Υπάρχει ένας νόμος. Είναι ο 4022 του 2011. Οι δικαστικοί λειτουργοί τον γνωρίζουν πολύ καλά. Στο άρθρο 3 του συγκεκριμένου νόμου προβλέπεται πώς σε μία υπόθεση του διαμετρήματος της Εγκληματικής Οργάνωσης για το Ποδόσφαιρο η ανάκριση οφείλει να ολοκληρωθεί εντός μηνός με την έκδοση αμετάκλητου βουλεύματος του Συμβουλίου Εφετών. Αυτά προνοεί η νομοθεσία.
Έχουν περάσει 13 μήνες από τότε που θα έπρεπε κατά τον νόμο να εκδοθεί αυτό το βούλευμα και είναι
λογικό να διερωτάται ο πολίτης. Μα τι συμβαίνει επί τέλους και οι δικαστές δεν υπογράφουν αυτό το βούλευμα. Δεν συμφωνούν; Δεν έχουν καταλήξει μετά από μελέτη των στοιχείων επί τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα; Πρόκειται για υπόθεση στην οποία διακυβεύεται η ασφάλεια του κράτους; Το βούλευμα θα προκαλέσει πόλεμο με την Τουρκία ή την Αλβανία; Τι συμβαίνει επακριβώς και οι Εφέτες δεν το εκδίδουν.
Τίποτε από τα παραπάνω δεν συμβαίνει. Ούτε το Κράτος κινδυνεύει ούτε ο Ερντογάν θα εκνευριστεί από την έκδοση του βουλεύματος. Όχι δεν πρόκειται να υπάρξει εισβολή ξένης δύναμης στην Ελλάδα. Απλά αν εκδοθεί κάποιοι θα χάσουν αμετακλήτως τον ύπνο τους και κάποιοι άλλοι την ισχύ και την επιρροή τους. Κάποιοι, ενδεχομένως θα χάσουν και ένα σεβαστό μπαξίσι.
(Το άρθρο 3 του νόμου 4022/11)
Η Εγκληματική Οργάνωση για το ποδόσφαιρο έχει στοιχειώσει όλον τον κρατικό μηχανισμό. Από την ΕΠΟ και τη Δικαιοσύνη, έως τα υπουργεία και τους εμπλεκόμενους θεσμικούς παράγοντες. Πάνω απ’ όλα έχει στοιχειώσει την ελληνική κοινωνία.
Ως γνωστόν η ανάκριση είχε φθάσει σε ορισμένα συμπεράσματα. Με την βοήθεια των επισήμων συνακροάσεων αποκαλύφθηκε ο ρόλος παραγόντων και ομάδων, διαιτητών και παικτών, πάνω απ΄ όλα ιχνηλατήθηκε ο ρόλος προέδρων των ΠΑΕ. Μεταξύ αυτών και του Βαγγέλη Μαρινάκη. Του επιβλήθηκαν τότε, μετά την κατάθεση του πρώτο ανακριτικού πορίσματος, κάποιοι όροι όπως να μην ασχολείται με τα του ποδοσφαίρου κλπ. Δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Εν αναμονή του βουλεύματος βεβαίως το οποίο θα καθορίσει το εύρος των ευθυνών του κάθε εμπλεκόμενου. Ποιoς είναι αρχηγός της εγκληματικής οργάνωσης, ποιος ο υπαρχηγός και ποιος ο λοχίας. Αλλά πάντως θα καθορίζονται οι ρόλοι βάσει των οποίων οι υπεύθυνοι θα δικαστούν.
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι εφοπλιστής, πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός, πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Πειραιά, εκδότης, επιχειρηματίας. Πολυσχιδής επιχειρηματική δραστηριότητα. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι όμως και εμπλεκόμενος άμεσα στην υπόθεση της Εγκληματικής Οργάνωσης για το ποδόσφαιρο. Είναι ισχυρός οικονομικός παράγων στο μεγάλο λιμάνι, διαθέτει επιρροή λόγω των εκδοτικών του δραστηριοτήτων, είναι πολύ πλούσιος λόγω της εφοπλιστικής του επαγγελματικής ενασχόλησης αλλά είναι, βλέπετε, και πολίτης αυτής της χώρας. Οι νόμοι δηλαδή εφαρμόζονται όχι μόνον για τους άλλους πολίτες αλλά και για τον ίδιο. Το πώς τώρα συμβαίνει 13 μήνες μετά το βούλευμα να μην εκδίδεται, μάλλον θα πρέπει να απασχολήσει το σύνολο των θεσμών. Διότι αυτοί οι θεσμοί εκτίθενται. Η κυβέρνηση, η Δικαιοσύνη, οι αθλητικοί θεσμοί, τα ΜΜΕ και πάει λέγοντας. Για αδιευκρίνιστους λόγους φαίνεται πώς ένας πρόεδρος ΠΑΕ είναι υπεράνω νόμων και θεσμών.
