«Γεια σας, είμαι η Γιόκο Όνο, αγαπώ την Ελλάδα όπως και οι γονείς και οι παππούδες μου…», «… το σώμα μου είναι μια ουλή του μυαλού μου…», «…θα ήθελα να συμμετάσχετε στα έργα μου, η κατανόηση του μηνύματός μου προϋποθέτει τη συμμετοχή σας…», «…το έργο μου “ΕΧ-ΙΤ” (ελληνικά: Εξ-οδος) το πρωτοπαρουσίασα το 1997 με αφορμή μια φριχτή καταστροφή που είχε συμβεί στην Ισπανία και συμβολίζει το πνεύμα των νεκρών που συνεχίζουν να ζουν – σπάζουμε τα φέρετρα για να ακυρώσουμε τους θανάτους … You must imagine Peace every day and in your dreams»…
Στο βίντεο, διάρκειας επτάμισι λεπτών, που προβαλλόταν στον μικρό χώρο κάτω από τη σκάλα που οδηγεί στον πρώτο όροφο (εκεί που βρισκόταν η …εξόδιος («ΕΧ-ΙΤ» ) εγκατάσταση (αυτή με τα 100 φέρετρα ενηλίκων και παιδιών και τις άλλες τόσες ελιές της ειρήνης που «γεννά ο θάνατος») του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, μία μελαχρινή γυναίκα με μαύρα γυαλιά απευθυνόταν στους λιγοστούς ενδιαφερόμενους…
Οι υπόλοιποι (εκατοντάδες, πολλοί περισσότεροι από 1.000 -όσους δεν είχε δει ποτέ σε καμία έκθεσή του, στα 22 χρόνια της λειτουργίας του, το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης) βρίσκονταν ακόμη στην τεράστια ουρά που είχε δημιουργηθεί στην είσοδο του Μουσείου , στον κήπο γύρω από τα υπαίθρια γλυπτά του Φιλόλαου και τις κινούμενες ομπρέλες του Ζογγολόπουλου, και …απαθανάτιζαν με «σέλφις» τη μαζική συμμετοχή τους στα εικαστικά εγκαίνια των φετινών Δημητρίων του Δήμου Θεσσαλονίκης.
Στην κεντρική αίθουσα του ισογείου του Μουσείου κάποιοι κρεμούσαν ευχές κρυμμένες σε φακελάκια, στα «Δέντρα των ευχών» (Wish Trees (1996/2016) , άλλοι στην κυκλική αίθουσα πρόσθεταν τις δικές τους πινελιές σε μια …εκδοχή βάρκας πρόσφυγα που είχε στηθεί στο κέντρο (Add Colour Painting/ Refugee Boat version, 1960/2016) κι άλλοι έμπαιναν στη σκοτεινή αίθουσα και υπό την «καθοδήγηση» των ήχων «αναγκάζονταν» να …αγγίξουν τους διπλανούς τους (Touch Piece, 1963/2016), Κομμάτι για ‘Αγγιγμα).
‘Άλλοι θαύμαζαν ενθουσιασμένοι με την …εικαστική δεινότητα της Γιόκο Όνο (όπως πίστευαν), τα … Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών (από τη μόνιμη συλλογή του μουσείου) εκθέματα .
Όσοι κατάφεραν να ανεβούν τη σκάλα για τον πρώτο όροφο, συνάντησαν κι άλλες σκάλες. Τις περίφημες … Skyladders (1968/2016). Σκάλες για τον Ουρανό…
Νουθετημένοι ήδη από το μήνυμα της δημιουργού για συμμετοχή στις δράσεις της, ο τολμηρός δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης και η εικαστικός -αντιδήμαρχος πολιτισμού, Έλλη Χρυσίδου ανέβηκαν πρώτοι τις «σκάλες για τον Ουρανό»…
‘Άλλοι, συνέβαλαν στην επανένωση των σπασμένων ήδη καθρεφτών Mend Peace/ Mirrors, (1966/2016) [Κομμάτι για Διόρθωμα (Καθρέφτες)], λιγότεροι κατάφεραν να εισχωρήσουν στο θεατράκι του μουσείου, όπου εξελισσόταν η performance Sky Piece for Jesus Christ (1965/2016) [Κομμάτι Ουρανού για τον Ιησού Χριστό] με τη συμμετοχή της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Δήμου -μέλη της οποίας, ενώ ερμήνευαν μουσικά κομμάτια τυλίγονταν με γάζες από νεαρές εθελόντριες.
Τυλίγονταν τόσο που …σταμάτησαν να «βγάζουν» μουσική.( Η περφόρμανς ερμηνεύτηκε για πρώτη φορά το 1965 με τη Fluxorchestra) και κάποιοι έμειναν να περιφέρονται ανάμεσα στα 100 φέρετρα (ενηλίκων και παιδιών) από το εσωτερικό των οποίων «φύτρωναν» δενδρύλλια ελιών…
Οι περισσότεροι από τους εκατοντάδες των παρισταμένων έμειναν στο προαύλιο, όπου μιάμιση ώρα αργότερα (στις 9.30 μ.μ.) πραγματοποιήθηκε η ολιγόλεπτη τελετή των εγκαινίων (με ομιλητές τον δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη, την αντιδήμαρχο πολιτισμού Ελλη Χρυσίδου, την πρόεδρο του ΜΜΣΤ, Ξανθίπη Χόιπελ και την ιστορικό τέχνης -γενική συντονίστρια του προγράμματος, Θούλη Μισιρλόγλου).
«Γκεστ-σταρ» (κατά γενική ομολογία) της βραδιάς των εγκαινίων «χρίστηκε» από ορισμένους ο …πάντα χαμογελαστός χορηγός της …εξόδιας («EX-IT») εικαστικής δράσης, ιδιοκτήτης γραφείου τελετών της πόλης, Φ. Μπαμπούλας.
Ορισμένοι από τους παριστάμενους δήλωναν ενθουσιασμένοι. ‘Αλλοι πως… «όλα αυτά ήταν πρωτοποριακά τη δεκαετία του ‘70 στις ευρωπαϊκές και αμερικανικές πρωτεύουσες», άλλοι αναρωτιόνταν «πώς είναι δυνατό να υλοποιείται το σύνθημα των διοργανωτών («όχι πια χθες , μόνο αύριο») με μία εικαστική ιδέα 50 και πλέον ετών;» (τα περισσότερα από τα παρουσιαζόμενα στη Θεσσαλονίκη έργα της Γιόκο Όνο έχουν πρωτοπαρουσιαστεί στη δεκαετία του ‘60).
Κάποιοι ρωτούσαν πότε θα ακουστεί το θρυλικό «Imagine» και κάποιοι έλεγαν πως …«τα σύγχρονα προβλήματα δεν λύνονται πλέον με …”Ιmagine” αλλά με …δράση».
Την απάντηση ίσως έδωσε στον χαιρετισμό της η πρόεδρος του ΜΜΣΤ υπογραμμίζοντας πως «η τέχνη και ο πολιτισμός είναι το μεγαλύτερο κράτημά μας στη ζωή».
Η έκθεση «Imagine peace» της Γιόκο Όνο θα είναι ανοιχτή, από Τετάρτη – Κυριακή, σε ολόκληρη τη διάρκεια των Δημητρίων (εως και τις 23 Οκτωβρίου).
