Την ιστορική συνθήκη του Μπρέστ Λιτόφσκ για τη λήξη του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου διαβάζω ότι επικαλέσθηκε ο κ. Κοντονής, προκειμένου να αιτιολογήσει τις επανειλημμένες υπαναχωρήσεις της κυβέρνησης του αριστερού μνημονίου εκτός κομματικής γραμμής και όσων άλλων δυσάρεστων καταστάσεων αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους πλέον οι Έλληνες πολίτες.
Μία συνθήκη υπαναχώρησης της Ρωσίας των Μπολσεβίκων με μεγάλες απώλειες τόσο σε εδάφη όσο και σε χρήμα μετά από έναν χαμένο πόλεμο με τους Γερμανούς.
Όταν ο άνθρωπος χάνει το μέτρο και το μέγεθος της τάξης πραγμάτων, τα οποία υπηρετεί, καταφεύγει συνήθως σε ανοησίες. Το να νομίζεις ότι μιλάς με τον Θεό δεν είναι επικίνδυνο. Το να νομίζεις όμως ότι ο Θεός μιλάει μαζί σου είναι παρακινδυνευμένο και μη αντιμετωπίσιμο.
Εάν ο κ. Κοντονής θεωρεί τον Αλέξη Τσίπρα ηγέτη ανάλογου μεγέθους με τον Λένιν, τον εαυτό του ως φωτοτυπία του Τρότσκι και τον Βαρουφάκη αντίγραφο του Νικολάι Μπουχάριν, τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά, τόσο για τον… Καμμένο όσο και για όλους εμάς τους υπόλοιπους κατακαημένους..
Βέβαια το δόγμα του Λένιν ήταν πολύ συγκεκριμένο: Να τελειώνει με τον εξωτερικό εχθρό για να αντιμετωπίσει τον εσωτερικό και το πέτυχε παρά τις διαμαρτυρίες των αστών των Μενσεβίκων και των λοιπών επαναστατών, οι οποίοι τον κατηγορούσαν για την ασύλληπτη κωλοτούμπα.
Για την ιστορία ακολούθησε η συνθήκη των Βερσαλλιών και τα πράγματα αποκαταστάθηκαν, αλλά τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον σημερινό ζόφο και την ακατάσχετη πολιτική αερολογία;
Εκτός από το πάρτι του Μαξίμου και τους πανηγυρισμούς στο Καραϊσκάκη, πουθενά αλλού δεν είδα τελευταία ‘Ελληνες να το γιορτάζουν.
Άντε και του Καρανίκα τις χαρές για τη Μενεγάκη…
