Του Ειδικού Συνεργάτη
Η πανηγυρική Απόφαση του Τριμελούς Εφετείου για πλήρη αθώωση όλων των «εμπλεκόμενων», στην Υπόθεση του Βατοπεδίου, φέρνει ξανά στο προσκήνιο την αστική διαφορά του αν η Βιστωνίδα (λίμνη ή λιμνοθάλασσα) ανήκε ή όχι στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου
Τι λένε οι νόμοι;
Το ΜΟΝΟ αρμόδιο όργανο για να κρίνει αν μια έκταση ή ένα ακίνητο ανήκει στο Ελληνικό Δημόσιο ή δεν του ανήκει, είναι το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο Δημοσίων Κτημάτων και Ανταλλάξιμης Περιουσίας, στο οποίο μετέχουν ανώτατοι δικαστικοί και Μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. Δεν συμμετέχουν πολιτικοί, ούτε Σύμβουλοί τους!
Το όργανο αυτό νομοθετήθηκε το 1938 και είναι «ανώτατο», δηλαδή δεν υπάρχει άλλο ανώτερο από αυτό!
Σύμφωνα λοιπόν με τους νόμους της Ελλάδας και το Νόμο 1539/1938 «Περί Προστασίας Δημοσίων Κτημάτων», άρθρο 12, «εάν το Συμβούλιο γνωμοδοτήσει υπέρ της αποδόσεως του αιτουμένου ακινήτου ως ανήκοντος εις τον υποβάλλοντα την αίτησιν, εγκρίνει δε την απόδοσιν εν όλω ή εν μέρει ο υπουργός των Οικονομικών, ενεργείται δια πρωτοκόλλου παραδόσεως υπό του οικονομικού εφόρου ή άλλου δημοσίου υπαλλήλου, οριζομένου υπό του υπουργείου των Οικονομικών, εντός ενός μηνός από της εγκρίσεως, μεταβιβαζομένων αυτοδικαίως εις τον προς αν η απόδοσις και όλων των δικαιωμάτων και αγωγών εκ της μισθώσεως τυχόν ή άλλης σχέσεως του Δημοσίου προς τρίτους, άνευ άλλης μεταβιβαστικής πράξεως και άνευ ουδεμίας ευθύνης του Δημοσίου δι’ εκνίκησιν ή άλλην αιτίαν»!!
[Η νομοθεσία αυτή ΔΕΝ έχει αλλάξει μέχρι σήμερα!]
Αυτό και έγινε: Το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο Γνωμοδότησε υπέρ της Μονής, οι δε αρμόδιοι Υπουργοί του ΠΑΣΟΚ ενέκριναν και Υπέγραψαν αυτή την Γνωμοδότηση Απόφαση!
Σύμφωνα δε με το άρθρο 13, την υπόθεση μπορεί να την πάει στα δικαστήρια μόνον ο ιδιώτης ή ο φορέας του οποίου την αίτηση απέρριψε το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο Δημοσίων Κτημάτων. «Πάσα άλλη αγωγή ή αίτησης ενώπιον παντός δικαστηρίου είναι αυτεπάγγελτη απαράδεκτος».
Δηλαδή δεν μπορεί να προσφύγει το Δημόσιο στη Δικαιοσύνη, σε βάρος Απόφασης που το ίδιο εξέδωσε! Μόνο ο ιδιώτης γιά αποφάσεις που ήταν σε βάρος του!!
Αλλοιώς δεν θα υπήρχε καμία ασφάλεια δικαίου!
Άλλωστε δεν προβλέπεται καμία διαδικασία αναπομπής τέτοιων αποφάσεων, ακόμα και αν εμφανιζόντουσαν δήθεν «νέα στοιχεία»!
Πολύ δε περισσότερο όταν δεν προβλήθηκαν και δεν προβάλλονται συγκλονιστικά νέα στοιχεία!
Ούτε μπορεί να λειτουργήσει σωστά ένα Κράτος και να υπάρχει «ασφάλεια δικαίου», όταν οποιαδήποτε Απόφασή του, είναι ουσιαστικά μη-Απόφαση, αφού μπορεί με χαρακτηριστική ελαφρότητα να Ανακληθεί.
Αυτό λοιπόν το αρμόδιο ανώτατο όργανο, λαμβάνοντας υπ’ όψη το νόμο του 1951 (επί Κυβερνήσεως Σοφοκλή Βενιζέλου και Υπουργίας Οικονομικών Κωνσταντίνου Μητσοτάκη) που αποδέχεται ότι η Λίμνη ανήκε στη Μονή τουλάχιστον από το 1924, (όπως φαίνεται και από την πρόσφατη ένορκη μαρτυρική κατάθεση του κ. Μητσοτάκη) και η οποία διευθετούσε όλα τα σχετικά με την εκμετάλλευση της Λίμνης ζητήματα και επικύρωνε κατηγορηματικά υπέρ της Μονής την ιδιοκτησία της (50 χρόνια πριν τον Ηγούμενο Εφραίμ), έκρινε (το ανώτατο Γνωμοδοτικό Συμβούλιο), ότι πράγματι, η Βιστωνίδα ΔΕΝ ανήκε στο Ελληνικό Δημόσιο!
Οι δε Υπουργοί του ΠΑΣΟΚ κκ. Δρυς και Φωτιάδης επίσημα και ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΑ ενέκριναν και επικύρωσαν τις Γνωμοδοτήσεις του Συμβουλίου.
Με την υπογραφή τους, οι Γνωμοδοτήσεις αυτές έλαβαν αμετάκλητο χαρακτήρα.
