Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από την αναζήτηση ενός άγνωστου και πιθανώς ανύπαρκτου πίνακα κατά τη διάρκεια μιας μεγαλοαστικής δεξίωσης, στους πολυτελείς εσωτερικούς χώρους και στους υπέροχους κήπους μιας εντυπωσιακής έπαυλης, όπου δίνει το παρόν η αφρόκρεμα της Αθηναϊκής κοινωνίας.
Τα χιουμοριστικά στιγμιότυπα, διακοσμούν μια πλοκή σχεδόν αστυνομική αλλά εξ’ ίσου ξεκαρδιστική, αφού όλα γυρίζουν από την σοβαροφάνεια στη φάρσα, σε μια ταινία που σε τελευταία ανάλυση φωτογραφίζει παραμορφωτικά την ανεκδιήγητη πραγματικότητα που ζούμε, σε μια εποχή που τα όρια μεταξύ του πλαστού και του γνήσιου, είναι κάτι περισσότερο από δυσδιάκριτα.
Λίγα Λόγια από τον Νίκο Παναγιωτόπουλο.
Κωμική αλλά ταυτόχρονα και μυστηριώδης, η νέα ταινία του πολυβραβευμένου μας σκηνοθέτη, (17η στη σειρά), προσεγγίζει πάλι αγαπημένα θέματα του, όπως η φθορά των ανθρωπίνων σχέσεων, το μπλέξιμο του λογικού με το παράλογο….
<<Είναι για μένα μια ταινία ορόσημο. Μια ταινία που οι εικόνες της γεννούν νοήματα. Δεν είναι τα νοήματα που γέννησαν τις εικόνες. >>
Έτσι μιλά για την νέα του ταινία ΄Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΡΕΜΠΡΑΝΤ’ ο Νίκος Παναγιωτόπουλος και συμπληρώνει: < Είναι μια ταινία αστεία και μαζί μελαγχολική.Αυτός ειναι ο λόγος που την αφιερώνω στους Max Brothers αλλα και στον Luis Bunuel και στον Τσέχωφ. Αλλη μια ταινία μου αταξινόμητη..
Ενας κοσμος που αυτοκαταστρέφεται.
Το τέλος μιας εποχής. Η μελαγχολία του τέλους μιας εποχής. Η αμηχανία μπροστά στο νέο που έρχεται. Ο φόβος του άγνωστου. Η κωμικότητα του πανικού.>
ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, λέει ότι ήθελε να κάνει μια κωμωδία. «Μια ταινία της απόλαυσης. Νομίζω ότι τα φεστιβάλ κινηματογράφου, κατέστρεψαν τον κινηματογράφο. Οι ταινίες γίνονται για να αρέσουν στους διευθυντές των φεστιβάλ. Εγώ θέλω να κάνω ταινίες που ν’ αρέσουν σε μένα.
Η ταινία μ’ έναν τρόπο, μοιάζει με τους «Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας». Αν έκανα σήμερα τους «Τεμπέληδες» θα τους έκανα κάπως έτσι.
Οι ταινίες μου είναι ακραίες. Δεν μου αρέσει η σιγουριά αυτού που έχω ήδη κατακτήσει. Καλύτερη μια μεγαλοπρεπής αποτυχία από μια μίζερη επιτυχία». Στις ταινίες μου μ’ αρέσει ν’ ανακατεύω ηθοποιού ποιοτικούς (δεν μ’ αρέσει καθόλου αυτός ο όρος), με ηθοποιούς εμπορικούς (ούτε κι’ αυτός ο όρος μ’ αρέσει). Αν οι ίδιοι δεν δυσανασχετούν απ’ αυτή τη σύμπραξη, τι λόγος πέφτει στους κριτικούς και στους σινεφίλ. Γυρίζω συνεχώς ταινίες όπως οι ζωγράφοι ζωγραφίζουν κάθε μέρα, οι συγγραφείς γράφουν κάθε μέρα, όπως οι εργάτες πηγαίνουν στη δουλειά τους κάθε μέρα» .
Σενάριο: ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ , ΖΑΧΟΣ ΠΑΠΑΖΑΧΑΡΙΟΥ, ΜΙΣΕΛ ΦΑΪΣ
Σκηνοθεσία: ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Δ/ντής Φωτογραφίας: ΚΩΣΤΗΣ ΓΚΙΚΑΣ
Ηχος: ΟΡΕΣΤΗΣ ΚΑΜΠΕΡΙΔΗΣ
Μοντάζ: ΝΙΚΟΣ ΠΑΣΤΡΑΣ
Ντεκόρ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΝΕΟΦΥΤΟΥ
Κοστούμια: ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΣΠΑNΟΥΔΑΚΗ
Μουσική: ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ
Παραγωγή: ΚΩΝ/ΝΟΣ ΑΛΑΤΑΣ – ALATAS FILMS , FILMIKI PRODUCTIONS, SPENTZOS FILM
Επιμέλεια Νικόλας Αρώνης
