Τόσα χρόνια στις εφημερίδες και τα κανάλια οι συνάδελφοί μου μου έκαναν πάντα πλάκα, που δεν είχα την παραμικρή ιδέα, τι είναι «επιτόκιο»… Όσο και να σας φαίνεται (σας φαίνεται;) περίεργο συνεχίζω να το αγνοώ… Όχι μόνο τα επιτόκια, αλλά τι σημαίνει χρηματιστήριο, πώς παίζεται το πράγμα, ομόλογα κ.λ.π.
Με άλλα λόγια: Είμαι εντελώς στούρνος στα οικονομικά. Βασικά το χρήμα το γράφω στα παπάρια μου. Είμαι πάντα πιστός στο ινδιάνικο δόγμα: σου δίνω πατάτες, μου δίνεις μήλα. Τα υπόλοιπα είναι δικαιολογίες και παιγνίδια κάτι διεστραμμένων, που πουλάνε κι αγοράζουν χρήμα που δεν υπάρχει… Είναι σαν να παίζεις πόκα με πέτσινα ή ρεβίθια.
Έτσι σε όλη μου τη ζωή αυτό που μετρούσα για περιουσία μου ήταν τα χρήματα που΄χα στην τσέπη του παντελονιού που φοράω τη δεδομένη στιγμή. Παίρνω χρήματα από το ATM… αυτά που παίρνω έχω… τα άλλα είναι στο μηχάνημα… δεν είναι δικά μου. Λατρεύω τη δημιουργία και ευελπιστώ στο αύριο, Θεός μου όμως από πάντα, που λένε, είναι το ΤΩΡΑ.
Ναι, θα’ θελα να είχα 100.000 στην τράπεζα και ας μην μου δίνανε τόσες εγγυήσεις. Θα πήγαινα αύριο το πρωί… δηλαδή θα είχα φύγει ήδη από τον Σεπτέμβρη για έναν ταξίδι με φίλους, με αγαπημένους, μόνος μου… Μα θα είχα αγοράσει ήδη το iMac που ζαχαρώνω εδώ και καιρό… και άλλα τέτοια… σιγά μην τα είχα επενδύσει σε μετοχές, ομόλογα και άλλες τέτοιες αηδίες… Κανένα λαχείο παίρνω καμιά φορά μπας… μπας ρε παιδί μου… και τότε θα δείξω τα τέτοια μου στους κολλητούς μου μάνατζερ και οικονομολόγους, που μιλάνε αναμεταξύ τους και δεν καταλαβαίνω γρι… λες και είμαι σε διεθνές συνέδριο σκακιστών… και να μην παίζω κι από πάνω σκάκι…
Πριν από χρόνια άνοιξε ένα κανάλι. Υπερμοντέρνο. Με φώναξε ένας συνάδελφος που σήμερα μιλάει για το αύριο με πολύ σιγουριά. Μόλις το’χε αναλάβει… ήταν περιτριγυρισμένος από οικονομικούς αναλυτές, μάνατζερ, δημοσκόπους και τις λοιπές φυλές…
Γνωριζόμασταν από παλιά…είχαμε δουλέψει… μαζί και μ’ελεγε «μυαλοπώλη».
Μπήκα λοιπόν στην αίθουσα. Οι περισσότεροι είχαν τα πόδια τους πάνω στο τραπέζι.
Με συνέστησε.
-Για πες καμιά ιδέα ρε Μυαλοπώλη…
Οι μπούληδες γελάσανε. Γέλασα κι εγώ… για καλό το΄λεγε ο άνθρωπος… κάλτσες δεν αλλάζανε συχνά… ή τα πούρα είχαν κακιά μυρωδιά… δεν το’χω διευκρινίσει…
Ως κλασσικός ξενύχτης έβλεπα τηλεόραση το βράδυ… αργά το βράδυ μέχρι το πρωί… εκείνη την εποχή το MEGA έπαιζε κάτι καταπληκτικές b-movies κωμωδίες… με έκπληξη την επόμενη διαπίστωνα ότι και άλλοι πολλοί άνθρωπο τις είχαν δει… στις 3-4 το πρωί… άρα δεν κοιμόντουσαν… άρα έβλεπαν τηλεόραση… τους πρότεινα λοιπόν (το’χω σε… δισκέτα), αφού, όπως μου εξήγησαν, ότι θέλουν να κάνουν ενημερωτικό σταθμό:
-Βάλτε κάθε βράδυ μεταμεσονύχτια talk-show… μέχρι όσο πάνε…
Μόνο που δεν μου πέταξαν τα πούρα στη φαλάκρα. Μόνο που δεν με μούντζωσαν με τα πόδια… Μόνο που δεν με κρέμασαν από το παράθυρο… Γέλασαν πολύ μαζί μου… και για να με πείσουν μου «εξήγησαν» ο ένας μπούλης μετά τον άλλο, γιατί αυτό δεν γινόταν… βασικά για… οικονομικούς λόγους.
