Τον χαρακτήρισαν «μαέστρο». Τυπικά δεν υπήρξε ποτέ, εντούτοις, μέσα του βαθιά κρυβόταν ένας μαέστρος χωρίς πόντιουμ, κυρίως, όταν απολάμβανε τη μυσταγωγία της κλασικής μουσικής, του μπελκάντο και της όπερας, παραδομένος στα αγαπημένα του έγχορδα.
Τον θεωρούσαν «δημοσιογράφο». Ήταν. Ίσως ο μόνος από τους παραδοσιακούς εκδότες, ο οποίος δήλωνε πρώτα δημοσιογράφος, ακολούθως λάτρης της μουσικής και στη συνέχεια άφηνε να τον θεωρούν μέγεθος του Πολιτισμού, εκδότη κλπ.
Κάποια στιγμή, θεωρήθηκε «μοχλός», με τον οποίο πλήθος συνεργατών του Συγκροτήματος θα προσπερνούσε τη δημοσιογραφία, βάζοντας πλώρη για πολιτική καριέρα. Αλήθεια είναι κι’ αυτό. Γιατί, εδώ που τα λέμε, χωρίς την στήριξή του, δύσκολα ο Γιάννης Καψής και ο Πέτρος Ευθυμίου θα είχαν αναδειχθεί σε υπουργούς των κυβερνήσεων ΠαΣοΚ. Ούτε βεβαίως η Συλβάνα Ράπτη, ο Γιώργος Λιάνης ακόμη και η Γαρυφαλλιά -Λιάνα- Κανέλλη θα διέθεταν το σημαντικό «προικιό», για να καταφέρουν να κολυμπήσουν στον ωκεανό της Πολιτικής.
Ο Χρήστος Λαμπράκης, ο ηγέτης της ενημέρωσης τα τελευταία 50 χρόνια, δεν βρίσκεται από το πρωί της Δευτέρας στο γραφείο του της Μιχαλακοπούλου 80, ούτε θα ξαναπαρκάρει το γερασμένο του «σκαθάρι» έξω από την είσοδο της Χρήστου Λαδά 3. Έχει ήδη «ταξιδέψει» χωρίς επιστροφή για τη γειτονιά των σπουδαίων φίλων και συνεργατών του, από τους οποίους ο συνομήλικός του (γεννημένοι το 1934) Λέων Καραπαναγιώτης επιμελείται από καιρό τα «πρωτοσέλιδα» του ουρανού.
Αυτό το άρθρο-κατευόδιο στον σπουδαίο εκδότη Χρήστο Λαμπράκη, δεν ενδιαφέρεται για τα τυπικά. Δηλαδή ποιος ήταν, πόσο επίμονος ήταν, πόσο εργατικός, αλλά και πως έβλεπε πάντα μπροστά από την εποχή του.
Θα τα έχετε διαβάσει ήδη από διάφορα ρεπορτάζ, που πλουσιοπάροχα φιλοξένησαν σχεδόν όλα τα Μέσα.
Εδώ, θα βρείτε κάποιες χαρακτηριστικές συνήθειες της ζωής του, για τις οποίες σπάνια γινόταν λόγος, αλλά που γι’ αυτές θα μείνει στη μνήμη των Ελλήνων, αφού όλες τους «χάραξαν πορεία»σε δύσκολες εποχές.
Ο Χρήστος Δ. Λαμπράκη αγαπούσε με πάθος τη μουσική. Όταν δόθηκαν οι πρώτες άδειες για τα ιδιωτικά ραδιόφωνα, δεν δίστασε να ξοδέψει πολύ μεγάλα ποσά, δημιουργώντας σε νεοκλασικό της Φιλοθέης τον «Top FM», ένα ραδιόφωνο που σεβόταν την ενημέρωση, αλλά λάτρευε την υψηλής ποιότητας μουσική.
