Του Μανώλη Φουσκολαγουδάκη
Μεσημέρι Κυριακής στην Ελλάδα… Στο Λος Άντζελες έχει μόλις ξημερώσει. Η ηθοποιός, τραγουδίστρια και μουσικός «Kid Moxie», κατά κόσμον Έλενα Χαρμπίλα, ανοίγει την κάμερα του Skype και με υποδέχεται κρατώντας μια μεγάλη κούπα καφέ.
Το ταξίδι στο όνειρο, οι λαμπερές συνεργασίες και τα σχέδια για το μέλλον: Η Έλενα Χαρμπίλα ανοίγει την καρδιά της στο zougla.grΕυδιάθετη -παρά το πρωινό ξύπνημα-, από τις πρώτες στιγμές κερδίζει τον συνομιλητή της χάρη στην αμεσότητα και την απλότητά της. Εξίσου απλό κάνει να ακούγεται το ταξίδι της από την Αθήνα στην Αγγλία και στη συνέχεια στην Αμερική, προκειμένου να κυνηγήσει το δικό της «American Dream».
Έχοντας στις αποσκευές της τις αγαπημένες της λέξεις «θέληση» και «ορμή» -τις χρησιμοποιεί από τις πρώτες στιγμές της συζήτησής μας- η Έλενα κατάφερε να χτίσει μέσα σε λίγα χρόνια αυτό που για άλλους ανθρώπους μοιάζει άπιαστο όνειρο.
«Όταν χτυπάς πολλές πόρτες, όταν πετάς πολλές μπάλες, κάποιος θα βρεθεί να ανοίξει μια πόρτα, κάποιος θα πιάσει μία μπάλα», εξηγεί.
Μιλώντας με την Έλενα νιώθεις σαν να πηγαίνεις για καφέ με μια φίλη που έχετε καιρό να τα πείτε. Αναφέρεται στο «ταξίδι» της και τα απεριόριστα όνειρά της, τα «δέντρα» της, που φροντίζει να ποτίζει καθημερινά, για να ανθίσουν.
«Είχα έναν τοίχο όταν ήμουν μικρή, τον οποίο δεν ήθελα λευκό, οπότε κάθε βράδυ ζωγράφιζα ό, τι μου ερχόταν στο μυαλό. Αυτό το λέω μεταφορικά, γιατί αυτό θέλω να κάνω και τώρα. Θέλω να γεμίζω τον “τοίχο” μου με πράγματα που σημαίνουν κάτι για μένα», τονίζει.
Μας μιλά για την καθημερινότητα στο Los Angeles, μια πόλη μυθική, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει. Ωστόσο, όπως σε κάθε μύθο, έτσι και στο Los Angeles υπάρχουν και οι δράκοι, που πρέπει να ξεπεράσει στον δρόμο προς την καταξίωση.
«Θα ήταν ιδανικό να μην υπήρχαν ατέλειες και το όνειρο να παρέμενε ακριβώς το ίδιο με αυτό είχε στο νου του αυτός που το δημιούργησε, αλλά το γεγονός ότι δεν είναι έτσι δε σημαίνει ότι θα πρέπει να σταματήσει και να το κυνηγάει», υπογραμμίζει.
Επιπλέον, η Έλενα αναφέρεται στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, στην Αμερική της κρίσης αξιών, στο αθηναϊκό θέατρο, που την εξιτάρει περισσότερο και από αυτό των
ΗΠΑ, αλλά και στα πρώτα της ακούσματα και τους Έλληνες που θαυμάζει. Από τον Χάρρυ Κλυνν μέχρι τον Πέτρο Φιλιππίδη και τη Δήμητρα Παπαδοπούλου.
Φυσικά, από τη συζήτησή μας με την «Kid Moxie» δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν οι αναφορές στις μεγάλες της συνεργασίες με αστέρες του Hollywood και της διεθνούς μουσικής σκηνής. Al Pacino, Malcolm McDowell, David Lynch και Angelo Badalamenti είναι μόνο μερικά από τα μεγάλα ονόματα με τα οποία έχει συνεργαστεί, αποκομίζοντας τις καλύτερες των εντυπώσεων.
Επειδή, όμως, όπως είπαμε, τα όνειρά της είναι απεριόριστα, η Έλενα Χαρμπίλα μας αποκαλύπτει τα μελλοντικά της σχέδια, τόσο στον χώρο της μουσικής, όσο σε αυτόν της μικρής και της μεγάλης οθόνης.