Δεν θέλετε να σας πω τι έγινε ενάμιση χρόνο μετά. Όλοι όσοι σήμερα είναι μουράτοι μεταμεσονύχτια talk show κάνανε… με αποτέλεσμα να πηγαίνουν τα δελτία ειδήσεων των 12… ανάλογα με τα κέφια των παρουσιαστών… στις 3 ή στις 4 το πρωί… Οι διαφημιστές κάνανε πάρτι, οι μπούληδες κάνανε πάρτι… και φυσικά ήταν πάμφθηνο στην παραγωγή…
Το συγκεκριμένο κανάλι έκανε τελικά πάνω από 10 χρόνια για να αποκτήσει ενημερωτικό χαρακτήρα… και φυσικά έδωσε μεγάλο βάρος στη μεταμεσονύχτια ενημέρωση…
Αν είχα στεναχωρηθεί τότε;
Με τους γραφειοκράτες και τους αναλυτές;
Όχι, καλέ… Τι κάνεις Γιάννη, κουκιά σπέρνω…
Είμαι σ’ αυτή τη δουλειά 30 χρόνια… έχω ακούσει πολλούς ανθρώπους να λένε έξυπνες ιδέες… εφαρμόσιμες ιδέες… επαναστατικές ιδέες… ανατρεπτικές… κάθε μέρα σχεδόν… ΠΑΝΤΑ όμως πεταγόταν σαν την πούτσα (που λέει και η Κωλόγρια και γεια στον στόμα σου κορίτσι μου) ένας μπούλης, με γραβάτα, γυαλάκια, πούρο και είμαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ μικρό ή ανενεργό πουλί και ανέλυε οικονομικά την ιδέα.
ΓΑ-ΜΑ-ΤΑ.
Το ίδιο ακριβώς γίνεται και με τη διεθνή οικονομία.
Όταν πέθανε ο πατέρας μου… που επίσης ήταν της ίδια γνώμης και τα χρήματα τα τρωγε με τη μάνα μου άμα τη εισπράξει… και πολύ καλά έκανε… γιατί ως γνωστόν τα σάβανα δεν έχουν τσέπες… μου άφησε λοιπόν κάτι λίγες μετοχούλες… 3-4 εκατομμύρια δραχμές. Μετά από λίγο καιρό άρχισε το πανηγύρι με το Ελληνικό Χρηματιστήριο… Ξαφνικά τα εκατομμυριάκια μου διπλασιάστηκαν.
Η τότε αγαπημένη μου και ο τότε κολλητός μου –που είχαν γίνει ειδήμονες μέσα σε έναν μήνα- μου ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΑΝ να ακουμπήσω τα χρήματα… Συμμορφώθηκα μέχρι που πήγα να πιω καφέ με τον φίλο μου τον Αχιλλέα, επαγγελματία θιασώτη της ζωής και με πολλά λεφτά… του είπα υπερήφανος για το οικονομικό μου κατόρθωμα. Με κοίταξε cool και μου είπε κοιτάζοντας με ειρωνικά κάτω από τα μαύρα –αλα Τζον Λέννον- γυαλιά του:
-Τα χαρτιά διπλασίασες και όχι τα χρήματα… όσο τα’ χεις εκεί και όχι στην τσέπη σου…
Δώσε θάρρος στον χωριάτη…
Την άλλη μέρα το πρωί κράτησα τις μετοχές που μου’χε αφήσει ο πατέρας μου και με το υπόλοιπο κεφάλαιο πήγα και αγόρασα ένα κόκκινο μικρό Peugeot…
To τι μούντζα έφαγα από τον κολλητό μου και τι μουρμούρα από την αγαπημένη μου δεν περιγράφεται… Δεν είχα όνομα… μόνο μαλάκα με λέγανε επί 2μηνο… τα δικά τους χαρτιά είχαν δεκαπλασιασθεί…. ενώ τα δικά μου…. μόνο τριπλασιασθεί… εγώ έκανα βόλτες με το αυτοκινητάκι μου και χαιρόμουν… και αν καθόταν και ο 3πλασιασμός θα πήγαινα και στο Βερολίνο που τόσο ήθελα…
