Για όσους δεν είναι και πολύ εξοικειωμένοι με τις θεσμικές και άλλες περιπέτειες της Ε.Ε., που επηρεάζουν δραματικά την καθημερινότητα όσων ζούμε στα 27 κράτη, ας θυμηθούμε λίγες βασικές έννοιες για να συνεννοούμεθα, καθώς βαδίζουμε ολοταχώς προς τις Ευρωεκλογές του 2009, που δήθεν για το εσωτερικό μας πολιτικό τοπίο δεν πρέπει να παίζουν και τόσο σπουδαίο ρόλο, κατά τις δηλώσεις των μεγάλων πολιτικών αρχηγών.
Μια μεγάλη περιπέτεια ήταν η γνωστή καταψήφιση του λεγόμενου Ευρω-Συντάγματος από την Ολλανδία και τη Γαλλία, που οδήγησε, πέρυσι τον Οκτώβριο, στη λεγόμενη Μεταρρυθμιστική Συνθήκη, που επιχειρεί να ερμηνεύσει καλύτερα το απορριφθέν Ευρω-Σύνταγμα, συνενώνοντας, πέρυσι το Δεκέμβριο, τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων του Πολίτη με το κείμενο της Λειτουργίας της Ε.Ε.
Έτσι έχει προκύψει μια νέα συνθήκη: η Συνθήκη Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης!! Αυτή είναι που εμπεριέχει όλες τις προϋπάρχουσες και τις τροποποιεί ώστε να εξυπηρετείται η λειτουργία μιας διευρυνόμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η νομιμοποίηση αυτής της Νέας Συνθήκης πρέπει να έχει ολοκληρωθεί σε ένα έκαστο των κρατών μελών μέχρι τις Ευρωεκλογές, τον ερχόμενο Ιούνιο, είτε με ψήφιση στα εθνικά κοινοβούλια είτε με δημοψήφισμα.
Σε μικρές χώρες, όπως η Ελλάδα, δημοψηφίσματα για μείζονα ευρωπαϊκά θέματα αποφεύγονται, καθώς ενδεχόμενη καταψήφιση θα ήταν κόλαφος για κάθε κυβέρνηση, ιδίως όταν διαθέτει ισχνή πλειοψηφία. Είναι λυπηρό και είναι επικίνδυνο ο λαός να μην έχει άποψη ούτε φωνή για τον τρόπο Διακυβέρνησης σχεδόν 500.000.000 ανθρώπων ανάμεσα σους οποίους υπάρχουν και τα 10.000.000 Έλληνες πολίτες.
Πολύ/ πολιτισμική και υπερεθνική η Ευρωπαϊκή Ένωση στην οποία ζούμε, αλλά πράγματι το μέγα ζητούμενο να γίνει και πιο δημοκρατική ολοένα απομακρύνεται.
Η Επιτροπή σήμερα εκπροσωπεί άραγε το συμφέρον του πληθυσμού εντός της ενιαίας αγοράς ή το συμφέρον του διεθνούς οικονομικού κεφαλαίου;
Πώς, αλήθεια, προστατεύεται η Οικονομία στην Ενιαία Αγορά της Ε.Ε. από τον αθέμιτο διεθνή ανταγωνισμό και τις συνέπειες που επιφέρει στο περιβάλλον και την ποιότητα της ζωής μας;
Κάθε χρόνο το Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο ασκεί αυστηρή κριτική στην Επιτροπή για σπατάλη πόρων. Τα στοιχεία του Ελεγκτικού Συνεδρίου δείχνουν ότι τουλάχιστον 3,5 δις ευρώ κάθε χρόνο από τους πόρους της Ένωσης σπαταλούνται με κακοδιαχείριση και λανθασμένες χρηματοδοτήσεις αλλά οι καταγγελίες πέφτουν στο κενό αφού η Διοίκηση της Ευρώπης, δηλαδή η Επιτροπή της Ε.Ε., δεν ελέγχεται γιατί ουσιαστικά είναι η ίδια και όχι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που νομοθετεί.
Νόημα θα είχαν οι καταγγελίες του Ελεγκτικού Συνεδρίου εάν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είχε δικαίωμα νομοθετικής πρωτοβουλίας, πράγμα που η Επιτροπή εξακολουθεί επίμονα και στη Νέα Συνθήκη να το αρνείται. Όπως επίσης αρνείται το δικαίωμα πρωτοβουλίας στη Μονάδα Κατά της Απάτης στην Ε.Ε. (OLAF). Σύμφωνα με στοιχεία της OLAF, κάθε χρόνο η εσωτερική διαφθορά στην Ε.Ε. υπολογίζεται σε 360 εκατ. Ευρώ. Κ- OLAF – ΟΣ… Ίσως λοιπόν η Ε.Ε. να βρισκόταν ένα βήμα πιο κοντά στην εξυγίανση και τη δημοκρατία εάν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποκτούσε κάποτε τη δύναμη να νομοθετεί ώστε π.χ. με δική του πρωτοβουλία να καθιστούσε την OLAF ανεξάρτητη αρχή, που δεν θα υπόκειται, όπως σήμερα, στις… οδηγίες της Επιτροπής.
Δυστυχώς, με περισσή άγνοια και εξ’ αυτού του λόγου με σχετική αδιαφορία ο λαός θα πάει να ψηφίσει κόμματα, που θα στείλουν στο κέντρο των συζητήσεων, αλλά όχι και των νομοθετικών πρωτοβουλιών, όσους διορίζονται για να εκπροσωπούν τα συμφέροντά μας με το δημοκρατικό και τα άλλα ελλείμματα κραταιά όπως πάντα.
