Δυστυχώς, εν μέσω κρίσης ο κάθε ένας φροντίζει να θωρακίσει μόνο τον εαυτό του με αποτέλεσμα ένα αλαλούμ γνωμών, αντεγκλήσεων και προτάσεων που οδηγούν στο πουθενά και την Ελλάδα στα Τάρταρα ενός οικονομικού χάους.
Τα μέτρα που συνηθίζονται να λαμβάνονται στην χώρα μας, είναι μέτρα που, όση επιτυχία και αν αφήνουν, βραχυπρόθεσμα να φανεί, μεσομακροπρόθεσμα μας οδηγούν, αν όχι σε χειρότερη κατάσταση, τουλάχιστον στην ίδια, με αποτέλεσμα ο φαύλος κύκλος να συνεχίζεται με όλο και σκληρότερα συμπτώματα, να καθηλώνουν την χώρα στην δύνη της ύφεσης… και η παρατεταμένη ύφεση αφήνει μία χώρα σαν την Ελλάδα, έρμαιο στις ορέξεις των απανταχού κερδοσκόπων, αλλά και καθιστά επικίνδυνα προσιτή την αμυντική γενικά δομή της, ακόμα και αυτή την εθνική της κυριαρχία.
Τα μέτρα που θα έπρεπε να ληφθούν είναι μέτρα τόσο, δομικής, όσο και αναπτυξιακής για την οικονομία, σημασίας, που θα την οδηγήσουν αφ’ ενός, στην σταδιακή έξοδο από την κρίση, ενώ, αφ’ εταίρου, στην δημιουργία τέτοιων θεσμικών, αμυντικών οικονομοτεχνικών μηχανισμών μακροπρόθεσμα, που θα την καταστήσουν ισχυρή, δίπλα στους ισχυρούς της παγκόσμιας οικονομίας.
Το μεγάλο στοίχημα κάθε σοβαρού οικονομικού άρχοντα, θα πρέπει να βρίσκεται πίσω από πέντε κρίσιμες παραμέτρους, οι οποίες θα αναφερθούν βάσει των οικονομικών μεγεθών που εμπεριέχουν:
•To μαύρο χρήμα της παραοικονομίας, το οποίο κινεί το 70% ης ελληνικής αγοράς, και το οποίο υπολογίζεται μέχρι αυτή τη στιγμή να ανέρχεται, κρυμμένο σε λογαριασμούς off shore εταιρειών, και σε χρηματοκιβώτια, υπό μορφή χρυσού, άλλων πολύτιμων μετάλλων, ή πετρών, σε ποσά άνω του ενός τρισεκατομμυρίου ευρώ.
•Το χρήμα της φορο- και εισφοροδιαφυγής που υπολογίζεται σε πάνω από 100 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως και τα οποία είναι εκεί κάθε χρόνο και περιμένουν να ανακαλυφθούν από τους υπεύθυνους των αρμόδιων οικονομικών υπουργείων.
•Το χρήμα από τις αλόγιστες και τις περισσότερες φορές ανεξέλεγκτες δαπάνες των αμυντικών εξοπλισμών, που, αν ελεγχθούν, ή/και περιορισθούν θα εξοικονομήσουν πάρα πολλά δισεκατομμύρια ετησίως…
•Το χρήμα από τις δημόσιες δαπάνες, που αν περιορισθεί σε πραγματικά μεγέθη, θα εξοικονομηθούν τουλάχιστον δεκαπέντε με είκοσι εκατομμύρια ευρώ ετησίως.
•Τα έσοδα του κράτους από την φορολόγηση με όρους που ισχύουν για όλους των εσόδων της εκκλησίας, αλλά και της υποχρεωτικής αξιοποίησης της εκκλησιαστικής περιουσίας θα επιστρέψει, αφ’ ενός μέρος των
Για να μπορέσει να γίνει ορατό το κρυμμένο μαύρο χρήμα θα πρέπει να θεσπιστούν τέτοια μέτρα από την κυβέρνηση, που θα δελεάσουν τους έχοντες και κατέχοντες να τα επενδύσουν στην αγορά, χωρίς πόθεν έσχες και διάφορα άλλα ελεγκτικά αντικίνητρα. Βέβαια, τα ευνοϊκά αυτά μέτρα πρέπει να έχουν χαρακτήρα «εφ’ άπαξ ευκαιρίας νόμιμου ξεπλύματος» αλλά και διά βίου εχεγγύων για τους, επενδυτές αυτού του άγνωστου χρήματος, αλλά μόνον για τις επενδύσεις μέσω αυτού. Η αναπάντεχη αυτή οικονομική ένεση στην αγορά θα προκαλούσε ένα κατακλυσμιαία θετικό ντόμινο παρενεργειών που μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα θα έδινε:
•Σημαντική τόνωση στον κατασκευαστικό κλάδο, λόγω της πώλησης των χιλιάδων απούλητων διαμερισμάτων και κατοικιών.
