Σύμφωνα με νέα ερευνητικά δεδομένα, στους άνδρες που πάσχουν από υπογοναδισμό και διαβήτη τύπου 2 η μακροχρόνια θεραπεία με τεστοστερόνη βελτιώνει σημαντικά τη στυτική λειτουργία, διορθώνει τις διαταραχές του μεταβολισμού και αλλάζει τη σύσταση του σώματος.
Η τεστοστερόνη δεν είναι μια τοξική ορμόνη υποστηρίζει ο Abdulmaged Traish από το Boston University School of Medicine. Το ανδρικό σώμα έχει ένα εργοστάσιο που παράγει τεστοστερόνη καθ όλη τη διάρκεια της ζωής του, το οποίο δεν είναι άλλο από τους όρχεις.
Όταν τα επίπεδα της φυσικά παραγόμενης αυτής ορμόνης επανέρχονται στις φυσιολογικές τιμές, βελτιώνονται οι γνωστικές λειτουργίες, η διάθεση, η ενέργεια και η σεξουαλική λειτουργία, ενώ παράλληλα μειώνεται το σπλαχνικό λίπος και η συγκέντρωση των λιπιδίων, με αποτέλεσμα να μειώνεται ο κίνδυνος εμφάνισης καρδιαγγειακών νοσημάτων.
Ο Dr Traish παρουσίασε τα ευρήματα μιας μελέτης της αμερικανικής ουρολογικής εταιρείας στην ετήσια συνάντηση των μελών της για το 2015 που έλαβε χώρα στη Νέα Ορλεάνη.
Τα αποτελέσματα από μια άλλη μελέτη παρουσιάστηκαν από τον AksamYassin του Ινστιτούτου Ουρολογίας και Ανδρολογίας που βρίσκεται στο Norderstedt-Hamburg της Γερμανίας. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι στους άνδρες με διαβήτη τύπου 2 η στυτική δυσλειτουργία (ΣΔ)έχει μια πολυπαραγοντική παθοφυσιολογία.
Ο υπογοναδισμός ωστόσο, είναι ένα μεγάλο ζήτημα και αργά ή γρήγορα ένας στους δυο άνδρες με διαβήτη κινδυνεύει να εμφανίσει ΣΔ.
Η ομάδα του διεξήγαγε μια μελέτη στην οποία συμμετείχαν 262 άνδρες με υπογοναδισμό και ΣΔ, εκ των οποίων οι 77(29%) είχαν διαβήτη τύπου 2. Τα επίπεδα της συνολικής τεστοστερόνης όλων των ανδρών ήταν τουλάχιστον 12 nmol/L.
Κατά την εισαγωγή τους στη μελέτη το, 12% των ασθενών με διαβήτη τύπου 2 ήταν υπέρβαροι και το 88% ήταν παχύσαρκοι. Αν και οι συμμετέχοντες λάμβαναν θεραπεία με ενέσιμη τεστοστερόνη που είχε διάρκεια μέχρι και 11 χρόνια, ο Dr Yassin παρουσίασε τα δεδομένα 8 ετών.
Τα επίπεδα συνολικής τεστοστερόνης αυξήθηκαν από7.6 nmol/Lπου ήταν αρχικά σε 17 – 20 nmol/Lστην επαναξιολόγηση των 8 ετών. Τα επίπεδα ελεύθερης τεστοστερόνης αυξήθηκαν αντίστοιχα από 150 pmol/Lσε 400 – 500 pmol/L.
Σημειώθηκε παράλληλα, μια βελτίωση της σύστασης του σώματος κατά τη διάρκεια της επαναξιολόγησης και μια μέση απώλεια βάρους της τάξεως του 18%. Βρέθηκαν επίσης σημαντικές μειώσεις σε δείκτες φλεγμονής όπως είναι η C-αντιδρώσα πρωτεΐνη.
Ο Dr Yassin εξήγησε ότι η αύξηση της μυϊκής μάζας και των επιπέδων ενέργειας με τη βοήθεια της τεστοστερόνης οδηγεί σε υψηλότερο βασικό μεταβολικό ρυθμό, ο οποίος απαιτεί την καύση περισσότερων θερμίδων. Άλλοι ειδικοί έχουν σημειώσει κατά καιρούς ότι η τεστοστερόνη έχει άμεση επίδραση στον έλεγχο των επιπέδων σακχάρου και την υπερινσουλιναιμία.
Ο DrYassin και οι συνάδερφοι του αξιολόγησαν τη στυτική λειτουργία των ασθενών με τη βοήθεια του Διεθνούς Δείκτη Στυτικής Δυσλειτουργία (IIEF-EF).
Οι μέσες βαθμολογίες αυξήθηκαν σταθερά κατά τη διάρκεια της μελέτης από 6.1 στο 11.4 μετάαπόέναχρόνοθεραπείας, στο 14.4 μετάαπό δύο χρόνια, στο 16.2 μετά από τρία, στο και στο 16.7 μετά από 4 χρόνια. Από εκεί κι έπειτα, οι μέσεςβαθμολογίες έμειναν σταθερά στο 17 μέχρι τον 8οχρόνοκατά τον οποίο η μέση βαθμολογία έφτασε το 18.2.
