ΑΕΚ – Μίλαν απόψε και ευκαιρία να κάνω μία προσωπική αποκάλυψη. Κάτι που με αφορά προσωπικά. Όταν πρωτομπήκα στη δουλειά, το πρώτο που έκανα μετά από κάθε αγώνα ελληνικής ομάδας με ευρωπαϊκή ήταν να ψάχνω να διαβάσω τι γράφουν οι ξένοι δημοσιογράφοι. Πώς παρουσιάζουν το παιχνίδι οι ξένες εφημερίδες.
Ολυμπιακός – Μπαρτσελόνα και τα Ελληνόπουλα των ΜΜΕ τα έδωσαν όλα για τον… κόσμο στις εξέδρες του Καραϊσκάκη. Τρομερός λαός, που τον προσκύνησε η καταλανική ομάδα, που βοήθησε την ελληνική ομάδα. Τέτοια ωραία και πολύ λαϊκά. Οι ποδοσφαιριστές αγωνίστηκαν, αλλά προέχει η… κριτική, δηλαδή το γλείψιμο στον γίγαντα λαό. Όπως σε μια προεκλογική συγκέντρωση. Οι φυλλάδες δεν στέκονται στις παπαριές που αμολάει ο πολιτικός αρχηγός, αλλά πόσο… ενθουσιασμένος είναι ο πάντα προδομένος λαός, που στους αιώνες έχει ερωτική και γονιδιακή σχέση με την προδοσία
Οι Έλληνες δημοσιογράφοι, λοιπόν, τον «έφτιαξαν» τον κόσμο του Ολυμπιακού, όπως θα έκαναν για τους οπαδούς κάθε ομάδας, σε κάθε παρόμοια περίπτωση. Οι μ@λ@κες οι Ισπανοί δημοσιογράφοι πώς την είδαν τη δουλειά στο Ολυμπιακός – Μπαρτσελόνα; Κριτική!
Δεν πήγε καλά η Μπάρτσα, συμφώνησε ο ισπανικός Τύπος. Δεν έβγαλε φάσεις για γκολ, δεν είχε επιθετικές ιδέες.
Συμπέρασμα. Ο ποδοσφαιριστής παίζει μπάλα. Ο κόσμος βλέπει μπάλα. Ο δημοσιογράφος κριτικάρει μπάλα. Ο καθένας κάνει τη δουλειά του. Στην Ελλάδα ο ρόλος του δημοσιογράφου είναι σπατουλαίησιον. Δουλεύει τη σπάτουλα. Καλά λόγια στη νίκη, δικαιολογίες στην ήττα. Έτσι πορεύεται το έθνος, όχι μονάχα στην μπάλα. Χαίρετε.
Η ΑΕΚ πάνω στην κόψη της πριονοκορδέλας με Μίλαν, διάβασε στο apodytiriakias.gr
