυρο…
…

ΥστερόΓιωργο..:
Η γνώμη μου για το 11ο Συνέδριο τής Νέας Δημοκρατίας συμπυκνώνεται στον ακόλουθο αυτοσχέδιο διάλογο:
– Ποια είναι η διαφορά τού 11ου Συνέδριου τής Νέας Δημοκρατίας από τα προηγούμενα Συνέδρια τής Νέας Δημοκρατίας;
– Η αρίθμησή του.
…
Το έχει περιγράψει με τον πιο εύστοχο τρόπο ο Μέγας Μανώλης Ρασούλης στον μυθικό στίχο του: «Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν…». 

Οι τύποι, δηλαδή, τα πρόσωπα και τα προσχήματα, ενίοτε αλλάζουνε, αλλά η Ουσία παραμένει ίδια. Το 11ο Συνέδριο τής Νέας Δημοκρατίας είχε όλα τα στοιχεία που συνήθως χαρακτηρίζουν ένα πολιτικό συνέδριο. Είχε παρέλαση-πασαρέλα ατομων που είναι διψασμένα για Εξουσία και αλληλομισιούνται διότι οι θέσεις εξουσίας είναι εξαιρετικώς περιορισμένες (ιδίως όταν μιλάμε για κόμμα αντιπολίτευσης), είχε ακατάσχετο πολιτικό μπλα-μπλα και αντίστοιχης έκτασης υποσχεσιολογία με εσάνς δελαπατριδισμού, είχε επαγγελματίες γυρολόγους που ξεπουλώντας την υποτιθέμενη ιδεολογία τους εκλιπαρούν απεγνωσμένα για μία θεσούλα στο μέλλον, εν κατακλείδι, είχε όλα τα στοιχεία που οδήγησαν την Ελλάδα στην Παρακμή.

Όμως, πηγαίνοντας κόντρα στον ζόφο, μάς αρμόζει να κλείσω αισιόδοξα τη σημερινή επικοινωνία μας.
Πριν, ανέφερα το ρεφρέν τού υπέροχου τραγουδιού «Υδροχόος»• τώρα θα τιμήσω το κουπλέ του, ελπίζοντας κάποτε να μάς συμβούν όσα προφητεύει:

«Μπαίνουμε στον Υδροχόο
και θ’ ανάψουνε φωτιές…
Οι καιροί νερό θα φέρουν,
έτσι λέν’ αυτοί που ξέρουν…
Κι όμως θα…, κι όμως θα…, κι όμως θα καούν καρδιές…»!

Έτσι, μ’ αυτόν τον τρυφερό και συνάμα επαναστατικό τρόπο, φτάσαμε για μία ακόμη φορά στην Αρχή Μας, που για όλους τούς υπόλοιπους είναι το «τέλος».

Και το μόνο που απομένει,  είναι η στερεότυπη και -πάνω απ’ όλα- αγαπημένη προτροπή..:

Φωτίστε το βλέμμα σας με την πόλη που φλέγεται.
Γεια Χαρά…