Τη συνέχεια της ιστορίας την ξέρετε…
Πριν από καμιά 20αριά μέρες έπρεπε να πληρώσω τις κάρτες μου και δυσκολευόμουν… θυμήθηκα τις μετοχές του πατέρα… πήγα στην τράπεζα και τις ρευστοποίησα… 6.700 ευρουδάκια… πλήρωσα τις κάρτες μου… ο υποδιευθυντής με ρώτησε πονηρά:
-Ξέρετε κάτι κ. Αντώναρε;
Ήταν σίγουρος ότι μου’χε στείλει SMS o Αλογοσκούφης…
Σήμερα κοίταξα πόσο θα’ ταν οι μετοχούλες μου, άμα τις είχα αφήσει στο χαρτοφυλάκιο… Με τα δικά μου μαθηματικά, μόλις είχα χαρίσει στον εαυτό μου το ποσόν που όφειλα… Έτσι δεν είναι; Η οικονομικώς καταλαβαίνω κάτι… Όποτε βρίσκω σε ξεχασμένα παντελόνια ή μπουφάν κανένα χαρτονόμισμα το ξοδεύω αμέσως… δεν το βάζω στον κουμπαρά… ευτυχώς έμαθα να μη βγάζω γλώσσα στη ζωή… βγάζω γλώσσα σε όποιον μαλάκα κάτσει απέναντι μου… αλλά όχι στην ζωή… ειδικά όταν σου κάνει δώρα.
Κοιτάξτε, στην Αμερική παίξανε «αέρα» ποσά που ήταν 10 φορές τα χρήματα του πλανήτη. Πέσανε οι ίδιοι στην τρύπα που άνοιξαν… Όταν το σύστημα ξαναβγεί, να το θυμάστε… δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο.
Αν την ώρα που ο Μπους λέει τις παπαριές του, πάθει τσίρλα ή πεταρίσει το μάτι του ή φτερνισθεί… ο Dow Jones θα πέσει στις 200 μονάδες κάτω από το μηδέν… καταλαβαίνετε ότι αυτό το σύστημα δεν μπορεί να αντέξει… το παράδειγμα σας φαίνεται ακραίο, αλλά για σκεφθείτε το….
Χρωστάμε λένε…
Μάλιστα…
Σε ποιον χρωστάμε;
Στην Αμερική.
Μα και η Αμερική χρωστάει…
Σε ποιον χρωστάει;
Δεν έχω ιδέα.
Ρε μπας και μου χρωστάνε αντί να τους χρωστάω;
Δεν έχω ιδέα.
Έχουν αυτοκτονήσει άνθρωποι γι’ αυτήν τη συνομιλία. Έχουν πεινάσει… έχουν κλέψει… έχουν φυλακισθεί…
Μας έχουν βάλει να παίζουμε σε ένα παιγνίδι που δεν υπάρχει. Αυτή είναι η κλασική αρχή του απατεώνα… αν δεν με πιστεύετε διαβάστε Τσιφόρο στα «Παιδιά της Πιάτσας!»…
Έχουν μετατρέψει την λέξη «άνθρωπος» σε πολίτη… τώρα το χάσαμε κι αυτό και μας λένε «καταθέτες».
Ποιοι;
Αυτοί που έχουν 1 δισεκατομμύριο δολάρια.
Μα τι λείπει σε δαύτους;
Ένα ακόμα δισεκατομμύριο δολάρια…
Αν βγάζεις 1.000 ευρώ και ξαφνικά βγάλεις 2.000 είσαι ευτυχισμένος. Αλλάζει η ζωή σου…
Άμα όμως έχεις 1 δισεκατομμύριο δολάρια και βγάλεις δύο… τι διάολο κερδίζεις;
-Περισσότερη εξουσία; Όχι!
-Γαμάς καλύτερες γκόμενες; Όχι!
-Τρως καλύτερα; Όχι!
-Σε σέβονται περισσότερο; Όχι!
Τότε τι διάολο;
Η απάντηση δεν χωράει στο μυαλό του νορμάλ ανθρώπου:
Είναι μεγάλη η έλλειψη του δεύτερου δισεκατομμυρίου.
Είναι αβάσταχτος πόνος.
Αλήθεια σας λέω.
Το μέλλον προβλέπει πολύ γαμήσι.
Πάρα πολύ.
Το μόνο που δεν ξέρω είναι ποιος θα γαμήσει ποιον…