Θα ήθελα να μας μιλήσεις για τα πρώτα χρόνια σου στην Ελλάδα, πριν εμπλακείς σε αυτό το κομμάτι της τέχνης. Απ’ ότι διάβασα οι γονείς σου δεν είχαν καμία σχέση με τον χώρο αυτό…
Η μητέρα μου δικαστής, ο πατέρας μου πολιτικός μηχανικός, οπότε αποκλίνουν τελείως από τις τέχνες. Όμως, πάντα με έφερναν σε επαφή με οτιδήποτε καλλιτεχνικό, στο σπίτι ακούγαμε πολλή ξένη μουσική καθώς και Χατζηδάκι και Θεοδωράκη. Είναι οι άνθρωποι που με ώθησαν. Υπήρχε πάντα οικογενειακή υποστήριξη.
Έκανα πιάνο από 3 ετών και στην ηλικία των 4 ετών ξεκίνησα το μπαλέτο και το θέατρο. Μου άρεσε η σύνθεση. Στο δημοτικό έγραφα δικά μου κλασσικά κομμάτια στο πιάνο. Στην ηλικία των 12 περίπου ετών τα σταμάτησα όλα αυτά, γιατί μου φάνηκε ότι με έβαζαν σε ένα καλούπι που δεν ήθελα ή που δεν ήμουν έτοιμη να μπω. Τότε, άρχισα τα ντραμς, στα οποία με «μύησε» ο αδερφός μου.
Σταμάτησα το θέατρο, γιατί δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός και πέρασα μια ρέμπελη ζωή ως έφηβη. Έβγαινα, άκουγα house και ηλεκτρονική μουσική…
Στα 18 μου χρόνια έφυγα από την Ελλάδα και πήγα στην Αγγλία για να σπουδάσω παραγωγή κινηματογράφου. Εκεί μπήκα στην πρώτη μου μπάντα. Τραγουδούσα και έπαιζα μπάσο, το οποίο είναι το αγαπημένο μου πλέον όργανο. Ξανάρχισα τα μαθήματα υποκριτικής με τη σκέψη να το ξαναδοκιμάσω.
Οπότε ξεκινάμε την πορεία στο εξωτερικό από το Λονδίνο… Παραγωγή κινηματογράφου και μετά San Francisco για Master στο θέατρο και θεατρικές σπουδές. Αυτές οι αποφάσεις ήρθαν συνειδητά ή σε οδήγησε η πορεία;
Ήξερα πάντα ότι ήθελα να βρίσκομαι στην Αμερική. Στην ηλικία των 16 με 17 ετών έγινα πoρωμένη fan του David Lynch, οπότε σκεφτόμουν ότι όλα αυτά που θαύμαζα και ήθελα να έχω σχέση μαζί τους βρίσκονταν πολύ μακριά από την Ελλάδα. Τότε, λοιπόν, έκανα μικρά βήματα που πίστευα ότι θα με φέρουν πιο κοντά στον στόχο μου. Πρώτο βήμα ήταν η Αγγλία. Δεύτερο βήμα ήταν το San Francisco -το οποίο όμως δεν ήταν το Los Angeles που ονειρευόμουν και όπου τελικά κατέληξα να ζω από τύχη. Τότε, δεν φανταζόμουν ότι θα διαρκέσει τόσο πολύ αυτή η φάση της ζωής μου.
Θα ήθελες να μας μιλήσεις για την «τύχη» αυτή; Είναι πολύ σημαντικό να ξέρουμε ότι πολλές φορές αλλιώς τα προγραμματίζουμε και αλλιώς μας έρχονται τα πράγματα και μας οδηγούν σε μία απρόσμενη επιτυχία, σαν τη δική σου.
Καταρχάς, ήταν τυχαίο τα γεγονός ότι πήγα να κάνω master στο San Francisco. Είχα πάει για διακοπές και μου άρεσε πάρα πολύ η Καλιφόρνια. Στο διάστημα αυτό πήγα στο πανεπιστήμιο για να ρωτήσω τι χρειαζόταν για να κάνω master, προκειμένου να μετακομίσω για λίγους μήνες εκεί. Όσο βρισκόμουν στην Καλιφόρνια, ετοίμασα ό, τι χρειαζόταν για την ακρόαση και μου έμεναν μόνο μερικά γραπτά tests, τα οποία θα έστελνα όταν θα επέστρεφα στο Λονδίνο. Έκανα την ακρόαση και με δέχτηκαν.
Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Σε κάποιους θα φανεί ως τύχη ή απερισκεψία, όμως πολλές φορές μέσα σου υπάρχει η ρίζα που θέλει να μεγαλώσει και όταν βρεθείς στον κατάλληλο χώρο λες «εδώ θέλω να ριζώσω» και κάνεις ό, τι μπορείς για να συνεχίσεις την πορεία που προδιαγράφεται μπροστά σου.
Στο San Francisco άρχισα να δουλεύω ως ηθοποιός, έκανα σπικάζ, σειρές, ένα- δύο independent horror movies. Έπειτα από λίγο καιρό ακολούθησε το L.A., όπου ήρθα για δύο εβδομάδες για μία ταινία. Όταν μπήκα στην πόλη αυτή, ένιωσα ότι δε θέλω να φύγω ποτέ από εδώ, ότι θέλω να κάτσω παραπάνω από δύο εβδομάδες κι έτσι βρέθηκα να ζω κάτι παραπάνω από 6 χρόνια.
Φτάνεις στο L.A. και είσαι ξένη μεταξύ ξένων. Έχεις κάνει κάποιες προκαταρτικές επαφές κι έρχεται η στιγμή που αρχίζει να απαιτείται μία δικτύωση. Πώς επετεύχθη αυτό;
Ήμουν αθεόφοβη. Δεν είχα ατζέντη, μάνατζερ, φίλους, μόνο τον εαυτό μου. Όσο περίεργο κι να ακούγεται, πήγαινα και χτυπούσα πόρτες. Πήγαινα σε castings, δείχνοντας το βιογραφικό μου και λέγοντας ότι θέλω να με καλέσουν σε κάποια ακρόαση. Όμως δε λειτουργούν έτσι τα πράγματα.
Μάλλον τους έκανα να γελάσουν με αυτό, αλλά ήταν τόσο μεγάλη η θέληση και η ορμή μου για να μείνω εδώ, που δε σκεφτόμουν πώς θα το πάρουν οι άλλοι.
Όταν χτυπάς πολλές πόρτες, όταν πετάς πολλές μπάλες, κάποιος θα βρεθεί να ανοίξει μια πόρτα, κάποιος θα πιάσει μία μπάλα. Έτσι κι έγινε. Κάποια στιγμή με κάλεσαν σε ένα casting office, τους άρεσε η δουλειά μου κι έκλεισα ένα διαφημιστικό. Η συγκεκριμένη casting director μου γνώρισε τον, μέχρι τώρα, ατζέντη μου. Από εκεί κι έπειτα, τα πράγματα άρχισαν να κυλάνε σε μία πιο επαγγελματική πορεία.
Η ίδια ορμή υπάρχει ακόμα μέσα μου, απλώς τώρα πια έχει μπει σε ένα κανάλι, γιατί ξέρω πώς λειτουργούν τα πράγματα στον χώρο και τα χρησιμοποιώ με τον καλύτερο τρόπο. Όσο μπορώ βέβαια, γιατί πάντα υπάρχουν σκοτεινές πλευρές, που δε θα γνωρίσω ποτέ.
Φτάνουμε σε ένα σημείο, λοιπόν, όπου πλέον έχουν περάσει 6 χρόνια και έχουν καταγραφεί κάποιες συνεργασίες με κορυφαίες προσωπικότητες του χώρου. Μας ανέφερες πριν τον David Lynch, ο οποίος ήταν ένας από τους ανθρώπους που σου άρεσε να ακούς ως έφηβη και πλέον συνεργάζεσαι μαζί του, αλλά υπάρχουν και κορυφαίοι ηθοποιοί με τους οποίους έχεις συνεργαστεί. Θα ήθελες να μας μιλήσεις λίγο γι’ αυτό;
Και μόνο ως γνωριμίες ήταν για μένα ένα μεγάλο βήμα. Γνώρισα και συνεργάστηκα με τον Al Pacino. Είχα ένα μικρό ρόλο σε μία ταινία του για τη Σαλώμη, το Wilde Salome του Oscar Wilde, και στο θεατρικό της Σαλώμης επίσης, το οποίο σκηνοθέτησε και πρωταγωνιστούσε ο ίδιος. Ήταν η πρώτη επαφή μου με κάποιον θρύλο κι αυτό έγινε σε πολύ αρχικό στάδιο για μένα εδώ. Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη αποκάλυψη και γνωριμία με κάποιον που είχα γνωρίσει μόνο ως poster στο δωμάτιο του αδερφού μου.
