Στέλιος Αθηνιωτάκης
Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ…
Η γιαγιά μου με τις συμμαθήτριές της από το Αρσάκειο παίζανε αγωνιστικό μπριτζ στο ξενοδοχείο Σεμίραμις στην Κηφισιά. Η γιαγιά, πάντα, όταν επέστρεφε, μετέφερε τα νέα των «κοριτσιών». Αγαπημένη της φίλη ήταν η Μαρίκα, χήρα διευθυντού τραπέζης. Η Μαρίκα και η γιαγιά ήταν συμμαθήτριες στο Αρσάκειο, παίζανε μαντολίνο και… μείνανε κολλητές μέχρι που πέθαναν… (Πρώτη έφυγε η Μαρίκα). Στο οικογενειακό δείπνο… στο σπίτι μας, η γιαγιά μετέφερε στον άντρα της και παππού μου, ποια φιλενάδα της είχε πάρει δώρο επετείου από τον Αθηνιωτάκη, ποια από τον Κατραμόπουλο και ποια από τον Βουράκη. Η Μαρίκα, ήταν ο «βραχνάς» του παππού, καθώς με κομψό τρόπο, δείχνοντας στη γιαγιά τα κοσμήματα του Αθηνιωτάκη… εμμέσως πλην σαφώς… οδηγούσε τον παππού… στην οδό Βουκουρεστίου… Ο Αθηνιωτάκης ήταν άλλωστε ο κοσμηματοπώλης, τον οποίο είχε εμπιστευθεί η ίδια η Βασίλισσα Φρειδερίκη και φυσικά όλες οι κυρίες της βασιλικής αυλής… (Καταλαβαίνετε τι σήμαινε αυτό για την παρέα του Αρσακείου της γιαγιάς;)
Ο Λευτέρης Αθηνιωτάκης πέθανε… τον Οκτώβριο του 1980… Η «παρέα» του Σεμίραμις… πένθησε, δείχνοντας η μία φιλενάδα στην άλλη, τα κοσμήματα που αγοράστηκαν από εκείνον στις επετείους των γάμων τους… Η γιαγιά είχε μία καρφίτσα για το βέλο της, ένα μαργαριταρένιο κολιέ και ένα σεβαλιέ δαχτυλίδι, που απέκτησε μία νύχτα μετά από ένα χορό με τον παππού σε ένα αποκριάτικο πάρτι.
Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ…
Απόγευμα Δευτέρας, κάθομαι απέναντι από το γιο του Λευτέρη Αθηνιωτάκη, το Στέλιο, σε μπιστρό της Πανεπιστημίου. Βλέπει ότι στο πακέτο έχω μόνο τρία τσιγάρα. Σηκώνεται αμέσως και πηγαίνει ο ίδιος να μου αγοράσει ένα πακέτο από το περίπτερο. Είναι εξαιρετικά ευγενής, πολύ φιλόξενος, πολύ χαμογελαστός, αλλά και ολίγον έκπληκτος για το ενδιαφέρον μου… Του εξηγώ τα «περί γιαγιάς» μου και… γελάει… με θλίψη.
ΑΠΟ ΤΟ ΜΗΔΕΝ… ΣΤΑ ΑΝΑΚΤΟΡΑ!
Ο Λευτέρης Αθηνιωτάκης… ήταν πάμφτωχος! Ξεκίνησε παιδάκι σχεδόν για να επιβιώσει, να δουλεύει… σαν παραπαίδι… «αλβανάκι»… σαν… λάντζα… στο μαγαζί του Βερυκοκάκη. Εκεί, μαθαίνει να «καρφώνει» κοσμήματα… Παιδί αγράμματο… γεννημένο στο Παγκράτι, με καταγωγή από την Επισκοπή του Ρεθύμνου, αλλά χωρίς ούτε μία κατσίκα δική του στη μεγαλόνησο!
Το πρώτο «μαγαζάκι», το ανοίγει στη βάση της αεροπορίας στο παλιό Φάληρο. Εκεί, υπηρετούσε ο ίδιος και εξυπηρετούσε με το μαγαζάκι εκείνο τις ανάγκες των αξιωματικών, εκμεταλλευόμενος τη γνώση που είχε αποκτήσει από τον Βερυκοκάκη.