•Ανάσες ζωής στον μεταποιητικό κλάδο και επαναφορά πολλών βιομηχανιών και βιοτεχνιών, πίσω στην Ελλάδα
•Αναζωογόνηση και εκμοντερνισμό της τουριστικής υποδομής της χώρας…
•Νέες επενδύσεις σε τομείς, όπως η υγεία και η ναυτιλία
•Τόνωση των δορυφορικών του τουρισμού επαγγελμάτων
•Συνεχής άνοδος του χρηματιστηρίου με όλα τα συνεπακόλουθα
•Αποφυγή νέων επικείμενων απολύσεων και αύξηση της ανεργίας που ήδη κυμαίνεται στο 18%
•Εκατοντάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας
•Διπλασιασμός των εσόδων των ασφαλιστικών ταμείων
•Υπερδιπλασιασμός των ετησίων κρατικών εσόδων
•Σημαντική αύξηση του ΑΕΠ.
•Σημαντική προοπτική αποπληρωμής του εθνικού χρέους
•Αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης σε νούμερα άνω του 4-5%
•Αύξηση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας
•Και επανάκτηση της χαμένης αξιοπιστίας της
Το χρήμα από την εισφορο- και φοροδιαφυγή μπορεί να ρεύσει προς τα ταμεία του κράτους μόνον υπό την προϋπόθεση πως θα δοθούν οικονομικής φύσης κίνητρα στον φορολογούμενο, με χρήση π.χ. των συλλεγμένων αποδείξεων και τιμολογίων , ώστε να συνδράμει το κράτος, να αποτελέσει μοχλό ανάσχεσης στην φοροδιαφυγή ώστε να απαιτεί να λαμβάνει αποδείξεις και τιμολόγια για πωλήσεις προς αυτόν, αλλά και να υποχρεώσει τους εργοδότες να είναι σωστοί ως προς τις ασφαλιστικές τους, προς το κράτος, υποχρεώσεις. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να υπάρχουν σοβαρά αντικίνητρα και ποινές στους ασυνείδητους εκείνους εργοδότες που, πλέον, θα αποτελούν εχθρό της κοινής προσπάθειας για επιβίωση και επαναλειτουργία της χώρας. Πρέπει, όμως, από την άλλη να δημιουργηθεί ένα σώμα αδιάφθορων ελεγκτών, τύπου ΣΔΟΕ που θα είναι τόσο καλοπληρωμένοι ώστε δεν θα υπάρχει περίπτωση να …απορροφηθούν από το σύστημα.
Οι αμυντικές δαπάνες πρέπει και μπορεί να περιορισθούν σημαντικά, αλλά μόνον υπό μία βασική προϋπόθεση: Να υποχρεωθούν οι εταίροι μας στην Ε.Ε να αποδεχθούν πως δεν είναι δυνατόν, από τη μία, να εκβιάζεις μία χώρα να πάρει καταστροφικά μέτρα για τους πολίτες της, μέτρα, στον βωμό των επιταγών του κονσόρτσιουμ των οικονομικών τσάρων τη ένωσης, τη στιγμή που ως Ε.Ε. επιτρέπουν σε χώρες εκτός ένωσης, όπως η Τουρκία να την απειλούν σε καθημερινή βάση, υποχρεώνοντάς την σε ξέφρενα εξοπλιστικά προγράμματα, και να υποστηρίζουν, επί πληρωμή, εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες να περνούν στην Ελλάδα, γονατίζοντας με τον τρόπο αυτόν την οικονομία μας, λόγω και του οξύμωρου γεγονότος, του να μην τους επιτρέπεται από την ένωση να τους αφήσουν να μεταβούν και σε άλλες εοκικές χώρες. Η Ελλάδα μπορεί να απαιτήσει έμπρακτη υποστήριξη των κρατών μελών για:
•Διπλωματική και στρατιωτική συνδρομή σχετικά με την θωράκιση των συνόρων μας, τα οποία πρέπει να θεωρηθούν σύνορα της ένωσης και να γίνουν απαραβίαστα.
•Υποστήριξη σε θέματα δανεισμού με όρους που ισχύουν και για τα άλλα κράτη μέλη, αλλιώς η ελληνική προσπάθεια για εξυγίανση θα γίνεται με αθέμιτους όρους. Δεν μπορεί μία χώρα, όπως η Γερμανία, που, ουσιαστικά κατέστρεψε την Ελλάδα στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, την λήστεψε, και δεν της επέστρεψε ούτε τα κλεμμένα, ούτε της κατέβαλε πολεμικές αποζημιώσεις, να της επιβάλλει τις απόψεις της, τη στιγμή που η ίδια είναι υπεύθυνη σε μεγάλο ποσοστό για την κατάσταση αυτή. Η Ελλάδα έχει τρόπους να απαιτήσει, αλλά και να εκβιάσει από την πλευρά της αν κριθεί αναγκαίο.
•Χορήγηση έκτακτης οικονομικής βοήθειας, λόγω των έκτακτων περιστάσεων, των ιδιαιτεροτήτων της χώρας μας, και της γεωστρατηγικής της θέσης.
Το άλλο αγκάθι της ελληνικής κυβέρνησης είναι η περιστολή των ανεξέλεγκτων δημοσίων δαπανών, οι οποίες τα τελευταία χρόνια έχουν εξελιχθεί σε μόνιμη τροχοπέδη της ελληνικής οικονομίας.