Υπεγράφησαν δε και όλα τα σχετικά Πρωτόκολλα Παράδοσης και Παραλαβής.
Μέχρι τις 25/06/2003 είχαν μεταγραφεί και η Λίμνη (25/06/03) και οι παραλίμνιες εκτάσεις (11/12/2002), στα αρμόδια Υποθηκοφυλακεία προς ενημέρωση οποιουδήποτε είχε λόγο να κάνει έλεγχο τίτλων.
Με δεδομένα όλα αυτά, η υπόθεση θα έπρεπε να είχε κλείσει εδώ.
Και εφόσον δεν έχει κλείσει, πρέπει να απαντηθεί το πως μπορεί να αγνοηθεί και παρακαμφθεί ο νόμος του 1938 και οι διαδικασία που ακολουθήθηκε από το 1999-2003;
Όλες οι Αναπομπές, Ανακλήσεις, κλπ., ήταν ουσιαστικά παράνομες και κατά παράβαση του παραπάνω Νόμου. Έγιναν κατόπιν αφόρητων πολιτικών πιέσεων μέσα στο γενικότερο κλίμα σκανδαλοθηρίας.
Όπως δε δήλωθηκε στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, από τον πρώην Υφυπουργό κ Δρυ, «εξεδόθησαν από το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο 649 Γνωμοδοτήσεις/ Αποφάσεις από τις οποίες μόνο 3 δεν έγιναν αποδεκτές»!
Από τις 646 που έγιναν αποδεκτές, καμία δεν φαίνεται να ανακλήθηκε ή αναπέμφθηκε
{Το Ελληνικό Δημόσιο, για να προσφύγει στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών τον Ιούνιο 2010, βασίστηκε στην ανάκληση -άνευ αντικειμένου σύμφωνα με τον παραπάνω νόμο 1539/58 – των προηγουμένων αποφάσεων των Υπουργών του ΠΑΣΟΚ, που υπέγραψε ο κ. Μπέζας τον Οκτώβριο του 2008 κάτω από τη πίεση των ΜΜΕ.
Για το θέμα της κατοχύρωσης της ανυπαρξίας δικαιωμάτων του δημοσίου σε ακίνητο βλέπε και ΝΔ 3979/59, αρθρ.3, παρ.4 και ΝΔ 797/71, αρθρ.24, παρ.4}
ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΕΧΕΙ ΠΛΗΡΩΣ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΑ ΑΠΟΔΕΧΘΕΙ ΟΤΙ Η ΒΙΣΤΩΝΙΔΑ ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΝΗΚΕΙ ΚΑΙ ΤΟ 1951 ΚΑΙ ΤΟ 2003!
Επειδή δε κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι ‘δεν μπορεί μια κοινόχρηστη έκταση να είναι ιδιωτική’, το Πολυμελές Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης με την Απόφασή του (του 2014) (και αυτό παράτυπα, δεδομένου ότι ίσχυαν οι αμετάκλητες Γνωμοδοτήσεις/Αποφάσεις του ανώτατου Γνωμοδοτικού Συμβουλίου της περιόδου 2001-2003), δέχθηκε ότι :
«… από την διάταξη του άρθρου 968 ΑΚ προκύπτει ότι τα κοινόχρηστα πράγματα είναι δεκτικά κυριότητας και ανήκουν κατά κανόνα στο Δημόσιο, αλλά μπορούν να ανήκουν και σε ιδιώτη.
Όταν η κυριότητα του κοινοχρήστου ανήκει σε ιδιώτη, η κοινή χρήση δεν συνεπάγεται καταρχήν απαγόρευση διάθεσης, δεν κωλύεται δηλαδή ο ιδιοκτήτης να μεταβιβάσει την κυριότητά του σε άλλον, εφόσον δεν περιορίζεται η κοινή χρήση».
“Όταν η κυριότητα του κοινοχρήστου ανήκει σε ιδιώτη, η κοινή χρήση δεν συνεπάγεται καταρχήν απαγόρευση διάθεσης, δεν κωλύεται δηλαδή ο ιδιοκτήτης να μεταβιβάσει την κυριότητά του σε άλλον, εφόσον δεν περιορίζεται η κοινή χρήση».
Και ότι επομένως: «… η τυχόν ιδιότητα του ακινήτου Α ως κοινόχρηστου, …δεν εμποδίζει τη μεταβίβαση της κυριότητάς του, εφόσον το γεγονός αυτό δεν περιορίζει την κοινή χρήση».
Αυτά θα διευθετηθούν οριστικά από τον Άρειο Πάγο αν και οι διαδικασίες του νόμου του 1938, δεν θα έπρεπε να αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνειών και αμφισβήτησης της αμετάκλητης αποδοχής από το Δημόσιο ότι οι εκτάσεις αυτές ΔΕΝ του ανήκουν!
Να επισημάνουμε επίσης, ότι στις πάνω από 100 χιλιάδες σελίδες μαρτυρικών καταθέσεων, ελέγχων, κλπ., δεν υπήρξε και δεν υπάρχει ούτε μία μαρτυρία, ή αναφορά, ή καταγγελία, ή έστω ψίθυρος για χρηματισμό, ή για διακίνηση μαύρου χρήματος, γιά οποιονδήποτε κρατικό λειτουργό ή πολιτικό πρόσωπο! Ούτε μία.
Είναι κρίμα που τόσοι έντιμοι κρατικοί λειτουργοί διασύρθηκαν με αυτό το τρόπο από κάποιους αδίστακτους, με τόσο προσωπικό, κοινωνικό και οικονομικό κόστος.
Θα έχει κανείς το θάρρος να τους ζητήσει συγνώμη;