Το πρώτο του κανονικό μαγαζί, το ανοίγει στη «στοά Νικολούδη». Δούλευε όλη τη νύχτα και ό,τι έφτιαχνε, προσπαθούσε να το πουλήσει τη μέρα. Από τη στοά Νικολούδη, κάποια μέρα περνάει η Φρειδερίκη με την ακολουθία της. Βλέπει το μαγαζί, μπαίνει μέσα, γνωρίζει το Λευτέρη Αθηνιωτάκη και μετά… ΑΡΧΙΖΕΙ Ο ΜΥΘΟΣ!…
Ο Στέλιος Αθηνιωτάκης φοράει στο χέρι του ένα VACHERON CONSTANTIN, του ‘81… «Μόλις πέθανε ο πατέρας μου, έκλεψα το μαγαζί μου… τρόπος του λέγειν… Αυτό το ρολόι, το ήθελα πολύ. Πέθανε εκείνος, το φόρεσα και δεν το έχω ξαναβγάλει από το χέρι μου…»
Ο Λευτέρης Αθηνιωτάκης ΔΕΝ ΦΟΡΕΣΕ ΡΟΛΟΪ ΠΟΤΕ!!! «Αν φορούσα ρολόι γιε μου, δεν θα έκανα τίποτα στη ζωή μου. Ποτέ δεν ήθελα να βλέπω την ώρα.»
Το εσωτερικό του κοσμηματοπωλείου “Αθηνιωτάκης”
ΟΙ ΕΝΤΟΛΕΣ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ…
Ο διάσημος προμηθευτής κοσμημάτων της βασιλικής αυλής και κοσμηματοπώλης της αθηναϊκής κοινωνίας… από το 1943, που ξεκίνησε να επιχειρεί στο χώρο του κοσμήματος έως το 1979, δεν είχε πάει ΠΟΤΕ διακοπές με την οικογένειά του. Το αποφασίζει το Μάιο του 1979… Αποφασίζει να κλείσει το μαγαζί για πρώτη φορά στη ζωή του τον Ιούνιο για 15 μέρες. Δεν το πραγματοποίησε ποτέ. Τον πρόλαβε η αρρώστια. Αντί για διακοπές, μπαίνει στο νοσοκομείο και ένα χρόνο αργότερα πεθαίνει…
Μία εβδομάδα πριν το τέλος… από το κρεβάτι του νοσοκομείου φωνάζει το γιο του και του δίνει τις τελευταίες του συμβουλές. Ο Στέλιος τότε ήταν 25 χρονών.
«ΝΑ ΤΗΡΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Ο ΛΟΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΟΣ.»
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΩΝ
Ο Στέλιος αναλαμβάνει το κοσμηματοπωλείο «Μύθος» σε ηλικία 25 χρονών.
Τις πρώτες μέρες, μετά το θάνατο του πατέρα, γέμισε το μαγαζί από ανθρώπους, που, νομίζοντας ότι το παιδί ήταν άσχετο, θα του παίρνανε τα πράγματα με «τρεις και εξήντα».
Στη συνέχεια, επεδίωξαν να τον «εξαφανίσουν», εκμεταλλευόμενοι πάντα, σύμφωνα με το συνομιλητή μου, τη δική του, κατά τη γνώμη τους, ανωριμότητα στο εμπόριο.
«Η αντιμετώπιση των υπολοίπων κοσμηματοπωλών ήταν ΣΚΑΙΗ. Η εκδίκηση, όμως, είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Θα ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ, (συγνώμη για τη λέξη που χρησιμοποιώ), αλλά υπάρχουν άτομα που με “βιάσανε”. Άκου… όλοι έχουμε τα πάθη μας, εγώ καπνίζω, πίνω, δεν προσέχω ιδιαίτερα, αλλά αν η ζωή το θέλει και ζήσω, γιατί και οι άλλοι είναι περίπου στην ίδια ηλικία με μένα… καλά θα κάνουν ΝΑ ΦΥΛΑΓΟΝΤΑΙ… και να το γράψεις, όπως σου το λέω. Με κομπλάρανε οι ανταγωνιστές του πατέρα μου… μου στείλανε δημόσιες υπηρεσίες στο μαγαζί κάποτε. Αν μου δώσει ο Θεός ζωή, θα υποφέρουν… Στο λέω, πώς να σου το εξηγήσω… στο τσιγάρο που καπνίζω.»
Δεν σας κρύβω ότι έχω μείνει έκπληκτη από την ένταση που εκδηλώνει ο συνομιλητής μου. Το καταλαβαίνει φυσικά… και συνεχίζει.