Όταν τον έβλεπα στις ταινίες, πίστευα ότι δε ζει πέρα από το κινηματογραφικό σύμπαν και όταν για πρώτη φορά τον είδα να μιλάει, να αστειεύεται δίπλα μου ήταν ένα μεγάλο μάθημα αυτό από μόνο του για μένα. Από τον συγκεκριμένο άνθρωπο πήρα ένα πολύ μεγάλο μάθημα: την απλότητα του. Πόσο γήινος και θερμός μπορεί να είναι ένας τέτοιος άνθρωπος που δεν έχει τίποτα απολύτως να αποδείξει.
Η τελευταία μου συνεργασία με κάποιον θρυλικό ηθοποιό είναι με τον Malcolm McDowell, στην ταινία «Bereave», όπου συμμετέχουν η Jane Seymour και ο Keith Carradine. Όλες οι σκηνές μου ήταν με τον Malcolm McDowell και τον Keith Carradine και διαπίστωσα ξανά πόσο γήινος και απλός ήταν και εκείνος. Με ρωτούσε διάφορα πράγματα για την Ελλάδα, μου κρατούσε το χέρι στα διαλείμματα, γιατί είχα άγχος την πρώτη φορά που τον γνώρισα.
Όταν γνωρίζεις κάποιον που θαυμάζεις από παιδί, είναι αναπόφευκτο ότι θα σου δημιουργηθεί ένα αίσθημα δέους. Μάλλον το αισθάνθηκε αυτό και ήταν πολύ ευγενικός μαζί μου. Με έκανε να νιώσω πολύ οικεία και όμορφα. Δεν έχω ανάλογη εμπειρία από την Ελλάδα γιατί δεν είχα πολλές επαγγελματικές συνεργασίες, οπότε δε γνωρίζω αν ισχύει το ίδιο κι εκεί.
Αυτό που έχω καταλάβει εδώ, όμως, είναι ότι οι άνθρωποι που σου φαίνονται άπιαστοι, επειδή πιστεύεις ότι δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν, δεν προσπαθούν να σε κατακτήσουν με ένα τουπέ. Είναι απλώς προσβάσιμοι, απλοί και θερμοί. Αυτό αποτελεί μία όμορφη αποκάλυψη. Το ίδιο ακριβώς είναι και ο David Lynch και ο Angelo Badalamenti.
Αν θα μπορούσες να ξεχωρίσεις μία κορυφαία στην, μέχρι τώρα, πορεία σου, ποια θα ήταν αυτή; Είτε σε προσωπικό, είτε σε επαγγελματικό επίπεδο.
Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η γνωριμία μου με τον Al Pacino. Είναι κάτι που δε θα ξεχάσω ποτέ. Θυμάμαι, για παράδειγμα, ότι μετά την ταινία κάλεσε όλο το cast και πήγαμε σε ένα θέατρο να δούμε τη ταινία «Ο Σημαδεμένος». Θυμάμαι που τον έβλεπα να κάθεται μπροστά και να παρακολουθεί τον εαυτό του να παίζει στην ταινία. Αυτή είναι μία πολύ σημαντική προσωπική στιγμή.
Πιο πολύ κρατάω αυτές, παρά τις επαγγελματικές, γιατί ίσως να είναι ένα μικρό παράσημο να έχεις καταφέρει να κάνεις μία καλή συνεργασία, αλλά αυτό είναι που δε θα ξεχάσεις ποτέ.
Επίσης, μία άλλη στιγμή που δε θα ξεχάσω ποτέ -και είναι και πιο πρόσφατη-, είναι η γνωριμία μου με τον Angelo Badalamenti, συνθέτη του David Lynch. Πρόκειται για τον πιο μαγικό άνθρωπο που έχω συναντήσει σε πολλά επίπεδα. Από άποψη ευγένειας, διαίσθησης, του κόσμου στον οποίο σε βάζει με τη μουσική του, της εμπιστοσύνης που μου έδειξε σε αυτό που κάναμε μαζί. Τον ξεχωρίζω ίσως περισσότερο από όλους.
.jpg)
Θα ήθελες τώρα, αν αυτό είναι εφικτό, να μας περιγράψεις ένα εικοσιτετράωρο σου στο L.A. Από την ώρα που ξυπνάς έως το βράδυ που κοιμάσαι.