Δεν μπορεί τα ασφαλιστικά ταμεία να πληρώνουν υπέρογκα ποσά για μη αναγκαία έξοδα, όπως :
•η ανεξέλεγκτη συνταγογράφηση φαρμακευτικών σκευασμάτων με βάση μόνο την επιθυμία του αγοραστή χωρίς, καν, την έγκριση, ή έστω την σύμφωνη γνώμη του ιατρού,
•η αγορά από τα δημόσια ταμεία υλικών, όπως για παράδειγμα των αιμοστατικών, που αν και αγοράζονται από το εξωτερικό με τρία ευρώ, πωλούνται στα δημόσια νοσοκομεία, βάσει ΦΕΚ που φέρει τις υπογραφές οκτώ υπουργών, αντί του ποσού των 575 ευρώ, και η επί πληρωμή, από τις εισαγωγικές εταιρείες, χρήση τους από τους χειρουργούς, ζημιώνει το δημόσιο σημαντικά. Τα αιμοστατικά είναι ένα από τα εκατοντάδες παραφαρμακευτικά προϊόντα που υπερτιμολογούνται, μόνο σε ότι αφορά στα δημόσια νοσοκομεία,
•η μετατροπή των βιβλιαρίων υγείας, ειδικά εκείνων του δημοσίου, σε μπλοκ επιταγών και η παράνομη και παράτυπη χρήση τους από γιατρούς, διαγνωστικά κέντρα και κάθε είδους επιτήδειους που βλέπουν το δημόσιο ως πηγή εύκολου πλουτισμού,
•η πληρωμή υπερωριών που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν έχει καταντήσει κεκτημένο δικαίωμα,
•η αλόγιστη και πολλές φορές εξωφρενική πρόσληψη με κάθε τρόπο, ανθρώπων σε τομείς κα ειδικότητες που το μόνο που πετυχαίνουν είναι η υπερχρέωση του κρατικού προϋπολογισμού.
•η ρουσφετολογική και η μέσω μίζας ανάθεσης των δημοσίων έργων σε τιμές ανάθεσης πολλαπλάσιας του πραγματικού κόστους που εκτός των κακής ποιότητος έργων που αφήνουν, καταδικάζουν τις αρμόδιες υπηρεσίες σε ένα συνεχές και υψηλό κόστος συντήρησής και επιδιόρθωσής τους. Ο μόνος τρόπος για να απαλλαγεί το δημόσιο από αυτή την συνεχή δαπάνη προσφέρουν οι Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα που μέσω της εμπλοκής ιδιωτικών κεφαλαίων θα λειτουργήσουν ως ανάχωμα ανάσχεσης στην διαφθορά στα έργα υποδομής.
•η με κάθε τρόπο χρέωση του προϋπολογισμού των δημοσίων υπηρεσιών με έξοδα που σε κάθε απλή ή σύνθετη ιδιωτική επιχείρηση θα ήταν αδύνατη.
Τέλος η εκκλησιαστική περιουσία που, εκτός του ότι πολλές φορές πρόκειται για εγκληματικές μεθόδους απόκτησης περιουσίας, ή καταπάτησης δημοσίων εκτάσεων αποτελεί μη φορολογητέο αντικείμενο για την πολιτεία. Αν ελεγχθεί αυτό εις βάθος τα έσοδα του κράτους θα είναι πολύ εντυπωσιακά, ειδικά, αν εκτελεστεί και το δεύτερο βήμα που είναι η αναγκαστική αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας της εκκλησίας. Εν είναι δυνατόν η χώρα να οδεύει προς την πτώχευση κι η εκκλησία, παρ’ όλο που με ευκολία θα μπορούσε να αποπληρώσει ολόκληρο το δημόσιο χρέος της χώρας, το μόνο που κάνει είναι να αυξάνει την περιουσία της εις βάρος του λαού –και αυτό πρέπει να σταματήσει.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία και η χώρα επιβάλλουν πολλά μέτρα, ίσως και σκληρά, τα οποία πρέπει να εφαρμοστούν σε βάθος διετίας ή τετραετίας, να υλοποιηθούν, όμως, τελικά, νωρίτερα, με στόχο να επιστρέψει η οικονομία σε αναπτυξιακή πορεία. Υπάρχει συστηματοποιημένη διαφθορά στη χώρα μας, το ζούμε τόσο έντονα και σε καθημερινή βάση που όντας έχοντας γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας, το θεωρούμε φυσιολογικό, αλλά δεν είναι. Η χώρα μας δεν θα ορθοποδήσει χωρίς σκληρά μέτρα απέναντι στη διαφθορά, μέτρα όμως που δεν θα πρέπει, σε καμία περίπτωση να στραφούν απέναντι στον απλό κόσμο, τους μισθωτούς τους συνταξιούχους, ή τους ελεύθερους επαγγελματίες που πασχίζουν να διατηρήσουν τις επιχείρηση τους, να διατηρήσουν το προσωπικό τους –να επιβιώσουν δηλαδή… Σίγουρα μπορούμε και πρέπει να τα καταφέρουμε.
