Στην αρχή ήταν ένας, μετά δύο, έγιναν τρεις και ορισμένοι τους ανέβασαν σε δεκατρείς. Ωστόσο εντός μίας εβδομάδας, από Παρασκευή σε Παρασκευή, δεν έμεινε κανένας πια που να συγκαταλέγεται στην συνομοταξία των ανταρτών.
Μία ομιλία και ένας μονόλογος ήταν αρκετά για να μετατρέψουν την ανέξοδη κακοφωνία σε αδιέξοδη βουβαμάρα. Ο Ευάγγελος Αβέρωφ πολλά χρόνια μετά τον θάνατο του εξακολουθεί να είναι απόλυτα επίκαιρος. Η θεωρία (αν όχι δόγμα) της Στάνης με τα πρόβατα και τους κακούς λύκους που καραδοκούν, πιάνει τόπο και το 2008.
Εν αρχή ην Τατούλης. Αρκάς με υψίφωνους τόνους πολιτικής κριτικής. Μετά από μία τρίμηνη διαδικασία συνεχούς αντιπαράθεσης με τον πυρήνα του Μαξίμου και την τελική αποχώρηση από το πολιτικό προσκήνιο της Μάρας Ζαχαρέα, ο Πρωθυπουργός του έκανε το χατίρι, εμμέσως φυσικά, να θυσιάσει τον Γιώργο Βουλγαράκη. Λίγο αργότερα ο Πέτρος Τατούλης έθεσε εαυτόν θεωρητικά εκτός Νέας Δημοκρατίας με την παρέμβαση του στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, αλλά για δύο μόνον εικοσιτετράωρα, όσα χρειάστηκαν για να αναλάβει χρέη κομματικού παιδονόμου ο κ. Γιώργος Σουφλιάς. Πιστός στην παράδοση των Θετταλών, ο Σαρακατσάνος, έπεισε τον Αρκά πολιτικό να του δηλώσει πώς «δεν θα είναι αυτός που θα ρίξει την Κυβέρνηση», δήλωση αρκετή για να λάβει συγχωροχάρτι.
Ο δεύτερος ήταν ο κ. Γιάννης Μανώλης, ευέξαπτος σε ότι αφορά το δίκαιο των εργαζομένων και λάβρος κατά του Γιώργου Αλογοσκούφη. Λέγεται μάλιστα ότι ήταν εκείνος στο καφενείο της Βουλής που έσπευσε να εναγκαλιστεί τον Δαϊλάκη και να του απευθύνει το ερώτημα «Μήπως πρέπει τώρα να σε ακολουθήσω;».
Μετά την ομιλία του πρωθυπουργού στη Κ.Ε. της Νέας Δημοκρατίας, ο κ. Μανώλης ξέχασε ως διά μαγείας το τι τον χωρίζει από τον κ. Αλογοσκούφη επιλέγοντας συνειδητά το τι τους ενώνει. Η επιλογή του είναι σοφή αφού αυτό που τους ενώνει είναι η διατήρηση της Κυβέρνησης στην εξουσία. Μόλις χθες, ο κ. Μανώλης αγωνιζόταν να αλλάξει το περιεχόμενο συνέντευξης του προκειμένου ν να μην ερεθίσει το Μαξίμου. Τελικά η συνέντευξη του στο συγκεκριμένο μέσο έγινε αγνώριστη. Ο κ. Μανώλης διέφυγε τον κίνδυνο ως γνήσιος απόγονος των Αχαιών.
Ο τρίτος της «παρέας» ήταν ο Σταύρος Δαϊλάκης εκ Δράμας, sui generis βουλευτής κατά τους συναδέλφους του. Προσπάθησε μετ’ επιτάσεως να ξεκλέψει τηλεοπτικό χρόνο για να τα βάλει με τους Ρουσόπουλο και Αγγέλου. Το μόνον που κατάφερε ήταν να προκαλέσει την διαγραφή του. Όταν το συνειδητοποίησε παρακάλεσε γονυπετής να επιστρέψει. Το σκηνικό μύριζε στήσιμο από κακό σκηνοθέτη, αλλά στο σημερινό πολιτικό θέατρο παραλόγου (όχι του πρωτότυπου αλλά του κακοχωνεμένου), ακόμη και ένας κακός σκηνοθέτης μπορεί να στήσει «γεγονότα» τύπου Δαϊλάκη προκειμένου να εμπεδωθεί ο τάχα κίνδυνος να πέσει η Κυβέρνηση.
Στην ουρά της ομάδας των «ανταρτών» ο κ. Μιχαλολιάκος που περιόρισε την ιδιόμορφη ανταρσία του σε μία δωδεκάωρη μόνον αντιπαράθεση και μία δεκάλεπτη δημοσιότητα δικαιώνοντας για άλλη μία φορά τον Άντυ Γουόρχωλ.
Ο κ. Ρεγκούζας εκ Θεσσαλονίκης, περιορίστηκε σε ήσσονος σημασίας κραυγές τόσο χαμηλού βεληνεκούς, που στην καλύτερη περίπτωση «πέρασε» ως μονόστηλο στις εφημερίδες.
Το βαρύ πυροβολικό των ανταρτών ο Βύρων Πολύδωρας μετά από μία κρίση και αυτή εικοσιτετραώρου διάρκειας και ενός ραντεβού στα τυφλά με τον κ. Γ Καρατζαφέρη στο φουαγιέ ενός θεάτρου στο Χαλάνδρι , συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις ξεχνώντας παρεμπιπτόντως αυτό που μόλις είχε δηλώσει δημοσίως «είμαι και εγώ παιδί του Κολοκοτρώνη».
Ο μόνος που απέμεινε να συνεχίσει στην άχαρη πορεία της εσωκομματικής κόντρας είναι ο κ. Φλωρίνης, άγνωστος μεταξύ αγνώστων βουλευτής Χαλκιδικής που για κάποιον λόγο πήρε το ζήτημα πατριωτικά. Πάντως ούτε ο αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος ασχολείται μαζί του.
Η ανταρσία πνίγηκε στον βρόγχο της ανυποληψίας της. Κάπως έτσι μετά από χρόνια, ο παρατηρητής θα περιγράφει την μίνι εξέγερση των πάνω εδράνων της Βουλής κατά του πυρήνα του Μαξίμου. Ο Πρωθυπουργός με έναν νόμο που θα ακυρώνει όλες τις πράξεις ανταλλαγής της Μονής Βατοπεδίου, έναν νόμο για την προστασία των δανειοληπτών, ένα επίδομα θέρμανσης και πολλές φωνές μετ΄ απειλών, κατάφερε να συμμαζέψει το κοπάδι και να αποκαταστήσει την ισχύ των τσοπάνηδων, πάντα σύμφωνα με το δόγμα του Ευάγγελου Αβέρωφ.
Ο μοναδικός πλέον ορατός κίνδυνος είναι η πραγματική οικονομία, το επόμενο σκάνδαλο και η «Siemens». Σύμφωνα με πληροφορίες ο κ. Σίχατσεκ καταθέτει την Δευτέρα και γνωρίζει πολλά… Μόνον που οι ευθύνες στο θέμα αυτό είναι εντελώς μοιρασμένες μεταξύ της Χαριλάου Τρικούπη και της Ρηγίλλης, αλλά και της οδού Ηρώδου του Αττικού. Μένει και μία λεπτομέρεια. Πώς θα συμπεριφερθεί τελικά η Αραβαντινού που αναθάρρησε τελευταία. Οψόμεθα.