Δεν υπάρχει συνηθισμένη μέρα. Κάθε μία είναι διαφορετική. Αν υπάρχει κάποιο casting -συνήθως συμβαίνει δύο με τρεις φορές την εβδομάδα- πρέπει να τρέξω. Ξυπνάω το πρωί, γύρω στις 8:00 και είτε θα ετοιμαστώ για να πάω σε casting, είτε θα κάνω γυμναστική, η οποία με βοηθάει πολύ. Κάνω hiking στο βουνό, ποδήλατο στην παραλία, σηκώνω βάρη.
Τα βράδια γράφω μουσική, όχι πολύ αργά, γιατί είμαι άνθρωπος που μέχρι τη 1:00 θα έχω κοιμηθεί. Τη μέρα τρέχω σε ραντεβού. Συναντώ φίλους και πηγαίνουμε για φαγητό. Μου αρέσει επίσης να πηγαίνω σε δισκάδικα και να κοιτάζω παλιά βινύλια. Κάνω βόλτα στην καινούρια μου γειτονιά, το downtown L.A., για να ανακαλύψω καινούρια πράγματα.
Μου ανέφερες για τα βινύλια. Μήπως θυμάσαι ποιος ήταν ο πρώτος δίσκος που αγόρασες και ήθελες να αποκτήσεις;
Βινύλια άκουγα μικρή, Τενεκεδούπολη, Λιλιπούπολη, Καραγκιόζη, Χάρρυ Κλυνν. Ο τελευταίος υπήρχε στο σπίτι όταν ήμουν μικρή. Με θυμάμαι να παίρνω τον δίσκο και να τον βάζω να παίζει ξανά και ξανά, μέχρι να αποστηθίσω τα λόγια. Αυτό ήταν το πρώτο μου βινύλιο σαν παιδάκι.
Αλλά από μουσική αυτό που αγόρασα στη Β’ Γυμνασίου, ήταν το CD με το soundtrack της μπλε ταινίας του Kieślowski, του Zbigniew Praisner, το οποίο εξακολουθεί να βρίσκεται στο Τop 5 των δίσκων μου.
Πέρα από τον Χάρρυ Κλυνν, υπάρχει κάποια άλλη προσωπικότητα στην Ελλάδα που θαυμάζεις πραγματικά;
Πιστεύω ότι ένας από τα μεγαλύτερα κωμικά ταλέντα που έχουμε στην Ελλάδα είναι ο Πέτρος Φιλιππίδης, ο οποίος ως προς την κίνηση, τη φυσικότητα και την εκφραστικότητά του είναι αμίμητος. Είναι σαν τους ηθοποιούς της παλιάς σχολής. Επίσης, θεωρώ ότι και η Δήμητρα Παπαδοπούλου είναι πολύ ταλαντούχα ηθοποιός και σεναριογράφος.
Πέρα από τον χώρο της υποκριτικής, πιστεύω ότι ο Σεραφείμ Τσοτσώνης έχει μια συγκεκριμένη σφραγίδα που δεν την έχει κανείς άλλος, είναι εκπληκτικός. Ίσως μου αρέσει τόσο πολύ γιατί έχει κάτι από τον Badalamenti. Επίσης, μου αρέσουν πολύ ο Nikkon από τους «Μίκρο», ο οποίος κάνει τη δική του καριέρα όπως και ο Papercut.
Κάποια συνεργασία-όνειρο, που δεν έχει επιτευχθεί ακόμα, υπάρχει;
Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στον Brian Eno, οπότε θα έλεγα ότι μία συνεργασία μαζί του θα ήταν για μένα μία τεράστια επιτυχία, που δε θα ξεχνούσα ποτέ.
Όπως έχεις ήδη πει, ασχολείσαι με την υποκριτική, τη σύνθεση και το τραγούδι. Εσύ ως καλλιτέχνης πώς αυτοπροσδιορίζεσαι; Ποια είναι η ενασχόληση που σε γεμίζει περισσότερο από όλες αυτές;
Είναι πολύ δύσκολο αυτό, γιατί καθένα από αυτά καταλαμβάνει τον χώρο του μέσα μου. Και η έκφραση στη μουσική και στην ηθοποιία πηγάζουν από την ίδια ανάγκη, να αφήσω κάτι.
Είχα έναν τοίχο όταν ήμουν μικρή, τον οποίο δεν ήθελα λευκό, οπότε κάθε βράδυ ζωγράφιζα ό, τι μου ερχόταν στο μυαλό. Αυτό το λέω μεταφορικά, γιατί αυτό θέλω να κάνω και τώρα. Θέλω να γεμίζω τον «τοίχο» μου με πράγματα που σημαίνουν κάτι για μένα. Ίσως αυτά να σημαίνουν κάτι και για κάποιον άλλον.
