«Εις την νοτιοανατολικήν απόληξιν»*,
τουτέστιν στο αρχίδιον,
εγράψαμεν του Ντάισελμπλουμ,
το ζηλόφθονον λογίδριον.
Μας φέρετε, μετά πολλής
αβροφροσύνης, ο αφελής,
και, λέει, πως μπερμπαντεύουμε,
και συνεχώς βατεύουμε…
Ενώ πληρώνει, λέει, αυτός,
ο Νταϊσενμλουμ ο μορφονιός,
τα δικά μας «γαμισιάτικα»,
και άλλα «κερατιάτικα…
Κι, εμείς, με τα πανηγύρια μας,
τον γράφουμε, λέει, στ’ «απίδια» μας,
και σέρνουμε χορούς πολλούς,
ενώ, «χρωστάμε της μιχαλούς»
Τ’ ειν’ η ζωή; τ’ ειν’ η ζωή;
μια αστραπή, και μια κραυγή,
κι αν πρόλαβες, εν τη σκοτία,
είδες, κι εσύ, την οπτασία:
Πως στη ζωή, «τα πάντα ρει»
μια λάμψη είναι, μια αυγή,
που ζει η ψυχή, η Ελληνίς,
προτού φανεί η Αγγελίς.**
Μέσα στο κρύο του βορρά,
του χρήματος ικέτες,
ξεχνάτε, πως τα σάβανα,
δεν έχουν κωλοτσέπες.
*Στίχος από την «υπό διαμόρφωση ποιητική συλλογή» του Γιώργου Κεντρωτή «Πάει σύννεφο»
** Θηλυκό του Άγγελος. Κατά το Αγγέλα ή Άγκελα. Η ομοιότητα προς υπαρκτά πρόσωπα, ουδόλως είναι τυχαία.
