Τα μεγάλα ψυχοκοινωνικά φαινόμενα, αυτά που με την ολοκλήρωσή τους μορφοποιούν νέα σχήματα και δομές σε θεσμικά όργανα και θεσμούς κάθε κοινωνικού συστήματος, είναι δύσκολο, εάν όχι ακατόρθωτο, να τα μελετήσει και να τα αξιολογήσει κανείς με επιτυχία την ώρα που βρίσκονται σε εξέλιξη. Τέτοια φαινόμενα βιώνουμε ήδη στην Πατρίδα μας.
Το ερμηνευτικό έργο των κοινωνικών επιστημόνων της συμπεριφοράς γίνεται ακόμη πιο δύσκολο, καθώς η γοητεία της τηλεοπτικής εικόνας και ο παραμορφωτικός ρόλος των ΜΜΕ παρεμβάλλουν πρόσθετες δυσκολίες αδρανοποιώντας πλήρως τους Έλληνες που αποδεικνύουν περίτρανα το αληθές της Κινεζικής παροιμίας όπου «μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις». Και δυστυχώς οι εικόνες της ελληνικής ΤιΒί μας κατάντησαν από Λαό λεξιπλάστη και λεξιλάγνο σε λαό πάσχοντα από… λεξιπενία σε λόγια και πράξεις!..
Είχε δηλώσει πριν 40 χρόνια ο γέρος της Δημοκρατίας ότι στην Ελλάδα ευημερούν οι αριθμοί και πένονται οι πολίτες, αλλά στις ημέρες μας ευημερούν οι Κυβερνώντες και οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ ενώ πένονται οι… πολίτες!..
Η καθημερινή τηλεοπτική πραγματικότητα και μαζί η κυρίαρχη θεματολογία της είναι γνωστή σε όλους μας. Ξεκινά χαράματα, καθώς οι παρουσιαστές των εκπομπών σε σταθμούς τηλεοράσεων και ραδιοφώνων πανελλαδικής εμβέλειας βοηθούμενοι από «ειδικούς» περί την οικονομία και στελέχη των κομμάτων της συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης βομβαρδίζουν τα αυτιά μας με αριθμούς, επιχειρήματα εικόνες και λεκτικές απεικονίσεις της καθημερινής μας πραγματικότητας και τελειώνει τις μεταμεσονύκτιες μικρές ώρες με τις σχετικές πολιτικές – οικονομικές – πολιτισμικές εκπομπές. Εάν δεχθούμε όσα οι παρουσιαστές των εκπομπών και οι επισκέπτες τους μας σερβίρουν θα οδηγηθούμε ως Έθνος με αδιαφιλονίκητη σιγουριά σε βαθιά κατάθλιψη!..
Αναφέρομαι, όπως καταλαβαίνετε, στην περιώνυμη και συνάμα περιβόητη πλέον ραδιοτηλεοπτική «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ» της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας την οποία εκπροσωπούν παππούδες και γιαγιάδες που συνθέτουν την ευπαθή ομάδα των δεινοπαθούντων Ελλήνων συνταξιούχων. Αυτούς εγκλωβίζουν στο σπίτι η υγεία και η ανέχεια και καθηλώνουν μπροστά στους δέκτες της τηλεόρασης σε καθημερινή βάση μετουσιώνοντάς τους σε φανατικούς θαυμαστές και «καταναλωτές» των «πρωινάδικων», όπως τους καταγράφουν τα μηχανάκια της AGB στην πυρίκαυστη ζώνη του τρίωρου επτά με δέκα προ-μεσημβρίας…
Τις θέσεις «θαυμαστών στατιστικών στοιχείων τηλεθέασης» παίρνουν στη συνέχεια με τα πάθη και τις παλινωδίες τους οι συνομήλικοί μου μπαμπάδες και μαμάδες που εξέρχονται κατά χιλιάδες αναπάντεχα βίαια από τους χώρους της παραγωγικής διαδικασίας, καθώς εργοστάσια, βιοτεχνίες και μικρό-μεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν με ρυθμούς απίστευτα γοργούς ακόμη και για την Ελληνική οικονομική πραγματικότητα, η οποία τόλμησε να περάσει από την προ-βιομηχανική στην μετά-βιομηχανική κοινωνία χωρίς να γίνει ποτέ… βιομηχανική!
Ακολουθούν μπροστά στις οθόνες των τηλεοπτικών δεκτών τα παιδιά μας τα οποία κρατώντας πτυχία πολύ καλών σχολών και τμημάτων ελληνικών και ξένων πανεπιστημίων και ΤΕΙ παραμένουν συνωστισμένα στην ουρά της… ανεργίας, σε απέλπιδες προσπάθειες, φορτισμένες και, ενίοτε σφαλερά φωτισμένες, από την ελπίδα ότι θα δούνε κάποια μέρα σύντομα το ποθητό φως στην άλλη άκρη του τούνελ!..
Εάν την παραπάνω ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ του τηλεόπληκτου λαού των Ελλήνων κάποιοι μας την περιέγραφαν μερικά χρόνια πριν ως πιθανό σενάριο του «εκσυγχρονισμού και της παγκοσμιοποίησης» είμαι σίγουρος ότι με την κλασική ειρωνική διάθεση που μας διακρίνει ως λαό θα τους λέγαμε «…να μας λείπει το βύσσινο!…» Δυστυχώς, το βύσσινο μας το σερβίρισαν και ήδη το μασάμε χωρίς να προβάλλουμε καμία αντίσταση!
Δεν χρειάζεται να παραθέσω στατιστικά στοιχεία που αφορούν στα εκατομμύρια Ελλήνων που ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας, εκατοντάδων χιλιάδων που είναι επίσημα γραμμένοι στις λίστες ανεργίας του ΟΑΕΔ και αμέτρητων ανέργων που είναι άνεργοι χωρίς να είναι… δηλωμένοι, ούτε στο ότι ΕΞΙ στους ΔΕΚΑ ΔΕΝ έκαναν φέτος διακοπές λόγο… ανέχειας!
Δεν προτίθεμαι να σας κουράσω με επίσημα στοιχεία που αφορούν στην διάλυση της αγροτικής μας υποδομής, στο σβήσιμο της ραχοκοκαλιάς της οικονομίας μας που αποτελούσαν στη Θεσσαλονίκη και τον ευρύτερο Βόρειο-Ελλαδικό χώρο οι Μικρό –Μεσαίες – Επιχειρήσεις και στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο μεσαίου μεγέθους βιομηχανικές μονάδες που ήδη μετανάστευσαν στα Βόρεια σύνορά μας.
Δεν θα αναφερθώ στα δραματικά ελλείμματα του Εθνικού μας ισοζυγίου εισαγωγών – εξαγωγών, ούτε και στην εύκολα παρεχόμενη ψευδαίσθηση της εφήμερης οικονομικής επάρκειας που στηρίζεται στα περιώνυμα καταναλωτικά δάνεια που πνίγουν μυριάδες ελληνικών οικογενειών.
Διαπιστώστε, παρακαλώ μόνοι σας, πόσες πινακίδες που αναγράφουν «επιδιορθώνονται ρούχα» ή «παπούτσια» και πόσοι τσαγκάρηδες και ράφτες αρσενικού ή θηλυκού γένους έχουν ξεπροβάλλει στη δική σας γειτονιά, κάνοντας μια βόλτα με τα πόδια, σε όποια πόλη της πατρίδας μας και αν ζείτε!..
Μετά μετρήστε πόσες καφετέριες και ορθάδικα ξεφυτρώνουν από το πουθενά καθημερινά, εκεί όπου από το πρωί μέχρι το βράδυ οι νέοι μας, σκοτώνοντας την ανία και κουβεντιάζοντας τα πτυχία τους πίνουν… φραπέ, ενώ οι ενδεείς και άνεργοι γονείς, παππούδες και γιαγιάδες – όπως παραστατικά προσπάθησα να γράψω παραπάνω – παρακολουθούν πρωί-βράδυ ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές στο σπίτι τους…
Βουλιάζουμε με γοργούς ρυθμούς σε μεγέθη απίστευτα στην ανέχεια, καλπάζει η ανεργία – όσο και αν την ωραιοποιούν την εικόνα οι υπεύθυνοι του υπουργείου Εργασίας και των διαφόρων θεσμικών του οργάνων και οργανισμών – στους νέους με πτυχία, στους νέους και τις νέες χωρίς πτυχία, στις δραματικές ηλικίες εκείνων που δεν πρόλαβαν και δεν θα προλάβουν την συγκομιδή των απαραίτητων για συνταξιοδότηση ενσήμων…
Μας κύκλωσε ένα απίστευτα ψυχρό συμβολικό «σάβανο» της οικονομικής ανασφάλειας και απραξίας που γιγαντώνει τελικά την απελπισία και την απόγνωση… Αυτοί κολυμπούνε στις μίζες, ενώ οι λαϊκές μάζες βουλιάζουνε στην ανέχεια! Και σε αυτό ακριβώς το σημείο νοερής και πραγματικής αναφοράς, σε σχέση ευθέως ανάλογη… δυστυχώς, αυξάνουν σε αριθμητικά μεγέθη οι τσαγκάρηδες, οι ράφτες και οι γαζώτριες στις ελληνικές γειτονιές και μαζί η προσέλευση σε πανελλαδική κλίμακα στα δωρεάν συσσίτια Δήμων και Εκκλησιών!..
Τι να πούμε; Παναγιά μου, και μη χειρότερα;..