Μακάρι! Μπορεί και όχι, όμως είναι καλό να βγαίνουν και να αποτυπώνονται. Ίσως είναι ναρκισσιστικό, ίσως και η τέχνη να είναι τελείως ναρκισσιστική και να πρέπει να αποδεχθείς και αυτή της τη διάσταση.
Πρώτη φορά επισκέφτηκες το L.A. στην ηλικία των 17 ετών. Όταν, αργότερα, μετακόμισες εκεί, πώς ήταν τα πράγματα; Ήταν όπως τα είχες πλάσει στο μυαλό σου, καλύτερα ή χειρότερα;
Επειδή όλοι γνωρίζουμε πάνω κάτω πώς είναι το L.A. μέσα από διάφορες ταινίες, είχα μία ιδέα για το τι θα συναντήσω. Το L.A είναι μία πόλη μυθική για μένα, όπως είναι και η Αθήνα, με διαφορετικό τρόπο. Πιστεύω στους μύθους της κάθε πόλης, γιατί αυτό με κάνει να την ερωτεύομαι. Άρα, λοιπόν, ζώντας και δουλεύοντας σε μία τέτοια πόλη-μύθο, μία βιομηχανία ονείρων, νιώθεις την αίσθηση ή την ψευδαίσθηση ότι όλα είναι δυνατά.
Όμως, σε όλους τους μύθους υπάρχει και ένα τέρας και θα ήμουν πάρα πολύ αφελής αν δεν το έβλεπα. Οπότε, στον μύθο του L.A. δεν υπάρχει μόνο η ομορφιά και η ξεγνοιασιά, αλλά και το τέρας που είναι η πιο σκοτεινή πλευρά του. Πολλοί άνθρωποι έρχονται εδώ για να κάνουν κάτι, όμως λίγοι είναι αυτοί που το καταφέρνουν. Αυτό, συν το άγχος, το παιχνίδι της σύγκρισης, την ωραιοπάθεια, τον ναρκισσισμό αποτελούν τη σκοτεινή της πλευρά. Είναι καθαρά θέμα του πού θα κάνεις το focus. Εγώ προτίμησα να μην το κάνω στο κομμάτι που έλεγε ότι οι πιθανότητες ήταν εναντίον μου.
Πάμε σε ένα τελείως διαφορετικό κομμάτι τώρα. Στην Ελλάδα πολύ συχνά θεωρούμε ένα παταγωδώς αποτυχημένο πέρασμα από την Αμερική ως διεθνή καριέρα. Αντίστοιχα, βλέπουμε άτομα όπως εσένα, που έχουν μία συνεχή πορεία στα πράγματα της τέχνης στο εξωτερικό, τα οποία δεν είναι ευρέως αναγνωρισμένα στην Ελλάδα. Θα ήθελες να μας το σχολιάσεις αυτό;
Ο καθένας επιλέγει πού δίνει τη βάση του. Αν θα τη δώσει στην αναγνώριση και όχι στη δουλειά. Το να καταφέρεις να γίνεις γνωστός χωρίς να έχεις κάνει κάτι, όπως η Καρντάσιαν, το θεωρώ και αυτό ένα ταλέντο. Είναι η πιο ευγενική απάντηση που μπορώ να δώσω σε αυτό.
Θα σε ενδιέφερε κάποια στιγμή να κάνεις κάτι στην Ελλάδα;
Ναι, αν και δεν έχω δει πολλά τηλεοπτικά σίριαλ όπου μπορούσα να με φανταστώ μέσα τους. Πιο πολύ θα με ενδιέφερε το θέατρο στην Ελλάδα.
Το αθηναϊκό θέατρο με εξιτάρει περισσότερο και από το θέατρο της Αμερικής. Θα χαρακτήριζα τη θεατρική σκηνή της Αθήνας εφάμιλλη της Νέας Υόρκης. Θα με ενδιέφερε, επίσης, και ο κινηματογράφος, πιστεύω ότι συνεχίζουν και γίνονται ενδιαφέροντα πράγματα και εκεί.
Ο επαναπατρισμός και η μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα θα σε ενδιέφερε; Το έχεις στο μυαλό σου ως κάτι άμεσο ή ως ενδεχόμενο για το απώτερο μέλλον;
Ο επαναπατρισμός είναι κάτι που έχω στο μυαλό μου από τότε που έφυγα από την Ελλάδα. Δεν έχει φύγει ποτέ από το μυαλό μου. Περνάω πολύ χρόνο έτσι κι αλλιώς στην Ελλάδα, περίπου τρεις με τέσσερις μήνες συνολικά, οπότε πάντα υπάρχει η σκέψη να περνάω πιο πολύ ή τον περισσότερο μου χρόνο εκεί. Αυτό ανάλογα με το πώς θα πάνε τα πράγματα θα το δούμε.
Όταν έρχεσαι στην Ελλάδα ποιο είναι το πρώτο μέρος που θες να επισκεπτείς;
Το πρώτο μέρος που επισκέπτομαι είναι η Αθήνα, όπου πηγαίνω κατευθείαν στους γονείς μου. Το πρώτο πράγμα που θέλω να κάνω είναι να φάω και να κοιμηθώ όσο μπορώ και να δω φίλους. Οι καλύτεροι μου φίλοι είναι στην Ελλάδα. Τον χειμώνα μου αρέσει πολύ να κάνω βόλτα στην Πλάκα, ενώ το καλοκαίρι αποφεύγω το κέντρο.
Ζεις περισσότερα από 10 χρόνια στην Αμερική και έρχεσαι σε επαφή με πολλούς Αμερικάνους κάθε μέρα. Το ελληνικό στοιχείο, ωστόσο, υπάρχει εκεί.
Η αλήθεια είναι ότι όταν πρωτοήρθα στην Αμερική, δεν έκανα πολλή παρέα με Έλληνες. Βρισκόμουν τελείως εκτός κύκλου. Τώρα, η παρέα μου αποτελείται κυρίως από Έλληνες του καλλιτεχνικού χώρου που ζουν στην Αμερική. Μέσα στους καλούς μου φίλους είναι ο Χρήστος Βασιλόπουλος αλλά και ο σεναριογράφος Έβαν Σπηλιωτόπουλος.
Οι Αμερικάνοι έχουν κάποια γνώση σχετικά με το τι συμβαίνει στην Ελλάδα; Έχουν κάποια πραγματική ή στρεβλή εικόνα;
Ναι, ασχολούνται με το ελληνικό ζήτημα και μου κάνει εντύπωση, γιατί οι Αμερικάνοι συνήθως ενδιαφέρονται μόνο για όσα αφορούν εκείνους. Όμως, επειδή η Ελλάδα έχει υποφέρει πολύ εδώ πέντε χρόνια γνωρίζουν καλά τι γίνεται.
Το πρώτο πράγμα που σε ρωτάνε όταν ακούν ότι είσαι Έλληνας είναι για το τι γίνεται στην Ελλάδα, αν ισχύουν, αν συνεχίζουν να συμβαίνουν όλα αυτά. Παλιότερα σε ρωτούσαν «Μύκονος ή Σαντορίνη».
.jpg)
Παρακολουθείς τις εξελίξεις στην Ελλάδα;
Ναι, αν και δε θα βάλω ειδήσεις να δω. Όμως και μόνο που μπαίνω στο Facebook και στο Twitter μαθαίνω τι γίνεται, περιφερειακά. Δεν μπορώ να παρακολουθήσω τις εξελίξεις όπως ένας άνθρωπος που τα ζει στην καθημερινότητά του, γιατί λείπω, όμως ενδιαφέρομαι πολύ και φροντίζω να μαθαίνω όσες περισσότερες εξελίξεις μπορώ.
Αυτή τη συνέντευξη θα τη διαβάσουν πολλά άτομα νεαρής ηλικίας, που έχουν τα όνειρα που είχες κι εσύ στα 17 σου χρόνια. Όταν φανταζόσουν το μέλλον σου στο L.A. και ξεκινούσες τη διεθνή σου προσπάθεια. Τι θα συμβούλευες τα άτομα αυτά; Όσους ανθρώπους έχουν όνειρα και διστάζουν να τα κυνηγήσουν;
Δεν υπάρχει χρόνος να διστάζουμε για τα όνειρά μας. Έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας στα 17, αλλά ποτέ δεν υπάρχει η πολυτέλεια για να διστάζουμε. Τα όνειρά μας πρέπει να τα σεβόμαστε και να τα ταΐζουμε για να δούμε που θα μας πάνε. Είναι πολύ δυνατή η ώθηση που σου δίνει ένα όνειρο, είναι δύναμη ζωής, επομένως δεν πρέπει να το φοβόμαστε αλλά να το τροφοδοτούμε.
