Πέρασαν τέσσερις μήνες από την αναζωπύρωση μιας ακόμη συζήτησης για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Με πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού, συγκροτήθηκε τότε πολυμελής Επιτροπή, που επιφορτίστηκε με το «έργο διαλόγου προκειμένου να κατατεθούν συγκεκριμένες προτάσεις για την επικείμενη αναθεώρηση». Αποφασίστηκε, μάλιστα, οι διαβουλεύσεις να ολοκληρωθούν την άνοιξη του 2017.
Η άνοιξη έρχεται, η προθεσμία εκπνέει και ο διάλογος δεν άρχισε ακόμη ή τουλάχιστον δεν δημοσιοποιήθηκε κάτι σχετικό, εκτός αν διεξάγεται στα πλαίσια μυστικών απορρήτων διαδικασιών.
Για ακόμη μια φορά φαίνεται ότι δεν αποτελεί προτεραιότητα, η αναγέννηση του πολιτικού συστήματος, που κατέρρευσε κάτω από το βάρος της διαφθοράς και της διαπλοκής, φαινόμενα που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και την εθνική ταπείνωση.
Μετά από όλα αυτά εύλογα προβάλλει το ερώτημα: σε τι μπορεί να ελπίζει κανείς, όταν δεν υπάρχει ενδιαφέρον για ζητήματα μείζονος σημασίας, όπως είναι η αναθεώρηση του Συντάγματος, τα οποία δεν απαιτούν δαπάνες, ούτε και έγκριση των δανειστών.
Αν υπήρχε πολιτική βούληση, θα είχαν αρχίσει οι διαδικασίες αναθεώρησης, γιατί αν προκηρυχθούν εκλογές -για τις οποίες κυβέρνηση και κόμματα φαίνεται να προετοιμάζονται- και δεν έχει χαρακτηριστεί η παρούσα Βουλή προαναθεωρητική, τότε η αναθεώρηση μετατίθεται για τη μεθεπόμενη Βουλή, δηλαδή μετά από οκτώ χρόνια.
Άλλωστε, αν υπήρχε ενδιαφέρον πραγματικό, πολιτική βούληση θα είχαν προχωρήσει μεταρρυθμίσεις που δεν χρειάζονται συνταγματική αναθεώρηση, όπως για τη μείωση του αριθμού των Βουλευτών, την κατάτμηση των εκλογικών περιφερειών, το ασυμβίβαστο Υπουργών και Βουλευτών και για το «πόθεν έσχες».
