Το πώς θα αναδιαρθρωθεί η παραγωγική βάση της χώρας έτσι ώστε να τα αγαθά και οι υπηρεσίες να πάρουν πιο σωστό δρόμο για την ανάπτυξη, σε συνδυασμό με δίκαιο φορολογικό σύστημα και εξάρθρωση της φοροδιαφυγής, είναι το θαύμα που περιμένουμε να δούμε. Θαύμα, ναι, γιατί και μόνο που μιλούμε για πάταξη της φοροδιαφυγής εν… off shore Ελλάδι και άλλα τινά, ακούγεται σαν παλιό ανέκδοτο ειδικά αν πρόκειται για κάποια δισεκατομμύρια ευρώ, που, εδώ και τώρα, αν και εφόσον συγκεντρωθούν, θα σώσουν την αξιοπιστία, το έλλειμμα και το χρέος. Έτσι, η ωραία Αφροδίτη θα… χάσει ξανά το μπράτσο της και θα πάψει να επαιτεί (βλέπε εφημερίδα Libetation!) στην Ευρώπη των 27.
Στο πλαίσιο αυτό, η ανεργία θα πρέπει να περιοριστεί γιατί ο κοσμάκης χρειάζεται δουλειά, να βγαίνει το μεροκάματο, να μπορεί να ξοδεύει κατιτί παραπάνω, να κινείται η αγορά. Κι όταν λέμε «κοσμάκης και φτωχολογιά» δεν μιλάμε μονάχα για τους νέους αυτής της τάξης, αλλά και για τους μεσήλικες και για όλους όσους έχουν δυνάμεις και διάθεση να δώσουν ώθηση στη μηχανή της οικονομικής δραστηριότητας προς όφελος και της δικής τους καθημερινότητας και ζωής. Αλλά, το ερώτημα αν πρέπει να δουλεύουν οι άνθρωποι και, κυρίως, πόσο πρέπει να δουλεύουν, αν συμφέρει να δουλεύουν δεν έχει απαντηθεί. ¨Οχι αν πρόκειται να μην κερδίζει μαύρα χρήματα από τη δεύτερη, ενδεχομένως και τρίτη δουλειά του: π.χ. ένας υπάλληλος της ΔΕΗ που τα απογεύματα πηγαίνει ως ηλεκτρολόγος στα σπίτια πώς μπορεί να συμπληρώνει το εισόδημά του αν πρόκειται να φορολογείται; Ένας μπογιατζής, ένας υδραυλικός, ένας οποιοσδήποτε εργάτης, που δεν είναι υπάλληλος σε κάποια εταιρεία, και αναλαμβάνει εργασίες, μόνος του ή μαζί με βοηθό, εδώ κι εκεί, σε ποιο καθεστώς θα ενταχθεί ούτως ώστε τα εισοδήματα του να είναι διαφανή; Φυσικά, το ίδιο ισχύει και για κάθε μεσαίο ή μεγάλο βιοτέχνη, βιομήχανο, που έχει μάθει ότι τα βιβλία μαγειρεύονται και είναι πάντα κερδισμένος είτε με λίγες είτε με πολλές δουλειές διότι το κράτος, που δεκαετίες τώρα έχει τη φήμη του πρώτου και καλύτερου κλέφτη, δεν έχει λαμβάνειν παρά ψίχουλα από τη δραστηριότητα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, αφού και να λάμβανε όλους τους φόρους που αναλογούν, τα χρήματα του κόσμου και του κοσμάκη, στράφι θα πήγαιναν. Ούτε δημόσια παιδεία ούτε δημόσια υγεία ούτε παροχές ούτε πάρκα ούτε πρόνοια της προκοπής ούτε τίποτα. Δούλεψε να φας και κλέψε να ’χεις…
Το να πείσει η κυβέρνηση ότι είναι καλό να πληρώνουμε όλοι τους σωστούς φόρους γιατί έτσι θα δούμε πράματα και θάματα, να γίνονται υπέρ του πολίτη και της ποιότητας της ζωής του, όπως γίνεται σε άλλες προηγμένες σοσιαλδημοκρατίες, είναι ένα μεγάλο προσωπικό στοίχημα του Γιώργου Παπανδρεου. Το ότι χρειάζονται θυσίες πρώτα από τον πολίτη είναι δεδομένο. Το ότι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες πρέπει να σοβαρευτούν και να επιστρατεύσουν όλες τις δεξιότητες και την εμπειρία τους για αποτελεσματικό έργο σε ό, τι δουλειά και αν κάνουν είναι κρίσιμο από εδώ και στο εξής είτε βρίσκονται στον δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα. Το ότι δουλεύουν πιο πολύ και πιο καλά σε αγροτικές, κατασκευαστικές και γενικά τις βαριές εργασίες, σε αντίξοες συνθήκες, οι μετανάστες, είναι γεγονός. Οι πολλοί στα γραφεία πιο πολύ να εισπράττουν από τον κόπο των άλλων, μικρές ή μεγάλες… προμήθειες, μίζες δηλαδή, είναι επίσης γεγονός. Τι θα γίνει;
Όταν ακούω ασπρομάλληδες συνδικαλιστές να μιλούν για δικαιώματα εργαζομένων, βάζοντας άπαντες μέσα στο ίδιο τσουβάλι, αναρωτιέμαι: Δηλαδή το ΠΑΜΕ όλες τις δουλειές ίδιες τις βλέπει; Ίδιους και όλους τους ανθρώπους; Όλοι πρέπει να έχουν ακριβώς τις ίδιες ανάγκες, ακριβώς τις ίδιες ικανότητες, ακριβώς την ίδια στιγμή; Είτε είσαι οικοδόμος είτε καθηγητής πανεπιστημίου το σώμα σου ακριβώς το ίδιο καταπονείται από τη δουλειά; Το λέω επειδή πρόσφατα ο κ. Χρήστος Κατσώτης, ικανός, παρά τα χρόνια του, για σκληρό συνδικαλισμό, σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή μεγάλου καναλιού, απευθυνόμενος στον καθηγητή Πανεπιστημίου κ. Λιανό, υποστήριξε ότι οι άνθρωποι μόλις φτάσουν τα 65 έχουν αλτσχάϊμερ και πρέπει να αποσυρθούν ως ανίκανοι για εργασία! Το ίδιο, κατά τη σεβαστή κομμουνιστική άποψη και λογική του, ισχύει και για όλες τις γυναίκες, που κανείς δεν τις θέλει ούτε για πωλήτριες ούτε για γραμματείς εάν δεν είναι πολύ νέες και πολύ ωραίες! Αν είναι έτσι, σκέφτομαι, τι να την κάνεις την εμπειρία και την ωριμότητα του υπαλλήλου σε οποιοδήποτε κατάστημα ή γραφείο αν το ζητούμενο είναι μονάχα η βιτρίνα; Όταν ρώτησε κάποιος από το πάνελ: «Μα καλά υπάλληλο χρειάζεται ή μοντέλο;» ουδείς απάντησε. Έχει σημασία να πουλάει το μοντέλο ρούχα και παπούτσια ή να ξέρει να μιλά στο τηλέφωνο και να κρατά σωστές σημειώσεις, σε μια οικονομία τόσο μαύρη σαν τη δική μας; Άρα, ναι, μοντέλο χρειαζόμαστε, αλλά όχι ακριβώς γι αυτό που, ίσως, νομίζετε αν βλέπετε πολύ τηλεόραση…
