Το αποτρόπαιο έγκλημα με δράστη τον καθηγητή της μουσικής στο Αρσάκειο έφερε με τραγικό τρόπο στην επιφάνεια το μεγάλο ζήτημα της επιλογής και της αξιολόγησης των ανθρώπων στους οποίους οι πολίτες εμπιστεύονται τα παιδιά τους.
Ξαφνικά μάθαμε ότι σε ένα από τα καλύτερα σχολεία της χώρας μας δίδασκε καθηγητής με τόσο σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, που έφτασε στο σημείο να δολοφονήσει τη ίδια τη γυναίκα του. Και συνειδητοποιήσαμε μέσα από αυτήν την τόσο τραγική υπόθεση ότι τίποτα δεν μπορεί να μας διασφαλίσει πως εκεί που στέλνουμε τα παιδιά μας, για να μάθουν γράμματα, δεν κινδυνεύουν. Κι αν αυτά συμβαίνουν στα «επώνυμα» σχολεία, φανταστείτε τι συμβαίνει στα «ανώνυμα», στα δημόσια σχολεία της γειτονιάς, στις φτωχές συνοικίες και στην επαρχία. Άραγε, πόσοι διαταραγμένοι καθηγητές διορίστηκαν σε αυτά, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή των μαθητών, χωρίς ποτέ να το μάθει κανείς;
Η άτυχη σολίστ, Παναγιώτα Μαζαράκη
Ο Γιάννης Κατσιλάμπρος, 36 ετών, δίδασκε μουσική στο Αρσάκειο της Εκάλης. Κανείς δεν περίμενε ότι θα γινόταν ο δράστης ενός στυγερού εγκλήματος. Έδειχνε φυσιολογικός, λένε οι συνάδελφοί του. Αυτός ο φυσιολογικός άνθρωπος όμως δεν δίστασε να δολοφονήσει τη μητέρα των δύο παιδιών του και να περιφέρει το πτώμα της στην Αθήνα μέχρι να βρει το κατάλληλο σημείο για να τη θάψει. Και το κατάλληλο σημείο ήταν η παιδική χαρά στην οποία πήγαιναν κάθε μέρα τα παιδιά του. Μάλιστα, εκεί τα πήγε να παίξουν την επόμενη μέρα, δίπλα στο σημείο που είχε θάψει τη μάνα τους!
Ο καθηγητής, Γιάννης Κατσιλάμπρος, που δολοφόνησε τη σύζυγό του
Πώς μπορούν, λοιπόν, να εξακολουθούν να πιστεύουν κάποιοι, ότι αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν διαταραγμένος; Και πώς γίνεται κανείς από το σχολείο στο οποίο δίδασκε να μην είχε αντιληφθεί ότι αντιμετώπιζε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα; Και καλά οι μαθητές του, παιδιά είναι και δεν είναι σε θέση να καταλάβουν… Αυτοί που τον διόρισαν όμως; Ο διευθυντής του σχολείου, οι συνάδελφοι του; Κανείς δεν είχε καταλάβει ότι κάτι έτρεχε με τον καθηγητή; Μόνο ο πατέρας του είχε αντιληφθεί ότι ο γιος του δεν ήταν καλά και του έδινε φάρμακα; Και γιατί αυτοί που γνώριζαν, δεν ενημέρωσαν, όπως όφειλαν; Κι αν ο καθηγητής «παραληρούσε» την ώρα του μαθήματος και σκότωνε κάποιο παιδί; Η συντεχνιακή αντίληψη μπορεί να κρατάει τα στόματα κλειστά, όχι όμως και τα μάτια.
Η συγκεκριμένη οικογενειακή τραγωδία δεν είναι απλώς «οικογενειακή υπόθεση». Αφορά όλους μας, γιατί τελικά το κριτήριο με το οποίο αξιολογούν και επιλέγουν οι αρμόδιοι αυτής της χώρας αυτούς που θα εκπαιδεύσουν και θα διαμορφώσουν τις προσωπικότητες των παιδιών μας, είναι το ίδιο με αυτό που αξιολογούνται τα πάντα σε αυτή τη χώρα. Με βάση το όνομα, τη δύναμη και το «φαίνεσθαι».
Διαβάστε επίσης:
