Σε προηγούμενο «Θυμάμαι» σας είχα εξομολογηθεί ότι στη βιβλιοθήκη μου, όταν ήμουν έφηβη, πλάι στο Νίτσε φιγουράριζε ο Μπραμ Στόουκερ και το «Δράκουλας, ο Βρυκόλακας των Καρπαθίων».
Για τον πρώτο ήμουν πολύ μικρή για να τον καταλάβω και για τον δεύτερο ήμουν πολύ μεγάλη για να βρίσκω γοητευτικό ένα ανθρώπινο βαμπίρ.
Μα πότε ακολούθησα την πεπατημένη στη ζωή μου; Πάντα ήμουν λίγο πιο μπροστά και λίγο πιο πίσω από τους άλλους… Τι να κάνουμε; Είναι μοίρες και μοίρες!…
Θα τολμήσω, αφού ξεμπροστιάζομαι σήμερα, να σας εξομολογηθώ ότι το πρώτο ερωτικό-σεξουαλικό μου σκίρτημα στα 11-12 μου χρόνια ήταν ο Κρίστοφερ Λη που έπαιζε τον Δράκουλα στον κινηματογράφο… θα είδα πάνω από 10 φορές την ταινία. Τα βράδια έσβηνα το φως, έκλεινα τα μάτια μου και τον… περίμενα.
Τι μου άφησε αυτή η παιδική φαντασίωση; Την αγάπη για το μυστήριο, το υπερβατικό, το εξωτικό. Και πάνω απ’ όλα την αγάπη για τη Νύχτα!
Το πρωί με δυσκολία μπορώ να κάνω μία πρόσθεση και το βράδυ μπορώ να λύσω μία τριτοβάθμια εξίσωση (τα μαθηματικά είναι μία άλλη ακόμα αγάπη μου).
Το βιολογικό μου ρολόι είναι διαφορετικό από του βασιλιά ήλιου και του πλανήτη Γη. Είμαι μέσα στην καλή χαρά, έτοιμη για δράση όταν οι άλλοι πηγαίνουν για ύπνο και «παραδίδω το πνεύμα», όταν οι άλλοι ξυπνούν. Έτσι έγινε και σήμερα Κυριακή. Γύρω στις 6 το πρωί, πήγα να κλείσω τα «σκούρα» να γράψω το σημερινό «Θυμάμαι» να το στείλω στη «Ζούγκλα» και να πάω για ύπνο.
Απέναντί μου μένει μια γλυκιά κυρία που τη λένε Ιωάννα και χωρίς να έχουμε ειδωθεί από κοντά έχουμε γίνει φίλες και καλημερονυχτιζόμαστε όταν το πρωί συναντιόμαστε από μακριά την ώρα που εκείνη ξυπνά και ανοίγει τα πατζούρια της και εγώ ετοιμάζομαι για ύπνο και κλείνω τα δικά μου.
Την υπολόγιζα γύρω στα 80 και δεν είχα πέσει έξω. Μου είπε πως ήταν 80 ακριβώς, λεβεντογυναίκα όμως και καλοστεκούμενη.
Σήμερα λοιπόν την είδα να προσπαθεί να κρεμάσει στο μπαλκόνι της την σημαία μας. Θα πρέπει όμως να της είχε σπάσει το κοντάρι, γιατί τελικά την άπλωσε στα κάγκελα, έτσι όπως κρεμάμε τα ρούχα της μπουγάδας και έβαλε μανταλάκια για να μην της την πάρει ο αέρας. Όπως και να ήταν τα πράγματα ούτε η χειρονομία της, ούτε η σημαία χάνανε την αξία τους.
Η γλυκιά μου φίλη λίγο πρόωρα τιμούσε την 28η Οκτωβρίου 1940, που μεθαύριο έχουμε την 68η επέτειό της. Μια μέρα που θα πρέπει να την θυμόταν καλά γιατί τότε ήταν 12 χρονών… Μια μέρα, που θα πρέπει να την αναπολούσε με συγκίνηση, γιατί μαζί με την «Καλημέρα», μου φώναξε και ένα «Χρόνια Πολλά».
– Για το Αη- Δημήτρη; την ρώτησα
– Και για την 28η Οκτωβρίου, μου απάντησε
Είπα και εγώ ένα «χρόνια πολλά», που όμως δεν το ένιωθα.
Γιατί θα σας εξομολογηθώ κάτι με όλον τον κίνδυνο να δυσαρεστήσω κάποιους από σας και να με «πιάσουν στο στόμα» τους οι υπερεθνικιστές συνέλληνες και αλλοίμονο μου…
Από την εφηβεία μου, μέχρι τώρα που με βήμα σημειωτόν τερματίζω το πέρασμά μου στον πλανήτη, δεν θεώρησα την 28η Οκτωβρίου 1940 γιορτή.
Πότε η έναρξη ενός πολέμου είναι γιορτή;
Και συγκεκριμένα για μας τους Έλληνες!
– Που έφερε εκείνον το φριχτό χειμώνα του ’41.
– Που μας στέρησε 150.000 ζωές.
– Που έγινε η αιτία ενός έντεχνα στημένου εμφυλίου πολέμου από τους… Συμμάχους μας!…
– Ενός εμφυλίου που ουσιαστικά σταμάτησε 34 χρόνια μετά. Το 1974, όταν είχαμε περάσει άλλα 7 χρόνια καταπίεσης.
– Ενός πολέμου που άρχισε μεσούσης μιας δικτατορίας- της δικτατορίας του Ι. Μεταξά – και τελείωσε (άραγε πράγματι τελείωσε;) με την πτώση μιας άλλης δικτατορίας. Της δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Την άλλη εβδομάδα στη στήλη του «Θυμάμαι» θα δημοσιεύσω ένα διήγημα που είχα γράψει στα 15 μου, σχετικά με την 28η Οκτωβρίου, που το έστειλα για δημοσίευση και που παρόλο το είπαν «αριστουργηματάκι» δεν το δημοσίευσαν. Αξίζει να διαβάσετε το «Θυμάμαι» της άλλης Κυριακής.
Και χαιρετώντας σας, θα επιμείνω:
Η έναρξη ενός πολέμου δεν γιορτάζεται.
Είναι ημέρα πένθους!
Γιορτή είναι η λήξη του!
Αλλά σταματούν ποτέ οι πόλεμοι;
Εσείς τι λέτε;