Για να εξηγούμεθα. Αν το Συμβούλιο Εφετών έχει καταλήξει πώς ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι αθώος του αίματος τότε ας πάει και το παλιάμπελο και ας διακηρυχτεί η αθωότητα του. Αν όμως ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι ένοχος τότε κατά το νόμο κάποιος πρέπει να το πιστοποιήσει δια του βουλεύματος. Κάποιοι δηλαδή πρέπει να υπογράψουν ένα κείμενο και να το δημοσιοποιήσουν εμφανίζοντας το στο περίφημο βιβλίο βουλευμάτων. Αναγνωρίζουμε πώς μία τέτοια ενέργεια θα προκαλέσει αντιδράσεις. Και λοιπόν; Αυτός δεν είναι ο ρόλος των δικαστών; Για να εφαρμόζουν του κανόνες δεν επιλέγονται;
Εκτός εάν συμβαίνει κάτι το εκ διαμέτρου αντίθετο. Εκτός εάν υπάρχουν δικαστές που δεν επιθυμούν την έκδοση του βουλεύματος. Διότι κάποιος – κάποιοι θα οδηγηθούν αναπόφευκτα στο σκαμνί. Και τότε δεν θα μπορούν ούτε πρόεδροι ΠΑΕ να είναι, ούτε να ελέγχουν τον Δήμο Πειραιά, ούτε και να επαίρονται πώς είναι εκδότες. Μήπως λοιπόν κάποιοι συνειδητά δεν υπογράφουν το βούλευμα. Για να προστατεύσουν κάποιον πολύ ισχυρό. Αυτό όμως δεν λέγεται Δικαιοσύνη. Μία τέτοια κατάσταση χαρακτηρίζεται στην σύγχρονη νεοελληνική γραμματεία ως «Παραδικαστικό». Πρόκειται δηλαδή για καραμπινάτη παρανομία. Πρόκειται για ύβρι.
Συνήθως ο Υπουργός Δικαιοσύνης επιλέγεται για να υπηρετεί τη Δικαιοσύνη, να διευκολύνει τη λειτουργία της, να λύνει τα προβλήματα και να φροντίζει έτσι ώστε η τρίτη εξουσία να μπορεί να βιώνει άριστα και αποτελεσματικά το αυτοδιοίκητο της. Έτσι λειτουργούν οι δημοκρατίες από τον Κρόμγουελ και την Γαλλική Επανάσταση έως σήμερα.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση ποιος είναι ακριβώς ο ρόλος του Υπουργού Δικαιοσύνης; Να παρακολουθεί; Να παρατηρεί; Να μην αναμιγνύεται; Να κάνει τα στραβά μάτια; Να διευκολύνει την παρανομία; Είναι αδύνατο να πιστέψει κανείς πώς ο σημερινός υπουργός Δικαιοσύνης δεν έχει αντιληφθεί όλα όσα έχει κατανοήσει το σύνολο της κοινωνίας. Μήπως, έστω για τα μάτια του κόσμου ο κ. Κοντονής θα έπρεπε να ασχοληθεί με τα τυπικά της υπόθεσης. Τις ημερομηνίες που δεν γίνονται σεβαστές. Το γράμμα του νόμου που δεν ακολουθείται. Τις καθυστερήσεις που δεν εξηγούνται. Διότι για όλα τα παραπάνω μπορεί και οφείλει να παρεμβαίνει. Εκτός εάν η κυβέρνηση έχει αποφασίσει πώς το «παραδικαστικό» είναι τόσο ισχυρό που είναι αδύνατο να αντιμετωπιστεί. Ε τότε θα έπρεπε να το καταγγείλει δημόσια και να αφήσει την κοινωνία να αναλάβει τις ευθύνες της. Συλλογικά και ατομικά.