Στη μελέτη που διεξήχθη από τον Dr Traish και την ομάδα του συμμετείχαν 340 υπογόνιμοι άνδρες 120(35%) εξ των οποίων είχαν διαβήτη τύπου 2. Σχεδόν το 90% αυτών που είχανδιαβήτηήταν επίσης παχύσαρκοι. Όλοι οι συμμετέχοντες έλαβανενέσιμα τεστοστερόνη για περίπου 7 χρόνια.
Κατά τη διάρκεια της επαναξιολόγησης τα επίπεδα τεστοστερόνηςανέβηκαν από 10 nmol/Lπου ήταν αρχικά σε 15 – 18 nmol/L. Υπήρχε μια αντίστοιχη αύξηση στην βαθμολογία του IIEF-EFαπό 19.7 σε 25.2 .
Όπως ακριβώς συνέβη στη μελέτη της ομάδας του Dr Yassin, οι άνδρες έχασαν σχεδόν το 18% του σωματικού τους βάρους κατά τη διάρκεια της μελέτης. Βρέθηκαν επίσης σημαντικές βελτιώσεις στο λιπιδαιμικό προφίλ, καθώς και τη συστολική και διαστολική αρτηριακή πίεση.
Κατά την έναρξη της μελέτης, μόνο το 11% των ανδρών είχαν επίπεδα αιμοσφαιρίνης A1 clevels να κυμαίνονται στο 7%, ενώ μετά από τα 7 χρόνια εκεί κυμαίνονταν οι τιμές όλων των ανδρών after 7 years, allthemendid.
Ο Dr Traish είπε ότι τα αποτελέσματα δεν τον εκπλήσσουν. Οι προηγούμενες μελέτες έχουνδείξει ότι όταν οι άνδρες εμφανίζουν ανεπάρκεια ανδρογόνων, η αντίστασή τους στην ινσουλίνη αυξάνεται. Τα ανδρογόνα είναι σημαντικά για τη ρύθμιση του μεταβολισμού. Ρυθμίζουν το μεταβολισμό των πρωτεϊνών των λιπαρών οξέων και των υδατανθράκων. Ηαλλαγή στο μεταβολισμό και τη μεταφορά των υδατανθράκων μπορεί να συμβάλει στην έναρξη διαβήτη.
Αυτό λοιπόν εξηγεί τη σχέση της ανεπάρκειας των ανδρογόνων με την αύξηση της συχνότητας εμφάνισηςτου διαβήτη. Η θεραπεία με ανδρογόνα μάλιστα, μειώνει τα επίπεδα γλυκόζης στο πλάσμα, μειώνει τα επίπεδα της HbA1c, βελτιώνει τη μεταβολική λειτουργία στο σύνολό της, καθώς επίσης και κάποιες ανθρωπομετρικές παραμέτρους και βεβαίως βελτιώνει τη στυτική λειτουργία.
Ο Louis Gooren από το VU University του Amsterdam παρατηρεί ότι ο ερχομός των αναστολέων της φωσφοδιεστεράσης τύπου 5 έχει προκαλέσει έναν αποπροσανατολισμό από τη συνολική προοπτική. Επισημαίνει χαρακτηριστικά ότι τα παράπονα για τη στυτική δυσλειτουργία θα έπρεπε να προκαλούν μια πιο ενδελεχή αξιολόγηση των αγγειακών, νευρολογικών και ορμονικών συστημάτων.
Ο διαβήτης τύπου 2 είναι πάντα μια έκφραση του μεταβολικού συνδρόμου που εκδηλώνεται με αυξημένη αρτηριακή πίεση, επιπλέον σωματικό λίπος γύρω από τη μέση και μη φυσιολογικά επίπεδα χοληστερόλης . Η παχυσαρκία έχει κατασταλτική επίδραση στην τεστοστερόνη ορού ενώ παράλληλα, η χαμηλήτεστοστερόνηεπιφέρει συμπτώματα του μεταβολικού συνδρόμου. Τονίζει, λοιπόν, ότι πρόκειται για ένα φαύλοκύκλο που μπορεί να διακοπεί εάν διορθωθούν τα χαμηλά επίπεδα τεστοστερόνης.
Ο Dr Gooren συμφωνεί με τον Dr Traish ως προς το ότι ο ρόλος της τεστοστερόνης στην εκδήλωση του μεταβολικού συνδρόμου και των συνεπειών του, όπως είναι η στυτική δυσλειτουργία αξίζει περισσότερη προσοχή ιδιαίτερα από τους επαγγελματίες υγείας που αντιμετωπίζουν συχνά στην κλινική τους το μεταβολικό σύνδρομο, αλλά δεν είναι εξοικειωμένοι με τη νέαγνώση σχετικά με τη φυσιολογία της τεστοστερόνης.
Το άρθρο επιμελήθηκε ο Κ.Κωνσταντινίδης, Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος, Πρόεδρος του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών, www.andrologia.gr