Ο Λευτέρης Αθηνιωτάκης με την οικογένειά του
ΓΙΑ ΤΟΝ ΗΛΙΑ ΛΑΛΑΟΥΝΗ
«Ο Ηλίας Λαλαούνης κάποτε είχε προσβάλει τον πατέρα μου… Εγώ ήμουνα μπροστά… ή αν θέλεις αυτό που είπε, εγώ το κατάλαβα ως προσβολή. ΟΜΩΣ… Ο ΗΛΙΑΣ ΛΑΛΑΟΥΝΗΣ ήταν ο μόνος, που πριν πέντε χρόνια σε συνέντευξη που έδωσε, είπε ότι ΤΗΝ ΜΠΡΙΓΙΑΝΤΕΝΙΑ ΒΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΤΟΥ, ΠΗΓΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΓΕΙΛΕ ΣΤΟ ΦΙΛΟ ΤΟΥ, ΤΟ ΛΕΥΤΕΡΗ ΑΘΗΝΙΩΤΑΚΗ»
Ο Ηλίας ΜΟΝΟ… σεβάστηκε τον πατέρα μου. Ο Ηλίας Λαλαούνης, που είναι ο μόνος, που μεταλαμπάδευσε την ελληνική χρυσοχοΐα στο εξωτερικό.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΒΟΥΡΑΚΗ
«Ο Γιάννης ο Βουράκης, πάλι, που γράφτηκαν και ακουστήκαν για εκείνον τα χιλιάδες… ότι «έκλεψε» τη μισή Αθήνα… εγώ θα σου πω… ότι ο Γιάννης δεν έκλεψε κανέναν. Τις τράπεζες δεν είχε να πληρώσει και τους τοκογλύφους. Τον Γιάννη, τον έφαγε κυριολεκτικά το ακίνητο που πήρε τότε… Σε άνθρωπο δεν χρώσταγε ο Γιάννης.»
ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ!
Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ: Η μητέρα του Στέλιου, ήταν από «μεταξωτή», όπως μου λέει, Πειραιώτικη οικογένεια. Ο πατέρας του δεν είχε τίποτα, όταν ξεκινούσαν την κοινή τους ζωή. Την έπαιρνε, στις αρχές της σχέσης τους, τη μητέρα του, με το ποδήλατο να την πάει βόλτα. Όταν απέκτησαν, χρόνια μετά, το πρώτο τους «μπριγιαντάκι» το κλείδωναν δέκα φορές μέσα στο χρηματοκιβώτιο!!!
Η μητέρα του τον έμαθε να τρώει, η μητέρα του δίδαξε συμπεριφορά… αλλά από 12 χρονών… άρχισε να πηγαίνει στο μαγαζί με τον πατέρα.
Ο Στέλιος Αθηνιωτάκης και η κόρη του Λάουρα
Ο ΕΡΩΤΑΣ!
Τη γυναίκα του, την Άντζελα, την ερωτεύεται. Αποφασίζει να είναι μαζί της σε κόντρα με το περιβάλλον του… Του προξένευαν τη «μισή Αθήνα»… Ολόκληρη άλλωστε η καλή κοινωνία, πίστευε ότι στο σπίτι του Αθηνιωτάκη στο Ψυχικό, οι λεμονιές δεν βγάζανε λεμόνια, αλλά πλάκες χρυσού.
Με τη σύζυγό του, μένει μαζί 15 χρόνια. Αποκτά μαζί της μια κόρη, τη Λάουρα, για την οποία είναι σίγουρος ότι θα κάνει πολύ σπουδαία πράγματα στη ζωή. Η Λάουρα είναι σήμερα 26 χρονών και σπουδάζει Κοινωνιολογία. Όταν γεννήθηκε, έκανε δώρο στη μητέρα της ένα μαργαριταρένιο κολιέ με μπριγιαντένιο κούμπωμα.
«Λένε ότι τα μαργαριτάρια σημαίνουν δάκρυα… Εγώ δεν τα πιστεύω όμως αυτά… γι’ αυτό και της έκανα εκείνο το δώρο»…
ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΕΛΑΤΙΣΣΕΣ!
«Οι γυναίκες πελάτισσες είναι φοβερές!!! Δύσκολες και περίεργες. Η γυναίκα, το ρολόι που φοράει… είναι η προσπάθεια που κάνει να βρει επιβεβαίωση στις φίλες της… Θέλει να μπει στο μάτι των άλλων γυναικών… Θέλει με το κόσμημα ή με το ρολόι που φοράει να παρουσιάσει το «status»… του άντρα της ή του γκόμενου… Πιστεύει ότι, για να φοράει το συγκεκριμένο, οι φιλενάδες της θα καταλαβαίνουν ότι ο δικός της έχει λεφτά. Η ελληνική κοινωνία, είναι ακόμη μια κοινωνία μικροαστών.»
Γυναίκες κομψές υπάρχουν… Αυτές, πάντα για τον Στέλιο Αθηνιωτάκη, είναι εκείνες που νοιώθουν αυτοπεποίθηση… «Η γυναίκα με αυτοπεποίθηση δεν έχει ανάγκη τα μαγαζιά μας, ούτε τη μόδα.»
ΟΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ, ΤΑ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ ΚΑΙ Ο ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΟΚΟΤΑΣ
Ο Σταμάτης Κόκοτας υπήρξε ένας από τους καλύτερους πελάτες του μαγαζιού του. Γίνανε φίλοι… τι φίλοι δηλαδή, κολλητοί. Κάποτε ο Στέλιος Αθηνιωτάκης, είχε δεσμό με μία καλλιτέχνιδα καμπαρέ. Ο Σταμάτης λοιπόν, πήγαινε, τότε την εποχή που τραγουδούσε στο STORK και τον έπαιρνε κάθε βράδυ, για να κάνουν την ίδια διαδρομή. Πρώτα πήγαιναν στο καμπαρέ, όπου έκανε πρόγραμμα η κυρία και μετά ο Κόκοτας τον έπαιρνε μαζί του, για να τον επιβλέπει στο μαγαζί που τραγουδούσε εκείνος. Ο Σταμάτης και ένας παρκαδόρος, που τον δολοφόνησαν αργότερα, τον προστάτευσαν πολύ από κακοτοπιές.
Ο Στέλιος Αθηνιωτάκης και ο Φιλήμων
Ο ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ
Δεν οδηγεί. Επιλέγει ταξί, γιατί του αρέσει να πίνει ένα δυο ποτηράκια ουίσκι και δεν θέλει ποτέ να διακινδυνεύσει ένα αλκοτέστ.
Μένει στο Κολωνάκι.
Έχει δεσμό με μία κυρία εξαιρετική φίλη μου και «γαλαζοαίματη».
Είναι στο ζώδιο τοξότης.
Καπνίζει πολύ.
Δεν δουλεύει ποτέ Σάββατο. (Πιστεύει ότι όλοι οι επαρχιώτες Αθηναίοι, τη συγκεκριμένη μέρα φεύγουν για τα εξοχικά τους στα χωριά.)
Δεν κάνει δημόσιες σχέσεις μέσω των πελατών του, ούτε κάνει τους πελάτες του φίλους. (Με αυτή τη δήλωση, καταλαβαίνω ότι ρίχνει «μπηχτή» σε πολύ γνωστούς κοσμηματοπώλες, που φωτογραφίζονται με διάσημους πελάτες και έχουν έντονη κοσμική δραστηριότητα.)
ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ ΤΟΥ ΛΕΥΤΕΡΗ ΑΘΗΝΙΩΤΑΚΗ
- Η συμπεριφορά του
- Η τεχνική του
- Ακολουθούσε πάντα την επιθυμία των πελατών του
- Μοίραζε τη γνώση
- Ο λόγος του ήταν νόμος
ΤΙ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ…
Η Λιάνα Βουράκη, μου είπε, ότι ο Στέλιος Αθηνιωτάκης, αποτελεί κομμάτι σημαντικό της ιστορίας του κοσμήματος στη μεταπολεμική Ελλάδα. Μου είπε επίσης ότι είναι «ένα πολύ καλό παιδί και πολύ πλούσιος»… Ο Σέρκος μου είχε αποκαλύψει στη συνάντησή μας, ότι το όνομα «ΑΘΗΝΙΩΤΑΚΗΣ», ήταν για εκείνον, όταν ξεκινούσε, τόσο βαρύ και μεγάλο που ούτε «απ’ έξω από το μαγαζί» δεν μπορούσε να περάσει…
Η είσοδος του καταστήματος στη Βουκουρεστίου
Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΚΤΙΜΗΣΗ
Νομίζω ότι ο Λευτέρης Αθηνιωτάκης έφυγε νωρίς. Το γεγονός αυτό όμως επέτρεψε να αναπτυχθούν στην αγορά ονόματα, που, αν ζούσε εκείνος μερικά χρόνια ακόμη, πιθανόν να μην είχαν ξεμυτίσει από «παρόδους». Ο ίδιος ήταν ένας δημιουργός, τεχνίτης και καλλιτέχνης με παραδοσιακές αρχές. Η προσφορά του στη χώρα μεγάλη. Ίδρυσε άλλωστε την 1η σχολή Αργυροχρυσοχοίας στην Ελλάδα και διετέλεσε πρόεδρος των Κοσμηματοπωλών Ελλάδας. Το βέβαιο είναι ότι δημιούργησε ένα μύθο, τη δύναμη του οποίου, ο ίδιος ποτέ δεν είχε ελεύθερο χρόνο να αντιληφθεί, να χαρεί και να γιορτάσει… Εγώ πάντως είναι αδύνατον να ξεχάσω… τις μνήμες που, εξαιτίας της γιαγιάς μου και των αφηγήσεών της, δημιουργούσανε στο παιδικό μου μυαλό, εικόνες γεμάτες Βασίλισσες, πολύτιμες πέτρες, βελούδινα μικρά κουτιά που αγκάλιαζαν θησαυρούς και ατμόσφαιρα, όπου ωραίοι άντρες, σαν τον δικό μου παππού, στο τέλος του ταγκό, βγάζανε από την εσωτερική τσέπη του γιλέκου, ένα μικροσκοπικό μπριγιάν, που το κουτάκι του έγραφε «Αθηνιωτάκης»…