Η ερώτηση που δημιουργείται από αυτό είναι πώς μπορεί να τροφοδοτηθεί ένα όνειρο σε ένα περιβάλλον που δεν έχει τους πόρους να το κάνει, όπως είναι η Ελλάδα. Εξαρτάται τι θες να κάνεις στη ζωή σου. Η κρίση στα καλλιτεχνικά είναι παγκόσμια. Κρίση νιώθω και στο L.A. για άλλους λόγους.
Μπορεί να υπάρχουν οι πόροι για να στηρίξουν την τέχνη, αλλά ο ανταγωνισμός από μόνος του να είναι εμπόδιο. Θα κοιτάξω το εμπόδιο ή την ώθηση που μου δίνει το όνειρο; Ξαναλέω ότι είναι θέμα του προς τα πού θα στρέψεις τον φακό.
Μαθαίνουμε ότι πρόκειται να επιστρέψει η θρυλική σειρά Twin Peaks, του David Lynch, έπειτα από 25 χρόνια. Υπάρχει περίπτωση να σε δούμε σε κάποιο ρόλο; Υπάρχει επιθυμία από μεριάς σου να συμμετέχεις;
Επιθυμία υπάρχει πολύ μεγάλη, όμως είναι πολύ νωρίς ακόμα για να ξέρω. Οι πιθανότητες, όπως πάντα, είναι εναντίον μου, όμως δεν το αφήνω να με επηρεάσει πιστεύοντας ότι είναι ακατόρθωτο. Δεν ξέρω, θα δούμε.
Θα ήθελες να μας μιλήσεις λιγάκι για την earn gain συνεργασία σου με τον David Lynch και το ίδρυμά του;
Το ίδρυμα David Lynch, με το οποίο εμπλέκομαι είναι μία πλατφόρμα καλλιτεχνών, όπου δημιουργούν έργο, είτε αυτό είναι μουσική, είτε κάνουν show ή live events, με μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Τα χρήματα που συγκεντρώνονται πηγαίνουν στους φιλανθρωπικούς σκοπούς του ιδρύματος, οι οποίοι έχουν περισσότερο να κάνουν με το υπερβατικό διαλογισμό και αυτό να γίνει μέρος του προγράμματος στα σχολεία, να βοηθήσει πληθυσμούς όπως οι βετεράνοι του πολέμου και άτομα με ψυχολογικά προβλήματα.
Πριν λίγους μήνες, έγινε ένα τεράστιο event για όσους αγαπούν τη μουσική του David Lynch, όπου εμφανίστηκε ένα all star cast από όλες τις ταινίες του. Εκεί έγινε και η πρεμιέρα του νέου μου τραγουδιού με τον Badalamenti και του βίντεο. O ίδιος ο David Lynch επέλεξε να γίνει εκείνο το βράδυ. Εμφανίστηκαν σπουδαίοι καλλιτέχνες, από τον Badalamenti ως τους Duran Duran, τον Moby, τη Lykke Li, τους Flaming Lips, τον Donovan.
Το τραγούδι της Έλενας Χαρμπίλα με τον Anfelo Badalamenti, «Mysteries of Love»:
Συνοψίζοντας, θα ήθελες να μας μιλήσεις για τα μελλοντικά σου σχέδια; Τι έχεις στο μυαλό σου και οδεύει προς υλοποίηση; Τι να αναμένουμε το επόμενο διάστημα;
Τελείωσα μία ταινία πρόσφατα με θέμα το Alzheimer, η οποία θα προβληθεί μάλλον στις αρχές του επόμενου χρόνου. Είναι ένα οικογενειακό δράμα, όπου παίζω για πρώτη φορά τη γιατρό και συμμετέχουν πολύ ωραία ονόματα, όπως η Taryn Manning, o Brett Cullen.
Αυτή τη στιγμή επικεντρώνομαι περισσότερο στο να κάνω μουσική για κινηματογράφο και τηλεόραση. Έχω ετοιμάσει ένα κομμάτι για την καινούρια ταινία του Kevin Smith και προσπαθώ να φέρω τη μουσική σε πιο soundtrack επένδυση για visual, παρά για pop. Αυτό και ένα project για τηλεοπτικό στην Αγγλία κάνω αυτό το διάστημα. Θα ήθελα πολύ να κάνω κι ένα θεατρικό, γιατί μου έχει λείψει το θέατρο.
Σε ευχαριστώ πολύ Έλενα για την όμορφη συζήτηση.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
