Αν το 1984 ένας νέος άνδρας πήγαινε με πρησμένους αδένες σε ένα γιατρό, ίσως να ήταν και η τελευταία φορά που θα έβλεπε τον γιατρό του. Γιατί πέρασαν από τη πρώτη αυτή εμφάνιση, το ’84, τρία χρόνια, για να καταλάβουν οι γιατροί τι συνέβαινε και να περιγράψουν το σύνδρομο ανοσολογικής ανεπάρκειας που συνόδευε τον ιό;
ΣΗΜΕΡΑ, εάν ένας νέος πάει με τα ίδια συμπτώματα, θα εξεταστεί για τον ιό HIV και μέσα σε λίγες ώρες θα έχει απάντηση ή ίσως και σε λίγα λεπτά, αν βρίσκεται κοντά στις πιο σύγχρονες τεχνολογίες της Δύσης.
Θα μετρηθεί επίσης το ΙΪΚΟ ΦΟΡΤΙΟ και η επίπτωσή του στο ανοσολογικό σύστημά του (CD4 – ΘΕΤΙΚΟ Τ4 ΚΥΤΤΑΡΑ ΑΡΙΘΜΟΣ). ΜΟΛΙΣ τεκμηριωθεί η διάγνωση, θα επιλεχθεί ένα σχήμα από 3 φάρμακα, από τα 25 που ήδη υπάρχουν χωρισμένα σε 5 κατηγόριες.
Στη συνέχεια, θα ελεγχθεί η αντοχή του ιού στα φάρμακα, για να επιλεγεί ο καλύτερος συνδυασμός αλλά και οι συνεργίες ή παρενέργειες με αλλά φάρμακα. Η επιλογή των φάρμακων είναι μια πολύπλοκη υπόθεση και στην ομάδα θεραπείας υπάρχει ειδικός φαρμακοποιός, για να εξατομικεύει την αγωγή για κάθε άτομο ειδικά.
Ωστόσο, το πιο εντυπωσιακό σήμερα δεν είναι η διάγνωση και η θεραπεία της νόσου, αλλά το προσδόκιμο ζωής που έχουν οι νοσούντες. Καθώς κάποιος που έχει νοσήσει μπορεί να ζήσει όσο και ο υπόλοιπος μέσος όρος των ανθρώπων που δεν έχουν μολυνθεί, δηλαδή πάνω από 50 χρόνια ζωής, αν είναι νέος.
Σπάνια στην ιατρική θα βρεθεί τόσο εντυπωσιακή πρόοδος για νόσημα, εκτός από το εμβόλιο της ευλογιάς πριν από αρκετές δεκάδες χρόνια.
Και όμως, παρά την εντυπωσιακή μείωση των θανάτων και την αύξηση των χρόνων ζωής που θα έχει ο πάσχων… ριζική εξάλειψη με τη μορφή εμβολίου δεν έχει βρεθεί.
Οι γιατροί ΜΟΝΤΑΝΙΕ ΚΑΙ ΓΚΑΛΛΟ 25 χρόνια πριν περιέγραψαν τον ιό και βραβεύτηκαν με νόμπελ, έδωσαν ελπίδες και για την ανεύρεση του εμβολίου, χωρίς όμως να γίνει αυτό πραγματικότητα μέχρι σήμερα, παρά τις ερευνητικές προσπάθειες πολλών και με τεραστία κονδύλια κέντρων, ο ιός εξακολουθεί να μην έχει το εμβόλιό του.
Και βέβαια, αν κανείς είναι τυχερός και ζει στον ανεπτυγμένο κόσμο, θα πάρει θεραπεία και θα ζήσει όσο θέλει, αυτό όμως δεν συμβαίνει στην Αφρική, όπου οι άνθρωποι πεθαίνουν γρήγορα και μεταδίδουν εξίσου γρήγορα τον ιό.
Στις μέρες μας οι γιατροί των ειδικών και ακριβών κέντρων της Δύσης διατείνονται ότι είναι σε θέση να διαβεβαιώσουν πως αν κάποιος νοσήσει και μείνει κάτω από την αγωγή των τριών αντιϊκών που σήμερα επιλέγονται αλλά και την καθοδήγηση ενός εξειδικευμένου επιστήμονα, είναι σίγουρο ότι δεν θα πεθάνει από την νόσο.
Σήμερα ακόμα και με ένα χάπι μπορεί κάποιος να αντιμετωπίσει τη νόσο στη Δύση και, αν δημιουργηθεί αντίσταση στον ιό, να μπορεί να περάσει σε άλλο πιο αποτελεσματικό φάρμακο. Αυτό όμως δεν ισχύει για τον μη αναπτυγμένο κόσμο, όπου οι άνθρωποι πεθαίνουν απλώς γιατί δεν έχουν την οικονομική και πολιτιστική συνθήκη της αναπτυγμένης Δύσης.
ΑΡΑ, στο τέλος μένει πάντα μια πικρή γεύση, πώς τόσες προσπάθειες, τόσος χρόνος, τόσες επιστημονικές ιδιοφυΐες, τόσα κεφάλαια έρευνας να είναι αμήχανα μπροστά σε ένα τόσο επικίνδυνο για τη ζωή των πολλών ιϊκό τέρας.