Ο ίδιος, κρυμμένος πίσω από το ψευδώνυμο «Αντώνης Καστελάνος», κρατούσε πρωινές εκπομπές τα Σαββατοκύριακα, εναρμονίζοντας (και γνωρίζοντας στον ακροατή του) τον Βέρντι, τον Ντεμπισί, με τον Βιβάλντι και τον Μπρλιόζ. Το κοινό του δεν ήταν μεγάλο, όμως, υπήρξε φανατικό.
Ποτέ του δεν θέλησε να τον «κατευθύνει» συνοδεία «φουσκωτών»και λοιπών ανδρών της λεγόμενης προσωπικής ασφαλείας υψηλών προσώπων. Σχεδόν καθημερινά, με το κλασικό καφέ πανταλόνι, το ριγέ πουκάμισο και το ωραίο του μπεζ σακάκι, κατηφόριζε από την Αναγνωστοπούλου «με το πόδι» στην Χρήστου Λαδά, αιφνιδιάζοντας τους οδηγούς και τους θυρωρούς του κτιρίου. Μπαίνοντας, η ματιά του έπεφτε συνήθως δεξιά στον μέσα τοίχο της εισόδου, όπου πάνω από το μικρό στέκι των οδηγών, κρεμόταν η ασπρόμαυρη φωτογραφία του πατέρα του, ιδρυτή του εκδοτικού κολοσσού το 1922.
Σπάνια μάθαινες ότι «ο κ. Χρήστος βρίσκεται στο εξωτερικό για δουλειές». Το συνηθισμένο ταξίδι του είχε προορισμό το Νεώριο του Πόρου, εκεί όπου χαλάρωνε στο επιβλητικό σπιτικό του ή σάλπαρε με το σκάφος του για την αγαπημένη του Επίδαυρο και τον αγροτουρισμό της Αργολίδας. Και μη νομίσετε πως διέθετε πολυτελές (και εντυπωσιακό) σκάφος σαν αυτά που «δένουν» στη Μύκονο ή στις Σπέτσες οι σύγχρονοι νεοέλληνες που έτυχε να «πιάσουν την καλή». Ο Λαμπράκης μια παλιά ξύλινη σκούνα είχε για μεράκι του, πάντα φρεσκοβαμμένη στα κόκκινα και καλογυαλισμένη στην κουβέρτα και στα σωθικά της.
Η αλήθεια είναι πως σχεδόν ποτέ δεν σκέφτηκε ζητήματα διαδοχής. Δεν νυμφεύτηκε, αν και νύφες υπήρξαν μπροστά του ή γύρω του. Προτίμησε να μείνει αποκλειστικός εραστής στις δουλειές του και στα πιστεύω του, συντροφεύοντας τη γηραιά (102 ετών σήμερα) μητέρα του και -από το 1990- να εργάζεται με πάθος για το «Ίδρυμα Μελετών Λαμπράκη», που έχει ως στόχο την προώθηση του Πολιτισμού στη χώρα.
Ο Χρήστος Λαμπράκης είναι βέβαιο πως δεν θα μείνει στην Ιστορία αυτού του τόπου ως ο εκδότης του φύλλου που ύμνησε το… νερό του Καματερού αλλά ως ο παθιασμένος λειτουργός των Γραμμάτων, αυτός που πρώτος αποφάσισε να προικίσει εκατοντάδες σχολεία με βιβλιοθήκες και υπολογιστές, ανά την Επικράτεια.
Ο Χρήστος Λαμπράκης δεν θα μείνει στην Ιστορία αυτού του τόπου ως ο εκδότης εφημερίδων που ο ρόλος τους στα Ιουλιανά του ’65 ήταν αυτός που ποτέ δεν περίμεναν οι αναγνώστες τους (Αποστασία) αλλά ως ο ισόβιος (όσο ζούσε) εμψυχωτής ηγέτης του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
Το ότι είχε πολλά ακόμη να προσφέρει στη χώρα δεν χωράει αμφισβήτηση. Όμως, η καρδιά του είχε αποφασίσει από καιρό να τον προδώσει. Μέχρι που η «χαριστική βολή» ήρθε, όταν σχεδόν όλοι οι δικοί του άνθρωποι την περίμεναν, αλλά δεν ήθελαν να πιστέψουν ότι θα προκύψει.
